Passion sex(y) ปรารถนารักลงทัณฑ์

ติ๊ด!!

เสียงข้อความเด้งทำให้คนที่กำลังนั่งดูหนังรักโรแมนติกถึงกับมองว่าดึกขนาดนี้ ใครกันที่ส่งข้อความมาหาและยังเป็นเครื่องที่ใช้ขายของด้วย หรืออาจจะเป็นลูกค้าที่จะเข้ามาสั่งขนมที่เธอมักจะใช้เครื่องนี้ในการตอบแชทลูกค้า

คิดดังนั้นสาวร่างเล็กก็เอี้ยวตัวมาหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่เพิ่งได้คืนจากน้องชายเมื่อเย็น จากนั้นก็หยิบมาดู เมื่อเปิดข้อความขึ้นมาก็เกิดอาการตาโตด้วยความตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีข้อความลักษณะนี้ส่งมาที่เครื่องของเธอ มือบางรีบคว่ำโทรศัพท์ลงกับโต๊ะทันที

(เหงาไหม...นัดเย...กันไหมคนสวย...)

ข้อความที่ถูกส่งมาทำเอาหัวใจสาวเต้นแรง เพราะเกิดมาในชีวิตไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้ แล้วทำไมเขาต้องส่งมาหาเธอด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!

‘พะแพร โรจนาพร’ ใช้ความกล้าทั้งหมดที่มีในการพลิกโทรศัพท์กลับขึ้นมาดูอีกครั้งเพราะอยากจะรู้คำตอบที่สงสัยว่าทำไมถึงมีข้อความแปลกๆ ทำนองเรื่องใต้สะดือส่งมาหา

ดวงตากลมโตค่อยๆ ลืมขึ้นมาแล้วไล่ดูหน้าแชทไลน์ทั้งหมด โดยที่ไม่ได้ตอบกลับแชทของผู้ชายที่เพิ่งส่งข้อความมาเมื่อครู่ มือเล็กส่งสายตาไล่ดูหน้าแชทอย่างประหม่าแล้วพบว่ามีกลุ่มบ้าบออะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด ชื่อกลุ่มที่ทำเอาหัวใจสาวเต้นแรงไม่เป็นส่ำ

‘Swingdog’

‘Lavisvip888’

‘69Lalove’

ชื่อกลุ่มที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเป็นกลุ่มอะไรกันแน่ เพราะถึงเธอจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนแต่ก็ไม่ได้อินโนเซ็นต์ถึงขนาดไม่รู้ว่ากลุ่มลับที่อยู่ในเครื่องคือมันคืออะไร แต่ประเด็นมันอยู่ที่ว่าทำไมไลน์ของเธอถึงเข้าไปในกลุ่มเหล่านี้ได้ ในเมื่อตัวเธอเองไม่ได้ฝักใฝ่หรือหมกมุ่นกับอะไรแบบนี้

พะแพรพยายามทบทวนความคิดของตัวเองอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อหลายวันก่อนน้องชายตัวดีมาขอยืมโทรศัพท์มือถือไป

ย้อนกลับไปเมื่อสี่วันก่อน

เสียงตะโกนเรียกของใครบางคนดังพอที่จะทำให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับการทำงานเงยหน้าขึ้นมอง เสียงนั้นดังจนเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ 

“เจ้!” เสียงของคนคุ้นเคยดังจนสาวร่างเล็กมองแล้วเท้าสะเอวด้วยความหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะการทำอาหารอันสุนทรีย์ในยามเช้า

“เรียกพี่ทำไมเพทาย…พี่กำลังทำอาหารอยู่ตกใจหมดเลย” ใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลาของสาวร่างเล็กที่มีแว่นตาอันโตปกปิดเอาไว้ เธอใช้มืออีกข้างมาดันแว่นที่ร่วงมาอยู่ที่ปลายจมูกแล้วดันขึ้นมาวางให้ตรงกับดวงตากลมโตจากนั้นจ้องมองใบหน้าหล่อคมคายของน้องชาย

