8. รักที่เป็นไปไม่ได้

พี่วินพูดพลางหัวเราะเล็ก ๆ แต่ไม่ได้สนใจมากนัก ฉันแอบเห็นพี่ปันหยาหันมามองที่ฉันกับพี่ภูแวบหนึ่งก่อนที่เธอจะเดินลากกระเป๋าไปแบบไม่ค่อยสนใจอะไรมากนัก

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวตกเครื่อง”

พี่ภูตัดจบแล้วพาพวกเราไปรอที่Gate เพื่อรอขึ้นเครื่อง อีก6 ชั่วโมงก็จะถึงที่หมาย ฉันตื่นเต้นมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะออกนอกประเทศ ไม่ใช่ว่าไม่เคยขึ้นเครื่องนะ แต่ส่วนใหญ่ก็แค่เชียงใหม่-กรุงเทพ กรุงเทพ-เชียงใหม่ ก็แค่นั้น

สนามบินนานาชาติอินชอน โซล (Incheon International Airport)

“ตม.ที่นี่เข้ายากจริง ๆ กว่าจะผ่านมาครบทุกคน ปันหยานี่คือสุดยอด!”

“แกก็อย่าบ่นมากเลยไอ้วิน แค่นี้ปันหยาก็เหนื่อยมากพอแล้ว ใครใช้ให้แกทำตัวน่าสงสัยล่ะ”

“มึงมองเบ้าหน้าหล่อ ๆ ของกูดี ๆ นะไอ้ภู มันน่าสงสัยตรงไหนวะ”

“พอแล้ว ๆ เดี๋ยวเราจะไปที่พักกันนะทุกคน เราต้องใช้บริการรถไฟด่วนของสนามบินเข้าโซลนะ เป็นเส้นทางที่ไวสุดแต่ก็ประมาณ40นาที ตอนนี้ก็16.45 น.

ปรับตัวไม่ทันเลยนะเนี่ย เวลาต่างจากที่ไทย2ชั่วโมงจากที่ดูน่าจะอีก 15นาที รถไฟจะมาแล้ว “ทุกคนไปทำธุระส่วนตัวกันเสร็จมาเจอกันตรงนี้นะ”

“หยี ๆ เราไปเข้าห้องน้ำกันไหม ตอนอยู่บนเครื่องขิงไม่กล้าเข้าอะ ตอนนี้ขิงเริ่มทนไม่ไหวแล้ว”

“พี่น้ำตาลกับพี่ปันหยาไปด้วยกันไหมคะ” ฉันหันไปถามพี่ ๆ อีกสองคนก็เห็นทุกคนพยักหน้ารับ

“เดี๋ยวสาว ๆ ขอตัวไปทำธุระส่วนตั๊วส่วนตัวกันแป๊บนึงนะคะ”

น้ำขิงหันไปบอกสองหนุ่มอีกครั้ง ก็เห็นทั้งคู่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินมาช่วยกันลากกระเป๋าเดินทางของทุกคนไปรวมกัน

“โอเค เดี๋ยวพี่ดูของอยู่ตรงนี้ รีบไปรีบมากันนะเดี๋ยวไม่ทันรอบนี้ต้องรออีกเกือบครึ่งชั่วโมงเลย”

ฉันพยักหน้ารับหลังจากที่พี่ภูพูดจบและเดินตามทุกคนไปห้องน้ำทันที

“ไอ้ภู มึงดู ๆ สาวเกาหลีขาวจั๊วะเลยเว้ย”

ถึงแม้จะเดินออกมาได้สักระยะ หูเจ้ากรรมก็ยังได้ยินพี่วินนั้นกระซิบดัง ๆ ย้ำว่ากระซิบดัง ๆ กับพี่ภูอยู่ดีอยู่ ๆ ขาสั้น ๆ ของฉันก็หยุดเดินและหันไปมองพี่ภูกับพี่วินก็เห็นว่าทั้งสองคนกำลังหันไปมองสาวจริง ๆ ในอกมันรู้สึกแสบ ๆ ร้อน ๆ รู้สึกไม่ชอบใจเลยแฮะ

“มาวินมันจะพาภูผาเสียคนมั้ยเนี่ย”

ฉันหันกลับมาก็เห็นว่าไม่ใช่มีแค่ฉันที่หยุดเดิน แต่มีพี่ปันหยาอีกคนที่ยืนดูพี่ภูกับพี่วินอีกคน และจากสายตาของผู้หญิงด้วยกัน ฉันเห็นพี่ปันหยามองพี่ภูกับพี่วินด้วยสายตานิ่ง ๆ ที่อธิบายไม่ถูก แต่ในใจก็ไม่รู้สึกดีเลยสักนิด รู้สึกเหมือน …..

“ไปกันเถอะยาหยี เดี๋ยวไม่ทันรถไฟ”

พี่ปันหยาหันมาบอกฉัน และหันไปมองทางฝั่งพี่ภูพี่วินอีกครั้ง ก่อนจะเดินนำฉันไปห้องน้ำทันที ฉันได้แต่มองตามหลังพี่ปันหยา และหันไปมองพี่ภูอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดีนัก หวังว่าสิ่งที่ฉันคงรู้สึกคงไม่จริงหรอกนะ

ห้องน้ำ สนามบินนานาชาติอินชอน-โซล

“พี่ปันหยา ไม่ชวนแฟนมาด้วยเหรอคะ”