EP20 เคยคบกัน

EP20

.

.

.

ทิวาได้แต่นิ่งเงียบอยู่ในความคิดตนเอง หรือเธอควรหาคำตอบเรื่องนี้ว่าความจริงแล้วมันเพราะอะไรที่ทำให้พีทเปลี่ยนไป คงไม่ใช่เพราะเหตุผลที่ชอบเธอเหตุผลเดียว

"มันก็คงจะมีแหละ เรื่องที่เรายังไม่รู้"

"เราควรหาคำตอบเรื่องนี้นะ"

"แล้วเราจะหายังไง" หากจะหาคำตอบเรื่องนี้มันคงไม่ง่าย มันมีอุปสรรคหลายอย่างทั้งในเรื่องเวลาเรียน และเหตุผลมาประกอบ

"ตอนนี้คงทำได้แค่สังเกตพฤติกรรมของสองคนนั้น ช่วยๆกันแต่เป็นไปได้กูอยากให้มึงจับตามองพีท มีอะไรให้น่าสงสัยก็ต้องเก็บข้อมูลมาไว้ก่อน ส่วนกูจะสังเกตไอ้วีว่ามันกำลังจะจีบใครอยู่กันแน่ ไอ้วีหน่ะ กูไม่ได้ห่วงมันเลยเว้ยถ้ามันเจอคนที่จริงใจ แต่ไอ้พีทมันน่าเป็นห่วง"

"แล้วธามกับซีล่ะ"

"สองคนนั้นมันจะมองเราว่าไร้สาระอะดิ ถึงยังไงมันก็ไม่เอาด้วยหรอก ไม่รู้มันคิดยังไงเรียนหมอเสือกไปเป็นนักฟุตบอลมหาลัย รู้เหตุผลแล้วแหละทำไมถึงสอบตกหลายรอบติดขนาดนั้น ลำบากกูนิ ต้องมาช่วยสอนควายสองตัว" ปันบ่นยาวเหยียดแล้วถอนหายใจ ถึงแม้จะบอกสองคนนั้น พวกเขาก็ไม่สนใจหรอก เอาแต่เรียนกับซ้อมบอลคงไม่มีเจียดเวลามาจับตาใครไหนต้องมาตามเก็บเรื่องเรียนอีก

"แปลว่าเราทำเรื่องนี้กันสองคนใช่ไหม"

"ตามนั้นแหละ แดกข้าวเถอะ เดี๋ยวลูกค้ามาเต็มร้านกันก่อน" สิ้นเสียงพูดปันก็ก้มน่าสนใจกับข้าวตรงหน้าต่อ หลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างสองสาวจนกระทั่งกินข้าวกันเสร็จ ปันและทิวาก็มาถึงร้านคาเฟ่

ร้านคาเฟ่นี้ถูกตั้งห่างออกมาจากตัวมหาลัยไม่มากนัก เหล่านักศึกษาจึงต่างมาดับร้อนกันที่นี้ บ้างก็มาทำรายงานหรือแม้กระทั่งงานกลุ่ม ชื่อร้านมีชื่อว่า 'pun pun คาเฟ่' และแน่นอนปันเป็นเจ้าของร้านคาเฟ่

พ่อแม่ทำโรงงานผลิตเบอเกอรี่ ลูกสาวเพียงคนเดียวจึงมาเปิดร้านคาเฟ่และนำสินค้าของทางครอบครัวมาลงขายภายในร้านด้วย และมันก็ได้กระแสตอบรับเป็นอย่างดี

"พี่ปันหวัดดีฮะ"

"หวัดดีไอ้น้อง" ปันเปิดประตูเข้ามาในร้านโทนสีสบายตาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เด็กภายในร้านที่ทำหน้าที่เป็นคนดูแลไม่อยู่เอ่ยทัก ข้างนอกมีลมเย็นจากต้นไม้ที่ปลูกประดับให้ความร่มรื่น และมีถ่ายรูปสำหรับสายเซลฟี่ ซึ่งหายากในใจกลางเมืองหลวงแบบนี้

