บทที่ 1 สาวแว่น（1）

แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ บรรยากาศภายนอกบ่งบอกถึงยามเช้าที่สดใส เพราะปกติพะแพรจะไม่ค่อยชอบปิดผ้าม่านสีทึบ เธอชอบผ้าม่านแบบโปร่งแสงเพราะจะทำให้ห้องดูปลอดโปร่งสะอาดตา และสามารถตื่นในเวลาเช้าได้โดยไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุก อีกทั้งไม่ต้องกลัวใครเห็นเวลานอนหลับด้วย เพราะบ้านข้างๆ ไม่มีคนอยู่ ถึงแม้จะมีเจ้าของแต่เธอไม่เห็นจะเคยกลับมาอยู่สักครั้งเดียว

“อื้อ...”

ร่างบอบบางบิดขี้เกียจอยู่บนที่นอนเพราะกว่าจะข่มตานอนได้ก็เกือบตีหนึ่ง มัวแต่คิดถึงเรื่องของผู้ชายแปลกหน้าที่มีเสียงทรงเสน่ห์จนอยากจะเห็นหน้าของเขาเหลือเกิน เผลอช่วยตัวเองบรรเทาความต้องการไป แต่ช่างเถอะ อย่าไปยุ่งกับคนแบบนั้นเลยไม่อย่างนั้นอาจจะอันตรายสำหรับเธอ

“เจ้!!” เสียงตะโกนดังลั่นไปทั่วบ้าน คนที่นอนอยู่เป็นอันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างรำคาญใจเพราะต้องมาฟังเสียงโหวกเหวกโวยวายของน้องชายตัวเองแสบที่สร้างเรื่องให้เธอไม่เว้นแต่ละวัน

“โอ๊ย!! แกจะเรียกเสียงดังหาอะไรเนี่ยเพทาย...” พะแพรมองน้องชายที่เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องโดยไม่ได้รับอนุญาต

“คะ...คือเมื่อวานที่คืนโทรศัพท์ไปอะ ขอคืนก่อนได้ปะ...” สีหน้ากระอักกระอ่วนใจทำให้พะแพรพอเข้าใจในสิ่งที่น้องชายกำลังคิด มันคงลืมไปว่าตัวเองเอาไลน์ของเธอเข้าไปอยู่ในกลุ่มอะไรแบบนั้นเต็มไปหมด

“แกจะเอาคืนเพื่อไปเคลียร์กลุ่มลับอะไรนั่นใช่ไหม นี่ฉันไว้ใจอะไรแกได้บ้างเนี่ยเพทาย...” พะแพรบอกอย่างคาดโทษน้องชายที่กล้าเอาไลน์ของเธอไปใช้ในทางที่ไม่ดี แถมยังเอารูปโปรโฟล์ของเธอไปใช้อีก มันล่วงละเมิดสิทธิส่วนบุคคลเกินไปแล้ว

“เอ่อ...เจ้รู้แล้วเหรอ” เพทายก้มหน้าเหมือนรู้สึกผิด แต่พะแพรรู้ดีว่าน้องชายคนนี้ไม่ค่อยสำนึกอะไรง่ายๆ อย่างนี้หรอก

“ไม่ต้องมาทำหน้าตาสำนึกผิด ฉันรู้คนอย่างแกไม่ได้คิดอย่างนั้นจริงๆ ฉันอยากจะจัดการแกจริงๆ แถมยังเอารูปฉันไปตั้งอีก รู้ไหมว่านี่มันรูปส่วนตัว!!”

“โหย...บ่นเป็นยายแก่ไปได้ รูปนั้นของเจ้สวยจะตาย ถ้าผมไม่รู้จักเจ้มาก่อนผมยังไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคนเฉิ่มๆ อย่างเจ้จะมีของเหมือนกัน” สีหน้าทะเล้นของน้องชายที่ส่งมาเย้ยหยันจนคนที่นั่งอยู่บนเตียงต้องโยนหมอนไปยังน้องชายตัวดีทันที ที่มันกล้ามาพูดจาลามกกับเธอ

“ฉันพี่แกนะเว้ยเพ...”

