ตอนที่3 ทำให้เค้ารัก

เดมาพาสองสาวหนีลงเรือและขับออกมาจากท่าร่วมสองชั่วโมงก็มาถึงเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งพวกเธอก็ไม่รู้ว่ามันมีชื่อว่าอะไร แต่รู้เพียงว่าน่าจะเป็นพื้นที่ที่ไม่ค่อยปลอดภัยด้วยมองไปทางไหนก็เห็นแต่ป่า

“ที่นี่ที่ไหนคะ” กลิ่นชวารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยอีกครั้ง ที่นี่มีแต่ป่ากับป่า จะหนีไปทางไหนก็มีแต่ทะเล

“เกาะส่วนตัวคุณรามิลครับ”

“แล้วเจ้านายฉันอยู่ที่ไหนคะ” พิริสารีบกวาดสายตามองซ้ายมองขวาหาเจ้านายหนุ่มของเธอ แม้เดมาจะช่วยชีวิตพวกเธอให้รอดพ้นจากอันตราย แต่ในเมื่อเขายังมีชื่อเป็นลูกน้องของมาเฟียอยู่ พวกเธอก็ยังไม่ค่อยเชื่อคำพูดของเดมาเท่าไหร่

“ถ้าทางโน้นไม่มีเรื่องอะไรแล้วคงจะตามมา พวกคุณตามผมมาครับ”

“จะไปไหน” กลิ่นชวามองเดมาด้วยสายตาไม่ค่อยไว้ใจ เดมาที่มองออกว่าสองสาวกำลังคิดอะไรก็รีบหันหลังเดินหนีสองสาวก่อนจะเปรยทิ้งท้าย

“ไปบ้านพักไงครับ ถ้าอยากพักก็ตามมา ถ้ากลัวผมก็รออยู่ที่นี่นะครับ”

สองสาวมองตามหลังฝรั่งร่างสูงใหญ่ก่อนจะกลับมามองหน้ากันอีกครั้ง สายตาของทั้งคู่ตอนนี้ต่างก็มีความกังวลคิดไม่ตกว่าจะเอาอย่างไร

“ถ้าไปข้างในแล้วไม่มีบ้านพักล่ะ” พิริสาเริ่มกระซิบกระซาบ

“จะตากแดดตากลมอยู่ตรงนี้เหรอ ถ้าเดมาคิดจะฆ่าเราคงไม่ต้องพามาถึงที่นี่หรอกมั้ง” กลิ่นชวามองดูเหตุการณ์ตอนนี้ก็ตัดสินใจได้ว่าควรจะตามเดมาไปดีกว่าที่จะมายืนตากแดดตากลมอยู่ตรงนี้ จะว่าไปหากเดมาอยากจะฆ่าพวกเธอก็คงยิงทิ้งกลางทะเลไปแล้ว ไม่พามาขึ้นที่เกาะให้เหนื่อยดูแลต่ออีกแน่

เดินตามหลังเดมาไปได้ครู่หนึ่งสองสาวก็เริ่มเห็นเค้าโครงของบ้านชั้นเดียวสีขาวหลังคาปั้นหยา คล้ายบ้านพักตามรีสอร์ทดังๆ หลังขนาดกลางที่น่าจะพอให้พวกเธอได้พักอาศัยอยู่กลางป่าแล้ว พวกคนรวยๆ เค้าชอบมีสถานที่ลึกลับเอาไว้เก็บตัวพักผ่อนกันไปแทบทุกพื้นที่สินะ กลิ่นชวาคิดในใจ

สองสาวเข้ามาในบ้านได้ก็ยืนกอดกันกลม เบิกตาด้วยความตกใจมองไปยังเดมาตาแทบถลนเพราะตอนนี้บอดี้การ์กดหนุ่มกำลังหยิบหอกด้ามยาวออกมายืนตรงหน้าพวกเธอ

“ป่าเถื่อนที่สุด ปืนก็มีทำไมไม่ใช้ล่ะ ฉันว่าปืนของคุณมันจะทำให้พวกฉันตายง่ายกว่าการใช้หอกนี้นะ” พิริสาเอ่ยเสียงสั่น

เดมายืนขมวดคิ้วส่ายหัว “อะไรของพวกคุณ ยังคิดว่าผมจะฆ่าคุณอีกเหรอครับ”