"วันนี้ลูกค้าเยอะแปลกๆ" ปันพึมพำพร้อมกับกวาดสายตามองทั่วภายในร้าน

"วันนี้วันหยุดไงฮะ"

"ไอ้ตันมึงเลิกพูดฮะได้มั้ยกูกระดากหู" ปันหันไปว่าให้ลูกน้องคนสนิท เขามีชื่อว่ากัปตัน เป็นเด็กต่างจังหวัดเข้ามาทำงานในเมืองหลวง ไม่มีครอบครัวและตัวคนเดียว ปันจึงให้นอนพักที่ร้านชั้นบนและควบคุมพนักงานในร้านเขาอายุน้อยกว่าเธอหนึ่งปี

"ไม่ได้ฮะ มันเป็นคาแรคเตอร์"

"เอาที่มึงสบายใจ ไปเถอะวา เปลี่ยนชุดกัน" ปันส่ายหัวแล้วหันไปบอกปันที่กำลังยืนเงียบมองบรรยากาศภายในร้าน

"…" เธอพยักหน้าตอบแล้วหันไปส่งยิ้มให้กัปตันก่อนจะเดินตามหลังปันไป ปกติทิวาจะมาทำงานที่ร้านปันพร้อมกับพีท แต่อยู่ๆพีทก็ไม่มาทำและไม่ได้พูดอะไร ปันไม่ได้ถาม จึงเป็นทิวาที่มาทำงานอยู่ร้านเพียงลำพัง และเธอเองที่เป็นเจ้าของก็ทำแก้เบื่อด้วยเหมือนกัน

พอมาถึงห้องแต่งตัวพนักงานต่างคนก็ต่างเปลี่ยนชุด ทิวามาทำงานที่นี้ในช่วงวันหยุดเท่านั้น วันไหนมีเรียนเธอก็ไม่ได้มาตามความสะดวกของตนเอง เพราะปันเป็นเจ้าของร้าน พอแต่งตัวชุดพนักงานในร้านเสร็จคนตัวเล็กก็ออกมาทำหน้าที่ตนเองนั้นก็คือพนักงานเสิร์ฟ

"รับอะไรดีคะ"

"วันนี้โชคดีจังมาเจอน้องทิวาด้วย ปกติพี่มาบ่อยๆไม่เห็นเจอเลยครับ" รุ่นพี่วิศวะที่เดินเข้ามาในร้านเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม

"วามาแค่วันหยุดค่ะ"

"แหม่พี่มึง แต่กูได้ยินข่าวว่ามึงพึ่งมานะ เห็นกูบอกในสตอรี่หน่อยไม่ได้ หิวหรอมึงอ่ะ" เป็นปันที่ตะโกนแซวกลับ ทำให้เกิดเสียงหัวเราะภายในร้านเกิดขึ้น เพราะปันเองก็รู้จักคนในมหาลัยเยอะ

"ไม่ต้องไปสนใจนะน้อง พี่มาจริงๆพี่ไม่ได้โกหก"

"โอเคค่ะ แล้วตกลงรับเป็นอะไรดีคะ"

"เนื่องจากวันนี้พี่มาเจอคนน่ารัก…"

แปะ!

"มึงจะเกริ่นทำห่าไร" เพื่อนอีกคนใช้มือตบเข้าที่หัวอย่างแรง ทำให้ทิวาอดที่จะกลั้นขำไม่ได้

"จะได้มีเวลามองหน้าน้องเขานานๆไง"

"แหกตาดู ลูกค้าคนอื่นมาแล้ว"

"ไอ้เวรนี่"

"ถ้าไม่สั่งก็ออกไปจากร้านกูค่ะ" ปันแทรกเข้ามาอีกครั้ง

"เอาเป็นเมนูที่แพงที่สุดในร้านและถูกที่สุดในร้านมาก็แล้วกันครับ เครื่องดื่มเอาเป็นที่คนสวยอยากนำเสนอเลยค่ะ"

