ผิดหวัง

ขณะนี้เวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงคืนกว่าๆ แล้ว ทว่าหญิงสาวนั้นก็ยังนอนไม่หลับเพราะในหัวมันคิดแค่เรื่องของปืนที่เขาบอกกับเธอว่าเขาเธอเขาจำเธอไม่ได้เนื่องจากที่บ้านมีแม่บ้านหลายคน แต่เธอนั้นก็ยังเชื่อใจตัวเองว่าเขาต้องจำเธอได้อย่างนอน เพราะเมื่อสิบปีก่อนเขาก็อายุสิบสองสิบสามปี ซึ่งก็น่าจะจำความอะไรได้แล้ว

“พี่ปืนจำฉันไม่ได้จริงๆ หรอวะ” เธอยังคงถามตัวเองอยู่ซ้ำๆ จะว่าจำได้เขาก็ช่างเก็บความรู้สึกได้เนียนเกินไปแต่ถ้าบอกว่าจำได้ทำไมถึงได้ทำเฉยชาถึงเพียงนี้

“หรือว่าแค่แกล้ง”

“พี่จำฉันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันระลึกความทรงจำให้พี่เอง” จีนยังมีความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะรำลึกความหลังที่ผ่านมา อย่างน้อยให้เขาจำได้ว่าเคยพูดคุยกับเธอบ้างก็ยังดี

@บ้านของปืน

ชายหนุ่มปรากฏกายขึ้นต่อหน้าผู้เป็นพ่อและแม่ที่ตอนนี้กำลังรับประทานอาหารเย็นเนื่องจากเพิ่งกลับมาถึงบ้านหลังจากที่เดินทางไปต่างจังหวัดมาหลายวัน พ่อและแม่ของเขามองผู้เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เพิ่งกลับมา มันสร้างความดีใจและสงสัยอยู่บ้างที่เขากลับบ้านมาดึกดื่นแต่ไม่ค้างที่คอนโด

“แม่ครับพ่อครับ สวัสดีครับ”

“อ้าวลูก วันนี้จะมาค้างที่บ้านหรอ”

“ครับ ก็ผมคิดถึงพ่อกับแม่ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นเดือนๆ ละ” ปืนรีบประจบสอพลอพ่อและแม่ทันทีก่อนที่จะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ จากนั้นแม่บ้านของเขาก็ทำการตักข้าวให้ผู้เป็นนายอย่างรู้หน้าที่

“ได้ข่าวว่าวันนี้รับน้องนี่นา เป็นไงตกสาวๆ ได้กี่คนแล้วล่ะลูกพ่อ”

“โธ่พ่อ ผมไม่ได้เสน่ห์แรงเหมือนพ่อสักหน่อย”

“ฮื้อ ลูกนั่นแหละแพรวพราวกว่าพ่อ ฮ่าๆๆ” ครอบครัวของปืนถือว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นเป็นอย่างมากเพราะทุกคนเป็นกันเองและสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง

“จริงๆ ก็มีนะครับ มีน้องคนหนึ่งน่ารักมากเลย ผมมองเธอครั้งแรกก็ละลายเลย”

“ใครกันนะชักอยากรู้แล้วสิ” ผู้เป็นแม่ถามแทรกขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เพราะเธอนั้นรู้จักชายหนุ่มดีว่าเขารักคนยากมากๆ ปกติก็มีแค่เซ็กส์แล้วแยกย้าย

“เธอชื่อน้ำฟ้าครับ”

“น้ำฟ้าหรอ ชื่อเพราะจัง พอมีรูปไหมพ่ออยากรู้ว่าสวยแค่ไหนลูกพ่อถึงละลาย”

“นี่ครับ ขนาดตอนหน้าเปื้อนสียังน่ารักเลย” ปืนรีบอวดรูปสาวผู้โชคดีที่เขาติดใจ เธอคือน้องปีหนึ่งคณะที่เขาเรียนอยู่ แล้วบังเอิญเจอเธอในรูปที่เพื่อนๆ ถ่ายลงกลุ่ม ทันทีที่ชายหนุ่มเห็นเธอครั้งแรกก็รู้สึกตกหลุมรักเธอในทันที

“ไหนแม่ดูซิ”

“นี่มันหนูน้ำฟ้าลูกสาวท่านผู้ว่า กับคุณหญิงผกามาศนี่”

“คุณแม่รู้จักหรอครับ”

“รู้จักสิลูก แม่สนิทกับแม่หนูน้ำฟ้า เด็กคนนี้เรียนดี มีมารยาท เรียบร้อยพูดจาน่ารัก แม่ยังคิดอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้เลยนะ”

“เกินไปไหมคุณ อนาคตมันไม่แน่ไม่นอนหรอกนะ จะรักใครชอบใครต้องดูดีๆ เพราะถ้าเขาไม่ได้เป็นไปตามความคิดเรา จะรู้สึกผิดหวังเปล่าๆ”

“ครับพ่อ”

“ทานข้าวเถอะ”

วันถัดมา.....

“อื๊อ!!”