“เพขอยืมโทรศัพท์อีกเครื่องของเจ้ได้ไหม พอดีของเพมันพัง เพยืมก่อนสองสามวัน ช่วงนี้ไม่ว่างไปซื้อโทรศัพท์ใหม่เลย” เสียงทุ้มของน้องชายอย่าง ‘เพทาย โรจนาพร’ ร้องบอกเมื่อโทรศัพท์ของตัวเองมันเจ๊งเพราะเอาไปใช้เล่นเกมอย่างหนักหน่วง 

“อะไรกันเพ พังมากี่เครื่องแล้วเนี่ย” เสียงบ่นอุบอิบจนเพทายมองพี่สาวที่อายุห่างจากตัวเองแค่ปีเดียวด้วยสายตาปริบๆ แม้รู้ดีว่าสิ่งที่พี่สาวบอกคือเรื่องจริงทุกประการ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อมันพังไปแล้ว

“โธ่เจ้ไม่สงสารน้องเหรอ น้องไม่มีโทรศัพท์ใช้ เจ้มีตั้งสองเครื่อง” สีหน้าอ้อนวอนของน้องชายมองมาที่พี่สาวที่กำลังถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา เพราะเพทายชอบทำแบบนี้เวลาอยากได้ของอะไรสักอย่าง 

“ก็ฉันต้องเอาไว้ขายของ ตอบแชทลูกค้า ถ้าแกเอาไปฉันจะใช้อะไรล่ะ” พะแพรบอกน้องชายด้วยเสียงหงุดหงิดแล้วยืนมองน้องที่วันๆ เอาแต่เล่นเกม จนเธอไม่รู้จะตอบบิดามารดาอย่างไรที่เพทายดูไม่ค่อยเอาไหน เนื่องจากตอนนี้บิดามารดาของพวกเราไปทำงานอยู่เมืองนอกภาระการดูน้องชายที่มีอายุไล่เลี่ยกันจึงตกมาเป็นของเธอโดยปริยาย

“โธ่…เจ้ ช่วงนี้เจ้ก็ตอบในไอแพดไปก่อนสิ เดี๋ยวเพรอเงินเดือนที่พ่อกับแม่ให้เดือนนี้เพจะรีบเอามาคืนเลย น้าๆ” เพทายเดินเข้ามาจับที่ต้นแขนของพี่สาวพร้อมทำเสียงออดอ้อน พะแพรเพิ่งได้สังเกตน้องชายในวันนี้ว่าเพทายโตขึ้นมาก รูปร่างสูงใหญ่ขึ้นจนต้องเงยหน้ามองน้องเลยทีเดียว ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กน้อยที่ตัวผอมแห้งจะโตขึ้นมาดูดีขนาดนี้ ผิดกับเธอที่ยิ่งโตยิ่งดูแย่ แว่นที่หนาเตอะจนไม่สามารถใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปได้ เพราะต้องพกแว่นไปด้วยทุกที บางครั้งก็รำคาญ แต่ก็ไม่ชอบใส่คอนแทคเลนส์อยู่ดี 

“แกอย่างนี้ทุกทีเลยนะ เวลาอยากได้อะไรก็มาอ้อนฉันตลอด” พะแพรถอนหายใจออกมาอย่างใจอ่อนกับน้องชายทุกครั้งจากนั้นก็ต้องหยิบโทรศัพท์ที่ใช้ขายของให้กับน้องตัวดีอยู่ดี “อะ…เอาไปแล้วอย่ามายุ่งกับแชทขายของพี่นะ” พะแพรหันหน้ามองน้องเพื่อคาดโทษเอาไว้ ไม่รู้เหมือนกันทำไมเธอถึงรู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆ ว่าเพทายอาจจะกำลังสร้างเรื่องอะไรให้เธอต้องปวดหัวอีก 

“ขอบคุณค้าบ…เจ้…รอเงินเดือนออกก่อนเดี๋ยวเพคืนให้นะครับ”  

จ๊วบ!! 

