กุญแจ

เอี๊ยดดดดดดดดดดด

ปัง!

“เกิดอะไรขึ้นกับจีนวะไอ้เรน” ทันทีที่เขาขึ้นมาบนรถ ชายหนุ่มยิงคำถามไปยังเรนผู้ที่โทรมาเล่าเรื่องดังกล่าวให้ฟัง

“ไอ้กองพลมันจับมือจีนแล้วเห็นว่าวันนี้จีนจะโดนยิงเข้าที่หน้าผากตาย เราต้องช่วยรีบเธอ”

“อะไรนะ!” ปืนได้ยินแบบนั้นหัวใจก็แทบสลายแล้ว ทั้งๆที่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาพวกเขายังโทรคุยกันอยู่เลยแต่พอมาตอนนี้ เหล่าเพื่อนสนิทกลับบอกว่าเธอจะตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต

“ตอนนี้ไอ้ฮอคกำลังจับGPSจากมือถือของจีนและกำลังตามไป เราต้องไปถึงที่นั่นก่อนสามทุ่ม” เรนกล่าว

“แล้วกูต้องทำยังไง ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”

“วันนั้นที่กูเห็น พวกเราสี่คนใส่ชุดแบบนี้ และเราก็ไปถึงที่นั่นตอนที่พวกนั้นกลับไปแล้ว และมีแค่จีนนอนจมกองเลือดคนเดียว”

“มึงแน่ใจนะไอ้กองพล มึงเห็นจริงๆใช่ป้ะ”

“กูจะโกหกมึงทำไมวะไอ้ปืน พอไปถึงไอ้ชุดดำคนนั้นก็ยิงจีนพอดี เพราะฉะนั้นเราต้องไปให้เร็วขึ้น”

“ไอ้ปืน มึงต้องสลับเสื้อกับกู ไอ้เรนมึงถือร่มลงไปด้วยและกางร่มตลอดเวลา” กองพลเริ่มออกคำสั่งแผนปฏิบัติการแผนเปลี่ยนอนาคตจีน ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจหรอกว่าจะสามารถช่วยเธอได้จริงๆ แต่ยังไงเขาก็ยังเชื่อในไม่กี่เปอร์เซ็นต์ของตัวเองว่าการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆจะสามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตอันใหญ่หลวงได้

“วันนี้ฝนจะตกหรอวะ” เรนถาม

“ที่กูเห็นมันไม่ตก”

“ส่วนไอ้ฮอค...”

“อะไร รีบพูดมา”

“มึงต้องถอดหน้ากาก”

“ทำไมกูต้องถอด กูไม่ทำ!”

“ถึงมึงไม่ถอดยังไงก็ต้องมีคนทำให้มึงถอด เหมือนวันนั้นไง”

“แม่ง โชคชะตาอีกแล้วสินะ”

เจ้าชายทั้งสี่แห่ง Klever ร้อนใจและหวาดกลัวไปหมดกลัวว่าจะทำไม่สำเร็จ แต่ยังไงพวกเขาก็จะทำทุกทางถ้ามันยังพอเป็นไปได้ดีกว่าจะไม่ทำอะไรเลย และจุดจบของจีนจะต้องสวยงามเหมือนกับรอยยิ้มของเธอ...

ณ เวลานี้สาวน้อยก็ได้มาถึงที่ที่น้ำฟ้าได้ส่งโลเคชั่นมาให้เธอทางแชท ที่เธอยอมออกมาพบน้ำฟ้าแต่โดยดีเนื่องจากว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เธอยังอยู่ที่ไทยเพราะถ้าผ่านพรุ่งนี้เช้าไปเธอคงจะไม่ได้เจอกับน้ำฟ้าอีก ทว่าตอนนี้หญิงสาวกลับไม่เห็นวี่แววของใครสักคนและที่นี่ก็ไม่มีบ้านของใครสักหลัง ถึงที่นี่จะมีถนนแต่ก็เป็นถนนคอนกรีตมีไฟฟ้าแค่ไม่กี่ดวงเท่านั้น

“น้ำฟ้าอยู่ไหนวะ ไม่เห็นมีใครอยู่ที่นี่เลย ล้อกันเล่นหรือเปล่าเนี่ย ” เธอบ่นต่อว่าคนที่ผิดนัดอย่างหัวเสียง เธอเดาว่าน้ำฟ้าคงจะแกล้งเธอที่ได้ความรักจากพี่ปืนไปแต่หญิงสาวก็ไม่คิดว่าเธอจะกล้าทำขนาดนี้ได้เพราะที่นี่มันเสี่ยงเกิดอันตรายมากๆ