“ไม่ทำร้ายพวกฉัน แล้วถือมันออกมาทำอะไร” เป็นกลิ่นชวาที่เริ่มอ้อมแอ้มถามขึ้น

“ผมจะไปจับปลา หาอาหารให้พวกคุณไง” เดมาเหนื่อยใจกับความคิดของสองสาว ตั้งแต่รวมหัวกันวางยาเจ้านายของเขา ทั้งยังคิดมากไปทั่วว่าเขาจะทำร้ายพวกเธอ หากเขาจะทำก็คงไม่ช่วยให้เปลืองแรงจนพากันมาถึงที่นี่ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสองสาวถึงได้เป็นเพื่อนรักกัน เพราะนิสัยความคิดความอ่านดูจะเพี้ยนด้วยกันทั้งคู่

“อ้าวเหรอ แล้วคุณมีอะไรให้พวกฉันช่วยไหม” พิริสาฉีกยิ้มแหย จากนั้นก็เริ่มคลายกอดกับกลิ่นชวา

“รออยู่ที่นี่อย่าคิดหนีไปไหนก็พอครับ ถึงพวกคุณหนีคุณก็ไม่รอดแปจากเกาะนี้ง่ายๆ อยู่ดี ในเกาะนี้มีแต่งูที่มีพิษทั้งนั้น”

“อะ...โอเค พวกเราจะรออยู่ที่นี่ คุณรีบไปหาอาหารมาก็แล้วกันนะ ขอให้ได้เยอะๆ เพราะพวกเราหิวมาก”

สองสาวยืนตัวเกร็งแทบหยุดหายใจสองสายตามองตามติดจนเดมาออกไปจากบ้านไม่วางตา

“เฮ้อ หัวใจจะวาย ฉันเกร็งจนลูกแทบจะไหลแน่ะ” กว่ากลิ่นชวาจะรู้สึกผ่อนคลายได้ก็เมื่อเดมาเดินออกไปจากบ้านหลังเล็กไปแล้ว

“เดี๋ยวนะ อีตานั่นไปจับปลาด้วยหอกเนี่ยนะ”

“นั่นสิ จะหาได้เหรอ”

“ตามไปดูไหม”

“ไม่ได้ยินหรือไงว่าที่นี่มีสัตว์มีพิษเยอะ เดินไปสุ่มสุ่มห้าถูกงูกัดทำไง รออยู่ที่นี่แหละ ถ้าอยากดูคนจับปลาเปิดดูในมือถือก็ได้”

“เออ มือถือฉัน!” กลิ่นชวาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้มือถือไม่ได้อยู่กับตัวของเธอแล้ว

“ถูกยึดเหมือนกันเหรอ” พิริสาเริ่มหน้าเจื่อนเพื่อนเธอก็ถูกยึดมือถือตั้งแต่มาถึงที่พักของวาดิมไปเหมือนกัน

กลิ่นชวาพยักหน้าน้อยๆ และเริ่มที่จะมีความกังวลขึ้นมาอีกรอบ ถึงแม้ตอนนี้เธอจะรอดจากลูกปืนคนร้ายแล้วหนีมาที่นี่ แต่ก็ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เธอจะต้องรับมือกับวาดิมอย่างไร ในเมื่อเขายืนยันชัดว่าจะไม่ยอมให้ลูกของเธอเกิดมา

“เรื่องลูกในท้องฉันจะทำยังไงต่อไปดีริสา เฮ้อ...”

“คุณวาดิมเค้าไม่ยอมให้แกเอาลูกไว้จริงๆ เหรอ”

“คืนนั้นฉันนอนกับเค้าเพราะต้องการแค่ลูก ใครจะไปคิดว่าเค้าจะตามหาฉันจนเจอแล้วสั่งให้ฉันทำร้ายลูกในท้องตัวเองเล่า ไอ้มาเฟียบ้าฉันจะทำยังไงกับเค้าดี” กลิ่นชวาเริ่มเสียงสั่นและมีน้ำตารื้น พิริสาจึงกอดปลอบเพื่อนเธอเอาไว้

พิริสาตำหนิตัวเองตลอดว่าเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตกลิ่นชวาเป็นแบบนี้ และยังไงเธอก็จะหาวิธีทุกทางเพื่อช่วยเพื่อนให้เก็บลูกในท้องเอาไว้ให้ได้ และแล้วความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

“ทำให้เค้ารักแกไง”

“อะไรนะ” กลิ่นชวาผละออกจากอ้อมกอดพิริสา เธอมองหน้าพิริสาด้วยสายตาฉงน ไม่รู้ว่าทำไมพิริสาถึงได้เอ่ยคำนี้ออกมา เพราะการที่จะทำให้วาดิมมารักเธอในเวลาอันรวดเร็วมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เลย