ว่าจบน้องชายตัวดีก็โน้มลงมาจุ๊บแก้มของพี่สาวทันทีจนพะแพรไม่ทันได้ตั้งตัว เพทายเวลาดีใจก็มักจะทำแบบนี้แต่ตอนนี้ทั้งเธอและเพทายโตแล้ว ใครมาเห็นอาจจะเข้าใจผิดได้ เพราะหน้าตาของตัวเองกับน้องชายแทบไม่เหมือนกันเลย เธอหน้าตาเหมือนพ่อ ส่วนเพทายหน้าตาเหมือนแม่ เพราะเพทายชอบทำแบบนี้เธอเลยไม่ได้มีแฟนสักที มันเหมือนคำสาปที่สั่งห้ามให้มีความรัก

“อีกแล้วนะเพ แกโตแล้วทำแบบนี้กับพี่เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด พี่จะขายไม่ออกนะ!” พะแพรตะโกนไล่หลังน้องชายตัวดีที่ชอบทำเหมือนเด็กๆ อยู่เรื่อย 

ตอนนี้พะแพรเรียนคหกรรมอยู่ปีสี่แล้ว ขณะที่เพทายเรียนวิศวกรรมศาสตร์เครื่องกลอยู่ปีสาม เพราะเกิดต้นปีปลายปีจึงเรียนหนังสือห่างกันแค่ปีเดียว อีกทั้งที่มหาวิทยาลัยไม่ค่อยมีคนรู้ว่าเพทายมีเธอเป็นพี่สาว เพราะไอ้น้องตัวดีก็ฮอตเสียเหลือเกิน จนกลัวว่าใครจะมาระรานพี่สาวเลยเลือกที่จะไม่บอกใครแทน ถ้ามีสาวๆ รู้ผู้หญิงพวกนั้นอาจจะเข้าทางเธอเพื่อไปหาเพทาย 

“ไอ้น้องคนนี้นี่มันจริงๆ” 

พะแพรส่ายหน้าและอมยิ้มเล็กๆ เพราะวันเวลาผ่านไปเร็วมาก เร็วจนไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองโตขนาดนี้แล้วเหรอ แต่น่าแปลกเธอกลับไม่เคยมีแฟนเลยสักคนเดียว แถมยังไม่มีใครมาจีบอีกต่างหาก มันน่าเศร้านะที่ผู้หญิงอายุเกือบ 22 ปีจะไม่เคยมีแม้แต่จะจูบ

“เฮ้อ…” แค่คิดก็เศร้าแล้วเพราะเพื่อนในกลุ่มก็ทยอยมีแฟนกันไปเกือบหมด เหลือแต่เธอที่นอนเปล่าเปลี่ยว จนแปลกใจว่าทำไมไม่มีใครหลงเข้ามาในชีวิตบ้างเลย  

เมื่อนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดพะแพรก็ต้องตกใจเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้น้องตัวดีจะกล้าเอาเครื่องนี้ไปเข้ากลุ่มอะไรพวกนี้ได้

“ไอ้เพ...” มือน้อยกำโทรศัพท์ของตัวเองแน่น และได้สติอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงข้อความดังขึ้นมา แต่ครั้งนี้เธอเห็นแค่ข้อความที่เขาส่งมาว่า

(อ่านไม่ตอบเหรอ)

พะแพรเพิ่งนึกได้ว่าข้อความแรกตัวเองกดเข้าไปอ่าน แต่ไม่คิดว่าชายคนนี้จะกล้าส่งข้อความมาถามซ้ำ ทั้งๆ ที่เธอไม่สนใจแล้ว

ติ๊ด!!

เสียงข้อความที่สามที่ส่งมาจนอดตกใจในความตื๊อของชายคนนี้ไม่ได้ แต่ครั้งนี้เขาก็ส่งภาพอะไรบางอย่างมาให้เธอ จนอยากจะรู้นักว่าชายคนนี้จะส่งอะไรมาอีก แต่ก่อนจะกดเข้าไปดวงตากลมโตก็กวาดสายตาไปดูที่ภาพปกก่อนว่าผู้ชายหื่นกามคนนี้เป็นใครกันแน่

