ไม่มีสิทธิ์

@คฤหาสน์อิศวะวารี

ตระกูล 'อิศวะวารี' เป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่คอยรับใช้คนในวังมาช้านานและตกทอดลงมาสู่ทายาทรุ่นหลังๆ จนถึงปัจจุบัน อำนาจมันก็ยังเป็นเรื่องที่ไม่เข้าใครออกใครจนถึงทุกวันนี้ สิ่งเร้าโลมพวกนั้นทำให้คนโลภลุ่มหลงมัวเมาไปกับมันจึงทำให้คนพวกนั้นสามารถทำลายใครก็ได้ ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองก็ตาม

“แพรไหม มึงทำแบบนี้ทำไม มึงหักหลังกูทำไม” สมิงต่อว่าหญิงสาวทันทีที่มาถึงคฤหาสน์ประจำตระกูล ดวงตาแข็งกร้าวมองคนตรงหน้าราวกับจะฉีกเธอออกมาเป็นชิ้นๆ แต่ก็ถือว่าหญิงสาวกล้าหาญเป็นอย่างมากที่ยืนประจันหน้าหน้าเขาอยู่แบบนั้นโดยไม่หลบเลี่ยง

“แล้วทำไมคุณพ่อถึงทำแบบนี้คะ นั่นหลานแท้ๆของคุณพ่อนะ คุณพ่อทำลงไปได้ยังไง” 

เพี๊ยะ!

“มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนกู!” แพรไหมร้อนลูบที่ใบหน้าขาวเนียนเมื่อถูกฝ่ามืออรหันต์ฟาดเข้ายังพวงแก้มซ้าย มือบางกำหมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์ความโกรธของตนเอง แต่เธอก็รู้ตัวดีว่าตอนนี้เธอกำลังตกเป็นรองของพวกเขา

“หนูรู้ค่ะ ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร และอะไรควรทำไม่ควรทำ แล้วคุณพ่อล่ะคะ” 

“อีแพรไหม!” 

“พอได้แล้วแพรไหม ไปหาท่านหญิงได้แล้ว” เพทายบอดี้การ์ดหนุ่มเข้ามาแทรกกลางระหว่างสงครามประสาทของทั้งสอง คนตัวเล็กก็ยังคงไม่พอใจที่เธอต้องเป็นฝ่ายยอมอย่างคนขี้แพ้

“พี่เพทาย!” 

“ไปได้แล้ว” และแน่นอนเธอก็คงต้องยอม เพราะคนที่เธอยอมเชื่อฟังมีเพียงแค่เพทายคนเดียวเท่านั้น

เธอคือ แพรไหม สาวน้อยวัยสิบเก้าปี ผู้ที่ไม่เคยได้สัมผัสถึงความสุขในชีวิต ทุกสิ่งรอบๆตัวเธอมันเป็นแค่เปลือก เปลือกที่น่าขยะแขยงสิ้นดี การที่อยู่ในตระกูลอันทรงเกียรตินี้ เธอก็อยู่ในฐานะหุ่นเชิดเพียงเท่านั้น ไม่ว่าพวกเขาจะสั่งให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำ และก็ต้องทำให้ได้ เพราะถ้าเกิดวันไหนที่เธอไร้ประโยชน์เธอก็จะหายไปด้วยเงื้อมมือของพวกเขาเช่นกัน 

ขณะนี้หญิงสาวกำลังยืนก้มหน้าอยู่ที่ปลายเตียงของคนที่เธอเรียกว่า ท่านหญิง หญิงวัยเจ็ดสิบกลางๆที่นอนติดเตียงและไม่สามารถเดินได้ เธอคือคุณหญิงสมัยพร มารดาแท้ๆ ของจอมพลและพลเอกสกล เธอคือคนที่น่ากลัวที่สุดเนื่องจากเธอสามารถสร้างคนที่โหดร้ายขึ้นมาได้ตั้งสองคน ทว่าตอนนี้สิ่งเล่านั้นมันกำลังย้อนกลับมาทำลายเธอ

“ทำหน้าแบบนี้ พาหลานของฉันกลับมาไม่ได้สินะ” 

“หนูขอโทษค่ะคุณย่า” 

“ทายาทเพียงคนเดียวของอิศวะวารีจากไปแล้วสินะ” 