“ก็พี่ไงเลยกล้าใช้รูป แค่ยืมนิดเดียวเอง ก็เพไม่รู้จะใช้รูปอะไรแล้วจริงๆ ตอนนั้นรูปนี้เป็นรูปเดียวที่ใช้ได้ เพเลยหยิบยืมก่อน ว่าจะลบทันทีแต่ก็ลืม” เพทายก้มหน้างุดเหมือนรู้สึกผิด แต่จริงๆ ไม่ได้คิดอย่างนั้น พะแพรรู้ดี รู้ทุกอย่างเลย

“แกรู้ไหมว่ามันมี...” ก่อนที่พะแพรจะได้พูดอะไรออกไปก็ต้องหยุดชะงักก่อน เพราะเรื่องนี้มันไม่ควรแพร่งพรายมากไปกว่านี้ มันเป็นเรื่องที่น่าอายเกินกว่าที่จะเล่าให้ใครฟัง และยิ่งคนคนนั้นเป็นน้องชายด้วย ถ้าเพทายรู้ว่ามีคนแปลกหน้าทักมาขอมีเพศสัมพันธ์เพทายมันคงไม่ปล่อยไว้แน่ ด้วยความที่ต่างเพศพะแพรกับเพทายห่างเหินกัน แต่ลึกๆ ก็รู้ว่าน้องชายคนนี้ก็ห่วงเธอเหมือนกัน

“อะไร...มันเกิดอะไรขึ้นเหรอเจ้...”

“เอ่อ...ไม่มีอะไร ฉันกดออกจากกลุ่มพวกนั้นหมดแล้ว แกไม่ต้องเอาโทรศัพท์ฉันไปใช้แล้วนะ ฉันไม่ไว้ใจ...”

“ว่าแต่มันเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้เหมือนเจ้จะพูดอะไรออกมา แต่เปลี่ยนเรื่องไปซะก่อน” เพทายเอียงมองพี่สาวของตัวเองเขม็งพร้อมกับใช้สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามมองมา แม้เพทายจะชอบทำตัวกวนๆ แต่จริงๆ ก็ห่วงหวงพี่สาวเกินกว่าใคร เพียงแต่ไม่แสดงออกเท่านั้น

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากจะด่าแกที่แกเอารูปของฉันไปตั้งโปรไฟล์แค่นั้น แบบนี้ลูกค้าฉันเห็นหมด ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะ” พะแพรพยายามกลบเกลื่อนความคิดพร้อมกลอกตาไปมาเพราะถ้าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ มีหวังเพทายจะต้องของขึ้นแน่นอน

“งั้นผมขอโทษเจ้ด้วยนะ ที่ทำอย่างนั้น...เจ้ต้องเข้าใจผมนะ ผมเป็นผู้ชาย ผมก็อยากดูอะไรแบบนี้บ้าง ไม่มีโทรศัพท์ใช้ตั้งหลายวันจะให้นั่งหงอยขาดเรื่องนี้มันก็แย่น่ะสิ” เพทายบอกราวกับมันคือเรื่องปกติ เพราะสำหรับเธอมันคือเรื่องแปลกใหม่ที่ไม่ควรเอาตัวเข้าไปยุ่งเด็ดขาด

“ระวังๆ หน่อยสิเพ ถึงเป็นผู้ชายแต่เราก็ต้องระวังบ้าง เดี๋ยวถ้าเจอคนไม่ดีจะทำยังไง” พะแพรสอนน้องชายเพราะกลัวว่าจะเจอใครไม่ดีในกลุ่มแบบนั้น เพราะขนาดเธอไม่ได้เล่นเองยังมีคนทักมาระรานเลย

“เจ้ไม่ต้องห่วงผมหรอก เจ้น่าเป็นห่วงกว่าผมอีก แฟนก็ไม่มีกับเขา หรือไม่มีใครเอาเจ้ของผมเนี่ย...” ว่าจบเพทายก็หันมาแลบลิ้นให้พี่สาวอย่างกวนๆ มันช่างน่าปวดประสาทกับน้องชายคนนี้เป็นอย่างมาก บ้านอื่นจะเป็นเหมือนบ้านเธอไหมที่พี่น้องทะเลาะตีกันทุกวัน

“ไอ้เพ...แกหลอกด่าฉันเหรอ!!” พะแพรด่าไล่หลังน้องชายแล้วสมองก็คิดถึงเสียงของผู้ชายคนเมื่อคืน คนที่ทำให้ร่างกายของเธอร้อนผ่าวอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะแค่เสียงทุ้มมันก็กระตุ้นความต้องการบางอย่างในร่างกายสาวให้ลุกโชนได้อย่างน่าประหลาด

พะแพรพาร่างกายอันเหนื่อยล้าของตัวเองมาเรียนเพราะวันนี้อาจารย์สอบปฏิบัติทำให้ไม่สามารถขาดเรียนได้

“มาช้านะยะ...” เสียงของต้นอ้อร้องถามเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนเหมือนคนอดหลับอดนอนมานาน

“เมื่อคืนมัวแต่ดูซีรี่ส์เลยนอนดึก ฮาว...”