รูปโปรไฟล์ของคนแปลกหน้าเป็นเพียงภาพที่โชว์หุ่นของเขากับกระจกบานใหญ่ไม่ให้เห็นใบหน้า แต่หุ่นนี้ทำเอาเธอผู้เป็นสาวแว่นถึงกับถอดแว่นออกมาเพื่อซูมดูชัดๆ อีกครั้ง มันจะมีคนที่หุ่นเพอร์เฟกแบบนี้จริงเหรอ

“โอ้ว...ผู้ชายบ้าอะไรหุ่นดีเป็นบ้า...” ตอนนี้ในหัวของพะแพรสับสนและมึนงงไปหมด แม้ภายนอกของหญิงสาวจะเหมือนผู้หญิงเรียบร้อย แต่จริงๆ เธอก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีความต้องการไม่ต่างจากคนอื่น เพียงแต่ไม่แสดงออกมาให้ใครเห็นเท่านั้นเอง

รูปโปรไฟล์ที่ไม่รู้ว่าจะใช่รูปจริงหรือไม่ สาวร่างเล็กจึงดึงสติของตัวเองกลับมาอีกครั้ง เพราะเขาอาจจะเป็นพวกที่ชอบแอบอ้างแล้วเอามาคุยกับสาวๆ ก็เป็นได้ เมื่อคิดดังนั้นพะแพรก็รีบเปิดเข้าไปในไลน์เพื่อที่จะด่าชายแปลกหน้าทันที แต่สิ่งที่ทำให้ดวงตาสาวเบิกกว้างกว่าเดิมคือภาพที่เห็นมากกว่า

“โอ้ว”

ภาพอวัยวะเบื้องล่างมันทำให้หัวใจคนมองเต้นแรง เพราะไม่คิดว่าชายแปลกหน้าจะกล้าส่งอะไรแบบนี้มาให้เธอดูทั้งๆ ที่เราสองคนไม่ได้รู้จักกันเลยสักนิด

แต่ถึงกระนั้นก็จะไม่มีทางตกหลุมพรางความใหญ่โตที่โชว์หราอยู่ที่หน้าจอเด็ดขาดเพราะเธอก็ไม่ได้มีความอยากถึงกับเอาไม่เลือกหรอกนะ พะแพรเลยส่งข้อความบางอย่างกลับไปทันที

(นี่คุณเราไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย ทำไมถึงส่งภาพอุบาทว์ๆ แบบนี้มา เป็นพวกสแกมเมอร์หรือเปล่าเนี่ย!!)

(หาว่าฉันเป็นสแกมเมอร์เลยเหรอ มาลองเจอกันหน่อยไหมจะรู้ว่าเป็นสแกมเมอร์หรือเปล่า)

(ไอ้บ้า...ใครจะไปเจอนายล่ะ) พะแพรตอบกลับอย่างไวด้วยความโมโหที่โดนคุกคาม มันจะมีคนที่กล้าทักมาขอเย...คนอื่นจริงๆ เหรอ พวกเขาไม่กลัวพวกโรคหรืออะไรกันเลยหรือไง

(ฉันนึกว่าเธอชอบ เห็นรูปโปรโชว์ซะขนาดนั้น ก็เลยลองทักมา ถ้าอยากบอกได้นะ เพราะฉันก็อยากเหมือนกัน...) เมื่ออ่านข้อความจบพะแพรจึงรีบไปดูที่รูปโปรไฟล์ของตัวเองทันที เพราะไม่รู้ว่าตอนที่เพทายเอาเครื่องเธอไปใช้มันทำอะไรอีกบ้าง

“กรี๊ด!!!” พะแพรกรีดร้องออกมาเมื่อเห็นรูปโปรไฟล์ของตัวเองเต็มๆ ตา เพราะมันเป็นรูปของเธอเอง แต่เป็นรูปที่ถ่ายเอาไว้เล่นๆ ในเครื่อง แต่ไม่คิดว่าไอ้น้องตัวดีจะกล้าเอามาตั้งรูปโปรไฟล์จริงๆ

รูปที่เพทายใช้คือภาพของเธอแต่งตัวเป็นบันนี่น้อยในห้องนอน ตอนนั้นคิดแค่อยากจะคอสเพลย์แค่นั้น แต่ยังดีที่ลงแบบเห็นครึ่งใบหน้าไม่อย่างนั้นคงอายคนอื่นไปทั่ว