“หนูผิดเองค่ะ ที่ไปไม่ทัน” 

“ใช่ มันคือความผิดของเธอ หรือแท้จริงแล้วเธอร่วมมือกับไอ้สมิงลูกชายของฉัน แล้วฆ่าผู้สืบทอดมรดกให้ตาย แล้วพวกแกจะได้สบายบนกองเงินกองทองงั้นหรอ ไม่มีวันนั้นหรอกจำไว้” 

“เปล่านะคะ แพรไม่เคยคิดแบบนั้นเลย แพรช่วยจีนไม่ได้จริงๆ” 

“ออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” คำพูดของเธอในตอนนี้มันก็คงเป็นเพียงแค่ลมเท่านั้น พูดไปก็ไร้ประโยชน์สู้ถอยกลับไปหลักยังดีกว่า

“ค่ะ” 

“อ๋อ แล้วก็อย่าสำคัญตัวผิดว่าตนเองจะได้ทุกอย่างของหลานฉันล่ะ เพราะว่าเธอไม่มีสิทธิ์” 

“แพรไม่เคยคิดที่จะอยากได้ของคนอื่นหรอกค่ะ” 

ปึ่ก! เพล้ง

“อวดดี!” แก้วน้ำใบดังกล่าวที่สมัยพรเป็นคนเขวี้ยงใส่หน้าผากของเธอล่วงหล่นลงสู่พื้นพร้อมกับแหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี ของเหลวสีแดงไหลอาบแก้มขาวผ่องอย่างน่าเห็นใจ ทว่าหญิงสาวก็ยังคงก้มคำนับลาเธอแล้วเดินออกมาอย่างใจเย็น

@คฤหาสน์กฤษณะกานต์

เขาคือ ฮอค ผู้มีฉายาเจ้าชายต้องคำสาป เขาจมอยู่กับอดีตที่เลวร้ายมาตลอดทั้งชีวิต ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หน้ากากชิ้นนั้นล้วนแสดงออกด้วยความโกรธแค้น จุดมุ่งหมายเดียวในชีวิตของเขามีแค่การแก้แค้นเพียงเท่านั้น และมันก็คือเหตุผลที่สามารถขับเคลื่อนเขาให้เดินไปทางข้างหน้าได้

“แสดงว่า ตอนนี้กุญแจของเราตายไปแล้วอย่างนั้นหรอครับ” 

“ฉันยังไม่ปรักใจเชื่อหรอกนะฟาโรห์ จนกว่าฉันจะได้เจอว่าจีนตายไปแล้วจริงๆ” 

“แต่ว่าแม่ของเธอจะขนศพของคุณจีนไปต่างประเทศพรุ่งนี้แล้วนะครับ” 

“ส่งคนของเราไปตรวจสอบ ว่าจริงๆแล้วจีนตายจริงๆหรือเปล่า” 

“ครับ แล้วถ้าเธอตายไปแล้วจริงๆคุณฮอคจะทำยังไงต่อไปครับ” 

“ฉันก็จะใช้กุญแจดอกสุดท้ายน่ะสิ” 

“กุญแจดอกสุดท้าย” 

“ใช่ ถ้าเราใช้จีนมายึดอำนาจของมันไปไม่ได้ เราก็จะยึดลูกสาวของมันมาแทน เพราะยังไงทายาทก็คงเหลือแค่เด็กคนนั้นคนเดียว” 

“ครับ หวังว่าครั้งนี้ฝันร้ายของคุณจะจบลงนะครับ” 

“ฉันก็หวังไว้แบบนั้น” ดวงตาคมกริบมองตรงไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่มีรูปภาพของแพรไหมปรากฎขึ้น ในหัวของเขามีแผนชั่วร้ายอีกแผนเมื่อกุญแจดอกสำคัญของเขาถูกทำลายต่อหน้าต่อตา จึงเป็นเหตุให้มีตัวแปรเข้ามาเพิ่ม ซึ่งกุญแจดอกล่าสุดก็ดูใหม่เอี่ยมมีความเป็นไปได้สูงว่าจะสามารถไขประตูสู่ทางออกให้เขาได้

“หึ ไว้เจอกันนะแม่สาวน้อยคนเก่ง”