EP09 ไม่ใช่เพื่อน

EP09

.

.

.

วันต่อมา…

18:00 AM.

“อื้อ!” เสียงหวานครางอื้ออึงในลำคอเมื่อรู้สึกตัวขึ้นในช่วงเย็นของอีกวัน เมื่อคืนพีทตักตวงความอยากจากกายสาวหลายชั่วโมงติดกันเธอได้พักช่วงแค่ไม่ถึงสิบนาทีเขาก็เริ่มมันใหม่อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งคนตัวเล็กหมดเรี่ยวแรงหลับไปหลายชั่วโมงตื่นมาอีกทีร่างกายก็อ่อนแรง เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยดูด เธอพยายามพยุงร่างกายตนเองลุกขึ้นเพื่อไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมแต่ร่างกายกลับเซล้มลงบนพื้น ในตอนนั้นเองร่างหนาที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำก็มาเจอพอดี

“วาจะไปไหน?” เสียงแหบพร่าถาม เขาหลุบตามองคนตัวเล็กที่ใบหน้ากำลังเบ้ด้วยความเจ็บปวดไปทั่วเรือนร่าง

“…” เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไปเพียงแต่พาร่างกายอ่อนล้าคลานไปตามพื้นห้อง สายตาเพ่งมองอยู่ที่เสื้อผ้า

“พีทถามทำไมไม่ตอบล่ะ” ความเงียบและแววตาที่มองมาทำให้พีทไม่พอใจนัก เขายังคงเพ่งคำถามต่อ

“วาจะกลับห้อง” เธอตอบเสียงแผ่ว มือกำลังจะเอื้อมหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาแต่ทว่ามือหน้ากับคว้ามันเอาไว้ก่อน

“พีทให้กลับแล้วหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำให้คนถูกถามช้อนตามองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อคืนเธอให้เขาไปหมดแล้วให้ไปหมดจนไม่เหลืออะไรแล้วพีทจะยังต้องการอะไรจากเธออีก นั่นคือคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวของหญิงสาว ความเชื่อใจ ความไว้ใจ ที่เธอมีต่อพีทมันหมดลงไปหมดแล้ว

“แล้วพีทยังต้องการอะไรจากวาอีก”

“ค่าปิดปากไง พีทยังต้องการมันเรื่อยๆ เลยนะ” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังย่อตัวลงอยู่ต่อหน้าของทิวา นิวแกร่งเชยคางมนขึ้นแล้วบดขยี้เข้าไปที่ปากบางเบาๆ เพื่อข่มขวัญคนตัวเล็ก

“วารู้แล้ว”

“งั้นคืนนี้มาหาพีทนะครับ พีทต้องการวา”

“พีท…” พอได้ยินคำพูดจากปากของพีทก็ทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นระรัว ลำพังตอนนี้ร่างกายมันก็แทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว ทิวาไม่ไหวแล้ว…

“วามาไม่ได้หรอ”

“ว่าเหนื่อย ให้พักก่อนได้มั้ย” เธอเอ่ยขอร้องเสียงแผ่ว สายตายังคงช้อนมองเพื่อนสนิท

“แต่พีทคงนอนไม่หลับ พีทติดวาไปแล้วนะ” เมื่อคืนเขาเสพติดเรือนร่างคนตรงหน้าไปแล้ว ทิวาสวยไปทั้งตัว ไหนจะเสียงครางหวานๆ นั้นอีกมันทำให้เขายากที่จะเอามันออกจากหัว เป็นความรู้สึกที่อยากได้ยินแล้วอยากได้ยินอีก อยากสัมผัสแล้วก็อยากสัมผัสมันอยู่อย่างนั้น

“…” ทิวาเม้มปากเข้าหากันแน่น หากไม่ยอมมายังไงพีทก็คงไปหาเธอที่ห้องอยู่ดี หญิงสาวไม่มีทางเลือกไหนเลย

“มาหาพีทนะครับ”

“…”

“ถ้าวาไม่มาหาพีท พีทจะไปหาคาวีแทน” ใบหน้าหล่อเหลาที่ซ่อนไปด้วยความน่ากลัวยื่นเข้ามากระซิบที่ข้างใบหูก่อนจะยอมผละมือออกจากปลายคางมน

“ต่อจากนี้ ขอให้เราเป็นเหมือนเดิมนะ วาไม่อยากให้ใครรู้”

“พีทรู้แล้ว” เขาตอบออกไปอย่างนึกรำคาญ ร่างหนากำลังยืนหันหลังให้ทิวา มือคว้าซองบุหรี่ยี่ห้อดังขึ้นมาจุดสูบ

“แต่ถ้าพีทพอเมื่อไหร่ ก็หยุดทำแบบนี้กับวานะ”

ทิวายังพูดต่อในตอนที่กำลังคลานไปหยิบเสื้อผ้า เนื้อตัวสั่นระริกปวดไปทั่วร่างโดยเฉพาะจุดกลางกายที่ไร้การสวมเครื่องป้องกันใดๆ อีกทั้งเธอยังจำได้อีกว่าพีทปล่อยในไปหลายรอบ รวมถึงแตกใส่ปากและใบหน้า ซึ่งมันทำให้สภาพของเธอตอนนี้มันดูไม่ได้เอาซะเลย…