“ไอ้เพทาย...” ตอนนี้นอกจากจะโมโหผู้ชายหื่นกามในแชทแล้วยังรู้สึกโกรธน้องชายตัวดีที่กล้าเอารูปแบบนี้มาตั้งแล้วเข้ากลุ่มลับพวกนี้ด้วย

(คงมีเรื่องเข้าใจผิด และฉันไม่ได้อยากอะไรอย่างที่คุณว่าด้วย ถ้าคุณอยากทักคนอื่นเถอะ เพราะฉันไม่ต้องการอะไรอย่างที่คุณบอกเลยสักนิดเดียว) มือเรียวเล็กรีบส่งข้อความกลับเพื่อไม่ให้เข้าใจผิด แล้วก็ทำการลบรูปโปรไฟล์เพราะไม่อยากให้มันเผยแพร่มากกว่านี้แล้ว

(อย่างนั้นเหรอ ก็ฉันอยากกับเธอ จะไปทักคนอื่นได้ยังไงล่ะ) ข้อความที่พิมพ์กลับมามันทำให้ถึงกับปรี๊ดแตก เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายที่หน้าด้านเท่านี้มาก่อนเลย เขาน่าจะทักมาจากกลุ่มที่ไอ้น้องชายตัวดีพาตัวเองเข้าไปโดยใช้ไลน์ของเธอ

(นี่คุณ...พูดไม่รู้เรื่องเหรอ อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่ได้มีความต้องการอะไรแบบนั้น)

(ถ้ารูปโปรไฟล์มันคือเธอจริงๆ ฉันบอกเลยนะว่าฉันโคตรชอบผู้หญิงหุ่นแบบนี้เลยว่ะ โคตรเซ็กซี่ แล้วเธอล่ะชอบผู้ชายหุ่นแบบฉันไหม) ข้อความที่ถูกส่งมายาวเหยียดทำเอาพะแพรถึงกับใจเต้นแรง เพราะตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครชมเธอขนาดนี้เลย มีแต่เขาเนี่ยแหละคนแรก

(ไม่ชอบ ทำไมฉันต้องชอบหุ่นของคุณด้วย รู้จักกันก็ไม่รู้จัก ทักคนไปทั่วเลยสินะ ระวังจะเป็นโรคนะ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน) พะแพรพิมพ์ประโยคสุดท้ายและคิดว่าจะไม่ตอบกลับผู้ชายคนนี้ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าต่อความยาวสาวความยืดไปอีก และอาจจะเป็นการเปิดโอกาสให้ผู้ชายแปลกหน้าคุกคามด้วย

ติ๊ด!!

เสียงเรียกเข้าที่โชว์ว่าชายที่เธอเพิ่งคุยเมื่อกี้โทรมา พะแพรอยากจะกรีดร้องในความหน้าด้านของเขา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีคนแบบนี้บนโลกด้วย

“ไอ้บ้า...ถึงขนาดโทรมาเลยเหรอ...”

ตอนแรกคิดว่าจะบล็อกชายคนนี้ไปเลยเพื่อไม่ให้เขามาระรานเธอ แต่คิดไปคิดมาก็อยากจะด่าสักทีสองทีก่อนจะบล็อกดีกว่า เขาจะได้จำและเลิกทำอย่างนี้กับใครอีก

“นี่คุณ...พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ถึงขนาดโทรมาหาฉันต้องการอะไรกันแน่!!” พะแพรกรอกเสียงเข้าไปในสายอย่างหงุดหงิด แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมาขนในกายสาวลุกเกรียวเลยทีเดียว

(อ่า...เสียงเธอเซ็กซี่เป็นบ้าเลย...)

