รับน้อง

“Klever University ยินดีต้อนรับนักเรียนนักศึกษาเข้าใหม่ทุกท่านรวมไปถึงนักศึกษาปัจจุบันที่เลื่อนระดับชั้นที่สองขึ้น ขณะนี้เวลาสิบนาฬิกาตรง ขอให้นักศึกษาทุกท่านไปรวมตัวกันที่โดมของแต่ละคณะภายในสิบนาทีนี้เพื่อทำกิจกรรมต้อนรับน้องใหม่ค่ะ”

เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ดังขึ้นกึกก้องไปทั่วบริเวณ เหล่านักศึกษากรูกันเข้ามาไม่ขาดสายเนื่องจากวันนี้เป็นวันที่เริ่มปีการศึกษาใหม่ และจะไม่มีใครตื่นเต้นไปกว่าเหล่านักศึกษาน้องใหม่ที่สอบผ่านการคัดเลือกแสนหฤโหด รวมถึง จีน สาวน้อยวัยสิบเก้าปี นักศึกษาใหม่จากคณะบริหารธุรกิจ หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม แถมยังมีนิสัยที่ดื้อดึง ซนเหมือนเด็ก เธอดีใจเป็นอย่างมากเมื่อก้าวเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยที่เธอใฝ่ฝัน หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆ บริเวณ Klever อาณาจักรของที่นี่ช่างกว้างใหญ่ไพศาล ตึกมีเป็นสิบๆ ตึก และยังถูกตกแต่งเป็นสไตล์วินเทจ หรูหรา ราวกับปราสาทราชวัง

“ใหญ่จัง” จีนรู้สึกชอบที่นี่มากๆ ดวงตาของเธอปลื้มปริ่มรู้สึกภูมิใจกับตัวเองที่สอบติดที่นี่ได้ แต่สาวน้อยกลับมีเวลาชื่นชมความงามได้ไม่นานนักเพราะตอนนี้ต้องรีบไปรวมตัวที่ห้องโถงกับเพื่อนคนอื่นๆ

“เฮ้ยเร็วๆ ดิวะชักช้าอยู่ได้! พวกผมไม่ได้มีเวลามาเล่นกับพวกคุณนะ”

“โหดจังวะ” หญิงสาววิ่งแบบไม่คิดชีวิตยิ่งเวลาตอนนี้เหลือน้อยเต็มทีบวกกับเสียงตะโกนดังลั่นยิ่งทำให้เธอกลัวมากกว่าเดิม

“เธอ”

“เธอ!”

“ฮื้ม” จีนหัวขวับไปคอแทบเคล็ดเมื่อใครบางคนร้องเรียกเธอมาจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะพบว่าคนที่เรียกนั้นคือผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งรูปร่างหน้าตาของเธอดูสวยสง่าราวกับนางฟ้านางสวรรค์ สวยเหมือนไม่มีอยู่จริง

“เธอทำของตกน่ะ” สาวปริศนายื่นซองกระดาษชำระแบบพกพคืนให้กับเธอ แต่จีนกลับอ้าปากค้าง หลงไหลไปกลับความสวยของตนตรงหน้า

“อ้อ ขอบคุณนะ เอ่อ...น้ำฟ้า” จีนอ่านชื่อของเธอที่ป้ายห้อยคอ

“ไม่เป็นไร...จีน” จากนั้นน้ำฟ้าก็เดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม และเธอก็เดินไปนั่งต่อแถวเพื่อนคนอื่นๆ และก็ไม่ลืมที่จะชะเง้อมองหาชายที่หมายปอง ทว่ากับไร้วี่แววที่จะปรากฏ

“ทำไมคนเยอะจังวะ แบบนี้เราจะหาพี่ปืนเจอไหมเนี่ย”

“พี่ปืนที่เธอพูดถึงใช่พี่ปืนที่เป็น Prince ป้ะ? ” จีนถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆ ชายปริศนาที่ตุ้งติ้งคล้ายหญิงโน้มมากระซิบที่ห้างหูเธอ แถมยังมีหญิงสาวผมหยักโศกประกบเธออีกข้าง

“เธอเป็นใครเนี่ย...”

“ฉันนุ่มนิ่ม”

“ส่วนฉันออมสิน”

“พวกเราคือเพื่อนรักกัน/พวกเราคือเพื่อนรักกัน” ทั้งสองแนะนำตัวต่อเธออย่างเป็นทางการ มันทำให้เธองงนิดหน่อยเพราะไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่ทั้งสองกับพูดคุยราวกับว่าเคยรู้จักกัน แต่กญิงสาวก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะปกติเธอก็เข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว

“ว้าว น่าอิจฉาเนอะ”

“พวกเราสองคนรับเธอเป็นเพื่อนสนิทด้วยก็ได้นะถ้าเธอยอมบอกพวกเราว่าพี่ปืนที่เธอพูดถึงใช่ Prince หรือเปล่า”

“อืม...ใช่ พวกเธอสองคนก็รู้จักหรอ”

“ใครจะไม่รู้จักบ้างเถอะ พี่เขาดังจะตาย เธอเองก็รู้จักพี่เขาทางโซเชียลไม่ใช่หรือไง”

“ไม่ใช่สักหน่อย ฉันเคยอยู่บ้านเขาต่างหาก!”

“ฮะ/ฮะ”

“เธอเป็นเมียเขาหรอ ทำไมเคยอยู่ด้วยกัน”

'ถ้าเป็นก็ดีสิ'

เธอคิดแบบนั้นเงียบๆ ในใจ สำหรับเธอในตอนนี้แค่เห็นเขา และเขาจำเธอได้แค่นี้เธอก็พอใจแล้ว

“เปล่าหรอก ฉันแค่...”

“เฮ้ย! สามคนนั้นคุยอะไรกันน่ะลุกขึ้นมาเลย เร็ว!” พี่ว้ากประจำคณะตะโกนเสียงดังเรียกทั้งสามสาวออกไปยืนหน้าแถว ทั้งสามยืนกุมมือพร้อมกับก้มหน้าด้วยความรู้สึกผิด

“พวกคุณคุยอะไรกัน ไม่เห็นหรอว่ารุ่นพี่กำลังพูดอยู่ ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย”

“ขอโทษค่ะ”

“พูดอะไรไม่ได้ยิน!”

“ขอโทษค่ะ”

“ดังๆ!”

“ขอโทษค่ะ!”

“ผมดุแค่นี้กลัวจนหน้าซีดเลยหรอ พวกมึงแต่งหน้าให้น้องเขาดิวะ” หลังจากเสร็จสิ้นคำสั่ง รุ่นพี่ประมาณห้าคนก็มุ่งตรงมายังน้องๆ ทั้งสาม ในมือถือเครื่องสำอางนานาชนิดไม่ว่าจะเป็น ลิปสติก แป้งข้าวเหนียว และสี จากนั้นพวกเขาก็ทำการละเลงลงบนใบหน้าของน้องๆ ด้วยความหวังดี (มั้ง) เพราะสีหน้าพวกเขาซีดเซียวผิดปกติ

“ฝนหยุดตกพอดีเลย ไปวิ่งรอบสนามสองรอบปฏิบัติ!”

ทั้งสามได้แต่ทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจที่รับน้องวันแรกก็เจอแจ็คพล็อตล็อตใหญ่ จีนได้แค่คิดว่าเปรียบเสมือนการเจิมเพื่อรับสิ่งดีๆ เพราะวันแรกร้ายแล้ว วันต่อไปต้องดีขึ้นเรื่อยๆ