“จะกอดจะหอมอะไรขนาดนั้น มึงนี่บ้าผู้ชายเข้าเส้นเลือดเลยนะ” อีนุ่มนิ่มเพื่อนรักต่อว่าฉัน เมื่อฉันกอดหอมเสื้อผ้าของที่ปืนอยู่นานนับชั่วโมงจนมันแทบจะเปื้อนไปด้วยน้ำลาย พอรู้ว่าเป็นเสื้อของพี่ปืนแล้วฉันก็รู้สึกโลภ อยากได้มาครอบครอง

“กูก็รักของกูป้ะ ยิ่งได้มีวาสนาได้ใส่เสื้อของพี่ปืน แค่นี้กูก็ตายตาหลับแล้วเว้ย”

“เออ กูดีใจด้วยละกัน”

“กรี๊ดดดดดด! ปรินซ์คะ อ๊ากกกกก!” ทันใดนั้นเองเสียงกรี๊ดของเหล่าสาวๆ นักศึกษารวมไปถึงสาวแก่แม่ม้ายแถวนั้นก็กรี๊ดสนั่นลั่น Klever ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติเวลาที่เหล่าปรินซ์เดินผ่าน

“มาแล้วๆ กูสวยยังพวกมึง”

“สวยที่สุด ตัวแม่ตัวมัมมว๊ากก!”

“พี่ปืนทางนี้! เฮลโล~” ฉันเรียกชื่อพี่เขาแล้วยกมือขึ้นมาโบกทักทายราวกับว่าสนิทกันมากๆ ทว่าเขากับเพื่อนๆ ไม่สนใจฉันเลยแถมยังรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก แต่ว่าฉันไม่ยอมให้เดินหนีหรอกนะ

“หยุด อย่าเพิ่งไป!” ฉันยืนประจันหน้ากับพวกเขาทั้งสี่แล้วกางแขนออกเพื่อขัดขวาง

“นี่เธอ ทางขวางพวกเราได้ไงไม่มีมารยาท”

“โห้พี่หน้ากาก ด่าแรงเกินไปแล้วนะ ฉันแค่จะเอาเสื้อผ้ามาคืนเอง”

“ไปคืนที่ตึกก็ได้ทำไมต้องที่นี่ด้วย”

“ก็พี่ปืนไม่อนุญาต ฉันก็ต้องทำแบบนี้” พอฉันเถียงกับพี่ที่ใส่หน้ากากคนนั้นเสร็จแล้ว ฉันก็ทำการยื่นชุดที่ฉันซักและก็ไม่ลืมที่จะแช่น้ำหอม หอมฟุ้งมาให้ด้วย

“นี่เสื้อผ้าของพี่ ฉันซักและแช่น้ำหอมเรียบร้อย ขอบคุณที่ให้ยืมนะ ส่วนนี่...”

“พี่พอจะจำได้ไหม” ฉันยื่นรูปที่ฉันถ่ายคู่กับเขาไว้เมื่อสิบปีก่อน และฉันก็มีเพียงแต่รูปนี้รูปเดียวด้วย ฉันเองก็ได้แต่หวังว่าเขาจะจำได้

“แค่นี้ ใครๆ ก็ตัดต่อได้” หลังจากที่เขาปรายตามองรูปที่ฉันยื่นให้ เขาก็พูดตัดบทออกมาแบบนั้น แค่นั้นยังไม่พอพี่ปืนยังปัดรูปในมือของฉันทิ้งลงพื้นและเดินจากไป ฉันได้แต่มองรูปที่ถูกเหยียบด้วยความเจ็บปวด เท้าทุกคนที่เหยียบมันเหมือนดังทุกคนกำลังเหยียบใจฉันเลย

“ฮ่าๆ /สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ ” เหล่านักศึกษาที่กำลังจับจ้องมาที่ฉันด้วยแววตาเหยียดหยามแถมยังพ่นคำพูดที่ไม่ดีมายังฉัน ฉันโคตรผิดหวังและเกลียดตัวเองก็ตอนนี้นี่แหละ อยากจะมุดแผ่นดินหนีจริงๆ นี่มึงกำลังทำอะไรอยู่วะจีน....

โรงอาหาร

“โธ่ รูปกูมีแต่รอยตีน!” ฉันใช้นิ้วเรียวยาวปัดทำความสะอาดรูปที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันพลางบ่นไปด้วยความเสียใจ วันนี้พี่ปืนใจร้ายกับฉันมาก ใจร้ายจนฉันไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคือเจ้าชายของฉัน

“พี่ปืนของมึงนี่เย็นชาจังวะ แน่ใจนะว่าคนคนเดียวกัน” นุ่มนิ่มถึงกับอดใจไม่ได้ที่จะถามฉันเมื่อเห็นการกระทำของเขา ซึ่งฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน

“ดูรูปตอนเด็กกับตอนโตสิ หน้าพิมพ์เดียวกันขนาดนี้จะไม่ใช่ได้ไง”

“ก็ไม่แน่นะเว้ย พี่ปืนผู้ที่แสนดีของแกอาจจะเป็นเพื่อนของพี่ปืนที่สวมรอยเป็นพี่ปืนตอนเด็ก เหมือนในละครอะแก” ออมสินจินตนาการณ์ไปไกลถึงดาวอังคาร ฉันรู้นะว่ามันคงอยากหาเหตุผลมาลบล้างความเสียใจ

“ไม่มีทาง คนนี้นี่แหละ เฮ้อ...”

“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ”

ในขณะที่พวกเขาพูดคุยกันอยู่นั้น ฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มของคนที่ฉันคุ้นเคยนั่นก็คือพี่ปืน ที่สำคัญเสียงมันใกล้มากๆ ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะหันขวับคอแทบเคล็ด

“พี่ปืน” ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ ด้วยความดีใจเพราะพี่เขายืนอยู่ข้างหลังนี่เอง แต่แล้วฝันของฉันก็สลายเมื่อเขานั่งร่วมโต๊ะกันกับ...เอ่อ....

“พี่ปืน กับ น้ำฟ้า”

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!