บทที่ 6 ความต่าง

"คุณจะพาผมไปไหน นี่ไม่ใช่ทางกลับบ้านนี่นา"

"ฉันต้องไปดูงานก่อน ฉันมีงานมีการทำนะ ไม่ได้ว่างเหมือนนาย"

คุณหนูลู่กล่าวประชดแต่ไซมอนไม่มีท่าทีจะโกรธ เขาปรับเบาะเอนหลังหลับไปเฉย

"นอนง่ายจังนะ ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน"

ฟางซินนึกตำหนิ แต่มานึกได้ ว่าเขาทำงานกลางคืน ง่วงก็ไม่แปลก สักพักก็เหมือนจะนึกอะไรได้

"เดี๋ยวก่อนนะ แม่นายเป็นเจ้าของไนท์คลับไม่ใช่เหรอ ทำเงินไม่ใช่น้อย แล้วนายทำไมต้องไปเป็นบาเทนเดอร์ที่ผับนั่นด้วยล่ะ นายจะไปทำงานที่คลับของแม่นายก็ได้นี่ หรือจะอยู่เฉยๆก็ไม่เห็นจะแปลกไม่ใช่เหรอ"

ไซมอนหลับตา ไม่ลุกขึ้นมา แต่เขาก็ยังไม่ได้หลับสนิท

"นั่นมันเงินคุณนายหวังไม่สิตอนนี้เป็นคุณนายลู่แล้ว เงินเขา ไม่ใช่เงินผมสักหน่อย ผมสามารถยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ ทำไมต้องพึ่งเงินเขาด้วย"

"ไม่นึกว่าคนอย่างนายนี่จะหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนี้นะ ดูไม่ออกเลย"

ฟางซินพูดพลางหันมองไซมอน ดูเหมือนเขาจะเพลียจริงๆ เพราะว่าเขาหลับไปแล้ว

ฟางซินลงจากรถ เปิดกระจกไว้นิดนึงแล้วลงจากรถเข้าไปในโรงงาน เธอใช้เวลา 2-3 ชั่วโมงที่นี่ทำงาน ก่อนจะกลับไปที่รถ 

ไซมอนตื่นแล้ว เขานั่งอยู่ตรงสวนด้านหน้าโรงงาน ในมือถือสมุดสเก็ตภาพอยู่ ฟางซินย่องเข้าไปเงียบๆ ทางด้านหลังของเขา ชะโงกดูในสมุด

ดวงตาสื่ออารมณ์ในแบบต่างๆถูกถ่ายทอดออกมา อย่างงดงามและมีชีวิตชีวา เขากำลังเขียนมันในแบบต่างๆหลากหลาย

"ฝีมือไม่เลว ขอฉันดูหน่อยได้รึเปล่า"

ฟางซินยื่นมือไปขอสมุด ไซมอนหยิบยื่นส่งให้แต่โดยดีไม่มีอิดออดอย่างที่คิดไว้

เธอเปิดมันออกดูอย่างสนใจ มีรูปมือในอิริยาบทต่างๆ กับดวงตาสวยๆ

"ผมชอบดวงตาสวยๆ มันสามารถทำให้ผมรับรู้ถึงความรู้สึกต่างๆ ของคนอื่นผ่านดวงตานั้นได้ แทบไม่มีอะไรที่ต้องเอ่ย เราก็สามารถเข้าใจกันผ่านดวงตา"

"แล้วมือพวกนี้ล่ะ"

"ผมชอบมือสวยๆน่ะ ดูสิเห็นมั้ยมือนี่สวยมาก มันบอกอะไรได้หลายอย่างทีเดียว"

เขาชี้ไปที่รูปมือสวยๆที่เขาวาด ฟางซิน หันเดินกลับไปที่รถ ไซมอนลุกขึ้นเดินตามหลังฟางซิน เธอก้มหน้าก้มตาเปิดสมุดภาพไปเรื่อยๆ จนสะดุดภาพสวยๆ ภาพหนึ่งจึงหันกลับมา

ตัวเธออยูในอ้อมอกเขาพอดิบพอดี ไซมอนจับที่แขนสองข้างของเธอเอาไว้  เพราะเธอชนเข้ากับอกของเขาจนเกือบหงายหลัง