ตืดดดดดดดดดดดดดดด

“น้ำฟ้าเธออยู่ไหนฉันมาถึงแล้วนะ เธอแกล้งฉันใช่ป้ะ ไม่ตลกนะเว้ยค่าแท็กซี่ก็แพง บ้านคนก็ไม่มีสักหลัง”

“หึ เพื่อนของหลานมันคงไม่มาแล้วล่ะ เอ๊ะ? หรือบางทีมันอาจจะไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ”

“อาสมิง” จีนขานเรียกชื่อเจ้าของเสียงปลายสายอย่างแผ่วเบา มือไม้ของเธอเริ่มสั่นด้วยความหวาดกลัว เพราะผู้ชายคนนี้คือน้องชายแท้ๆของพ่อเธอเอง

“ใช่หลานรัก นี่อาเอง” ตอนนี้จอมพลสมิงก็ได้ปรากฏตัวต่อหน้าเธอแล้วและเขาก็ไม่ได้มาคนเดียวยังมาพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสามคน มันยิ่งทำให้คนตัวเล็กกลัวจนไม่มีสติ

“อาจะลากฉันกลับไปหรอ ฉันไม่ไปหรอกนะ”

“จุ๊ๆๆ ไม่เอาน่า อย่าคิดเองเออเองสิ ฉันไม่ใช่พ่อของเธอนะที่จะลากเธอไปรับสมบัติแบบสวยๆ”

“แล้วอาต้องการอะไร”

“ฉันเป็นพวกเดียวกับเธอนะจีน อาเองก็ไม่อยากให้เธอกลับไปรับสมบัติพ่อเธอเหมือนกัน” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อรับรู้ถึงจุดประสงค์ของเขาแล้วว่าที่จอมพลสมิงมาปรากฏตัวให้เธอเห็นในตอนนี้ เป็นเพราะว่าเขาอยากกำจัดเธอออกไปจากโลกใบนี้ 

“ฉันไม่มีทางกลับไปหรอก ปล่อยหนูไปเถอะค่ะ”

“เธอพูดแค่นี้มันเชื่อไม่ได้หรอกนะ แต่ถ้าเธอตายไป ฉันค่อยแน่ใจหน่อย”

ปัง!

“กรี๊ดดดดดดดด” คนตัวเล็กยกมือขึ้นมาปิดหูพร้อมกับกรีดร้องเสียงดังอย่างขวัญเสียเมื่อปืนยิงเข้าใส่ปืนของจอมพลสมิงจนล่วงลงสู่พื้น

“พี่ปืน”

ปัง! ปัง! ปัง!

เหล่าบอดี้การ์ดทั้งสามนายของจอมพลสมิงดับอนาถเมื่อฮอคถวายลูกปืนฝังอยู่บนหน้าผากของทั้ง สามด้วยเวลาเพียงไม่กี่วินาทีซึ่งมันสร้างความตกใจให้แก่ทุกคนที่อยู่ที่นี่รวมถึงพวกเพื่อนๆด้วย เพราะการที่คนๆนึงจะฆ่าคนด้วยกันอย่างง่ายดายขนาดนั้นคงจะมีประสบการณ์ไม่น้อยเลยทีเดียว

“หยุดทำเรื่องชั่วๆได้แล้ว” ฮอคออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันตาต่อตาฟันต่อฟันเขากล้าที่จะประชันหน้ากับจอมพลสมิงโดยไม่เกรงกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

“พวกมึงเป็นใคร เสือกไรเรื่องของกู”

“มึงจำกูไม่ได้หรอ แต่ทำไมกูจำมึงได้ขึ้นใจเลยท่านจอมพลสมิง” ในขณะที่ฮอคกำลังยืนเจรจากับจอมพลสมิงอยู่นั้น เจ้าชายทั้งสามก็ยังคงยกปืนขึ้นมาจ่อไปที่จอมพลสมิงเพื่อคุ้มกัน

“แต่วันนี้กูไม่ได้มีธุระกับมึง อุตส่าห์ว่าจะมากำจัดแค่คนเดียวเลยเอาคนมาน้อย ไม่ยักรู้ว่าหลานของฉันจะมีพวกด้วย” หลังจากที่เขาเอ่ยประโยคนั้นออกมาบุรุษหนุ่มชุดดำนับยี่สิบชีวิตก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาจากความมืด เหล่าบอดี้การ์ดพวกนั้นเข้ามาควบคุมตัวเจ้าชายทั้งสี่คนพร้อมกับยึดอาวุธทุกอย่างไปจนหมด

