EP11 เผลอตัว

EP11

.

.

.

ทิวาเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริกเธอช้อนตามองเขาแล้วออกแรงจับผ้าเช็ดตัวเอาไว้แน่น ไม่อยากให้คาวีรู้ว่าสิ่งที่ตนเองกำลังเจอมาคืออะไร

หมับ!

"บอกวีได้มั้ย" ชายหนุ่มคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดเอาไว้ มือหนาเลื่อนมาดันศีรษะทุยให้ซบลงอกแกร่ง เขาทอดสายตามองคนในอ้อมกอดด้วยความสงสารจับใจ ทิวาหลับตาลงแน่นแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างเหลืออดอยากบอกออกไปแต่ก็ทำได้แค่เพียงเก็บไว้ในใจ เธอซึมซับอ้อมกอดอบอุ่นที่โหยหา ร่างกายกำลังสั่นคลอนตามเสียงสะอื้น

"…"

"ไม่เป็นไรนะวา วีอยู่ตรงนี้แล้ว" นํ้าเสียงอบอุ่นคอยกระซิบบอกทิวา มือหนายกขึ้นลูบเรือนผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง การกระทำของเขามันทำให้ทิวาไม่อยากจะปล่อยอ้อมกอดนี้ไปไหนและชายหนุ่มก็รู้ดีว่าเธอยังไม่พร้อมจะบอกเรื่องนี้กับใคร

"วีอย่าบอกเพื่อนในกลุ่มนะ วาขอได้มั้ย" เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ทิวาอยากทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความลับของเธอก็อยากจะให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไป

"ครับ ถ้าวายังไม่พร้อมจะบอกใครวีก็จะไม่พูด แต่วีแค่อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำให้วาเป็นแบบนี้"

"วาไม่อยากพูดถึงเขา"

"ให้มันจบแค่ครั้งนี้นะวา มีเรื่องอะไรบอกวีนะ ครั้งนี้วีจะทำเป็นไม่รู้"

"อื้อ…" ทิวาขานรับในลำคอก่อนที่ใบหน้าหวานจะผละออก ทั้งสองสบตากันสักพัก มือหนาก็ยื่นเข้าไปแล้วใช้ปลายนิ้วแกร่งปาดคราบนํ้าตาออกจากพวงแก้มเนียนใสออกด้วยความอ่อนโยน ในเมื่อทิวาไม่อยากจะพูดและลืมมันไปเขาก็จะยอมทำเป็นไม่รู้อย่างที่เธอต้องการ แต่หากวันไหนที่ทิวาโดนแบบนี้อีก เขาจะรู้ให้ได้ว่าการกระทำป่าเถื่อนนี้คือใครและทำแบบนี้เพื่ออะไร

"ไปโรงพยาบาลก่อนมั้ย วีอยู่เฝ้าเอง"

"ไม่เป็นไร…นอนพักวาก็คงจะหายแล้ว"

"งั้นก็เช็ดตัวก่อนวาคงอาบนํ้าเองไม่ไหว" สิ้นเสียงพูดแขนแกร่งก็ช้อนคนตัวเล็กขึ้นแล้วพาเดินออกมานอกห้องนํ้าก่อนจะวางทิวาลงบนเตียงนอนขนาดกลาง เขาพยายามจะไม่ใช้สายตามองเรือนร่างของคนในอ้อมกอดแล้วเลือกที่จะเดินกลับไปเตรียมอุปกรณ์เพื่อนำออกมาเช็ดตัว จัดการทุกอย่างเสร็จสับก็เดินวกกลับมาที่เตียง คาวีจับผ้าสีขาวสะอาดขึ้นมาบิดหมาดๆแล้วยื่นมือมาจับแขนเรียว

"วี วาเช็ดเองก็ได้" ทิวาที่รู้สึกเขินอายกับความใกล้ชิดบอกด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบาในขณะที่ความเปียกจากผ้ากระทบลงที่ผิว

"วีอยากดูแล ให้วีทำนะ"

"ทำไมถึงอยากดูแลล่ะ…" แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ทิวาก็ห้ามคำพูดของตัวเองไม่ได้

"ตอนวีป่วยมันเป็นวาไม่ใช่หรอที่คอยดูแลวีไม่ไปไหนเลย ขนาดวีเมาแล้วอ้วก วายังเป็นคนเช็ดให้ วีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีเพื่อนคนนึงในชีวิตที่เป็นห่วงวีขนาดนี้ สิ่งที่วีกำลังทำอยู่มันไม่ได้ครึ่งของวาเลยด้วยซ้ำ" ปากพูดมือก็ยังคอยเช็ดตัวให้ ทิวาลอบมองเสี้ยวหน้าหล่อด้วยอาการเกร็งเล็กน้อย เขาจะรู้ตัวบ้างรึเปล่านะว่าที่ยอมทำทุกอย่างไม่ได้เพราะเป็นห่วงอย่างเดียวเพราะรักด้วยต่างหาก "เพราะงั้นวาอย่าห้ามให้วีทำเลยนะ"

ทุกอย่างที่คาวีพูดออกมาคือความจริงทั้งหมด เธอคอยดูแลคาวีตลอดตอนเขาป่วยหรือเมาหรือแม้กระทั่งคอยไปไหนเป็นเพื่อนตอนคาวีเบื่อแต่ตอนไหนที่เขามีผู้หญิงคนใหม่เข้ามาเธอก็ต้องกลับมาอยู่ในที่ของตนเอง มันเป็นแบบนั้นอยู่ตลอดและก็เป็นมานานแล้วด้วย…

