จำฉันได้ไหม

“เออจีนพวกกูสองคนกลับก่อนนะ มึงจะกลับพร้อมพวกกูป้ะ”

“กลับก่อนเลย เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนชุดก่อน”

“เคๆ” หลังจากที่พวกเราร่วมกิจกรรมรับน้องเสร็จทุกคนต่างก็พากันกลับบ้าน เหลือแค่พวกเราสามคนที่ยังไม่กลับ แต่ตอนนี้เหลือฉันแค่คนเดียวแล้วเพราะเพื่อนทั้งสองก็ต้องรีบกลับบ้าน ฉันเองยังกลับไม่ได้เพราะตอนนี้ยังไม่ทราบเลยว่าเสื้อผ้าที่ฉันใส่เป็นของใคร จากนั้นฉันจึงเดินไปหารุ่นพี่ที่กำลังเก็บของกันเพื่อสอบถามหาเจ้าของ เพราะฉันจะได้คืนได้ถูกคน

“เอ่อ...พี่คะ”

“มีไร ทำไมไม่กลับ” พี่ว้ากยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเช่นเดิม วันนี้ฉันคงจะกลายเป็นรุ่นน้องคนโปรดไปเสียแล้ว ทุกคนถึงต้อนรับดีขนาดนี้

“คือหนูแค่จะมาถามว่าเสื้อผ้าชุดนี้เป็นของใครคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะซักมาคืน” พี่ว้ากคนนั้นทำหน้าครุ่นคิดไปครูหนึ่ง มันทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้เลยว่าเสื้อผ้าชุดนี้เป็นของคนที่ไม่มีชีวิตแล้วหรือเปล่า

“เอาไปเถอะ เจ้าของมันไม่เอาแล้วล่ะ”

พูดแบบนี้ฉันยิ่งอดคิดไม่ได้ พวกเขาเอาเสื้อผ้าคนตายมาให้ฉันใส่ได้ยังไงกันเนี่ย!

“ไม่ได้หรอกค่ะพี่ยังไงหนูก็ต้องเอามาคืน ของมันมีเจ้าของอะ บอกหนูเถอะนะพี่”

“โอ้ย ยุ่งยากจริงๆ เลยเว้ยน้องคนนี้ ถ้าอยากคืนก็ไปตามหาเจ้าของเอาเอง อยู่ตึกปรินซ์นู่น”

“ตึกปรินซ์? ”

“ใช่ตึกปรินซ์” เขาพูดส่งๆ ออกมาแคนั้นก่อนที่จะเดินจากฉันไป เขาจะแกล้งอะไรฉันอีกหรือเปล่าฉันชักจะกลัวแล้วสิ ใครๆ ก็รู้ว่าตึกปรินซ์นั้นใช่ว่าอยากเข้าไปก็เข้าไปได้ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ไว้ใจเขาเด็ดขาด

ตึกปรินซ์

“อึก....” ฉันลอบกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างฝืดเคือง ไม่น่าเชื่อเลยแฮะว่าตอนนี้ฉันจะมายืนประจันหน้าอยู่ที่หน้าตึกปรินซ์ ทว่าสภาพภายนอกของมันราวกับบ้านร่างที่ฉันเห็นในโซเชียลเลย ไม่รู้ว่าฉันถูกหลอกให้มาที่นี่หรือเปล่า

“นี่พี่ว้ากไม่ได้แกล้งฉันใช่ไหม ที่แบบนี้หรอที่เหล่าเจ้าชายเขาอยู่กัน” บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบไร้ผู้คน แม้แต่เสียงลมพัดยังไม่มีเลย ชักจะวังเวงเกินไปแล้ว แบบนี้ฉันควรกลับหรือเปล่านะ ท้องฟ้าก็เริ่มจะไร้แสงสว่างจากดวงอาทิตย์แล้วด้วย

“มาทำไร!” เสียงทุ้มนิ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของฉันปลายเสียงให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกจนขนลุกทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

“คือ...ฉัน...ฉันมาหาเจ้าของเสื้อค่ะ” พี่คนนี้ถ้าจำไม่ผิดเขาน่าจะชื่อเรน เจ้าชายกลัวฝน เพราะมีผลโหวตน้อยกว่าพี่ปืนไปแค่นิดเดียวเอง พอมองใกล้ๆ แล้วหล่อเหมือนพระเอกเกาหลีเลยแฮะ

“นี่มันเสื้อประจำตำแหน่ง Prince's influence เธอไปขโมยมาใช่ไหม”

เสื้อประจำตำแหน่ง Prince's influence แบบนี้ก็แปลว่าเสื้อตัวนี้คือเสื้อของพี่ปืนอย่างนั้นหรอ กรี๊ดดดด จะเป็นลม! เอ๊ะ หรือว่าจะเป็นของคนก่อน

“เปล่านะคะ คือเมื่อเช้าฉันเกิดอุบัติเหตุจนชุดมันเปื้อน พี่ว้ากก็เลยเอาชุดนี้มาให้ใส่ค่ะ”

“แล้วเธอมาที่นี่ทำไม”

“มาตามหาเจ้าของเสื้อค่ะ พรุ่งนี้ฉันจะซักมาคืน”

“อยู่ข้างใน” เขาดเอ่ยจบแค่นั้นก็เดินสับเท้าเข้าไปข้างในแล้วปล่อยให้ฉันยืนงงคนเดียว

“...”