“คุณอาหยุดได้แล้วค่ะ ฉันขอร้องฮือๆๆ” จีนร้องไห้โฮออกมาเหมือนใจจะขาดเมื่อเห็นทุกคนที่มาช่วยเหลือเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายเพราะเธอคนเดียว ก็ไม่แปลกที่หญิงสาวจะรู้สึกผิดกับทุกคน เพราะยังไงการที่เธอต้องตายคนเดียวก็ดีกว่าตายทั้งห้าคน

“กูจะหยุดก็ต่อเมื่อมึงตายเท่านั้น” จอมพลสมิงชักปืนออกมาจากหัวกางเกงก่อนที่จะเล็งปืนไปที่ตรงกลางหน้าผากของเธอด้วยดวงตาแวววาว พร้อมกับยิ้มกระตุกอย่างมีชัย และเขาก็ไม่รีรอให้เสียเวลา

ปัง!

เปร๊ง!

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นไวเรากับสายฟ้าเมื่อทันทีที่ปืนลั่น ก็ได้มีโลหะชิ้นหนึ่งลอยไปชนเข้ากับกระสุนได้อย่างเหมาะเจาะ และคนที่โยนก็ต้องชำนาญเรื่องนี้มากๆ

“หยุดได้แล้วค่ะคุณพ่อ!” เจ้าของเสียงหวานออกคำสั่งคนที่เธอเรียกว่าพ่อ ซึ่งตอนนี้เธอก็ยืนอยู่เคียงข้างฮอคและโลหะเมื่อครู่นี้ก็คือหน้ากากที่ฮอคสวมใส่อยู่นั่นเอง

ฮอคถึงกับอึ้งเมื่อได้พบกุญแจสำคัญที่กองพลพูดถึง และเขาเองก็จำได้ทันทีเลยว่าหญิงสาวคนนี้คือคนเดียวกันที่ยืนต่อหน้าเขาในวันที่หน้ากากเขาหลุดร่วงลงสู่พื้น

“พ่องั้นหรอ” เขาเอ่ยแผ่วเบา

“แพรไหม! มึงหักหลังกูหรอ”

“อย่าทำแบบนี้เลย พ่อกำลังจะฆ่าหลานตัวเองนะคะ”

“กูไม่สน”

ปัง! ปัง! ปัง!

“จีนนนนนนนน!” เสียงปืนยังคงก้องอยู่ในหัวของทุกคนเมื่อจอมพลสมิงยิงปืนทั้งหมดสามนัดเข้าไปยังหน้าท้องของหญิงสาว ทำให้เธอนอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น ทุกๆคนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองแหลกสลายออกเป็นชิ้นๆที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจุดจบของเธอได้ 

“จีน พี่ขอโทษ ฮือๆ”

บรืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

ปัง!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ทันใดนั้นเองรถตู้สีดำนับสามสิบคันก็ได้วิ่งเข้ามาควบคุมพื้นที่พร้อมกับเหล่าบอดี้การ์ดนับร้อยคนที่ได้กำจัดเหล่าลูกน้องของจอมพลสมิงจนหมดสิ้นและตอนนี้เหล่าลูกน้องของจอมพลสมิงก็เสียชีวิตเกลื่อนกลาดไปหมดเหลือเพียงแค่เขาคนเดียว

“หยุดได้แล้วครับคุณสมิง! อย่าหาว่าผมไม่เตือน”

“หึๆๆ เรื่องราวมันไม่จบแค่นี้หรอกนะ” เขาทิ้งประโยคดังกล่าวไว้แค่นั้นก่อนที่จะรีบหนีไป ฮอคยังคงไม่เข้าใจกับการปรากฏตัวของสาวปริศนาคนนี้ คนที่กองพลบอกว่าเธอคือกุญแจสำคัญและดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนเรียกบอดี้การ์ดเหล่านี้มาด้วย

“เธอเป็นใคร” คนตรงหน้าไม่ตอบแต่อย่างใด เธอทำได้เพียงยืนจ้องหน้าเขาเท่านั้น ก่อนที่จะเดินขึ้นรถตู้คนสีดำแล้วหนีไปก่อนที่ตำรวจจะมาถึง....