สายตาของเขามองเธอลงมาเหมือนมีบางอย่างแอบแฝง ไซมอนใช้เรียวนิ้วค่อยๆ เขี่ยเส้นผมที่ลงมาปิดหน้าฟางซินไปทางด้านข้าง

เขาจ้องดวงตาเธอแล้วเลื่อนสายตามายังริมฝีปากอวบอิ่มฉ่ำวาว ก่อนจะกลืนน้ำลายเพราะความตื่นเต้น

นี่มันจะร้อนเกินไปแล้ว ฟางซินคิดในใจ เธอหลบสายตาเขาแล้วค่อยๆ ดันตัวเขาออกห่างพร้อมกับส่งสมุดภาพคืนให้ไซมอน

"หิ... หิวข้าวรึยัง"

ฟางซินถามเบาๆ ไซมอนระบายลมออกจากปาก แล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แห้งของเขาก่อนที่จะสงบใจตอบคำถาม

"ก็หิวนิดหน่อยไปหาอะไรทานกันดีมั้ย"

"ป..ไปสิ เดี๋ยวฉันเลี้ยงนายเอง"

ทั้งคู่นั่งรถไปด้วยกันอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดใครจา ฟางซินพาไซมอนไปเข้าร้านอาหารญี่ปุ่น สั่งซาซิมิ ปลาหมึกสด หอยเม่น ปลาแซลมอน หอยเป๋าฮื้อ ฯลฯ มาอีกหลายอย่าง

"คุณผู้หญิงครับวันนี้เรามีหอยนางรมสดมากเลยนะครับ ไม่ลองดูสักหน่อยเหรอครับ เหมาะสำหรับคุณผู้ชายมากเลยนะครับ"

พนักงานนำเสนอ ไซมอนนั่งอมยิ้มไม่พูดอะไร ฟางซินหันมองหน้าเขาแล้วสงสัย

"นายยิ้มอะไรของนายกัน นี่ หอยนางรมทำไมเหมาะกับนายล่ะ แล้วฉันกินไม่ได้เหรอ"

พนักงานพยายามเก็บอาการกลั้นยิ้มแล้วค่อยๆ อ้อมเอ้มตอบ 

"คุณผู้หญิงก็ทานได้ครับ เพียงแต่ว่า.."

"ไม่ต้องสั่งมาหรอกเท่านี้ก็กินไม่หมดแล้ว  ขืนผมกินหอยนางรมเข้าไปคุณจะเดือดร้อนซะเปล่าๆ"

พนักงานกลั้นขำแทบไม่อยู่ เขารีบเดินออกจากโต๊ะทันที ก่อนจะแสดงกิริยาเสียมารยาท

"อะไรกัน นายพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย ไม่เอาแล้ว กินดีกว่าเสร็จแล้วจะได้กลับ"

"อ้าว นั่นนึกว่าใครซะอีก คุณหนูใหญ่ตระกูลลู่แห่งลู่เสียนกรุ๊ปไม่ใช่เหรอ"

เสียงแหลมเล็กเอ่ยถ้อยคำน้ำเสียงแกมประชด ฟางซินกับไซมอนหันไปมองใบหน้าเย่อหยิ่งของหญิงสาวที่เพิ่งจะเดินเข้ามาในร้าน

"หานเจียลี่ "

ฟางซินอุทานชื่อคุณหนูสกุลหาน ของหานตงกรุ๊ปบริษัทคู่แข่งทางการค้าตลาดอัญมณี ชายหนุ่มที่เดินตามมาหลบสายตาฟางซิน เขาจับแขนเจียลี่แล้วพยักหน้า

"โต๊ะได้แล้วไปเถอะ เจียลี่"

ไซมอนหันหน้าออกไปมองชายคนนั้น เขาจำได้แม่นเป็นคนเดียวกันกับที่เถียงกับฟางซินที่งานกาล่า

"ไมเคิล คุณจะรีบไปไหน ไม่ทักทายอดีตคู่หมั้นสักหน่อยเหรอ"

ไมเคิลแสดงท่าทีอึดอัดใจ ก่อนจะทำตามเจียลี่อย่างเสียมิได้

"สบายดีรึเปล่าฟางซิน"

เขากล่าวสั้นๆ ฟางซินแทบไม่อยากมองหน้าเขา เธอเงียบไม่อยากตอบ

"สบายดีครับ เธอสบายมาก มีผมอยู่ อะไรที่ทำให้เธอมีความสุขผมก็ทำให้หมด เธอจะไม่สบายได้ยังไง"