“ทำให้เค้ารัก ถ้าเค้ารักแก เค้าก็จะรักลูกแกด้วย ฉันว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ลูกแกมีชีวิตอยู่ เพราะคนมีอิทธิพลอย่างคุณวาดิมสามารถกำจัดแกกับลูกไปพร้อมๆ กันเลยก็ได้ คืนนั้นเค้าก็ดูถูกใจแกไม่น้อยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ไม่อย่างงั้นคงไม่ยอมไปนั่งดื่มกับแกง่ายๆ หรอก”

“ฉันจะเริ่มยังไง ตอนนี้เค้าโกรธฉันมากแกก็รู้”

“ฉันว่าแกหาวิธีได้ แกฉลาดจะตาย ลูกอ้อน มารยาหญิงมีเท่าไหร่ก็ใช้เข้าไป”

“คราวนี้คิดอะไรไม่ออกจริงๆ ใครจะไปคิดว่าเค้าจะเป็นคนมีอิทธิพลแบบนี้ล่ะ” กลิ่นชวาเกาหัวแกรกๆ หากเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ความฝันก็คงดี

เดมาได้ปลามาเต็มไม้เต็มมือก็เตรียมก่อไฟที่เตาใหญ่หน้าบ้าน สองสาวที่เห็นปลาสดๆ ตัวใหญ่ๆ ก็เริ่มน้ำลายสอ รีบเข้ามาใกล้ฝรั่งร่างใหญ่เผื่อว่าจะต้องมีอะไรหยิบจับช่วยเหลือให้ปลาสดๆ ได้สุกให้พวกเธอลิ้มลองรสชาติหวานๆ ได้เร็วขึ้น ทว่าพวกเธอก็ไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากยืนดูความว่องไวของเดมาในการชำแหละปลาแล้วย่างด้วยความชำนาญ

“คุณก็เก่งเหมือนกันนะคะ ใช้แค่หอกแต่จับปลาได้ตั้งหลายตัว แล้วใช้หอกทำอะไรได้บ้างคะ” พิริสาอดชมบอกดี้การ์ดหนุ่มไม่ได้ คิดว่าคนพวกนี้จับปืนเป็นอย่างเดียวเสียอีก

“พวกคุณย่ารู้เลยครับ” เดมาไม่อยากให้สองสาวคิดว่าเขาคุยโว อีกอย่างหากทั้งสองรู้ว่าเขาใช้หอกทำอะไรได้บ้าง ก็คงไม่อยากจะอยู่ใกล้แบบบนี้

“เวลาพวกมาเฟียอย่างคุณฆ่าคน พวกคุณทำเหมือยพวกเค้าเป็นผักเป็นปลารึเปล่าคะ” กลิ่นชวาโพล่งคำถามที่อยากรู้ เพราะเจ้านายของเดมาคิดจะฆ่าลูกตัวเองได้ง่ายดาย โดยที่ไม่คิดจะมีความเมตตาแม้แต่น้อย

“คุณจะถามอะไรก็ถามมาตรงๆ เลยครับ”

“ก็เจ้านายคุณคิดจะฆ่าลูกตัวเอง จิตใจคงไม่มีความเมตตาหลงเหลืออยู่เลยใช่ไหม” กลิ่นชวาเริ่มเสียงแข็งจนพิริสาต้องลูบแขนเพื่อนเพื่อปลอบให้อารมณ์เย็นลง หากเดมาอารมณ์ร้อนขึ้นมาพวกเธอก็จะไม่ได้รับประทานปลาแสนอร่อยประทังความหิว แล้วก็อาจจะได้กลายเป็นศพโดยไอ้หอกแทงปลาที่วางอยู่ใกล้ๆ ก็เป็นได้

“เจ้านายของผม ทำอะไรมีเหตุผลเสมอ เค้าไม่อยากทำร้ายใครถ้าไม่จำเป็น”

“เหตุผลอะไรล่ะคะ คุณบอกได้รึเปล่า เหตุผลของคนเห็นแก่ตัวไม่อยากมีพันธะกับใครล่ะสิไม่สิไม่ว่า เจ้านายคุณมันเป็นคนใจร้ายใจดำ ฉันจะเลี้ยงลูกเองก็ไม่ยอม เผด็จการที่สุดในโลกเลย”

“ด่าผมจนพอใจหรือยัง” เสียงสุขุมนุ่มลึกมาพร้อมๆ กับคนตัวโตที่เดินเข้ามาข้างหลัง