EP21 ต้องสั่งสอน

EP21

.

.

.

"เราออกไปคุยหลังร้านดีกว่ามั้ย" ถึงแม้จะอยู่ในอาการตกใจ ทิวาก็ยังควบคุมตัวเองเอาไว้ มือบางเคลื่อนมาปิดที่ตรวจครรภ์เธอกลัวโต๊ะอื่นได้ยินแล้วทำให้ตะเภาอับอาย

"มันจะไม่รบกวนเวลาทำงานพี่หรอคะ"

"ปันไม่ว่าอะไรพี่หรอก เราต้องคุยเรื่องนี้กันนะ"

"ค่ะ" ตะเภาพยักหน้าตอบ ทิวาจึงเดินนำคนตัวเล็กมายังร้าน มันถูกจัดเป็นสวนหย่อมเล็กๆเหมาะแก่การพูดคุย ตรงนี้ค่อนข้างเงียบ สองสาวยืนหันหลังให้ร้าน

"เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย มันเป็นมายังไง" ทิวาเป็นคนเริ่มพูดก่อน เธอยังรู้สึกชาไปทั้งตัวยังไม่หาย

"ตอนที่หนูเข้าไปจีบ พี่พีทไม่ได้ปฏิเสธอะไรเลย จนกระทั่งวันนึงหนูทักไลน์ไปคุย พี่เขาก็คุยตามมารยาท พอเวลาผ่านมาเรื่อยๆเป็นพี่พีทเองที่เป็นฝ่ายบอกความรู้สึกก่อน เราจึงตกลงคบกัน ทุกอย่างมันเหมือนจะดีนะคะ แต่พอมาอาทิตย์ก่อนพี่พีทไม่ตอบไลน์หนู เขาทำเหมือนเราไม่รู้จักกัน วันนั้นก็ทำให้หนูอับอาย หนูอยากบอกเรื่องนี้กับเขาแต่ก็ติดต่อพี่พีทไม่ได้ หนูควรทำยังไงดีคะพี่วา" ตะเภายกมือขึ้นปาดนํ้าตาออกจากพวงแก้มเนียนใส มือบางเคลื่อนมาจับที่หน้าท้องตนเอง เธอไม่ได้มีครอบครัว อยู่ตัวคนเดียวในเมืองหลวง การที่ท้องไม่มีพ่อ มันไม่พร้อมจะดูแลเลยสักนิด

"ตะเภาต้องบอกเรื่องนี้กับพีทนะ"

"หนูอยากบอกให้เขารู้ แต่พี่พีท…เขาไม่สนใจหนูเลย หนูต้องท้องไม่มีพ่อแบบนั้นหรอ…" ตะเภาพูดด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ เธอช้อนตามองทิวาราวกับว่าหญิงสาวคือที่พึ่งสุดท้าย ทำให้ทิวารู้สึกผิดเป็นอย่างมากและรู้สึกสงสารตะเภาจับใจ เธอกำลังควบคุมตนเองไม่ให้ปลดปล่อยความอ่อนแอออกมาเป็นนํ้าตา จะต้องไม่มีใครรู้เรื่องเธอกับพีท ทิวาต้องรีบจบเรื่องนี้

"ไม่เป็นไรนะ พีทต้องรับผิดชอบ" ทิวาพูดให้กำลังใจคนข้างกายแล้วจับมือบางขึ้นมาลูบ ปากบางเม้มเข้าหากันแน่น

"หนูกลัว หนูกลัวพี่วา"

"พี่จะทำทุกอย่างให้พีทรับผิดชอบ มีอะไรต้องคุยกันนะรู้มั้ย เด็กเกิดมาแล้วอ่ะ ตะเภาต้องเก็บเขาไว้นะ" ทิวาพูดดักตะเภาเอาไว้ เธอมองสายตาว่างเปล่าของตะเภาก็รู้แล้วว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาคู่นั้นมันดูเหนื่อยล้าและหมดแรงไปต่อ

"หนู…หนูจะเลี้ยงเขาคนเดียวไหวหรอคะ"

"ใครบอกว่าตะเภาต้องเลี้ยงคนเดียว ตะเภาต้องเลี้ยงกับพ่อของลูกสิ"

หมับ! สิ้นเสียงพูดทิวาก็รั้งร่างตะเภาเข้ามาสวมกอด ตะเภาที่ได้ระบายความอัดอั้นปลดปล่อยน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย แขนเรียวยกขึ้นกอดเอวขอดแล้วซบหน้าลงบนบ่า ทิวาปิดเปลือกตาลง เธอได้แต่พรํ่าขอโทษตะเภาอยู่ภายในใจ ของเหลวที่ควบคุมมันไว้ไม่อาจต้านอยู่ ในที่สุดก็ไหลออกมาตามพวงแก้ม ถ้ารู้แบบนี้เธอเลือกจะบอกความรู้สึกกับคาวีแล้วถอยออกมาจากกลุ่มเพื่อนยังจะดีกว่า ไปให้พ้น แล้วอยู่เพียงลำพัง…

.

.

.