ไซมอนตอบแทนฟางซิน ทำเอาฟางซินจ้องตาเขาเป็นเชิงถามว่าคิดจะทำอะไร

เจียลี่หันมองหน้าไซมอนตั้งแต่หัวจรดเท้า  วันนี้ไซมอนสวมเสื้อเชิ้ตผ้าบางเบาสีขาวปลดกระดุมถึงเม็ดที่สองทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนส์

"ไม่นึกเลยว่าซ่อมหัวใจได้ไวปานนี้ คุณหนูฟางซินเปลี่ยนใจง่ายจริงไม่กี่วันก็หาแฟนใหม่ได้หน้าตาดีไม่หยอก หรือว่าเก็บไว้ในคอลเล็คชั่นนานแล้วไม่ทราบ"

"หานเจียลี่ อย่าให้มันมากเกินไปนะ พูดอะไรก็ให้มีขอบเขตบ้าง เอาเวลาไปหาความรู้ช่วยพ่อตัวเองทำธุรกิจจะดีกว่ามั้ย อย่างน้อยก็ดีกว่าคอยแต่สร้างข่าวฉาวทำลายชื่อเสียงตัวเองและบริษัทไปวันวัน"

"ลู่ฟางซิน!"

เจียลี่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เธอคว้าแก้วไวน์แดงบนโต๊ะจะสาดใส่ฟางซิน ไซมอนรีบลุกออกมายืนกันข้างหน้าเอาไว้ ไวน์แดงราดตัวไซมอนจนเลอะเทอะ แต่เธอยังไม่หยุดจะเข้ามาทำร้ายฟางซิน ติดก็แค่ไซมอนที่ยืนขวางและแย่งแก้วจากมือเจียลี่ 

ไมเคิลเห็นท่าไม่ดีเขารีบเข้าจับเจียลี่เอาไว้แล้วดึงตัวออกมาเช่นกัน

"เจียลี่ เจียลี่ คนมองใหญ่แล้วไปเถอะ ไปนั่ง"

ไมเคิลเตือนสติเจียลี่ เธอหันมองไปรอบๆเห็นคนซุบซิบนินทาแล้วจึงสงบใจ ยอมทำตาม

"ไซมอนนายเป็นอะไรรึเปล่า เสื้อนายเลอะหมดเลย"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมไปห้องน้ำหน่อย คุณทานไปก่อนนะ"

ไมเคิลมองตามหลังไซมอนไป เขาพยายามนึกว่าเคยเห็นไซมอนที่ไหน เขาพาเจียลี่ไปที่รถแล้วเปิดประตูให้นั่งข้างใน

"เจียลี่คุณรอผมอยู่ที่รถก่อน เดี๋ยวผมขอไปห้องน้ำประเดี๋ยวเดียว เดี๋ยวผมจะพาคุณไปร้านหรูๆ กว่านี้ดีมั้ย"

"ไมเคิลอย่าบอกนะว่าคุณจะไปหาแม่นั่น ยังตัดเธอไม่ขาดงั้นเหรอ"

ไมเคิลขมวดคิ้ว ถอนหายใจยาว แล้วเอ่ยน้ำเสียงหงุดหงิด

"ผมจะไปสนอะไรเขาเล่า ผมแค่เข้าห้องน้ำ โอเค"

ถึงหานเจียลี่จะขี้หึงแต่เธอก็รักไมเคิลมากจนไม่กล้าขัดใจ พอเขาหงุดหงิดเธอถึงกับหน้าเสีย

"ค่ะได้ค่ะ ฉันจะเชื่อคุณก็ได้ รีบไปรีบมานะคะ"

"ดี เดี๋ยวผมมา อย่าก่อเรื่องล่ะ"

ห้องน้ำชาย

ไซมอนถอดเสื้อออกมาขยี้กับน้ำที่อ่างล้างมือ รอยไวน์แดงยังเหลือจางๆจนเป็นรอยเปื้อนสีชมพู

"บ้าจริง สงสัยต้องส่งร้านซักแห้งล่ะมั้ง"

เขาสะบัดเสื้อแล้วเอามาผึ่งที่เป่ามือ ไมเคิลก้าวเข้ามาในห้องน้ำ ทำเป็นเดินไปล้างมือตรงอ่างข้างๆไซมอน