“วันที่พีทพอ คือวันที่วาเลิกชอบวี” วันที่เลิกชอบคาวีแบบนั้นหรอ วันนั้นมันจะมาถึงเมื่อไหร่กันล่ะ ในเมื่อทิวาชอบคาวีตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง ยิ่งเจอหน้ากันยิ่งหวั่นไหวแล้วจะตัดใจได้ยังไง

“…” ทิวาได้แต่เก็บคำพูดเอาไว้ในใจ เธอจัดการสวมเสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อย

“มันคงไม่มีวันนั้นใช่มั้ย” ถามจบก็หยิบมวลบุหรี่ออกจากปากหยักพร้อมกับพ่นควันสีขาวขุ่นให้ลอยคละคลุ้งออกมา

“ใช่…”

“ก็แปลว่าวาไม่มีวันได้ไปจากพีทไง”

“…” ทิวาเพียงลอบกลืนนํ้าลายลงคอ สายตายังคงเพ่งมองแผ่นหลังกว้าง แล้วคลานพาตัวเองมาที่ประตู

“ถ้ายังเดินไม่ได้ก็อยู่กับพีทก่อนสิ จะรีบกลับไปทำไม” พีทพูดขึ้นในตอนที่คนตัวเล็กกำลังคลานมาที่ประตูเพื่อจะหาทางออกจากห้อง

“วาอยากกลับแล้ว” ทิวาเค้นเสียงตอบกลับไป เธออยากทรงตัวให้อยู่แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างง่ายดายแต่มันกลับทำไม่ได้เมื่อร่างกายมันอ่อนล้าเกินไป เพียงก้าวขาความเจ็บปวดตรงนั้นก็วิ่งพล่านทั่วร่างกาย

พีทที่ยืนสูบบุหรี่จนพอใจเขี่ยเปลวไฟให้ดับก่อนจะทิ้งมันลงพื้นห้อง ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาทิวาที่กำลังนั่งกอดเข่ามองเขาอยู่ก่อนแล้ว เธอหวาดกลัวพีทจับใจ ทิวามั่นใจว่าเธอไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้เลยด้วยซ้ำจากที่เคยคิดว่าสนิทที่สุดมันกลับกลายเป็นว่า พีทเป็นคนที่เข้าถึงได้ยากที่สุด…

“วาบอกอยากกลับ แต่พีทอ่ะ อยากอยู่กับวาใจจะขาดเลยรู้มั้ย” พีทบอกคนตัวเล็กก่อนจะใช้ปลายนิ้วจับปลอยผมออกจากใบหน้านวล สายตาหลุบมองกลีบปากบางน่าสัมผัสแล้วไล่ขึ้นมาตามปลายจมูกเชิดรั้นจนถึงดวงตากลมโตที่กำลังหวาดผวา นั้นทำให้รอยยิ้มอ่อนปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อ พีทพึงพอใจที่คราบนํ้ากามของตนเองยังคงเปรอะเปื้อนตามใบหน้าเนียนใส

“พีท…ไปส่งวาเถอะ”

ในเมื่อกลับเองไม่ได้แล้วทิวาจึงเปลี่ยนเป็นขอร้องอ้อนวอนพีทแทน หากได้อยู่ในห้องกับพีทนานกว่านี้เธอกลัวว่าร่างกายของตนเองจะไม่ได้พักเลย

“ทำไม ที่อยากกลับไม่อยากอยู่กับพีทใช่ไหม”

“วาอยู่กับพีททั้งคืนทั้งวันแล้ว…”

“ถ้าเป็นคาวีคงไม่มาเรียกร้องอะไรแบบนี้”

“พีท…พอสักที” ทิวาบอกเสียงอ่อนล้า มีชื่อคาวีเข้ามาในบทสนทนาทีไรพีทก็มักจะมีแววตาที่เปลี่ยนไป แววตานั้นเหมือนพร้อมที่จะฆ่าเธอให้ตายได้ทุกเมื่อ จนทิวาไม่อยากจะมองมันอีกต่อไปแล้ว

“พีทอิจฉาคาวีจัง ที่ได้ใจวาไป”

“…”

“แต่ถึงมันจะได้ใจวาไป คนที่ขึ้นชื่อว่าผัววาก็คือพีทอยู่ดี :) ” ว่าแล้วก็ก้มหน้าประกบจูบกับทิวาอย่างดูดดื่ม ไม่ปล่อยให้เธอได้ขัดขืนหรือต่อต้านใดๆ ในเมื่อทิวาเป็นของเขาแล้ว คนเดียวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของเธอก็คือเขา ปราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่พีทจะไม่ยอมให้ทิวาสมหวังกับคาวีหรอก…

.

.

.

คุณพีทให้ทิวาพักบ้างงงงงงงง?