“โอ้ย...อ้าปากจนแมลงวันจะบินเข้าแล้วยัยพะแพร...” ต้นอ้อร้องทักเพื่อนรักที่สภาพเหมือนคนอดนอนมาทั้งคืนซึ่งผิดวิสัยที่ปกติเป็นคนนอนเร็ว แต่ครั้งนี้ทำไมถึงยอมอดนอนเพื่อดูซีรี่ส์ “แปลกๆ นะแก ปกตินอนเร็วจะตาย ฉันเพิ่งออกไปเที่ยวส่วนแกเข้านอนแล้ว”

ใบหน้าของพะแพรแดงซ่านเพราะคิดถึงเรื่องเมื่อคืนมันก็เกิดอาการทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว และหวังว่าจะไม่เจอะเจอชายคนนั้นอีก

“แกเป็นอะไรทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ หรือคิดอะไรอยู่หรือเปล่า แกมีอะไรปิดบังฉันใช่ไหม”

“ปิดอะไร ฉันไม่เคยมีเรื่องปิดบัง ไปเข้าคลาสกันเถอะเดี๋ยวอาจารย์จะว่า...”

“แกเปลี่ยนเรื่องนะ มีอะไรหรือเปล่า...” ต้นอ้อเดินตามพะแพรที่เดินหนีไปด้วยความสงสัย เพราะปกติเวลาที่เพื่อนมีเรื่องอะไรในใจมักจะเล่าให้เธอฟังทุกอย่างแต่ครั้งนี้มันดูผิดปกติมากๆ

ขณะที่กำลังเดินขึ้นตึกด้วยความที่มัวแต่มองพื้นจนไม่ทันได้ระวังว่าใครบางคนเดินสวนมา จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงเรียกของเพื่อน แต่เหมือนจะไม่ทันการเสียแล้ว

“ยัยพะแพร...ระวัง...”

ใบหน้าของหวานเงยขึ้นมองคนตรงหน้า แต่ชั่วแวบหนึ่งกลับรู้สึกคุ้นผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูกแต่ไม่รู้ว่าเธอเคยเจอเขาที่ไหน

“ระวังหน่อยสิ!!” มือหนาของชายร่างใหญ่คว้าเอวของพะแพรเอาไว้ก่อนที่เธอจะหงายหลังลงไปที่พื้น ทำให้ตอนนี้เธอตกอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายแปลกหน้าเสียแล้ว กลิ่นอาฟเตอร์เซฟในร่างกายของเขามันช่างเย้ายวนเหลือเกิน กลิ่นที่คุ้นเคยจนรับรู้ได้

เสียงของชายตรงหน้ามันคุ้นหูอย่างน่าแปลกใจ แต่พยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก

“อุ้ย...ขอโทษค่ะ” พะแพรดีดตัวเองขึ้นมายืนอีกครั้งพร้อมกับเอามือบางยกแว่นที่ร่วงไปที่ปลายจมูกกลับมาอยู่ในตำแหน่งเดิม ดวงตากลมโตจึงเริ่มโฟกัสใบหน้าของชายตรงหน้า

“ไม่ระวังเลยนะ...”

ทำไมนะยิ่งได้ยินเสียงเข้มกลับคุ้นหูอย่างน่าประหลาด แต่อาจจะคิดไปเองเพราะคนหล่อๆ อย่างเขาน่ะเหรอเธอจะไปรู้จักได้ ใบหน้าคมคายที่มีดวงตาคมตามแบบฉบับลูกครึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ที่ยิ่งเห็นก็ทำให้นึกถึงใครบางคน รูปร่างแข็งแรงกำยำล่ำสันที่บ่งบอกถึงการออกกำลังกายอย่างมีวินัย เมื่อได้วิเคราะห์พะแพรอดยอมรับไม่ได้ว่าเขาคือผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตร แต่ดวงตาราวกับเหยี่ยวส่งเสริมให้เขาน่าเกรงขามมากขึ้น

“เอ่อ...ค่ะ”

ฝ่ามือร้อนๆ ของชายตรงหน้าที่แตะลงบนต้นแขนเล็กจนเธอรู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งมองหน้าชายตรงหน้าก็ยิ่งคิดถึงคำพูดของชายแปลกหน้าคนนั้น จนเกิดอยากลองอะไรที่ไม่เคยลองมาก่อน

“มองหน้ามีอะไรหรือเปล่า” ใบหน้าคมคายขมวดคิ้วพร้อมกับถามสาวร่างเล็กที่เอาแต่มองหน้าเขาไม่ลดละ

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ”

“ถ้าไม่มีอะไร ขอตัวนะ” มือหนาปล่อยมือออกจากต้นแขนของพะแพรแล้วเดินหายไป ส่วนต้นอ้อรีบปรี่เข้ามาหาเพื่อนรักพร้อมกับถามบางอย่างออกมา

“นี่แกรู้จักพี่เขาด้วยเหรอ...”