"รอสักครู่นะคะ" รับเมนูเสร็จทิวาก็เดินกลับให้แผนกทำจัด ในขณะที่ยืนรอ ก็มีร่างของใครบางคนมายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์

"พี่วาคะ" เสียงแผ่วเอ่ยเรียก ทำให้ทิวาหันกลับไปมองก็พบว่าเจ้าของนํ้าเสียงคือตะเภารุ่นน้องที่ชอบพีท

"ว่าไงคะ"

"หนูมีเรื่องอยากคุยด้วยค่ะ"

"ปัน วาขอตัวคุยกับน้องเขาก่อนได้มั้ย" ทิวาหันไปถามปันที่ยืนอยู่ข้างกาย

"ไปเถอะ เดี๋ยวโต๊ะพี่มันกูจัดการเอง"

"ขอบใจนะ" ว่าแล้วตะเภาก็เดินนำทิวามายังโต๊ะเดิมของตะเภา สองสาวหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวกันข้ามกัน

"ช่วงนี้พี่พีทเป็นยังไงบ้างคะ"

"พีทเขา…ไม่เหมือนเดิมหน่ะ ตะเภารู้ใช่ไหมว่าพีทกำลังเปลี่ยนไป"

"ค่ะ หนูรู้ วันนั้นยังจำได้ที่พี่เขาทำนิสัยแบบนั้นใส่"

"ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ"

"พี่วาคะ…" ตะเภาเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาคู่นั้นเหมือนซ่อนไปด้วยอะไรบางอย่างที่ยากจะบอก ขอบตาตะเภาบวมช้ำเหมือนคนที่ผ่านการร้องไห้มาหนักหนา

"ตะเภามีอะไรบอกพี่ได้นะ พี่พร้อมรับฟังเสมอ" ทิวาเองก็สนิทกับตะเภาขั้นหนึ่ง เพราะตะเภามักจะถามเธอเรื่องพีทอยู่บ่อยครั้ง และดูเหมือนว่าพีทเองก็สนใจตะเภาอยู่ไม่น้อย เธอเป็นคนนิสัยน่ารักแต่นั่นมันก็แค่แต่ก่อน

"พี่วาฟังได้จริงๆใช่ไหม" ตะเภาช้อนตาถามพลางกัดปากตนเองด้วยความอัดอั้น

"ค่ะ พี่ฟังได้"

"หนูกับพี่พีทเราแอบคบกันตั้งแต่หนึ่งเดือนที่แล้ว พี่พีทบอกว่ารักหนู แต่เขาขอว่ายังไม่ต้องบอกใครอยากเปิดตัวกับพวกพี่เอง เรื่องนี้ถึงไม่มีใครรู้" มันคือความจริง พีทชอบตะเภา แต่ทำไมอยู่ๆ…

"ตอนนั้นเขายังเหมือนเดิมใช่มั้ย"

"พี่พีทดูแลหนูดีทุกอย่าง ดูแลจนหนูไม่คิดว่าเขาจะกลายเป็นแบบนี้ได้ วันที่หนูเอาข้าวไปให้ตอนอยู่มหาลัยเป็นวันที่หนูรู้ความจริงอะไรบางอย่าง" ตะเภาหยุดเอาไว้แค่นั้นเนื้อตัวก็สั่นเทาขึ้นมา หยาดนํ้าสีใสเอ่ยคลอเบ้า จนไหลทะลักอาบพวงแก้ม

"ตะเภา…"

"ตอนคบกัน หนูมีอะไรกับพี่พีท เขาไม่ได้ป้องกัน"

"…" สิ่งที่ได้ยินทำให้ใบหน้าหวานชาวาบ เธอกำลังทำอะไรลงไป กำลังมีอะไรกับคนที่เขากำลังจะมีลูกแบบนั้นหรอ ทิวาได้แต่คิดอยู่ในใจตะเภาจึงหยิบที่ตรวจครรภ์ขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะมันขึ้นสองขีด บ่งบอกว่ามันคือความจริง

"หนูท้องค่ะ ท้องกับพี่พีท…"

.

.

.

ไปทำอะไรไว้อีกพระเอกชั้น?