ไซมอนสวมเสื้อกลับไปอย่างเดิม ไมเคิลมองจนแน่ใจแล้วว่าเขาคือบาเทนเดอร์ในงานกาล่าคืนนั้น

"เป็นแกนี่เอง ไอ้เด็กชงเหล้า"

ประโยคนั้นทำให้ไซมอนหันกลับมามองหน้าไมเคิล

"ครับใช่ ผมคือเด็กชงเหล้าคนนั้น ส่วนคุณ ก็คือหน้าตัวเมียที่รังแกผู้หญิงถูกมั้ยครับ"

ไมเคิลส่งกำปั้นชกเข้าที่หน้าไซมอนทันที ที่ได้ยินประโยคนั้นจากปากไซมอนเข้าเต็มข้อ ไซมอนใช้ลิ้นแตะที่มุมปากที่แตก ก่อนจะหันกลับมาใช้ฝ่ามือตบไปที่ลูกกระเดือกของไมเคิลอย่างแรงแล้วตวัดขาเกี่ยวหลังขาขวาไมเคิล จนไมเคิลล้มหงายหลังหัวฟาดพื้นเสียงลั่น

"หนอยแก อูย ฉันจะฟ้องแก แกโดนแน่"

"แน่ใจเหรอครับ คุณชกผม หน้าผมช้ำ แต่คุณดูไม่เป็นอะไรเลยนี่ บาดแผลก็ไม่มี แถมเมื่อกี้ใครๆ ก็เห็นว่าแฟนคุณทำร้ายผม ผมว่าอย่าหาเรื่องอื้อฉาวมาให้ตัวเองดีกว่า อย่าลืมนะผมมีคลิบ"

ไซมอนยิ้มเยาะใส่ไมเคิล ก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำไป ไมเคิลได้แต่มองไซมอนด้วยความแค้น

"คอยดูฉันแก้แค้นแกให้ได้"

"ไซมอน หน้านายไปโดนอะไรมา"

ฟางซินเห็นแผลที่มุมปากกับแก้มช้ำๆ แล้วตกใจ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย

"โดนหมาบ้ามันเล่นงานน่ะ อย่าสนใจเลย"

ฟางซินรีบโบกมือเรียกบริกร แล้วลุกขึ้นไปดูแผลที่หน้าไซมอนไกล้ๆ ก่อนจะหันไปสั่งบริกร

"ช่วยจัดอาหารพวกนี้ห่อกลับนะ เช็คบิลด้วย"

ฟางซินพาไซมอนขึ้นรถกลับ ไซมอนไม่อยากให้แม่เห็นแผลเดี๋ยวจะบ่นไม่เลิก เลยบอกให้ฟางซินพากลับคอนโด

พอก้าวเข้ามาในห้อง พอมาที่นี่ตอนไม่เมา ก็รู้สึกว่าห้องนี้จัดของเรียบร้อยต่างจากห้องผู้ชายทั่วไป จริงๆแล้วไซมอนคงเป็นคนที่ค่อนข้างมีระเบียบและรักสะอาดไม่น้อย

ไซมอนเอากล่องอาหารออกมาแล้วเอาไปวางที่โต๊ะรับแขก พลางหยิบจานออกมาจัดอาหาร

ฟางซินเผลอเหลือบมองประตูห้องนอนไซมอนโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาหันมาเห็นพอดี เลยเก็บอาการยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

"อะไร นายยิ้มอะไร  ทำไมเจ็บไม่พอเหรอ อยากได้แผลเพิ่มรึไง"

"ได้ก็ดีสิ รอยเก่ามันหายแล้ว ผมอยากได้รอยใหม่พอดี"

ไม่ต้องอธิบายก็รู้ได้ทันทีว่าหมายถึงรอยอะไร ฟางซินถึงกับพูดไม่ออก

"นี่...นี่นาย..ชิ  ฉันจะกลับแล้ว!"

