EP13 ถึงเวลาจ่าย

EP13

.

.

.

วันต่อมา

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือสั่นเครือบนโต๊ะข้างเตียง ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังหลับใหลรู้สึกตัวขึ้น มือบางคว้าเครื่องมือสื่อสารขึ้นมากดรับสายโดยที่ยังไม่ทันได้มองรายชื่อบนหน้าจอว่าเป็นใคร

"ฮัลโหล" เสียงหวานพูดด้วยอาการงัวเงีย

[ถ้าวีไม่โทรมาคงไม่ตื่นใช่ไหม]

"วาเพลียนิดหน่อย"

[วันนี้มีเรียนช่วงเช้านะ ตื่นได้แล้ว วีกำลังไปรับ]

"เมื่อกี้วีบอกว่ายังไงนะ…"

[วีบอกว่าจะไปรับไง] ทิวากระเด้งตัวลุกขึ้นพร้อมกับใช้มือยกขึ้นสีตาตนเองออก เธอกำลังสับสนว่าตอนนี้ตนเองกำลังฝันอยู่หรือมันคือเรื่องจริง ปกติคาวีไม่เคยมารับเธอแบบนี้

"อ่อ โอเค"

[ไว้เจอกัน]

ตู้ด…

พูดจบปลายสายก็กดตัดทิ้ง ทำให้ทิวานั่งตัวแข็งทื่อ เธอเลื่อนมือมากอบกุมที่หน้าอกข้างซ้ายของตนเอง คาวีกำลังจะมารับแบบนั้นหรอ มันไม่เคยเกิดขึ้นในรอบปีเลยด้วยซ้ำ…

20 นาทีต่อมา…

ทิวายืนรอคาวีอยู่หน้าหอพักหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ เธอยืนรออยู่ไม่นานรถยนต์คันหรูก็ขับเคลื่อนเข้ามาจอดอยู่ตรงหน้า เมื่อรู้ว่าเป็นรถใครมือบางจึงเปิดประตูออกแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งข้างใน

"รอนานไหม"

"วาพึ่งลงมาเอง" คาวีส่งยิ้มให้คนข้างกายแล้วกวาดสายตามองใบหน้าหวาน กลิ่นหอมของคนข้างกายทำให้เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อจะหยิบที่คาดเข็มขัดนิรภัย

"ตัวหอมนะเนี่ย ใช้น้ำหอมอะไรหรอ"

"เปล่า วาไม่ได้ใช้"

"เชื่อดีมั้ย หอมมากเลย" คาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จก็ฝังจมูกลงที่คอเสื้อนักศึกษา ทำเอาทิวาเม้มปากเข้าหากันแน่นด้วยอาการประหม่า คาวีทำให้เธอใจเต้นแรงบ่อยครั้งตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

"ก็…วาไม่ได้ใช้จริงๆ"

"โอเคครับ เชื่อก็ได้" ว่าแล้วก็ผละใบหน้าออกห่างก่อนจะหันมาสนใจขับรถต่อ ทิวาได้แต่นั่งนิ่งเงียบเธอลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อเป็นระยะ พลันสายตาก็สังเกตเห็นรอยช้ำที่มุมปาก ภายในใจก็อดที่จะสงสัยไม่ได้เลยถามออกไป

"ปากวีไปโดนอะไรมา ทำไมถึงเป็นแผลล่ะ"

"อุบัติเหตุนิดหน่อย"

"เมื่อคืน ไปคุยอะไรกับพีทมาหรอ ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันใช่ไหม"

"พีทมันแค่ปั่นประสาทหน่ะ ไม่ได้มีเรื่องอะไรกันหรอก"

"อื้อ" ทิวาขานรับในลำคอ เธอกลัวจับใจว่าทั้งคู่จะมีเรื่องกัน แต่ในเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วเธอก็สบายใจขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากสิ้นเสียงบทสนทนาภายในรถก็เกิดความเงียบขึ้น จนกระทั่งมาถึงมหาลัย ทั้งคู่เดินลงมาจากรถพร้อมกันท่ามกลางสายตาของนักศึกษาทุกคู่ที่จับจ้องมองมา ก่อนที่จะมีร่างของหญิงสาวรายหนึ่งเดินมาขวางหน้าคาวีเอาไว้

"วี…ปรางมีเรื่องจะคุยด้วย"

"เรื่องอะไร?"