“ใครอะ” ท่าทางตื่นเต้นของต้นอ้อทำให้พะแพรสงสัยเพราะดูเหมือนเพื่อนจะรู้จักผู้ชายคนนั้น

“เอ้า!! นี่แกไม่รู้จักเขาเหรอ” ต้นอ้อทำหน้าแปลกใจที่เธอไม่รู้จักผู้ชายคนเมื่อกี้ “ฉันเห็นแกจ้องหน้าเขาคิดว่าแกจะรู้จักพี่ ‘แอชตัน ตติวัฒนากร’ ทายาทเจ้าของบริษัทนำเข้ารถหรูที่ใหญ่ที่สุดในเมืองไทย และยังเป็นหุ้นส่วนรถซูปเปอร์คาร์แบรนด์ดังระดับโลกอีกนะ พี่เขาเป็นรุ่นพี่คณะวิศวกรรมเครื่องกลเลยนะ รู้สึกจะเป็นรุ่นพี่เพทายด้วย หล่อรวย สาวๆ กรี๊ดกันใหญ่เลย แต่ตอนนี้พี่เขาจบไปแล้ว สงสัยคงกลับมาหาอาจารย์เรื่องแจกทุนล่ะมั้ง”

“ไม่อะ...”

“โอ๊ย...แกมันตายด้านหรือเปล่าพะแพร ทำไมถึงไม่รู้จักคนหล่อๆ เลยสักคน ฉันว่าคนหล่อที่เข้ามาในชีวิตของแกก็มีแค่ไอ้น้องชายตัวแสบของแกอย่างเพทายคนเดียวแล้วล่ะ”

“อย่าพูดถึงมันเลย พูดละหงุดหงิด”

“ทำไมล่ะ...”

“ก็เมื่อสามสี่วันก่อนมันเอาโทรศัพท์ฉันไปเล่น เพราะของมันพัง แต่มันดันเอาเครื่องฉันไปเข้ากลุ่มสยิวๆ เต็มไปหมดเลยเนี่ย”

“โอ้ว...แกออกจากกลุ่มพวกนั้นหรือยัง...” ต้นอ้อทำตาโตพร้อมถามย้ำเพื่อนอีกครั้ง

“ทำไม...” คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเมื่อเพื่อนทำเหมือนตื่นเต้น

“ก็จะให้แกเข้าไปดูยังไงล่ะ เผื่อจะมีความต้องการอยากมีแฟนกับเขาบ้าง เหลือแกคนเดียวแล้วเนี่ยที่ไม่ยอมมีแฟนสักที” ต้นอ้อเอ่ยแซวเพื่อนที่ยังทำตัวเป็นแม่ชีที่ไม่ยอมยังไม่เคยคบหากันใคร

“แล้วมีเข้ามาที่ไหนล่ะ จนปีสี่แล้วเนี่ย ฉันหมดหวังแล้วล่ะ เขาว่ากันว่าถ้าหาแฟนก่อนเรียนจบไม่ได้ ก็จะหายากในวัยทำงานแล้ว”

“แกอย่าเพิ่งหมดหวังสิเพื่อน เหลือเวลาอีกตั้ง 3 เดือนกว่าเราจะจบ แกยังมีเวลานะ” ต้นอ้อบอกจบก็เอามือบางพาดคอของพะแพรแล้วบอกอย่างเป็นกำลังใจ

“ขอบใจกับความหวังที่แกมอบให้นะเพื่อน ฉันดูมีความหวังขึ้นมาเยอะเลย”

“แกพูดประชดฉันไหมเนี่ย” ต้นอ้อหันไปมองเพื่อนที่เดินเคียงคู่กันมา

“เออดิ...พูดมาได้เวลาตั้งสามเดือน แค่สามเดือนมากกว่า ใครจะไปหาได้เร็วขนาดนั้น ฉันไม่ใช่สายล่าแต้มนะที่จะหาได้ไว้เหมือนปอกกล้วย...” พะแพรหันไปเอ็ดเพื่อนรักที่ทำเหมือนแฟนมันหาง่ายขนาดนั้น