"เดี๋ยวสิอย่าเพิ่งไป"

ไซมอนรีบคว้าแขนฟางซินแล้วดึงเอาไว้ เธอหันกลับมาตามแรงดึงเข้ามาที่อกของเขาพอดิบพอดี

เธอเอามือผลักอกเขา รู้สึกถึงสัมผัสของกล้ามเนื้อนูนหนาแข็งแรงอยู่เต็มสองมือ

"โอ้ย  อย่าขยำแรงสิผมเจ็บนะ หน้าผมช้ำคุณยังจะทำร้ายร่างกายผมลงเหรอ"

ฟางซินทำตาโตใส่เขา พลางหยิกเนื้อที่อกเขาอย่างแรง

"โอ้ย ๆๆๆ ซื้ด เบา เบามือหน่อย"

ไซมอนรีบปล่อยมือเธอ แล้วลูบอกตัวเองตรงที่โดนหยิก

"สมน้ำหน้า อยากปากดีนักนี่ อยากได้แผลใหม่ไม่ใช่รึไง เป็นไงเจ็บพอรึยัง"

"คุณนี่ยังไง บอกจะเลี้ยงข้าวผม  ข้าวไม่ทันกินยังจะมาทำร้ายร่างกายผมอีก"

"ใครใช้ให้นายพูดจาสองแง่สองง่ามกับฉันล่ะ"

"ตกลงผมผิดสินะ โอ้ย!"

เผลอเถียงแรงไปหน่อยลืมตัวว่าปากแตก เลือดไหลซึมออกมา ไซมอนจึงใช้นิ้วกดแผลไว้

ฟางซินสูดหายใจลึกๆแล้วพ่นลมออกจากจมูกแรงๆไปทีหนึ่ง ก่อนที่จะพยายามใจเย็นถาม

"กล่องยาทำแผลล่ะอยู่ไหน"

ไซมอนชี้ไปที่ตู้ในห้องครัว แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ถอดเสื้อแจ็คเก็ตหนังออก ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเกือบเม็ดสุดท้าย

ฟางซินยกกล่องทำแผลออกมานั่งลงที่ตรงข้างๆเขา พยายามไม่สอดสายตามองกล้ามเนื้อที่เปิดเผยภายในเสื้อเชิ้ตขาวตัวนั้น เธอค่อยๆ เช็ดแผล ทายาให้ไซมอนเบาๆ

ระยะแค่เพียงไม่กี่กระเบียด ทำให้เขามีโอกาสพิจารนาใบหน้าเธออย่างชัดเจน แม้เธอจะทาลิปสติกสีสด แต่ผิวหน้ากลับแต่งได้เบาบางมาก ผิวเนียนละเอียดขาวอมชมพู ขนตางอนเรียงเป็นแผง  รอยพับเปลือกตาสองชั้นไม่ชัดเจนนักแต่ทำให้ตาคู่นี้ดูงามมาก

ไซมอนยิ้มละมุน แอบสูดกลิ่นกายที่หอมอ่อนๆของเธออย่างระมัดระวัง

ฟางซินหยุดชะงักงันเมื่อเห็นสายตาเคลิบเคลิ้มของเขาที่มองเธออย่างไม่วางตา

"นาย?"

ไซมอนใช้มือประคองแก้มฟางซินอย่างแผ่วเบา แล้วดึงเอวบางนั้นให้ขยับขึ้นมาที่ตัก ก่อนจะเอียงหน้าขยับขึ้นจูบที่ริมฝีปากนั้น ฟางซินพยายามดันตัวไซมอนออกอย่างสุดกำลัง แต่กลับขืนแรงเขาไม่ไหว

ลิ้นหนาซุกซนในปากอุ่นนุ่มชุ่มฉ่ำ เธอจะร้องก็ร้องไม่ออก

ไม่ทันไรเขาก็ประคองร่างเธอลงนอนบนโซฟา แล้วโถมทับตัวเธอด้วยน้ำหนักตัวเขา

มือซุกซนของไซมอนจับที่สะโพกของเธอแล้วเลื่อนลงไปที่ต้นขา ก่อนจะค่อยๆ ดึงกระโปรงรัดรูปตัวนั้นขึ้นมาที่เอว

ฟางซินดิ้นรนไม่ยอม เธอพยายามหนีบต้นขาเข้าหากัน แต่ไซมอนกลับสอดมือเข้าไปที่หว่างขาแล้วใช้นิ้วคลึงผ่านชั้นในลูกไม้ มืออีกข้างก็สอดมือเข้าไปในเสื้อของเธอเล้าคลึงปทุมถัน

