Prince's influence

klever University เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่ขึ้นชื่อเรื่อง ความฉลาดและบุคลิกภาพอันเป็นผู้ดีมีชาติตระกูล เพราะเหตุนี้คนที่จะเข้ามาเรียนได้ต้องเป็นลูกหลานของมหาเศรษฐีเท่านั้น แต่ปัจจุบันมหาวิทยาลัยแห่งนี้ก็ได้มีการเปลี่ยนแปลงมากมายหลายอย่างตั้งแต่ มีอธิการบดีคนใหม่ที่มีนามว่า ดาริน ซึ่งอดีตเคยเป็นคนที่ไม่ได้มีชาติตระกูลดีมาตั้งแต่กำเนิดอีกทั้งยังไม่ใช่สายเลือดจากตระกูล ศิริวัตน์ไพศาล แต่เธอเป็นเพียงภรรยาของทายาทคนที่ 8 ของตระกูลเท่านั้น และทันทีที่เธอได้เข้ามาบริหารมหาลัยอันทรงเกียรติแห่งนี้ได้ไม่นาน Klever ก็ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งในการจัดอันดับของมหาวิทยาลัยที่น่าเรียนที่สุดในไทย ภายใต้สโลแกนใหม่ที่ว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้ใน Klever เพราะที่นี่ให้อภิสิทธิ์ส่วนตัวให้แก่ทุกคนอีทั้งยังมีผู้คนหลายชนชั้นอีกด้วย

แต่ที่นี่ก็ยังมีขนบธรรมเนียมที่ทิ้งไม่ได้นั่นก็คือ งานเลี้ยงสานสัมพันธ์ฉันท์พี่น้อง และ ตำแหน่ง Prince& Princess ที่รวมคะแนนจากยอดโหวตของคนใน Klever ทุกๆ ปี แบ่งออกเป็นประเภทละสี่ตำแหน่ง ใครที่มียอดสูงที่สุดก็จะได้รับ influence ต่อท้าย พร้อมยกย่องให้เป็นคนที่มีอำนาจสูงสุดในหมู่นักศึกษา

“ขอคาราวะครับ Prince's influence”

เหล่าบรรดา Prince ทั้งสามคาราวะผู้ที่ได้ตำแหน่งสูงสุดตามขนบธรรมเนียมที่สืบทอดกันมานาน ซึ่งคนที่ได้ตำแหน่งในปีนี้ก็คือ ปืน จากเดือนคณะบริหารธุรกิจ ซึ่งปีนี้เขาได้รับคะแนนโหวตสูงที่สุดเป็นอันดับหนึ่ง ฉายาประจำตำแหน่งคือ เจ้าชายสายโหด ดีกรีนักกีฬาบาสเก็ตบอล ใครๆ ก็จ้องอยากจับจองไปเป็นคนของใจ

“ขอคาราวงคาราวะเหี้ยไรวะ ทำตัวตามปกติเถอะกูจะอ้วก”

“ไม่รู้สิกูก็นึกว่ามึงจะคลั่งตามกฏของ Prince บ้าๆ นี่” กองพลกล่าว

“นั่งตามสบาย”

“ยินดีด้วยนะสำหรับตำแหน่ง Prince's influence” เรนกล่าว

“แม่งไร้สาระ! ไม่คิดเลยนะว่ามหาลัยอันทรงเกียรติจะบ้าอะไรแบบนี้ด้วย”

“ว่าแต่พวกมึงชื่ออะไรกันบ้างอะ นอกจากไอ้หมอผีเก๊นี่”

“ไอ้สัส กูไม่ใช่หมอผีเก๊!”

“ฉัน เรน เจ้าชายกลัวฝน เดือนคณะนิเทศศาสตร์”

เขาคือ เรน จากเดือนคณะนิเทศศาสตร์ ซึ่งปีนี้เขาได้รับคะแนนโหวตสูงเป็นอันดับที่สอง ฉายาประจำตำแหน่งคือ เจ้าชายกลัวฝน เพราะเขาเป็นผู้ชายที่กลัวฝนยิ่งกว่า งู เสือ จระเข้ แต่ก็ไม่อาจมีใครล่วงรู้ความลับนั้นได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

“ฉัน ฮอค เจ้าชายต้องคำสาป เดือนคณะศิลปกรรมศาสตร์”

เขาคือ ฮอค จากเดือนคณะศิลปกรรมศาสตร์ ซึ่งปีนี้เขาได้รับคะแนนโหวตสูงเป็นอันดับที่สาม ฉายาประจำตำแหน่งคือ เจ้าชายต้องคำสาป เพราะเขาเป็นผู้ชายที่โลกส่วนตัวสูง อีกทั้งใบหน้าของเขายังถูกบดบังไปด้วยหน้ากากสีดำจึงไม่มีใครเคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาเลย แต่เหล่านักศึกษาทั้งหลายก็ยังร่วมใจโหวตให้เขาติดอันดับเพราะอยากเห็นเขาออกสื่อเยอะๆ แต่หารู้ไม่ว่าเขานั้นเกลียดที่สุด

“กู กองพล เจ้าชายหมอผี เดือนคณะวิศวะกรรมศาสตร์”

