คนโปรดของนักรบ

นักรบ : part

ตั้งแต่ที่ผมไปส่งพริ้งที่คอนโดผมก็ไม่ได้คุยอะไรกับเธออีกเลย ผมขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดทำงานแล้วขับรถออกมาที่ผับของผมทันที ก่อนจะได้อ่านไลน์จากฉลาม

วันนี้มันนัดกับไหมแพรและเพื่อนๆมากินเหล้าที่ร้านผมตอน 2 ทุ่ม ให้ผมจัดโต๊ะไว้ให้ด้วย พูดถึงไหมแพร แล้วผมก็คิดถึงอีกคนทันที

"พริ้งพราว" น้องสาวคนสวยของไหมแพร ผู้หญิงที่เคยหักอกผมซึ่งเป็นถึงเดือนบริหาร เพื่อไปคบกานดาเด็กใหม่ปี 1 ที่เพิ่งเข้ามา ซึ่งผมกับพริ้งนั้น เรารู้จักกันผ่านทางไหมแพร

ผมเริ่มชอบเธอเพราะได้เจอเธอบ่อยๆตอนเธอมาหาไหมแพร และอาจจะเพราะหน้าตารูปร่างเธอที่ตรงสเปกผมมากๆ ผมก็เลยตกหลุมรักเธอตั้งแต่เจอครั้งแรก แต่ผมไม่ได้ชอบคนที่หน้าตาอย่างเดียวหรอกนะ

และสิ่งที่ทำให้ผมเริ่มชอบเธอมากขึ้น คงเป็นนิสัยเธอมั้ง เธอหน้าตาดีนิสัยดี และเธอเป็นคนเฟรนลี่มากๆเลยละ โดยเฉพาะกับผู้หญิง ซึ่งข้อนี้ผมไม่ค่อยชอบเลย ถ้าเป็นแฟนผมนะ จะจับมัดไว้กับตัวไม่ให้ไปใจดีกับใครได้เลย และยิ่งกับเด็กกานดานั่น ทำตัวอย่างกับคนรักกัน หึ!

ผมชอบทุกๆอย่างที่เป็นเธอเลยอะ เราค่อนข้างจะสนิทกันและผมก็มักจะใจดีกับเธอเป็นพิเศษด้วย ซึ่งข้อนี้เธอคงไม่รู้แต่เพื่อนๆผมรู้ดี เพราะผมใจดีแค่กับเธอไง กับคนอื่นจะเป็นยังไง ช่างแม่งสิ! ผมเฝ้าของผมมา 1 ปี ในฐานะเพื่อนพี่ที่แสนดี และเพื่อนชายคนเดียวของเธอ

เพราะผมกันผู้ชายทุกคนที่หวังจะเข้าใกล้เธอออกไปหมดเลย เหลือไว้แค่เพื่อนผู้หญิง ทุกอย่างกำลังไปได้สวย จนเธอขึ้นปี 2 ผมขึ้นปี 4 ก็มีเด็กที่ชื่อกานดาเข้ามา ผมไม่รู้ว่า 2 คนนี้รู้จักกันยังไง เพราะอยู่คนละคณะ หรืออาจจะเป็นตอนเก็บตัวดาวเดือนของมหาลัย ทำให้ 2 คนนั่นสนิทกัน แล้วผมกับเธอก็เริ่มห่างกัน เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะเด็กกานดานั่นแหละ

‘พี่นิลเอานี่มาให้พริ้งเหรอคะ น่ารักจัง น้องดาต้องชอบแน่ๆ’

ผมซื้อตุ๊กตามาให้เธอ แต่เธอบอกจะเอาไปให้ยัยเด็กนั่นนี่นะ หึ่ย!

'พี่นิลไปกินกับพวกพี่แพรเลยค่ะ พริ้งจะไปกินกับน้องดา’ ผมนั่งรอจนไส้กิ่ว แต่เลือกที่จะไปกินกับคนอื่น!

