EP25 ตัดสินใจ

EP25

.

.

.

ตะเภาได้แต่นั่งตัวสั่นเทาทั้งโกรธและเสียใจแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้ตัวสั่นคลอน หัวใจดวงน้อยแตกสลายลงไม่เหลือชิ้นดี พีทไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดมากขนาดไหน ชายหนุ่มเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย ที่บอกว่าพีทเปลี่ยนไปตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อเอาสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ใช่แค่เปลี่ยนไป ผู้ชายคนนี้เหมือนไม่ใช่พีท แววตาของเขามันบ่งบอกแบบนั้น…

ด้านทิวาที่รอพีทอยู่ห้อง เธอได้แต่นั่งรอเวลาให้รุ่นน้องโทรหา เธออยากรู้ว่าพีทเขาจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองก่อรึเปล่า ในตอนที่นั่งอยู่เสียงโทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้าพอดิบพอดี เป็นคนที่เธอกำลังรออยู่

'ตะเภา'

[พี่วา…]

"เป็นไงบ้าง พีทว่ายังไง" น้ำเสียงผ่านปลายสายสั่นเครือ บ่งบอกว่าตะเภากำลังร้องไห้จนแทบจะไม่มีแรงพูด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังหวังให้พีทรับผิดชอบอยู่ดี

[พี่พีทบอกเลิกหนู เขาบอกให้หนูเอาลูกออก…หนูจะทำยังไงดี]

"พี่ขอโทษแทนพีทด้วยนะ ตะเภาต้องเก็บลูกไว้ ถึงยังไงก็ต้องเก็บไว้ก่อนนะ…"

[พี่วา…หนูไม่ไหวแล้ว หนูไม่ไหวแล้วจริงๆ]

"ตะเภายังไม่กลับใช่ไหม เดี๋ยวพี่จะไปหา" ทิวาไม่อยากคุยกับพีทแล้ว เธอต้องไปหาตะเภาก่อนตอนที่อะไรยังไม่สายไป บางทีคนที่ถูกทำร้ายมากๆอาจจะคิดสั้นก็ได้ ทิวาไม่อยากให้ใครต้องมาตายเพราะความเลวของเพื่อนตัวเอง

[อย่าเลยค่ะ พี่มามันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ขอบคุณนะคะที่พยายามช่วยหนู ฝากบอกพี่พีทด้วย ถึงแม้เขาจะเปลี่ยนไปมากขนาดไหน เขาก็ยังเป็นคนเดียวที่หนูรัก ถ้าเขาไม่ต้องการหนูกับลูก เดี๋ยวหนูจะเป็นฝ่ายไปเอง…]

"ตะภะ…"

ตู้ด…

ไม่ทันที่ทิวาจะได้เอ่ยเรียกเอาไว้ก่อนตะเภาก็กดตัดสายทิ้ง ทำเอาหัวใจดวงน้อยหล่นวูบ เธอบีบโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะรีบตรงดิ่งไปที่ประตูห้อง แต่ทว่า…

"วาจะไปไหน" ในตอนที่เธอเปิดประตูออกก็มีร่างสูงโปร่งยืนอยู่หน้าประตูพอดี ทิวาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาไร้ความรู้สึกด้วยแววตาสั่นระริก มือบางจิกลงที่กระโปรงแน่น

"ไว้ค่อยคุยกันนะ ธุระของพีทอ่ะ วาขอตัวกลับก่อน"

"ธุระของพีทมันก็สำคัญเหมือนกันนะ" ไม่พูดเปล่าร่างหนายังเดินต้อนเธอให้ถอยกลับเข้าไปในห้องด้วยสายตาซ่อนรอยยิ้ม ทำให้คนตัวเล็กเซถอยหลังอย่างห้ามไม่ได้

"มันจะมีอะไรสำคัญไปกว่าเรื่องตะเภากับลูกในท้องอีกล่ะ พีทพูดอะไรออกไปรู้ตัวบ้างมั้ย" ทิวาหมดความอดทนถึงแม้จะหวาดกลัวคนตรงหน้ามากขนาดไหนแต่ความโกรธภายในใจมันก็รุนแรงมากเหมือนกัน

"เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกพีท ทำไมต้องรับผิดชอบด้วยล่ะ"

"ทำไมถึงพูดออกมาได้โดยไม่รู้สึกอะไรขนาดนี้ นึกถึงผู้หญิงที่เขารักพีทมากหน่อยได้มั้ย ตะเภาไม่เหลือใครแล้วนะ ทำไมใจร้ายขนาดนี้…" ทิวาพูดออกมาเพื่อเตือนพีทให้มีสติ ตอนนี้ตะเภาจะเป็นตายร้ายดียังไงไม่มีใครรู้ บางทีตอนนี้เธออาจจะจากโลกนี้ไปแล้วก็ได้

"ก็บอกไปแล้ว อยากรู้มั้ยว่าเด็กนั้นเป็นลูกใคร"

"…" คนตัวเล็กสั่นเทาด้วยความโกรธ นอกจากไร้ความผิดชอบ พีทยังพูดจายียวนกวนประสาทเธอ

"แต่พีทยังไม่บอกหรอกนะ ยังไม่ถึงเวลา"