มหาลัย…

ภายในห้องสอบแก้มีนักศึกษาอยู่เพียงสามคนนั้นก็คือ คาวี ธาม และซี พวกเขากำลังนั่งรออาจารย์มาซึ่งนี่มันก็เรทมาเกือบสิบนาทีแล้ว จนซีถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

"เมื่อไหร่จารย์จะมาวะ"

"เหมือนจะมีใครบางคนกำลังนินทาฉันอยู่หรอ" สิ้นเสียงของซี อาจารย์ธวัชชัยก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกระเป๋าเอกสารคู่ใจ บวกกับแก้วกาแฟแก้ง่วง

"มาซะช้าเลยนะจารย์" ธามเอ่ยแซว

"อย่าเว่อ ฉันเรทแค่สิบนาที"

"โห ไม่น่าล่ะ แก้มแดงเหมือนตูดลิงเลย" ซีชี้ไปที่ใบหน้าของอาจารย์ธวัชชัยหรือมีชื่อเล่นว่าวีนัด

"เพื่อนเล่นเธอหรอได้เด็กพวกนี้ จะสอบหรือจะติดเอฟดีจ๊ะ"

"สอบครับอาจารย์คนสวย" เป็นคาวีที่พูดขึ้น ทำให้อาจารย์ธวัชชัยอารมณ์ดีมากกว่าเดิม รอยยิ้มเขินอายปรากฏบนใบหน้าอาจารย์วัยกลางคน

"เธอนี่ปากหวานจังเลยนะ หวานเหมือนกาแฟที่ซื้อมาให้เลย ไม่น่าล่ะสายถึงเยอะ"

"…" คาวีเพียงขยิบตาให้ เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับไป อาจารย์จึงเริ่มทำการแจกข้อสอบซ่อมให้กับสามหนุ่ม แล้วเดินมาหย่อนตัวนั่งลงประจำที่หน้าห้อง

"สามสิบนาทีนะจ๊ะเวลาสอบ หมดนั้นเก็บข้อสอบค่ะ"

"โถ่จาน ผมจะทำทันหรอ" ซีถามพร้อมกับเพ่งสายตามองข้อสอบ

"นั้นมันปัญหาของเธอ" อาจารย์ธวัชชัยตอบไม่ใส่ใจนัก ทำให้ซีต้องยกมือขึ้นเกาหัวด้วยความงุนงง ก่อนจะเข้าห้องสอบพีทก็ไม่ยอมติวอะไรให้ บอกแค่ว่าอยากให้พวกเขาใช้สมองและคิดทบทวนเอาเองบ้าง พอเข้าห้องสอบรอบสองถึงไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้

ภายในห้องเกิดความเงียบขึ้นผ่านไปราวห้านาที อาจารย์ธวัชชัยก็ผล็อยหลับไร้สติ ตอนนั้นเองไลน์กลุ่มก็ดังขึ้น เป็นปันที่ส่งเฉลยข้อสอบมาให้…

"อาจารย์โดนยาสลบหน่ะ รีบลอก ฤทธิ์ยาแค่สิบนาที" คาวีบอก

"อย่าบอกนะว่ามึงวางยาอาจารย์" ซีถาม

"คนเราก็ต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด"

"มึงแม่งเหี้ยจัด" ธามหันมาสบถใส่คาวี

"แล้วไม่ชอบ?"

"ชอบครับ" ธามยกยิ้มก่อนจะเริ่มทำการลอกข้อสอบเขียนด้วยความเร่งรีบ เป็นปันที่นั่งแก้โจทย์ให้ เพราะคาวีทักมาขอร้องก่อนหน้านั้น

เวลาผ่านไปไม่นาน พวกเขาก็ทำข้อสอบเสร็จ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อาจารย์ธวัชชัยตื่น

"นี้ฉันหลับไปหรอเนี่ย เผลองีบจนได้"

"ทำข้อสอบเสร็จแล้ว ออกจากห้องสอบได้เลยไหมครับ" ซีถาม

"อ่อไปสิ เสร็จเร็วดีนะ" เธอบอก ก่อนที่สามหนุ่มจะเก็บอุปกรณ์แล้วยกมือขึ้นลาพร้อมกับเดินออกจากห้องไป พอเดินออกมาจากห้องสอบก็มายังหลังตึกแทน เพราะพีทกำลังยืนรออยู่ พีทกำลังยืนสูบบุหรี่สายตาเหมือนกำลังนึกคิดอะไรบางอย่าง

"สอบเสร็จแล้วหรอ" พีทเอ่ยถาม

"มึงไม่ต้องถามเลย เอามาก็ไม่ช่วยห่าไรเลย ดีนะที่ไอ้วีมันคิดแผนดีๆออก"

"แล้วแบบนี้อาจารย์จะไม่สงสัยหรอวะ" ธามถาม มือหนาล้วงถุงกางเกงแล้วหยิบซองบุหรี่ยี่ห้อดังขึ้นมาจุดสูบ

"ไม่หรอกยามันดี" คาวีตอบพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดรูปดู สี่หนุ่มกำลังยืนเอนหลังกับหลังตึก ซีและธามยืนอยู่ตรงกลางพีทยืนคนแรก คาวียืนคนท้ายสุด

"เมื่อคืนมึงค้างกับอิเมียจ๋าหรอ" สายตาของธามเหลือบเห็นรูปทิวาในโทรศัพท์ล่าสุดของวีถามขึ้น

"อืม ว่าจะให้วาติวหนังสือให้แต่ดันหลับซะก่อน" คำตอบของคาวีดึงความสนใจของซีไม่น้อย เขาชะเง้อคอมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"เห้ย! ยังไงว่ะ มีแอบถ่ายรงถ่ายรูป"

"เออดิยังไง?" สองหนุ่มเอ่ยแซว ทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าคาวี ด้านพีทที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ปรายตามองเล็กน้อย เขาทิ้งมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าหนาบดขยี้ ก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ปริปากอะไร

นอนค้างกับคาวีแบบนั้นหรอ? รู้ว่าไม่ชอบแต่ทำไมยังดื้อด้านขนาดนั้นกันนะ ชายหนุ่มได้แต่คิดในใจ สงสัยต้องสั่งสอนใหม่เผื่อความจำจะดีขึ้นบ้าง…

.

.

.

ทิวาเตรียมขิต?