“นี่คุณทำอะไรน่ะ ทำบ้าๆ อะไรอยู่หรือเปล่า” พะแพรถามด้วยเสียงตะกุกตะกักเมื่อรับรู้ถึงเสียงกระเส่าของปลายสายที่เหมือนเขากำลังทำอะไรบางอย่างที่น่าหวาดเสียว

(เธอรู้ปะ...ว่าเสียงเธอแม่งโคตรเซ็กซี่ และเร้าใจฉันเป็นบ้าเลย ขนาดเสียงยังขนาดนี้ แล้วถ้าได้เห็นตัวจริงจะขนาดไหน)

“หะ...เห็นอะไร โรคจิตปะเนี่ย” ตอนนี้สาวร่างเล็กเริ่มไปไม่เป็น เพราะถ้าให้เดาผู้ชายในสายกำลังช่วยตัวเองอยู่แน่ๆ เพราะเสียงเข้มดังกระเส่าซะขนาดนั้น

(ถ้าคนที่กำลังช่วยตัวเองเป็นโรคจิต แสดงว่าคนเกือบครึ่งค่อนโลกเป็นโรคจิตแล้วสิคนสวย...)

ยอมรับเลยว่าเสียงของชายแปลกหน้าทุ้มนุ่มเป็นบ้า เสียงหล่อขนาดนี้ หุ่นแซ่บขนาดนี้ แต่ไม่รู้หน้าตาจะเป็นอย่างไรอาจจะไม่ได้ดีอย่างหุ่นก็เป็นได้คงเป็นพวกไม่ตรงปก เพราะคนหน้าตาดีๆ ที่ไหนจะมาคอลเสียวกับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก

“ถ้าเปลี่ยวมากนักทำไมไม่ไปซื้อกินล่ะ มาไล่ทักคนอื่นทำไม...”

(หึ...ก็มันเร้าใจกว่าเธอไม่รู้เหรอ)

“อย่ามาทำเสียงครวญครางอย่างนี้นะ ฉันไม่ชอบ และคุณก็ช่วยวางสายไปด้วย ฉันไม่ได้มีเวลามาฟังคุณกำลังช่วยตัวเองหรอกนะ” พะแพรแว้ดเสียงใส่อย่างเหลืออด ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะมาเจอโรคจิตอย่างผู้ชายคนนี้

(ถ้าเธอไม่ชอบ เธอไม่รับสายฉันหรอก จริงไหม...) เสียงแหบพร่าที่เปล่งออกมาจนสาวร่างเล็กถึงกับหยุดชะงัก

“อะไรของคุณ อย่ามาขี้ตู่นะ ที่ฉันรับสายเพราะฉันจะด่าคนโรคจิตอย่างคุณต่างหาก”

(เหรอ...นึกว่าเธออยากจะมาคอลเสียวกับฉันซะอีก หึหึ...) เสียงหัวเราะของชายแปลกหน้ามันซ่านสยิวแปลกๆ อดขนลุกไม่ได้ เพราะขนาดแค่เสียงเธอยังรู้สึกวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก จนอยากจะรู้แล้วว่าเขาจะหน้าตายังไง แต่คิดว่าอาจจะไม่ได้หล่อมาก แค่หุ่นดูดีเท่านั้นแหละ

“บ้า!! ใครเขาอยากจะไปคอลเสียวกับนาย” เสียงหวานอย่างสั่นๆ แต่ก็พยายามควบคุมเสียงตัวเองให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ชายแปลกหน้ารับรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกบางอย่างกับคำพูดชวนลงลึกไปที่เรื่องอย่างว่า

(ถ้าไม่เคยลอง แล้วไม่อยากลองเหรอ เสียวเหมือนกันนะ) เสียงทุ้มแหบต่ำลง มือที่ถือโทรศัพท์ของพะแพรเริ่มอ่อนแรงและสั่นไหว ก็ชายเสียงหล่อหุ่นแซ่บชอบชวนคุยเรื่องใต้สะดืออยู่เรื่อย

“จะบ้าเหรอ...ฉันไม่รู้จักคุณ คุณไม่รู้จักฉัน จะมาทำอะไรแบบนี้กันได้ไง ไม่อายหรือไง”

