EP24 ไม่รับผิดชอบ

EP24

.

.

.

ผ่านไปราวสิบห้านาทีก็มีมือของใครบางคนมาสะกิดที่ไหล่ทำให้ทิวาที่กำลังยืนรอตะเภาอยู่หันกลับไปมอง

"รอนานไหมคะพี่วา" ตะเภาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวบวกกับกางเกงยีนขาสั้นเอ่ยถาม สีหน้าของเธอดูซีดเผือด

"ไม่นานหรอก ป่ะ…เข้าไปข้างในกัน" ว่าแล้วก็จับมือตะเภาขึ้นมาจับ ก่อนที่สองสาวจะเดินมาทางเข้าประตูคฤหาสน์ พอเดินเข้าไปข้างในทุกอย่างเงียบ มีเพียงลิฟต์สีแดงราวหกตัวให้เลือกเข้ารวมถึงลิฟต์สีดำที่แยกห่างออกไปจากเพื่อน ทิวายืนครุ่นคิดอยู่เพียงครู่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อหาพีท ไม่นานปลายสายก็กดรับ

[ถึงแล้วหรอ]

"วาถึงแล้ว พีทอยู่ไหน"

[วาพาตะเภามาด้วยทำไม?] คำถามของพีททำให้ทิวาปรายตามองตะเภาเล็กน้อย เธอกำลังงุนงงว่าพีทรู้ได้ยังไงว่าตะเภามาด้วย

"วามาคนเดียว"

[โกหกไม่น่ารักเลยนะวา]

"คือ…พีท ตะเภามีเรื่องสำคัญจะคุยกับพีท ให้น้องเจอสักครั้งเถอะนะ มันสำคัญจริงๆ"

[ได้สิ แต่ให้ตะเภาเข้ามาหาพีทแค่คนเดียวนะ ลิฟต์หมายเลขสาม ส่วนวา…ไปรอพีทนะครับ พีทเองก็มีเรื่องจะคุยกับวาเหมือนกัน]

"พีทมีเรื่องอะไร…"

[งั้นวาบอกมาก่อนสิ ว่าตะเภามีเรื่องอะไร]

"ตะเภาต้องเข้าไปคุยกับพีทเอง"

[งั้นพีทก็จะบอกตอนพีทอยู่กับวาเหมือนกัน แล้วเจอกันนะ]

ตู้ด…

ไม่รอให้ทิวาได้ตอบกลับพีทก็กดตัดสายทิ้ง ทิวาถอนหายใจออกมาแล้วมองไปที่ตะเภา

"เข้าไปคุยกับพีทคนเดียวได้มั้ย พีทต้องการคุยกับน้องแค่สองคน"

"ค่ะ" ถึงแม้ในใจจะหวาดกลัวแต่ตะเภาก็ยอมตอบรับ เพราะเรื่องนี้เธอก็อยากจะเคลียร์ให้เข้าใจโดยเร็วที่สุด

"ไม่ต้องกลัวนะ มีอะไรโทรพาพี่"

"หนูไปนะคะ"

"ตะเภา ถ้าคุยกับพีทเสร็จกลับก่อนพี่เลยนะ พี่มีเรื่องต้องจัดการต่อ"

"ได้ค่ะ" ตะเภาพยักหน้าตอบแล้วเดินไปที่ลิฟต์หมายเลขสาม ทิวายืนเฝ้ามองจนประตูเคลื่อนปิดลง เธอยืนแน่นิ่งได้แต่ภาวนาขอให้พีทรับผิดชอบเรื่องนี้ พลันแจ้งเตือนแอปพลิเคชันชื่อดังก็เด้งขึ้น เป็นพีทที่ส่งรหัสอะไรบางอย่างมาให้

21 : 10 : เข้าลิฟต์สีดำ รหัสxxxxxxx

21 : 10 : ไปรอพีทนะครับ

พอเห็นข้อความของพีททิวาก็ปิดหน้าจอมือถือลง เธอมองไปที่ลิฟต์สีดำ ขาเรียวก้าวเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก ถึงหนีกลับก่อนพีทก็คงตามไปที่ห้องอยู่ดี ทิวาไม่อยากมีปัญหาเลยเลือกที่จะรอ รอว่าพีทมีเรื่องอะไรกันแน่

ด้านตะเภาที่เดินเข้ามาลิฟต์หมายเลขสาม ข้างในเป็นผับขนาดใหญ่ มีหลายชั้น เสียงบีทกำลังบรรเลงอย่างสนุกสนานบวกกับผู้คนที่กำลังวาดรวดรายกันอย่างเมามัน มองจากข้างนอกไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นี้จะถูกดัดแปลงเป็นสถานที่เที่ยวในยามคํ่าคืนได้

ตะเภากวาดสายตามองหาร่างของพีทท่ามกลางความมืดและเเสงสีที่กำลังสาดส่องไปมาชวนให้เวียนหัวสำหรับคนที่ไม่ชอบ ในตอนนั้นเองเครื่องมือสื่อสารในกระเป๋าสะพายก็สั่นเครือ มือบางจึงล้วงหยิบขึ้นมาก็พบว่่าพีททักมาบอกว่าอยู่โต๊ะไหน เธอจึงเดินไปที่โต๊ะนั้น

"นั่งสิ" พีทที่กำลังนั่งดื่มอยู่รับรู้ถึงการมาของใครบาง ชายหนุ่มจึงเอ่ยบอก ตะเภาพยักหน้าตอบเล็กน้อยแล้วหย่อนตัวนั่งลงโซฟาตัวกันข้าม

"พี่พีทหายไปไหนมาคะ ไม่รับโทรศัพท์หนูเลย โกรธอะไรหนูรึเปล่า" ตะเภาเอ่ยถามด้วยอาการประหม่า แค่มองสายตาของพีทเธอก็รู้แล้วว่าเขากำลังเปลี่ยนไป

"ครับ?" พีทเลิกคิ้วถามด้วยความแปลกใจ เขาตกอยู่ในภวังค์ของความคิดเพียงครู่ก็นึกขึ้นได้

"…"

"อ่อ ดีเลย ตะเภามาวันนี้ก็ดีเหมือนกันพี่เองก็มีเรื่องอะไรจะบอก"

"เรื่องอะไรคะ"

"อยากให้พี่พูดก่อนหรอ" พีทถามสายตาก็ยังคงจ้องมองตะเภาไม่วาง มือหนาแกว่งแก้วไวน์ในมือไปมาอย่างเชื่องช้า

"พี่พีทพูดก่อนเลยค่ะ"

"เราเลิกกันเถอะนะ พี่ไม่ได้รักเรา" คำพูดที่หลุดออกมาจากปากพีท ทำให้ใบหน้าหวานชาวาบ เลิกกันแบบนั้นหรอ เธอกำลังถูกบอกเลิกในวันที่ตัวเองกำลังมีหนึ่งชีวิตที่จะเกิด มันชาไปทั่วตัวจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาแล้ว มือเล็กได้แต่จิกนิ้วลงบนกางเกงยีนตัวเองเพื่อระงับความเจ็บภายในใจ

พีทบอกเลิกเธอได้เย็นชาเหลือเกิน เป็นผู้ชายที่บอกเลิกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งนั้น…

"ที่พี่บอกเลิกเพราะหมดรักแล้ว หรือพี่ไม่เคยรักหนูเลยกันแน่…" ปากถามขอบตาก็เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา ใบหน้าหวานเอาแต่ก้มหงุด

"เอาจริง…น่าจะอย่างหลังมากกว่า"

"ถ้าไม่เคยรักกันเลย แล้วพี่มาทำแบบนั้นกับหนูทำไม"

"พี่ทำอะไร?" พีทยังคงทำเป็นไม่รู้ เขาหรี่ตามองตะเภาเพื่อรอเอาคำตอบ

"จะเลิกจริงๆใช่ไหมคะ…"

"มีเหตุผลอะไรที่ต้องคบต่อครับ"

"เหตุผล…เพราะหนูท้องไง" ประโยคหลังสุดที่ตะเภาพูดออกมามันแทบจะไม่ได้ยิน แต่พีทกลับได้ยินทุกอย่าง ตะเภากำลังบอกว่าตนเองท้อง ท้องแบบนั้นหรอ ท้องกับใคร?

"ท้อง?"

"ค่ะ หนูท้อง"

"กับใคร"

"พี่พีท…" หัวใจดวงน้อยแตกสลายอีกครั้งกับคำถามของพีท ตะเภาช้อนตามองคนตรงหน้าพลันหยาดนํ้าสีใสมันก็ไหลอาบพวงแก้มลงมาเป็นสาย เขาถามแบบนี้เหมือนกำลังจะผลักไสเธอไปให้ไกล ไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองกระทำ

"ถ้าท้องก็บอกพ่อของลูกตะเภานะ พี่ช่วยอะไรไม่ได้" พีทยังคงบอกอย่างใจเย็น และทุกถ้อยคำพูดของเขาก็ยังคงออกมาจากความเห็นแก่ตัว

"พี่พูดแบบนี้ แปลว่าจะไม่รับผิดชอบหรอคะ" ตะเภาถามต่อในตอนที่ร่างหนาหยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อจะเดินจากไป

"รับผิดชอบยังไงดี อยากได้กี่บาท?"

"หนูไม่ได้อยากได้เงินค่ะ หนูแค่อยากให้พี่อยู่กับหนูก่อนได้มั้ย รอให้หนูคลอดก่อนแล้วหลังจากนั้นหนูจะไม่รั้งพี่ไว้อีก หนูไม่เหลือใครในชีวิตแล้วค่ะ พี่เห็นใจหนูได้มั้ย…" ตะเภาบอกในสิ่งที่ตนเองต้องการไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอแค่อยากมีใครดูแลตอนท้อง อย่างๆน้อยก็อุ่นใจตอนคลอด มีคนคอยดูแลตอนอุ้มท้อง ขอแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว

"ถ้าเลี้ยงยากมาก ก็ทำแท้งสิ"

"ทำไมพี่ถึงใจร้ายขนาดนี้…" ใบหน้าหวานเบ้รํ่าไห้อย่างสุดจะทน ร่างกายสะอื้นตัวโยนกับคำตอบที่ได้รับ

"พี่ทำได้มากกว่าใจร้ายอีกนะ ถ้ายังพูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง บางทีอาจจะไม่มีชีวิตอยู่แค่ลูกก็ได้" ว่าแล้วก็โน้มตัวลงใกล้กับตะเภา พีทส่งสายตาชวนขนลุกให้คนตัวเล็ก ก่อนจะใช้มือลูบศีรษะทุยแล้วเดินออกมา ถึงแม้การกระทำจะอ่อนโยนมากขนาดไหนแต่สิ่งที่ตะเภาสัมผัสได้คือความหายนะหากเธอไม่ยอมเลิกยุ่งกับเขา…

.

.

.

เลวจัดเลยนะพ่อหนุ่ม สรุปท้องจริงไหมนะ