'น้องดามาแล้ว พริ้งไปก่อนนะคะพี่นิล'

น้องดาๆๆๆ เป็นแบบนี้ตลอดครึ่งปี จนผมทนไม่ไหว เลยรวบรวมความกล้าบอกเธอไป ก่อนจะจบเทอม 1

‘พริ้ง พี่ชอบพริ้งนะ คบกับพี่ได้ไหม’

วันนั้นผมนั่งติวให้เธอ เรานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคณะบริหาร ตอนนี้เย็นแล้วไม่ค่อยมีคน ถึงมีผมก็ไม่สน ผมอยากบอกเธอ ผมไม่เคยสนใจใครเท่าเธอเลย มีเธอคนเดียวมาตลอด

แต่เธอนี่สิ ทั้งหญิงทั้งชายเข้ามาขายขนมจีบทุกวัน แล้วก็ไม่ปฎิเสธไปดีๆด้วยนะ จะรักษาน้ำใจคนอื่นทำไมนักหนา ผมหวง ผมไม่อยากให้เธอชอบคนอื่น

ผมจับมือเธอเบาๆ ผมคิดว่าเธอก็คงมีใจบ้างแหละ เพราะผมคิดว่ตัวเองค่อนข้างแสดงออกมากเลย ว่าผมจีบเธออยู่ แต่เธอทำเป็นไม่รู้มาตลอด ผมเห็นเธอหน้าแเดงนิดๆ แม่ง! น่ารักว่ะ แต่พอมองแววตาเธอเหมือนคนลังเลสับสนอย่างหนัก

‘เอ่อ…..พี่นิลไม่ได้ชอบพี่แพรหรอกเหรอคะ’

หะ? ยัยนี่เอาอะไรคิด ถ้าชอบไหมแพร แล้วจะมาตามติดเป็นปลิงอยู่กับเธอได้ไงตั้งปีกว่าๆ ผมกำลังจะบอกออกไปเธอก็พูดขึ้นมาต่อ

‘พริ้งไม่รู้ พริ้งว่าพริ้งคงไม่ได้ชอบพี่ พริ้งคงจะคบกับพี่นิลไม่ได้หรอกคะ พริ้งไม่รู้จริงๆ ว่าพี่ชอบพริ้ง พริ้งขอโทษ’

เธอทำสีหน้าลำบากใจ น้ำตาคลอนิดๆ ส่วนผมอึ้ง แต่ยังทำใจดีสู้

‘แล้วพริ้งชอบใครอยู่เหรอทำไมจะคบกับพี่ไม่ได้’

ผมลองถามเธอดู เผื่อว่าเธอไม่ได้ชอบใครอยู่ในใจ ผมก็อยากขอโอกาศทำให้เธอหันมาชอบผมเอง

‘พริ้งไม่แน่ใจ พริ้งคิดว่าพริ้งคงชอบน้องดา’

เธอบอกอย่างไม่แน่ใจในคำตอบ และผมก็ไม่คาดคั้นเอาอะไรจากเธออีกมันชัดเจนแล้วนะ ว่าคนที่เธอชอบไม่ใช่ผม จะถามไปทำไมให้มากความ สุดท้ายก็เจ็บอยู่ดี

หลังจากวันนั้นผมก็ตีตัวออกห่างจากเธอ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ห้ามใจยากมาก ไม่ให้ตัวเองกระโจนกลับไปอยู่ข้างๆเธอเหมือนที่เคยทำ แต่ก็ต้องมูฟออกมาอยู่ไกลๆเธอ แม้เราจะบังเอิญเจอกันบ้าง แต่ข้างกายผมก็ไม่ว่างให้เธอแล้วละ

พอผมมูฟออกมาจากเธอ พวกสาวๆที่รอจะมาแทนที่เธออยู่แล้วก็รีบเข้ามาจนผมแทบจะไม่ว่างเลย แต่ผมก็แค่คุยไม่ได้รู้สึกกับใครเหมือนเธอหรอก จนผมจะจบปี 4 เหตุการณ์ที่ผมไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น