อดีตของคนทั้งสอง

วันนั้นผมบังเอิญเจอเธอกับกานดา ที่ผับแห่งนึงใกล้มหาลัย ผมไปคนเดียว เธอคงเมาแหละเพราะหน้าแดงๆที่คลอเคลียกับยัยน้องดานั่น ไหนจะมือไม้ที่เลื้อยไปตามตัวน้องดาอีก อยากให้มือนั่นมันมาเลื้อยบนตัวผมบ้างจัง

บ้าเอ้ย!! นี่ผมอิจฉาผู้หญิงเหรอวะเนี้ยย

ผมจะไม่สนในเธออีกแล้ว บอกตัวเองในใจเสร็จ ผมก็ขึ้นไปดื่มกับเพื่อนที่ชั้นบนทันที แล้วชั้นนี้ก็มองเห็นข้างล่างด้วย แต่ผมจะไม่หันลงไปมองที่โต๊ะเธอเด็ดขาด

เอ้า! แล้วนั่นหายไปไหนอีกแล้ววะ ทำไมยัยน้องดานั่งอยู่คนเดียว แม่ง! สภาพแบบนั้นไปไหนวะ ผมรอหลายนาทีเธอก็ไม่กลับมาที่โต๊ะสักที ทั้งที่ของยังอยู่เหมือนเดิม ส่วนยัยน้องดาก็คงไปไหนไม่ได้ เพราะต้องนั่งเฝ้าโต๊ะ

แล้วไปไหนของเค้าเนี้ย ผมไม่อยากไปตามหาหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเป็นน้องของแพร ผมจะไม่ไปตามแน่ๆ

ผมเดินลงมาตามหาเธอที่ชั้นล่าง ตามหาที่ห้องน้ำก็ไม่เจอ ที่ไหนก็ไม่เจอ เลยลองเดินออกมาดูข้างร้าน ที่ตรงนี้มีม้านั่งเรียงราย ให้คนได้มานั่งสูดอากาศ รวมทั้งพวกที่ชอบดูดบุหรี่ด้วย

ผมไล่สายตามองไปจนสะดุดอยู่กับร่างๆนึง ที่กำลังนั่งก้มหน้านิดๆ กับผู้ชายคนนึงที่ยืนคุยอะไรกับเธออยู่ไม่รู้ ทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น ผมก็รีบเดินไปหาเธอ ผมไล่ผู้ชายนั้นไปด้วยสายตา ยัยนั่นพอเห็นหน้าผมก็ทำหน้าตกใจ ก่อนจะยิ้ม แล้วจบด้วยการทำหน้าเศร้า จะเศร้าทำไมวะ?

‘พี่นิล มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ’

เธอถามขึ้นแต่ผมไม่ตอบ ก็ไม่มีอะไรต้องตอบนี่นา พอผมไม่ตอบเธอก็เริ่มน้ำตาซึม แล้วก็เริ่มพูดอะไรไม่รู้ คงจะเมาแหละ ถึงพูดไม่รู้เรื่อง

‘พี่นิลโกรธพริ้งเหรอ เกลียดพริ้งมากเลยใช่ไหม ถึงต้องทำเย็นชาใส่กันแบบนี้ ไม่ยอมมาหาเลย ทักไปก็ไม่ตอบ โทรหาก็ไม่ได้ ที่มหาลัยก็ไม่คุยด้วย พี่ไม่ชอบพริ้งแล้วสินะ’

นี่คือที่ผมจับใจความได้จากปากจิ้มลิ้มของเธอ

ผมไม่ตอบเธอ เธอเงยหน้านองน้ำตาขึ้นมามองผมอีกครั้ง นี่เธอต้องการอะไรจากผมกันแน่ บอกไม่ชอบผม ผมก็ไปให้แล้วนี่ จะมาคร่ำครวญอะไรใส่ผมอีก แล้วน้ำตานั่นคิดว่าผมจะใจอ่อนเหรอ

อย่านะเว้ย ทนมาได้ตั้งนานจะมาแพ้น้ำตายัยนี่ไม่ได้นะ พอผมไม่พูดเธอก็เริ่มพูดต่อ

‘ที่พี่นิลเคยถามตอนนี้พริ้งรู้แล้วละ ว่าตอนนี้พริ้งชอบใคร พริ้งชอบพี่นิลนะคะ เรายังพอจะมีโอกาสกลับไปเป็นเหมือนเดิมไหมคะ’

เธอพูดจบผมก็ใจเต้นแรงทันที

ผมใจอ่อนครับ ใจอ่อนตั้งแต่เธอบอกชอบผมแล้ว ก็ผมยังชอบเธออยู่ ถึงแม้ตอนที่มูฟออนออกมาจากเธอ ผมจะคบใครอีกหลายคน แต่ผมก็จบความสัมพันธ์อย่างไว ก็มันไม่มีใครเหมือนเธอเลย ผมยังคงรักเธอ ผมกำลังจะตอบเธอ ก็ได้ยินเสียงของใครอีกคน