ปิดท้ายด้วย เรน จากเดือนคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งปีนี้เขาได้รับคะแนนโหวตสูงเป็นอันดับที่สี่ เป็นตำแหน่งสุดท้าย ฉายาประจำตำแหน่งคือ เจ้าชายหมอผี เพราะเขาได้สืบทอดวิชาการปราบผีมาจากต้นตระกูลจากปู่ทางภาคอีสาน และงานอดิเรกก็คือการปราบผี แต่ด้วยยุคสมัยที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วก็ไม่แปลกที่เขาจะถูกตราหน้าว่าเป็นหมอผีเก๊

“ไม่ได้อยากรู้” ปืนขัดแย้งขึ้นมาทันทีเมื่อเพื่อนสนิทแนะนำตัว

“ส่วนกู ปืน เจ้าชายสายโหด เดือนคณะบริหารธุรกิจ ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่วังของปรินซ์ ซึ่ง....เก่าอย่างกะบ้านร้าง เอาเป็นว่าพวกเรารับบทเป็นพ่อบ้านสักวันละกันนะ ป่ะ แยกย้ายกันไปหาไม้กวาด!”

“เค”

จากนั้นเหล่าเจ้าชายทั้งสี่ก็พากันแยกย้ายออกไปตามหาอุปกรณ์ทำความสะอาดที่แสนจะลึกลับ เนื่องจากวังของพวกเขานั้นปล่อยร้างมาหลายเดือนในช่วงปิดเทอม บัดนี้เหล่าเจ้าชายจำต้องกลายร่างออกมาเป็นพ่อบ้านเพื่อทความสะอาด

“ไอ้ฮอค มึงใส่หน้ากากทำไมวะ”

“...” ฮอคมองหน้าปืนด้วยแววตาที่แข็งกร้าวเอาเรื่องแถมยังไม่ตอบคำถามเขาด้วย

“เออ มึงต้องคำสาปนี่เนอะ”

“พวกมึงเคยได้ยินประวัติที่นี่ป้ะ” กองพลเอ่ยถามขึ้นเมื่อหยุดกิจกรรมที่กำลังทำ จู่ๆ บรรยากาศรอบข้างก็เงียบสงัดลงทุกสายตาจับจ้องมาที่กองพลทันที

“ไม่อะ” ฮอคกล่าว

“ไม่เคยได้ยินเลยหรอวะ” กองพลกล่าว

“ไม่อยากฟัง” ฮอคกล่าว

“ไอ้นี่แม่ง ช็อตฟิวกู” กองพลกล่าว

“แล้วมึงไปรู้อะไรมาล่ะ” เรนกล่าว

“ไม่ ก็เลยถามไงว่าเคยได้ยินประวัติที่นี่หรือเปล่า” กองพลกล่าว

“หมอผีเก๊จริงๆ นี่หว่า” เรนกล่าว

ครึ่ม!

“ส..เสียงอะไรวะพวกมึง” เรนเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกักราวกับว่าภัยอันตรายได้เข้าใกล้ตัวมากแล้ว

“ไม่มีอะไรแค่ฟ้าร้องเอง”

“ฟ้าร้อง!” เรนไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรก่อนที่จะรีบวิ่งไปเก็บกระเป๋าด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลนเตรียมจะกลับท่าเดียวสร้างความฉงนให้เหล่าเพื่อนๆ ไม่น้อย

“เฮ้ยจะกลับแล้วหรอวะ ยังไม่เสร็จเลย” ปืนเอ่ยถาม

“กูต้องกลับแล้ว เดี๋ยวฝนตก”

“ด..เดี๋ยว!”

“เฮ้อ...เจ้าชายกลัวฝนสินะ ทั้งแก๊งค์น่าจะมีกูคนเดียวละม้างที่ปกติ ถึงว่าสาวๆ ถึงเลือกให้ได้ตำแหน่ง Prince's influence”

แปะ!

“อี๋ ไอ้จิ้งจก มึงขี้ใส่เสื้อกูหรอ! มึงตายด้วยยางมัดแกงกูแน่ มึงอย่าเพิ่งไปไหนนะกูไปขอที่ร้านข้าวแกงป้าไพรก่อนเดี๋ยวกูกลับมา!” หลังจากที่ปืนพูดจบเขาก็รีบก้าวเท้ายาวๆ เดินออกไปจากที่แห่งนี้โดยเร็วแล้วปล่อยให้ฮอคและกองพลมองหน้ากันด้วยความงุนงง

“มึงคิดว่ามันปกติไหม”

“ไม่น่าจะมีใครปกตินะ”

“เออ ทำต่อเถอะพวกมันทิ้งเราละ”

______________________________________

เย๊! เปิดตัวอย่างเป็นทางการไปแล้วสำหรับเหล่าเจ้าชายทั้งสี่ บอกได้เลยว่าแต่ละคนมีความแป๊ก! จนไม่สามารถเรียกว่าพระเอกได้ นิยายเซ็ตนี้ไรท์จะตั้งใจเขียนกว่าทุกๆ เซ็ตที่ผ่านมาเลยค่ะ ติดตามกันด้วยนะคะ เยิฟๆ