EP15 อึดอัด

EP15

.

.

.

ชายหนุ่มตวาดลั่นห้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทิวาได้แต่สับสนไม่เข้าใจทำไมอยู่ๆเขาถึงได้ถามออกมาแบบนั้นทั้งที่พีทเป็นคนที่รู้ดีที่สุดว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้น

ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!

ปึกก! ปึกก! ปึกก!

"พีท…อื้อ!" คนตัวเล็กไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพราะแรงจากท่อนลำใหญ่กำลังกระแทกเข้าร่างไม่หยุด ทำให้เธอต้องผละมือออกจากบ่าแกร่งมากัดเอาไว้เพื่อระบายความจุกแน่น ทิวาไม่อยากกรีดร้องออกมาเธอกลัวว่ามีใครจะมาเห็นเข้า

"ตอบพีทหน่อย ถ้ามันชอบ วาจะคบกับมันใช่มั้ย?" พีทเค้นเสียงลอดไรฟันแทน เขากำลังหายใจเหือดหายด้วยอารมณ์เสียวซ่านบวกกับอาการร้อนรุ่มภายในอก หากทิวาคบกับคาวีเขาคงต้องคลั่งเป็นหมาบ้าแน่

"อ๊ะ…พะ…พีท อ๊าา!" มือบางเปลี่ยนเป็นปิดปากตนเองแทน นํ้าตาหยดใสหยดแหมะลงมาตามพวงแก้ม เธอกำลังทนรับสัมผัสป่าเถื่อนจนมันกลั้นไม่อยู่

"สัญญากับพีทนะ ว่าวาจะไม่คบกับมัน"

"อื้อ…วาสัญญา" ทิวากัดปากตนเองพร้อมกับพยักหน้าตอบให้มันจบไป เธอรู้ดีว่ายังไงคาวีคงไม่มีทางคิดแบบนั้นกับตนเอง

"ดีมากครับ พีทจะจำเอาไว้" พีทตอบกลับด้วยนํ้าเสียงแหบพร่า ก่อนจะจับขาเรียวชันขึ้นแล้วใช้แรงเฮือกสุดท้ายโถมใส่ร่องนุ่มเป็นจังหวะถี่รัว

"อ๊ะ…อ๊า!"

"ใกล้แล้ววา…อ๊า~" ยิ่งได้ยินเสียงครางหวานหูพีทก็ยิ่งมีอารมณ์ ปลายทางขับเคลื่อนเข้ามาใกล้เท่าไหร่จังหวะเอวหนาก็เร่งเร็วขึ้นจนกระทั่ง…

พรวด!

"อ๊ะ…อื้ออ!!"

"อ๊าส!" แก่นกายใหญ่ถูกตอดรัดแน่น ทิวาปลดปล่อยออกมาก่อนตามด้วยร่างหนาที่เกร็งกระตุกปล่อยของเหลวอุ่นร้อนแตกใส่ร่องนิ่มเปียกแฉะ คนตัวเล็กหายใจเหนื่อยหอบพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามกรอบหน้า เธอซบหน้าลงบ่าแกร่งอย่างคนหมดเรี่ยวแรง

พีทกัดปากตนเองแล้วฝังจมูกลงที่ซอกคอหอมกรุ่น เอวสอบบดขยี้เรียกนํ้ากามให้ไหลออกมาตามเรียวขาสวย ทิวากัดปากแน่นจนกระทั่งร่างกายรู้สึกวูบวาบเมื่อพีทถอนตัวตนออกมา

"พีทอยากเอาวาต่อจัง แต่วาคงไม่มีแรงเรียนต่อ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวพีทจะเก็บดอกเบี้ยใหม่…" เสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหู แล้วใช้มือรูดของเหลวออกจากท่อนลำ

"อึก…" ทิวากอบโกยลมหายใจเข้าปอด เรียวขาสั่นระริก เธอพาตัวเองลงจากแท่นอ่างล้างมือแล้วหยิบซับในขึ้นมาหายเข้าไปจัดการตนเองในห้องน้ำ

พอมาอยู่คนเดียวเพียงลำพังความอัดอั้นที่สะสมก็ถูกปลดปล่อยออกมา เธอปล่อยโฮแล้วยกมือขึ้นปิดปาก ร่างกายเจ็บปวดก็ไม่เท่าหัวใจ พีทเปลี่ยนไปจริงๆแล้วหรือเขาไม่เคยเปลี่ยน เธอพลาดที่ไว้ใจผิดคนมาตลอดแบบนั้นหรอ?

ทิวาได้แต่ระบายความผิดหวังออกมาเป็นนํ้าตาเธอยกมือสั่นเทาขึ้นเพื่อจัดการตนเองพร้อมกับสวมท่อนล่างให้เรียบร้อย

"อย่ามัวแต่ร้องไห้สิวา พีทได้ยินนะ…" พีทที่ยืนสูบบุหรี่รออยู่หน้าห้องเอ่ยบอก เขารู้ดีว่าทิวาต้องแอบร้องไห้และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

"…" ทิวายกมือขึ้นปาดนํ้าตาบนพวงแก้มแล้วเปิดประตูออกมาเผชิญหน้ากับพีท

"ร้องไห้แบบนี้ เพื่อนก็รู้หรอกว่าเรามาทำอะไรกัน" พูดแล้วก็ยกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินนำหน้าคนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำ ทิวาได้แต่กัดปากตนเองแน่นท้าวเล็กก้าวตามคนตัวโตไปเพื่อจะขึ้นตึกเรียน…

