ตอนที่ 2

ม่านถูกเปิดตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อปลุกคนที่นอนหลับสบายงัวเงียมองคนรับใช้เข้ามาวางชุดที่ชายหนุ่มต้องใส่ปฏิบัติงานก่อนเดินออกไป

“เอาจริงใช่ไหมป๊า” ขุนเขาถลกผ้าห่มก้าวลงจากเตียงด้วยกางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ

ฮงนั่งจิบกาแฟวางมือเคาะนิ้วหยิบขนมปังมาทาแยมกินอย่างอารมณ์ดีเหล่มองบันไดอยู่หลายครั้งจนกระทั่งผ่านไปครู่ใหญ่ลูกชายตัวแสบเดินลงมาในชุดหมี น้ำหอมที่ฉีดพ่นราวกับอาบคละคลุ้งชวนฉุนทำให้ฮงส่ายหน้าไปมาโยนกุญแจรถมอเตอร์ไซค์มือสองให้เขารับไว้ในขณะที่นั่งร่วมโต๊ะอาหารมื้อเช้า

“อะไรป๊า”

“ลื้อต้องขี่รถคันนี้ไปทำงาน อั๊วหาห้องเช่าใกล้โรงงานไว้ให้แล้ว ลื้อเข้าไปอยู่ได้เลย”

“ขนาดนั้นเลยเหรอป๊า”

“หนึ่งเดือนลื้อทนได้ผ่านเกณฑ์ประเมินอั๊วให้ลื้ออีกหนึ่งเท่าที่ขอไป”

“พูดแล้วนะป๊า ห้ามคืนคำ”

“แต่ถ้าลื้อทำไม่ได้ กาสิโนของลื้อต้องถูกปิดถาวร”

“เดือนเดียวสบาย”

“จำคำลื้อไว้ งานเข้าสองโมงเช้า อย่าสายไม่งั้นตัดเงินเดือน” ฮงยื่นคำขาดลุกขึ้นเดินออกจากบ้านขึ้นรถตู้เพื่อไปตีกอล์ฟ ขุนเขายกถ้วยกาแฟมาจิบดื่มมองกุญแจรถอย่างหนักใจก่อนรีบกินอาหารเช้าโดยมีคนรับใช้คอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ทั้งหญิงแก่แม่หม้ายและสาวใช้ที่จ้องจะยั่วจับเขาแต่เขาไม่แม้แต่จะสนใจมอง เดินออกมามองรถมอเตอร์ไซค์มือสองขึ้นคร่อมเหลียวมองรถคู่ใจที่จำต้องแยกจากกันชั่วคราว

เสียงมือถือดังขัดจังหวะในขณะที่ออกจากรั้วบ้านไม่ถึงไหนทำให้ขุนเขารีบหยิบขึ้นมารับสายเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

“ไงไวท์ (วันนี้ไม่ได้เข้าดีซี ฝากบอกทุกคนด้วย ส่งข้อความไปไม่มีใครอ่าน) ไม่ได้เปิด มัวยุ่งอยู่ น่าจะไม่ได้เข้าเหมือนกัน ทำงาน (งาน) อือ เป็นช่างไฟที่โรงงานป๊า กาสิโนโดนจวกเละไม่เป็นท่า (ลองดูอาจสนุกก็ได้ เถ้าแก่เอาจริงละคราวนี้) เดี๋ยวป๊าก็ใจอ่อน (งั้นไม่กวนละ ทำงานเหมือนกัน) บาย เจอกันเมื่อว่าง” ขุนเขาเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงหลังจากวางสายแล้วขี่รถไปยังโรงงาน

เมื่อมาถึงโรงงานอุตสาหกรรมขุนเขาขี่รถเข้ามาจอดอยู่ที่ลานจอดของมอเตอร์ไซค์ด้านหลังทำให้เสียเวลาในการเดินมาด้านหน้า ชวนหัวเสียอยู่ไม่น้อยแต่ทำอะไรไม่ได้

“เถ้าแก่ส่งมาใช่ไหมครับ” ตริน ผู้จัดการประจำโรงงานที่ถูกฝากฝังให้มาจัดการดูแลขุนเขาแทนผู้เป็นพ่อและจะเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเขาคือใคร

“ใช่”

“แผนกช่างไฟนะครับ”

“อือ ตามนั้นแหละ”

“เริ่มจากสแกนนิ้วตรงนี้นะครับ ต้องสแกนเข้าออกทุกวันทุกครั้งไม่งั้นทำงานฟรี แผนกช่างอยู่ท้ายโรงงาน นี่วอร์ประจำตัวครับไว้เรียกหากันผมจูนให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวหลังเลิกงานผมพาไปดูที่พัก ส่วนตอนนี้ผมจะพาไปรู้จักคนที่พอสอนคุณได้ เชิญครับ”

“ไม่ต้องอ่อนน้อมขนาดนั้นก็ได้ ไม่ได้เป็นลูกเจ้าของโรงงาน เป็นแค่พนักงาน” ขุนเขาบอกประชดเดินตามตรินเข้าไปด้านในทำชายหนุ่มหลุดยิ้มให้กับความประชดประชันของเขาจนมาถึงห้องช่างที่มีเพียงสองคนประจำการสร้างความค้างให้ขุนเขาอีกรอบหากรวมเขาอีกคนคือสามกับโรงงานอุตสาหกรรมขนาดใหญ่มีช่างไว้ซ่อมแค่สองคน

“ให้ตายเถอะ ห้าคนยังนับว่าน้อยเกินไปนี่แค่สองคนถ้าเครื่องจักรมันเจ๊งทั้งโรงงาน ไม่มือระวิงเลยหรือไง” คำสบถของขุนเขาทำให้ตรินยิ้มกริ่มหันมาตอบเขา

“มีน้อยแต่มากคุณภาพ เพิ่มคุณไปอีกเป็นสามแล้วนี่ไงครับ”

“อยากจะอุทานด้วยคำแรงกว่านี้จริงๆ เวรเอ๊ย”

“เริ่มงานกันดีกว่าครับ มีเวลาแค่หนึ่งเดือน นี่คือพี่ชิดหัวหน้าช่าง และนั่นอุลช่างมือระวิง” ตรินแนะนำคนที่นั่งกินขนมมองมาทางขุนเขาก่อนแนะนำขุนเขาให้ทั้งสองรู้จัก “นี่ช่างใหม่ชื่อขุนเขา ฝากสอนด้วย”

“ได้เลยผู้จัดการ มีคนมาช่วยก็ดี คนเดียวไม่ไหว ตาชิดชอบอู้หายไปหาเมียที่ฝ่ายผลิต” อุลเลิกคิ้วยิ้มแหย่หัวหน้าช่างที่ทำไม่สนใจไม่เถียงแม้แต่คำเดียว

“งั้นก็ฝากด้วย เดี๋ยวตอนเย็นพาไปที่พัก” ตรินหันมาบอกขุนเขาด้วยรอยยิ้มก่อนเดินออกไป