"เรื่องของเรา"

"เรา…กับคนที่เลิกกันไปแล้วใช้คำว่าเราได้ด้วยหรอ" คาวีเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

"ที่บอกเลิกปราง เพราะมีคนใหม่ใช่มั้ย"

"คนเลิกกันมันจะมีกี่เหตุผลถ้าไม่ใช่เพราะไม่ได้รักแล้ว ปรางอย่าถามอะไรที่ดูไม่มีสมองแบบนี้เลยนะ มันดูโง่" สิ้นเสียงพูดมือหนาก็จับเข้าที่มือทิวาแล้วพาเดินหายเข้าไปในคณะ ทำให้มะปรางแฟนเก่าคนล่าสุดยืนหน้าเจื่อนอยู่ตรงนั้น คาวีพึ่งบอกเลิกเธอเมื่ออาทิตย์ก่อน ล่าสุดเมื่อคืนหลังจากกลับที่เคลียร์กับพีทจบเขาก็เทผู้หญิงทุกคนอย่างไร้เหตุผล

"ทำไมวีถึงพูดแบบนั้นล่ะ"

"ก็วีไม่ได้รักเธอสักหน่อย"

"เธอดูรักวีมากเลยนะ"

"แล้ววีต้องรักตอบแบบนั้นหรอ" คาวีถามกลับพร้อมกับหลุบมองคนตัวเล็กข้างกาย

"วาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย"

"เหรอ?" ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นบิดจมูกเชิดรั้นด้วยท่าทางเอ็นดู ทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เธอรีบผละมือหนาออกจากใบหน้าที่กำลังขึ้นสีแดงระเรื่อก่อนจะรีบหลบหน้าหลบตามองไปที่อื่น

"หวานเป็นนํ้าตาลชุบแป้งทอดเลยนะมึง" ในตอนที่คาวีกำลังหัวเราะชอบใจเสียงของซีก็เอ่ยแซวขึ้น ทำให้ทิวารีบผละมือออกจากมือหนา

"ก็เมียน่ารัก จะหวานก็คงไม่แปลก"

"ใครเมียมึงก่อน" ปันเงยหน้าขึ้นจากหนังสือแล้วถามออกไป

"ก็ทิวาไง"

"เมียจ๋าว่างั้น พึ่งรู้ว่ามึงยอมรับให้ทิวาเป็นเมียจ๋าของมึงแล้ว" ธามพูด ทำให้ทิวาตัวแข็งทื่อ พลันสายตาก็มองไปเจอเข้ากับพีทที่กำลังยืนสูบบุหรี่อยู่สายตาซ่อนรอยยิ้มนั้นจับจ้องมาที่เธอ หางตามีรอยช้ำคล้ายของคาวี ทิวาทำทุกอย่างให้เป็นปกติแล้วเดินเข้าไปทัก

"ตาไปโดนอะไรมา"

"หกล้ม"

"ทายาบ้างรึยัง"

"ยัง" ตอบเพียงเท่านั้นก็เบือนหน้ามองไปทางอื่นพร้อมกับพ่นควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

"พีทเป็นอะไร…"

"มากับมันหรอ"

"อื้อ วีมารับ"

"เข้าทางเลยดิ ไม่แหกขาให้มันเอาก่อนล่ะค่อยมาเรียน" คำพูดของพีททำเอาใบหน้านวลเจื่อนลง เธอแอบจุกกับคำพูดของเขา แต่ก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้เพื่อไม่ให้เพื่อนในกลุ่มผิดสังเกต เขาพูดให้ได้ยินกันสองคนเพราะคาวีกำลังสนทนากับเพื่อนในกลุ่มเสียงดัง

"พีท เมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องอะไรกันใช่ไหม"

"ทำไม มันจะมีเรื่องกันเพราะอะไร?"

"วาแค่กลัวพีทผิดสัญญา" เธอตอบเสียงแผ่ว

"ไม่แน่ ถ้าวาทำให้พีทไม่พอใจ" สิ้นเสียงพูดก็ทิ้งมวลบุหรี่ลงบนพื้นก่อนจะใช้เท้าบดขยี้มันให้เละ มือหนายกขึ้นจับที่ปลายจมูกเชิดรั้นแล้วลูบมันเบาๆ

"วาเจ็บ…"

"แล้วตอนนี้วาก็ทำให้พีทไม่พอใจแล้วด้วย"

"วาทำอะไร…" เธอถามออกไปเสียงติดขัด สายตาปรายมองไปยังกลุ่มเพื่อนที่กำลังคุยหัวเราะกันอยู่

"วาปล่อยให้มันเรียกแบบนั้นได้ยังไง คนที่จะเรียกได้มันเป็นพีทนะ" แขนแกร่งออกแรงรั้งคนตัวเล็กเข้ามาใกล้แล้วจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาคู่นั้นพร้อมกับกัดปากตนเองเหมือนกำลังควบคุมอารมณ์ตัวเองอยู่ "หรือได้กันแล้ว หื้ม?"

"พีท…" ทิวาร้องขอให้พีทปล่อยมือออกจากใบหน้าตนเอง ตอนนี้เขากำลังใช้เล็บสากตามผิวแก้มเนียนใสอยู่

"ไม่ตอบ งั้นพีทถามมันเองนะ"

"วากับวีไม่ได้มีอะไรกันทั้งนั้น"

"โอเค…แต่ตอนนี้ ถึงเวลาจ่ายค่าปิดปากแล้ว" ใบหน้าหล่อยื่นเข้าไปกระซิบที่ข้างใบหู ก่อนจะหลุบตามองหน้าอกที่ดันเสื้อนักศึกษาออกมาแล้วกัดปากตนเองด้วยความหื่นกระหาย

.

.

.

เอาไม่เลือกที่เลยนะพีท....