พอเดินมาถึงทุกสายตาภายในห้องก็มองมาที่เขาและทิวา พีทจึงหย่อนตัวนั่งลงเก้าอี้ซึ่งถูกจัดเป็นโต๊ะคู่ ทิวาไม่มีทางเลือกเธอจึงหย่อนตัวนั่งลงข้างพีท เพราะปกติเธอเองก็เป็นคนที่นั่งคู่กับพีทอยู่แล้ว

"พชรกับทิวามาแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวพวกเธอสองคนรอเช็คชื่อท้ายคาบก็แล้วกันนะ เข้าช้าห้านาที"

"ค่ะ" ทิวาเป็นคนขานรับ ในตอนนั้นเองก็มีมือของใครบางคนสะกิดเข้าที่บ่า ใบหน้าหวานจึงหันหลังกลับไปมอง

"วาสลับมานั่งกับไอ้วีหน่อย วิชานี้มันไม่ค่อยรู้เรื่องหน่ะ" เป็นซีที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ บทสนทนาของทั้งสองทำให้พีทปรายตามอง ก่อนจะหยิบกรอบแว่นออกมาจากกระเป๋าแล้วสวมเข้าที่ใบหน้าหล่อได้รูป สายตาเพ่งมองไปที่จอซึ่งกำลังฉายวิดิโอประกอบการสอนอยู่

"คือ…"

"เอาหน่า ไอ้พีทมันสมองกะทิจะตาย อย่าลืมดิว่ะเทอมนี้เราต้องรอดทั้งกลุ่มนะ"

"ไปเถอะ พีทไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย" พีทพูดขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของทิวาและดวงตากลมโตที่กำลังจ้องมองตนเองอยู่ ถึงปากพีทจะบอกแบบนั้นแต่ทิวาก็ไม่กล้าทำ แววตาผ่านกรอบแว่นหนาเตาะนั้นมันกำลังซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้อยู่

"ว่าไง"

"อื้อ" และนั้นก็เป็นคำตอบของเธอ ทิวาหยิบสมุดเลคเชอร์ที่เอาออกมาจากกระเป๋าแล้วสลับที่กับซีไปนั่งกับคาวีแทน พีทกัดปากตนเองอย่างนึกตลกแต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มยังคงทำเป็นสนใจการเรียนต่อจนกระทั่งจบคลาสช่วงเช้า

"วันนี้นำเสนอถือว่าค่อนข้างดีนะ กลุ่มไหนที่อาจารย์บอกให้ปรับปรุงก็ไปแก้มาใหม่ในเวลาที่กำหนดด้วย สำหรับวันนี้ก็เจอกันเพียงเท่านี้ค่ะ" สิ้นเสียงพูดอาจารย์ก็เดินออกไป เหล่านักศึกษาจึงต่างพากันทยอยออกจากห้อง

"วีเพื่อนรักวันนี้อย่าบอกนะว่ามึงจะไปแดกข้าวกับพวกกู" ซีถามเมื่อเห็นคาวีกำลังเก็บของช่วยทิวาอยู่

"ทำไม มันแปลกหรอ?"

"ไม่แปลกมั้งไอ้เวร ปกติคิวไม่เคยจะว่าง" ปันพูดในตอนที่คว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาคล้องบ่า ก่อนจะเดินนำหน้ากลุ่มไปกับธาม ส่วนซีก็เดินเข้าไปคล้องคอพีท

"คนเราก็ต้องมีเบื่อบ้างแหละ"

"มึงเบื่อหรือเจอเหยื่อใหม่เอาดีๆ?" ธามหันกลับมาเลิกคิ้วถาม ทิวาเองก็เก็บของเสร็จพอดี

"เปล่าหรอก คนนี้ไม่ใช่เหยื่อ"

"แล้วเรียกว่าอะไร" ปันถาม

"เนื้อคู่ต่างหาก" คาวีตอบแล้วยกยิ้ม เขามองไปที่ทิวา นั้นทำให้คนตัวเล็กหลบสายตา

"ตอแหล อย่างมึงเนี่ยนะจะเจอเนื้อคู่" ซีสะบัดหัวเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

"คนเราก็ต้องมีเปลี่ยนแปลงกันบ้าง ในเมื่อมีสิ่งมีค่าใกล้ตัวเราก็ควรจะคว้าไว้ไม่ใช่หรอ จริงมั้ยไอ้พีท?" คาวีมองไปที่พีท ชายหนุ่มที่เงียบตลอดทางการพูดคุย

"ก็จริง แต่ก็ควรระวังไว้หน่อยนะ ถ้าเขามีเจ้าของขึ้นมาจะซวยเอา" พีทพูด ทำเอาทิวารู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แล้วหลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นภายในกลุ่ม จนกระทั่งเดินมาถึงโรงอาหารของคณะ ทุกอย่างมันก็กลับมาเป็นปกติ แม้ทิวาจะรู้สึกว่ามีบ่อยครั้งที่พีทและคาวีมองกันคล้ายมีอะไรบางอย่างแต่เธอก็เลือกที่จะเงียบและเก็บงำความอึดอัดของตนเองเอาไว้ รอเวลาอยู่คนเดียวแล้วค่อยระบายมันออกมา…

.

.

.

สองคนนี้มันแปลกๆนะ ว่ามั้ย555555555555555555555