“แต่ฉันอยากให้แกได้กินกล้วยแล้ว” ต้นอ้อทำสีหน้าหื่นๆ ใส่พะแพร

“แกพูดยังกับแกเคย อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่าแกทำตัวแซ่บๆ แบบนี้เพื่อกลบเกลื่อนว่าตัวเองก็ไม่เคยเหมือนกัน”

“อะไรของแก...ทำไมมาย้อนฉันอย่างนี้ล่ะ” ต้นอ้อหน้าแดงเมื่อเพื่อนจับไต๋ได้ “เอาเรื่องแกดีกว่าอยากกินกล้วยไหมล่ะ”

เมื่อเพื่อนรักพูดถึงกล้วยมัน พะแพรก็นึกถึงกล้วยไซส์ใหญ่ที่เห็นเมื่อวานผ่านจอโทรศัพท์มือถือ คนตัวเล็กถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น

“ฉันล่ะอยากให้เพื่อนของฉันกินกล้วยขนาดสัก 56+ น่าจะฟินและยิ่งพวกไซส์ฝรั่งนะ แม่เจ้าโว้ย ลูกยอมถวายตัว” ต้นอ้อบอกพร้อมกับยกมือขึ้นฟ้าอย่างมีหวังทำเอาพะแพรหน้าแดงซ่านเมื่อเพื่อนชวนพูดเรื่องใต้สะดือ

“ยัยต้นอ้อ ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ”

“มันคือสัจธรรมนะเพื่อน อย่างน้อยเกิดมาในชีวิตของเรา เราต้องมีผัวสักคน หรือไม่ก็ต้องลองประสบการณ์สุดเหวี่ยงสักครั้งให้สมกับการเกิดเป็นหญิง ฉันนะรอเจ้าชายในฝันของฉันอยู่รับรองเลยว่าถ้าเจอจะถวายตัวถวายใจให้เลย” ต้นอ้อบอกเหมือนเรื่องทุกอย่างเป็นเรื่องปกติทั้งๆ ที่ก็ไม่เคยเรื่องแบบนี้

“แกเนี่ยน้า...บอกอย่างนั้นอย่างนี้เคยบ้างหรือเปล่าล่ะ” พะแพรย้อนถามกลับจนต้นอ้อเมินหน้าหนีเมื่อเพื่อนจับได้

“เอิ่ม”

“ไม่ต้องมาตีหน้ามึนเลย แกบอกดีอย่างงั้นอย่างงี้แล้วแกล่ะเคยไหม”

“ไม่เคย”

“แหนะ...ชวนฉันแต่ตัวเองก็ไม่เคย ถ้าฉันโสดฉันก็จะให้แกโสดเป็นเพื่อนฉันนั่นแหละ” สาวร่างเล็กมองเพื่อนที่ทำท่าทางกระอักกระอ่วน

“กะ...ฉันไม่ได้ ฉันก็อยากให้แกได้ไง เอาเถอะของฉัน ฉันไม่รีบหรอกย่ะ เพราะผู้ชายต่อคิวจีบฉันตั้งเยอะ ฉันยังสนุกกับการเลือกอยู่”

“ฉันไม่เคย จะให้ใจกล้ากับเรื่องแบบนี้ได้ยังไง” พะแพรหันไปมองเพื่อน จริงๆ เธอไม่ใช่ผู้หญิงหัวโบราณอะไร เพียงแต่ไม่มีใครเข้ามาในชีวิตต่างหาก ก็เธอทั้งเฉิ่มทั้งเนิร์ดขนาดนี้ ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจ

“แกไม่ใช่คนไม่สวยนะ แต่แกแค่ไม่กล้าเข้าหาใครเท่านั้นเอง งั้นเดี๋ยววันนี้ฉันจะช่วยแกเอง”

“แกจะทำอะไร” พะแพรหันไปหาต้นอ้อพร้อมกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจว่าเพื่อนคิดจะทำอะไรกันแน่

“คืนนี้แกไปกับฉัน เดี๋ยวฉันจะพาแกไปเปิดโลกเองเพื่อนรัก...” ต้นอ้อบอกแล้วพาพะแพรกลับบ้านไปด้วย เพราะคืนนี้จะพาเพื่อนรักไปเจอโลกจริงๆ ว่ามันเป็นยังไง