"วาก็ทำแบบนี้กับทุกคนแหละ คนอื่นป่วยวาก็ดูแลเหมือนกัน"

"ไม่รู้สิ แต่วีรู้สึกว่าตัวเองพิเศษกว่าใครนะ"

"ไม่ใช่แล้ว…" ทิวาก้มหน้าหลบสายตาแล้วตอบเสียงแผ่ว คาวีจึงขยับร่างกายเข้าไปอยู่ใกล้เธอมากกว่าเดิมกลายเป็นว่าตอนนี้เขากำลังนั่งช้อนอยู่หลังคนตัวบางด้วยความใกล้ชิด มือหนาค่อยๆจับเรือนผมที่เปียกชุ่มด้วยน้ำขึ้นแล้วมัดเอาไว้หลวมๆด้วยยางรัดผมของทิวา ปลายนิ้วแกร่งแตะลงที่รอยดูดเบาๆแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจนัก

"ใครกันนะ มาทำกับวาแบบนี้"

"วาเองก็อยากรู้เหมือนกัน เมื่อคืนวาไปดื่มเป็นเพื่อนพีทเพราะเมาหนักจนเสียสติเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง"

"วาอย่าปล่อยตัวเองแบบนี้อีกนะ รู้รึเปล่า" ชายหนุ่มกระซิบบอกด้วยนํ้าเสียงแหบพร่า มันแปลกที่ร่างกายเธอไม่น่ามองเลยสักนัดแต่คาวีกลับชอบกลิ่นตัวจากกายสาวอย่างบอกไม่ถูก หรือนี่มันจะเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่เขาได้อยู่ใกล้กับทิวามากขนาดนี้

"วาคงไม่ไปอีกแล้ว วีทำต่อเถอะ…" ทิวาบอกพร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่นเธอกำลังเกิดอาการประหม่า คาวีคงไม่รู้ตัวเลยว่าขนอ่อนทั่วร่างกายมันลุกชันขึ้นพร้อมกันหมดแล้ว อีกทั้งใบหน้ายังเห่อร้อนไม่ต้องส่องกระจกเธอก็พอจะเดาออกว่ามันกำลังขึ้นสีแดงระเรื่ออยู่เป็นแน่

"ครับ" คาวีขานรับในลำคอแล้วใช้ผ้าที่บิดนํ้าหมาดๆขึ้นมาเช็ดตามลำคอระหง เขากำลังไล่สายตามองเสี้ยวหน้าหวานอย่างลืมตัว ใบหน้าเลื่อนเข้าไปใกล้โดยปริยายจนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหูทิวา

"…" คนตัวเล็กที่สัมผัสถึงลมหายใจนั้นร่างกายร้อนวูบวาบ เธอปิดเปลือกตาลงด้วยจังหวะหัวใจที่รุนแรงมากขึ้น คาวีไร้สติสัมปชัญญะปากหยักค่อยๆแนบชิดลงที่ใบหู…

แกร๊ก…

แต่ในจังหวะนั้นเองเสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น คาวีหยุดการกระทำไว้ตรงนั้นเขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วถอยร่างกายออกห่างจากทิวา เกือบไปแล้ว เขาเกือบจะทำอะไรเธอเข้าให้…

"กูมาขัดจังหวะรึเปล่า" น้ำเสียงเรียบนิ่งถามขึ้น เพียงแค่ได้ยินก็ทำให้ทิวารู้ตัวแล้วว่าคนคนนั้นเป็นใคร ดวงตากลมโตเริ่มสั่นระริกขึ้นมาอีกครั้งแล้วหันไปมองที่ต้นเสียง ตอนนั้นเองก็สบตาเข้ากับพีท เขาส่งยิ้มอ่อนให้เธอแล้วหลุบตามองสภาพของทิวา

"พีท…มีอะไรรึเปล่า" ทิวาถามออกไปด้วยนํ้าเสียงสั่นเครือ เธอหนีเขากลับมาได้แล้วแต่ทำไมพีทถึงได้ตามมาอีก?

"วาลืมของ พีทก็เลยแวะเอามาให้" ว่าแล้วก็เดินสะพายกระเป๋าเป้มาหยุดอยู่ตรงหน้าทิวาก่อนจะก้มหน้ากระซิบเข้าที่ข้างหูในตอนที่คาวีกำลังเดินออกไปสูบบุหรี่นอกระเบียง

"…"

"อยากรู้มั้ยว่าลืมอะไร?"

"วาลืมอะไร…" เธอถามออกไปเสียงแผ่ว แค่ได้เห็นแววตาซ่อนรอยยิ้มคู่นั้นก็เหมือนมีรังสีอะไรบางอย่างแผ่รอบบริเวณข้างกาย

"วาลืมเสื้อใน พีทก็เลยเอามาให้ แต่ไม่คิดเลยนะว่าจะเจออะไรแบบนี้"

"พะ…พีท กลับไปเถอะ…"

"ทำไม อยากโดนมันเย็xมากเลยหรอ?"

.

.

.

คุณพีททท ก็เขาชอบไง!55555555555555555555555555