“อ้าว ตามมาสิน้อง!”

“ค..ค่ะๆ”

ทันทีที่ปลายเท้าของฉันเฉียดเข้ามาในที่ของเหล่าเจาชาย ขนทั้งตัวบนร่างกายของฉันก็ลุกซู่ขึ้นมาโดยมิได้นัดหมาย ไม่ใช่อะไรหรอก พวกเขาแค่เปิดแอร์เย็นมากๆ ทว่าฉันก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่นะเพราะที่นี่คนนอกไม่ได้เข้ามากันง่ายๆ

สิ่งแรกที่สะดุดตาเมื่อเข้าไปก็คือพี่ฮอค เจ้าชายต้องคำสาป ที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูพื้น ฉันว่าคงเป็นเพระเขาแน่ๆ ข้างในถึงได้น่าอยู่ ส่วนคนที่สองคือพี่กองพล เจ้าชายหมอพี่ ที่ตอนนี้กำลังเช็ดถูอุปกรณ์ต่างๆ ที่เกี่ยวกับการล่าผีของเขา และคนสุดที่ฉันหมายตาและเป็นอันดับหนึ่งในดวงใตของสาวชาว Klever ก็คือพี่ปืน ที่ตอนนี้กำลังนอนเล่นบนโซฟาอย่างชิวๆ ครั้งนี้ฉันต้องเก็บอาการให้เยอะๆ กลัวว่าจะทำขายหน้าอีก

“ไอ้ปืน”

“ว่า”

“มีแขก”

“มาในนามแขกใคร”

“เออ แขกกูก็ได้”

“น้อง ไปปั้มลายมือตรงนั้น”

“ค่ะ” พี่เรนออกคำสั่งแล้วไปชี้ไปที่โต๊ะที่มีป้ายว่า คนสำคัญ เป็นโต๊ะสำหรับการปั้มลายมือเพื่อยืนยันว่ามีใครเข้ามาบ้างและมาในนามแขกของใคร

“มีอะไร”

“คือว่าฉันไม่รู้ว่าเสื้อผ้าชุดนี้เป็นของใคร ก็เลยมาตามหาเจ้าของเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะซักมาคืนให้ค่ะ” แต่ตอนนี้ฉันพอจะรู้แล้ว อิๆ

“แค่เนี๊ยะ? ”

“มีอีกเรื่อง!”

อื๊อ!! ทำไมตอนนี้ฉันลิ้นแข็ง ไม่สามารถพูดอะไรได้เลย คงเป็นเพราะฉันเขินเกินไปถึงแม้ว่าจะพยายามเก็บอาการแล้วก็ตาม แต่คนตรงหน้ากลับของฉันด้วยแววตาจะกินเลือดกินเนื้อ แล้วถ้าไม่พูดตอนนี้เราก็คงจะไม่มีโอกาสได้ทำแล้วนะ...จีน

“พี่...จำฉันได้ไหม”

“อย่าเล่นมุกซ้ำ ฉันไม่ตลก ไม่มีมุกที่ดีกว่านี้แล้วหรอ”

“ไม่ใช่มุกนะ พี่จำฉันไม่ได้จริงๆ หรอ ฉันจีนไงลูกป้าจ๋อมไง ที่เป็นแม่บ้านอะ”

“แม่บ้านฉันมีตั้งหลายคน ฉันจำไม่ได้หรอก เธอออกไปได้แล้ว พวกฉันจะประชุม”

“แต่ว่า!”

“ออกไป!”

“ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาใหม่”

“ไม่ต้อง! ที่นี่ใช่ว่าใครจะเข้ามาก็ได้ โดยเฉพาะติ่งแบบเธอ”

“น้องรีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวมืดก่อน”

“อืม”

หลังจากตอบรับไป ฉันก็เดินออกมาจากที่นี่ทันที แล้วปล่อยให้พวกเขาทำหน้าที่กันต่อ จะว่าไปแล้วก็รู้สึกเฟลเหมือนกันนะที่พยายามแล้วแต่ไร้ผล แต่ช่างมันเถอะ ฉันเชื่อว่าสักวันเขาจะมองฉันบ้าง

“ติ่งทุกวันนี่น่ากลัวเนอะ กุเรื่องขึ้นมาด้วย” ฮอคเอ่ย

“แต่กูดูแล้ว น้องเขาเหมือนจะพูดจริงนะ มึงแน่ใจหรือเปล่าว่าไม่รู้จัก” เรนเอ่ย

“ก็กูจำไม่ได้” ปืนเอ่ย

“ไม่ใช่ว่าปิดบังเรื่องเมียนะ” กองพลเอ่ย

“เมียแม่มึงสิ จะประชุมไหมถ้าไม่ประชุมกูกลับนะ เดี๋ยวอีกหน่อยฝนตกไอ้เรนก็กลับอีก” ปืนเอ่ย

“มาเว้ยรวมตัวประชุม!” กองพลเอ่ย