‘พี่พริ้งอยู่นี่เองน้องดาตามหาตั้งนาน’

เป็นยัยน้องดานั่นเองที่ตามมา

‘คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ ทำไมไม่กลับเข้าไปในร้าน’

น้องดาถามเมื่อเดินมาใกล้ๆเห็นว่าผมกำลังยืนคุยกับพริ้ง เธอทำหน้าเศร้าที่เห็นผมกับพริ้งอยู่ด้วยกัน

‘อ่า พี่ออกมาสูดอากาศข้างนอกแล้วเจอพี่นักรบพอดีน่ะ’

หึ พี่นักรบงั้นเหรอ เมื่อกี้ยังเรียกพี่นิล พอยัยเด็กนี่มาก็เรียกซะห่างเหินเลย ทำไม? กลัวยัยเด็กนี่รู้รึไงว่าเพิ่งสารภาพรักผมนะ หึ! ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่เธอพูดนั้นมันจริงไหม

‘พริ้งเขามาสารภาพรักกับพี่น่ะ’

ผมพูดแค่นั้น พริ้งก็ทำหน้าตกใจทันที ผมว่าละ คงจะกลัวเด็กนั่นรู้ และที่บอกว่าชอบผม คงจะเป็นเพราะสับสนสินะถึงได้พูด

‘คือน้องดาพี่...’

เธอเลือกหันไปพูดกับยัยเด็กนั่นแทนที่จะเป็นผม เธอควรแคร์ผมป่าววะ คนที่เพิ่งจะบอกว่าชอบ ไม่ใช่ยัยเด็กนั่น

‘ถ้าไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง ก็เก็บคำว่าชอบของพริ้งกับไปเถอะ พี่ไปละ’

พูดจบผมก็ตั้งท่าจะเดินหนีไป

‘ไม่พี่นิล พริ้ง...’

ผมรอให้เธอพูดต่อ แต่เธอก็เอาแต่มองหน้าเด็กนั่นเหมือนไม่อยากพูดต่อหน้าเด็กคนนั้น หึ ! ผมว่าผมไม่ควรเสียเวลาวะ

“พี่นิลเหรอ.. พี่ให้เรียกแค่คนที่สนิทเท่านั้น ต่อไปเราไม่ได้สนิทกันนะครับ’

พูดจบผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที

นั่นคือเรื่องราวระหว่างผมกับเธอ ซึ่งมันผ่านมา 2 ปีแล้ว ตั้งแต่ผมเรียนจบ และตอนนี้เธอก็จะจบปี 4 แล้วด้วย ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกันอีกจนเมื่อวาน

ไลน์!

ไหมแพร : นิลอยู่ห้องไหม น้องแพรมีเรื่องจะรบกวน นิลช่วยอยู่ฟังน้องแพรก่อนนะ ค่อยออกมาเจอกัน อย่าใจร้ายกับน้องแพรนักละ

ไหมแพรไลน์มาบอกผมตอนที่กำลังจะออกไปเจอเธอกับฉลามเรานัดกินข้าวกันปกติอยู่แล้ว เพราะกลุ่มเดียวกันตั้งแต่เรียนปี 1 แล้วเรื่องของผมกับพริ้งถึงทุกคนจะรู้ว่าผมชอบพริ้งและถูกพริ้งปฎิเสธ แต่ก็ไม่มีใครว่าอะไรหรือไม่มีใครเข้ามายุ่ง ก็นะมันเป็นเรื่องของผมกับพริ้ง เลยไม่มีใครอยากยุ่ง

แล้วเมื่อวานอยู่ดีๆ แพรก็บอกว่าน้องสาวมีเรื่องจะขอร้อง และให้ผมใจดีกับน้องเธอหน่อย แค่นั้นแหละ! ยัยแพรพูดเหมือนผมเคยใจดำกับน้องเธอนักแหละ ผมไม่ตอบอะไร แต่แพรคงรู้ว่าผมรับรู้แล้ว ผมเลยอยู่รอให้น้องของเธอขึ้นมาคุย

จนผ่านไปเกือบ ชม. ผมที่คิดไปเองว่าพริ้งคงไม่มาแล้ว เลยเตรียมตัวจะออกไปทำธุระกับพวกฉลาม ผมเดินออกมาจากห้อง กำลังจะปิดประตู ไม่รู้อะไรดลใจให้หันไปทางขวามือตรงสวนพักผ่อนของคอนโด ผมเจอผู้หญิงคนนึงในชุดนักศึกษากำลังยืนชมนกชมไม้อยู่

จะมาคุยธุระยังจะไปสนใจธรรมชาติอีก!