(ไม่รู้จักกันมันยิ่งดีเลยไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องกลัวอีกฝ่ายแบล็กเมล์ ไม่ต้องกลัวใครจะรู้จักเรา) เหตุผลที่ชายแปลกหน้าบอกมันก็มีส่วนจริง แต่มันเรื่องอะไรที่เธอต้องแสดงด้านมืดของตัวเองให้คนอื่นเห็นด้วย

“ตรรกะคุณผิดหรือเปล่า...ของอย่างนี้คนเป็นแฟนกันเท่านั้นแหละที่จะทำด้วยกัน”

(งั้นลองมาเป็นแฟนกันสักวันไหมล่ะ ฉันจะทำให้เธอรู้ว่าแค่เซ็กซ์โฟนฉันก็ทำให้เธอแตกได้) คำพูดสองแง่สองง่ามของชายหนุ่มทำเอาสาวน้อยแสนบริสุทธิ์อย่างเธอใจเต้นแรง ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนที่พูดแล้วให้คนอื่นคล้อยตามได้มากขนาดนี้ จนอยากจะรู้นักว่าเขาเป็นใครกัน

“นี่คุณ!!! พูดไม่รู้เรื่องเหรอ”

(รู้สิ รู้มากเลยล่ะ รู้ว่าเธอเองก็อยากเหมือนกัน ถ้าให้ฉันเดาตอนนี้เธอก็แฉะแล้วล่ะสิ หึหึ...)

“บ้า...นายมาพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง”

(ไม่เชื่อก็ลองล้วงเข้าไปในกางเกงในดูสิ ว่าแฉะอย่างที่ฉันบอกไหม หรือต้องให้ฉันไปล้วงให้ล่ะ แต่รับรองเลยถ้าฉันทำให้เธอจะไม่ใช่แค่ล้วงหรอกนะ) คำพูดส่อแววทะลึ่งจนใบหน้าหวานหน้าแดงเพราะเขาพูดเหมือนอยู่กับเธอตรงนี้และตอนนี้ ขาเรียวสวยบิดเข้าหากันกับคำพูดของเขาและเริ่มรู้สึกบางอย่าง

“นายอย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ ฉันจะวางแล้ว ไม่อยากคุยกับคนอย่างนายแล้ว โรคจิต...”

(หึหึ...วางก็ได้นะ แต่อย่าเพิ่งบล็อกกันเลย เผื่อวันหลังเธอเปลี่ยนใจอยากคอลเสียวกับฉัน หรืออยากนัดก็ได้นะ ฉันว่างนะ ว่างทุกคืนเลยล่ะ)

“นายไม่มีทางแม้แต่จะได้เห็นขาอ่อนของฉันหรอก ไอ้โรคจิต!”

(เดี๋ยวถ้าเจอกันฉันจะทำมากกว่าเห็นขาอ่อนของเธอเลยล่ะ)

ว่าจบพะแพรก็ทำการตัดสายทิ้งเพราะคิดว่าถ้าคุยมากกว่านี้ ผู้ชายแปลกหน้าจะชวนเธอให้เคลิบเคลิ้มกับสิ่งที่เขาบอก และอาจจะทำให้เธอควบคุมสติของตัวเองไม่ได้อีกต่อไป

“ฟู่ว์...เกือบไปแล้ว”

พะแพรเป่าปากจากนั้นก็ล้มตัวลงนอน แต่ในสมองยังคิดถึงเสียงของผู้ชายคนนั้นอยู่ดี ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่บนโลกจริงๆ เขาอาจจะต้องเป็นผู้ชายที่แย่มากๆ ถึงไม่มีแฟนช่วยปลดปล่อย หรือไม่ก็พวกโรคจิตที่ได้แกล้งคนอื่นแล้วมีความสุข

พะแพรผล็อยหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตอนที่หลับเธอละเมอถึงน้ำเสียงเย้ายวนของชายแปลกหน้าแล้วเผลอ

เอามือบางล้วงเข้าไปที่ใต้ชั้นในตัวโปรดแล้วคลึงที่จุดกระสันอย่างแผ่วเบาเพื่อลดความต้องการของตัวเองลง ชายแปลกหน้าเหมือนเป็นคนเข้ามาปลุกสัญชาตญาณดิบของเธอให้ตื่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว