EP22 ที่ระบาย

EP22

.

.

.

พีทเดินออกมาจากคณะแพทยศาสตร์ด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก ชายหนุ่มตรงดิ่งมาที่รถยนต์คันโปรดของตนเอง ก่อนจะสอดตัวเข้าไปนั่งข้างในพร้อมกับเคลื่อนตัวออกมาจากมหาลัยด้วยความเร็วสูง เขาระบายอารมณ์ร้อนรนของตนเองด้วยการเหยียบคันเร่งจนมิด โดยไม่สนใจความปลอดภัยของตนเองเลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มขับมันอยู่แบบนั้นบนถนนเส้นใหญ่อย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งมาหยุดที่คฤหาสน์หลังใหญ่ มันคือ HAREM Y ร่างสูงโปร่งตวัดขาแกร่งลงจากรถแล้วเดินเข้ามาตรงลิฟต์สีดำ ก่อนที่ลิฟต์จะเคลื่อนตัวลงสู่ชั้นใต้ดิน

ติ้ง~

ไม่นานสัญญาณก็ดังขึ้น ประตูเคลื่อนออกพีทจึงออกมาข้างนอกแล้วเดินมาหยุดที่ประตูของห้องหนึ่ง มือหนายกขึ้นกดรหัสหกหลักพลันประตูบานนั้นก็เปิดออกอย่างอัตโนมัติ ชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างในก็พบร่างของโรมที่นั่งอยู่บนโซฟา ส่วนณอนกำลังนั่งอ่านตำราอะไรบางอย่างอยู่ในมือ มันเป็นตำราภาษาอาหรับ

"คุณพีท"

"ฉันต้องการที่ระบายหน่อย" เป็นโรมที่เห็นพีทเดินเข้ามาก่อนเขาเอ่ยทักและกำลังจะยืนขึ้นค้อมหัวให้อย่างที่เคยทำเป็นประจำ หากแต่มือหนากลับยกขึ้นหยุดเอาไว้ก่อนแล้วออกคำสั่งแทน มือหนายกขึ้นขยํ้าหัวตนเอง เปลือกตาปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ได้ครับ" โรมเห็นท่าไม่ค่อยดีขานรับ เขาหันหน้าไปมองณอนและส่งสายให้เป็นอันรู้เรื่อง ณอนพยักหน้าตอบแล้วเดินออกไปข้างนอกเพื่อติดต่อหาหัวหน้าการ์ด จัดการเสร็จณอนก็เดินกลับเข้ามาในห้อง หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาทีเสียงสัญญาณประตูก็เปิดออก

"เข้ามา" ณอนบอกผ่านเครื่องสื่อสารอันเล็กที่เสียบอยู่หู เขาเดินไปหน้าประตูและสแกนใบหน้าเพื่อให้เปิดออก ตรงหน้าคือร่างของหญิงสาวที่ถูกปิดตาเอาไว้แน่นหนา รวมถึงถูกมัดข้อมือ

หมับ!

"ไสหัวไปได้แล้ว" ณอนบอกเมื่อคว้าร่างของหญิงสาวเข้ามาในห้อง เขายืนขวางประตูเอาไว้ เพื่อไม่ให้การ์ดมองเข้าไปข้างในเพราะพีทไม่ชอบให้ใครรู้ว่าเขาเป็นใคร…

"ครับ" สิ้นเสียงขานรับ ณอนก็นำผู้หญิงมาคุกเข่าต่อหน้าพีทที่กำลังยืนหันหลังหายใจหืดหาดอยู่

"คุณโรมครับ ผู้หญิงมาแล้ว" เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น พวกเขาต้องเรียกพีทว่าโรม เพราะโรมคือเจ้าของที่นี้ในความรู้สึกของทุกคน

"…" พีทหันหน้ากลับมา แล้วใช้มือจิกหัวหญิงสาวคนนั้น เขาเอ่ยคำสั่งผ่านเครื่องแปลงเสียง "ไม่ต้องออกไป ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายต่อ"

เขาสั่งโรมและณอนที่กำลังจะหมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องนี้ไป ทำให้สองหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วกลับไปหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟา ก่อนที่ร่างของพีทจะหายเข้าไปในห้องเชื่อมอีกห้อง พร้อมกับประตูที่ปิดลงเสียงดัง…

โรมและณอนมองหน้ากันด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่าง บรรยากาศรอบข้างชวนให้ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชันจนต้องยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง…

"นี้สินะ เขาเรียกแผลงฤทธิ์" ณอนถามโรม ก่อนที่ทั้งสองจะจำใจหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้อง ซึ่งในห้องนี้เป็นห้องสำหรับทำพิธีต่างๆของณอน ตรงหน้ามีแท่นบูชาขนาดใหญ่และผ้าละตินแขวนล้อมไว้

"ทำเป็นไม่ได้ยินไปเถอะน่า"

"ฉันจะพยายามนะ" ณอนตอบ

ด้านพีทที่พาร่างของหญิงสาวคนนั้นเข้ามาภายในห้อง ชายหนุ่มจับร่างกายเธอขึ้นไปนอนบนเตียงเหล็กแล้วขึงมือและเท้าเอาไว้ เขาเดินไปที่ตู้ใสแล้วหยิบอุปกรณ์อะไรบางอย่างออกมา

"มันจะเจ็บหน่อย ก็ทนเอานะ" สิ้นเสียงพูดก็เริ่มใช้ปลายเข็มขีดตามเรียวขาคู่สวยเป็นแนวยาว ให้มีเลือดไหลซึมออกมา ก่อนจะถูกนำมาห้องนี้เธอถูกฉีดยาชาและยาระงับเลือด ภายในระยะเวลาห้านาทียังจะมีเลือดออกปกติแต่หลังจากนั้นเลือดจะเริ่มแข็งตัวและหยุดไหลเพราะสารของยาภายในร่างกาย พีทแค่ต้องการระบายอารมณ์เขาไม่ได้อยากให้หญิงสาวบนเตียงตาย จึงเลือกที่จะฉีดยาให้ก่อนจะนำมาส่งในห้องศิลปะแห่งนี้

"กรี๊ดดดดดด!"

"นั่นแหละ ไหลออกมาแล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยบอกเสียงแหบพร่า เขามองเลือดที่ไหลออกมาด้วยความพึงพอใจ พอเลื่อนสายตาซ่อนรอยยิ้มนั้นมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาวพลันภาพของทิวาก็สอดแทรกเข้ามา เขามองผู้หญิงคนนี้เป็นทิวา และพีทเองก็กำลังลงโทษเธออยู่

มือหนาหยิบพู่กันบนถาดขึ้นมาแล้วจิ้มเข้าที่เลือด เขาหันหน้าเข้ากับผนังห้องสีดำที่มีกระดาษสีขาวแขวนเอาไว้แล้วบรรจงพู่กันลง ระบายความหงุดหงิดเป็นการละเลงเลือดลงบนกระดาษเป็นศิลปะ ใบหน้าเจือรอยยิ้ม พีทกำลังเค้นหัวเราะให้ตนเองกับการที่ชอบใครสักคนได้ในเวลาเร็วขนาดนี้ ราวกับว่าตนเองโดนของยังไงยังงั้น…

"อื้ออ!!" ถึงแม้จะมียาชาช่วยบรรเทาบ้างไม่มากนัก แต่มันก็ไม่สามารถลดความกลัวลงได้เลย ดวงตาที่ซ่อนไปด้วยความหวาดกลัวเหลือบมองเลือดสีแดงสดที่ไหลอาบเรียวขาตนเองด้วยหัวใจที่เต้นรัวกระหน่ำ กลิ่นคาวเลือดยังคงลอยอบอวลอยู่ในห้อง

เวลาผ่านไปพีทก็เริ่มรุงแรงมากขึ้น เขาเปลี่ยนระดับพู่กันเป็นขนาดใหญ่ แล้วใช้เข็มด้ามเดิมกรีดขาเนียนเพื่อเพิ่มเลือด เลือดในสายตาของตอนนี้มันก็เหมือนหมึกในศิลปะ

สี่นาทีแล้วเลือดเริ่มหยุดไหล สติสัมปชัญญะของหญิงสาวเลือนราง ดวงตาเคลือบด้วยหยาดนํ้าสีใสและในที่สุดมันก็ไหลออกมา เธอกลัวกับภาพสยดสยองบนร่างกายตนเองจนหมดสติลงตรงนั้น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ศิลปะบนกระดาษเสร็จพอดี

มือหนาคลายพู่กันลงบนถาด เขาไม่ได้ปรายตามองคนบนเตียงเลยแม้แต่น้อย ก่อนจะดึงกระดาษแข็งแผ่นนั้นออกมาแล้วจ้องมอง มันช่วยให้ภายในอกเย็นขึ้นบ้างแต่ก็ไม่เท่าไหร่ ชื่นชมผลงานตนเองเสร็จพีทก็เดินออกมานอกห้องพร้อมกระดาษ

การออกมาของเขาทำให้สองหนุ่มเกร็งอยู่ไม่น้อย พีทมองพวกเขาสองคนแล้วหย่อนตัวนั่งลงโซฟาตัวกันข้ามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้ววางภาพศิลปะลงบนโต๊ะ กลิ่นเลือดทำให้โรมและณอนอยากจะหันหน้าหนีแต่ก็ทำได้แค่จ้องมอง

ภาพตรงหน้าคล้ายกับคนกำลังโดนของ จนเขาควบคุมสติตนเองไม่อยู่ คลั่งไคล้เธอแทบบ้า นั่นมันก็หมายถึงพีทที่กำลังโหยหาทิวามากขึ้นทุกวินาที…

.

.

.

นั้นคือวิธีระบายอารมณ์ของคุณพรี่หรอคะ?