"นั้นมันลูกพีท ยังจะบอกว่าเป็นลูกคนอื่นอีกหรอ"

"แล้ววาเดือดร้อนอะไร แค่เอาเงินให้ไปทำแท้งก็จบละ…"

เพี๊ยะ! ไม่ทันที่พีทจะพูดจบมือบางก็ฟาดเข้าที่แก้มชายหนุ่มอย่างเหลืออด ดวงตากลมโตที่คลอเบ้าด้วยหยาดนํ้าสีใสไหลทะลักออกมาเป็นสายยาว ใบหน้าหล่อสะบัดตามแรง มือเล็กกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นเทา

"ยังมีหัวใจอยู่มั้ย"

"…" พีทไม่ได้ตอบ เขาหันหน้ากลับมาอย่างเชื่องช้าแล้วใช้ปลายนิ้วลูบมุมปากที่ถูกตบ สายตาเพ่งมองทิวาไม่วางคล้ายกำลังสนุกกับการกระทำของเธอ

"เราจบเรื่องนี้กันเถอะ วาทนไม่ไหวแล้ว วาทนอยู่สภาพแบบนี้แล้วไม่ไหวจริงๆ" ถึงต้องยอมแลกด้วยการบอกความจริงกับคาวีไปเธอก็จะยอม ดีกว่าต้องทนทรมานให้เพื่อนตัวเองที่ทำคนอื่นท้องมายํ่ายีแบบนี้ มันรู้สึกแย่มาก ถึงตอนนั้นอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด เธอจะเป็นฝ่ายเดินออกมาจากชีวิตทุกคนเอง

"ที่อยากจบเพราะอยากเริ่มใหม่กับคาวี?"

"วีไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ พีทยังจะให้วาทนต่อไปแบบนั้นหรอ พีททำตะเภาท้องนะ แล้ววาเองก็มองพีทแค่เพื่อน ทุกครั้งที่เรามีอะไรกันพีทรู้ไหมว่าวาต้องทนกล้ำกลืนขนาดไหน ถึงมันจะเป็นระยะเวลาไม่นาน แต่มันเป็นช่วงที่แย่ที่สุดในชีวิตวาเลย วาอยากจบมันสักที"

"พีทไม่จบ"

"แล้วพีทจะอยู่แบบนี้ต่อไปแบบนั้นหรอ ถึงไม่สงสารแม่ของลูกตัวเองก็ช่วยสงสารวาบ้างได้มั้ย ต้องให้วาอึดอัด ต้องให้วารู้สึกผิดไปถึงตอนไหน" ทิวาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาพตรงหน้าพร่าเบลอด้วยหยาดนํ้าสีใส เหมือนยิ่งทนทุกอย่างก็ยิ่งแย่ลง

"วาหยุดดราม่าได้มั้ย พีทรำคาญ" พีทส่ายหน้าเอือมระอาเหมือนกำลังรำคาญนักหนา ก่อนที่นิ้วชี้จะแตะเข้าที่ปากบางเป็นเชิงให้หยุดพูด พอทิวาจะปัดมือออกเขาก็สลับเป็นใช้แขนล็อกลำคอและใช้ฝ่ามือใหญ่ปิดปากเอาไว้แน่น ปากหยักเคลื่อนไปกระซิบบอกที่ข้างใบหู "เลิกพูดจาไร้สาระสักที เรื่องที่วาให้วีมานอนด้วยพีทยังไม่เคลียร์เลย ไหนจะเรื่องที่วาตบพีทอีก ทำตัวแบบนี้ต้องถูกลงโทษนะรู้มั้ย?"

เหมือนสิ่งที่ทิวาพูดออกมาทั้งหมดพีทจะไม่สนใจมันเลยแม้แต่นิด เขาจ้องเพียงแต่จะหาเรื่องทำร้ายร่างกายเธออยู่ตลอด พอได้ยินแบบนั้นมันยิ่งทำให้ทิวาร้องไห้ออกมาหนักมากกว่าเดิม เธอพยายามดิ้นพล่านให้หลุดจากพันธนาการ ไม่อยากทำแบบนั้นกับพีทอีกแล้วไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามเธอก็อยากจะหยุดเรื่องนี้

"แล้วอยากรู้มั้ยว่าวาจะโดนลงโทษแบบไหน?"

"…" ทิวาตอบไม่ได้เธอยังถูกมือหนาปิดปากเอาไว้อยู่ ก่อนที่พีทจะเลื่อนมันลงให้เธอได้ตอบ

"แบบไหนก็ได้ที่พีทคิดว่าทรมานมากที่สุด…" ชายหนุ่มกระซิบตอบ

"ทำไมอ่ะพีท ทำไมคนคนนึงถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ วาชอบพีทแบบเดิมมากกว่า ถ้าพีทคนเดิมเขาคงรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองทำแล้ว" ทิวาพูดขึ้นด้วยสีหน้าเหม่อลอย บางทีการทนอยู่บนโลกใบนี้มันก็เหนื่อยเหมือนกัน

"ชอบแบบเพื่อนหน่ะเหรอ ชอบแบบนั้นใครอยากเป็น"

.

.

.

เรื่องนี้ไม่เจ็บแค่วานะบอกเลย555555555555