ความรู้สึกเร่าร้อนวูบวาบเริ่มเข้ามา เพราะนิ้วหยาบของเขาลุกล้ำเกินไปจนร่างบางนั้นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน ต้นขาที่หนีบเข้าหากันเริ่มหมดเรี่ยวแรงจะขืน น้ำตาของฟางซิน ร่วงลงอาบแก้ม เสียงสะอื้นทำให้ไซมอนหยุดชะงัก

"ฟ..ฟางซิน คุณร้องไห้ทำไม"

เธอเอียงหน้าไม่ยอมสบตาเขา แล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่น ปนเสียงสะอื้น

"คุณเห็นฉันเป็นอะไร ไซมอน เป็นผู้หญิงใจง่ายที่มาหาคุณถึงห้อง เพื่อสนองตัณหาของคุณงั้นเหรอ"

คำพูดนั้นแทงใจเขาอย่างแรง เขาพิจารณาตัวเอง รู้สึกเสียใจที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ

"ผมไม่ได้คิดกับคุณแบบนั้นเลยนะ ผม... ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมก็แค่ แค่ลืมตัวไปหน่อย"

ไซมอนลุกขึ้นจากโซฟา ฟางซินจึงลุกขึ้นมาเช็ดน้ำตา หน้าเธอเลอะคราบน้ำตา ลิปติกก็เปื้อนไปหมดเพราะรสจูบบดขยี้ของไซมอน

"ฉันจะไปห้องน้ำ"

เธอพูดห้วนๆ แล้วลุกออกไปที่ห้องน้ำปิดประตูดังลั่น ไซมอนชกไปที่ผนัง รู้สึกหงุดหงิดในสิ่งที่ทำลงไป

"ปัดโธ่ ไม่น่าเลยเรา"

ฟางซินเข้าห้องน้ำอยู่นานพอสมควร ไซมอนจัดอาหารที่เอากลับมาที่โต๊ะอาหาร เขาเปลี่ยนชุดเตรียมจะออกไปทำงานพอดีกับที่ฟางซินออกมาจากห้องน้ำ

"ทานอะไรก่อนสิค่อยกลับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก เดี๋ยวผมก็ต้องไปเข้ากะเหมือนกัน เพื่อนโทรมาตามให้ผมไปแทนเขาน่ะ"

ท้องของเธอร้องไม่รักษาหน้าตัวเองสักนิด เธอทำใจนั่งลงกินอาหารกับเขา

บรรยากาศเงียบงัน ไซมอนลอบมองหน้าฟางซินเป็นระยะ แม้เธอจะไม่ค่อยมองเขาเลยก็ตาม

"หน้านายช้ำแบบนั้นไปทำงานได้เหรอ"

เธอเปิดปากคุยก่อน ไซมอนแตะที่แก้มตัวเองแล้วมองหน้าเธอ

"ช่วยไม่ได้นี่ อยากหาเรื่องเอง แฟนเก่าคุณก็หมัดหนักใช่ย่อย"

ฟางซินหันมองหน้าไซมอน เธอเพิ่งจะรู้ว่าเป็นฝีมือไมเคิล

"เขาต่อยนายเหรอแล้วทำไมไม่บอกฉันล่ะ"

"ฮึ บอกคุณ ทำไมคุณจะไปต่อยเขาคืนเหรอ"

ฟางซินเอียงคอมองไซมอน ทำผิดกับเธออยู่เมื่อกี้แท้ๆ ยังจะมาพูดจายียวน

เธอหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมาแล้วเดินมาทาแป้งให้เขา แต่งตรงรอยช้ำให้จางลงหน่อย

ไซมอนมองเธอตั้งอกตั้งใจแต่งหน้าให้เขาแล้วยิ้ม ไม่นึกว่าเขาทำอะไรรุ่มร่ามไปขนาดนั้นเธอยังมีใจจะช่วยอีก

ทั้งสองลงไปที่ล็อบบี้ด้วยกัน ตรงไปที่ลานจอดรถ สายตาคู่หนึ่งมองเห็นไซมอนอยู่ไกลๆ รูปร่างสูงโปร่งของเขาดูโดดเด่นท่ามกลางผู้คน

"เอ๋ นั่นไซมอนนี่ มากับใครกัน"

กู้จินเยว่ เอเจนซี่โมเดลลิ่งสาว พยายามเพ่งมองว่าคนที่ไซมอนเปิดประตูให้เป็นใคร

"ลู่ฟางซิน ข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย เจ้าหนุ่มนี่ไม่เลวเลยแฮะ"