คืนที่2

2

คืนที่ 2

[ดารินทร์]

@มหาลัยชื่อดังใช้แบงค์พันแทนร่มบังแดด

เคยอ่านเจองานวิจัยตัวหนึ่งที่ว่า คนที่นอนเยอะๆ สามารถเพิ่มระดับไอคิวสมองได้ #ผมไม่ได้ขี้เกียจนะครับ ผมใช้กฎข้อนี้กับการใช้ชีวิตมาตลอด เข้านอนสี่ทุ่มตื่นเจ็ดโมงเช้าไม่ชอบให้ใครปลุกไม่ชอบคนมั่นหน้าใส่ ไม่ชอบคนตัวขาว ไม่ชอบคนปากแดงร่างบาง ครางเสียงใสๆ ในตอนนี้เลย แต่ผมหยุดมันไม่ได้ ผมทำไปโดยสัญชาตญาณของหัวใจ

นรินทร์ (รินจัง) // แฝดผู้น้อง ผิวขาวสไตล์ลูกคุณหนู ร่างบาง อกไม่ผายก้นงอนงามขัดกับเอวคอด อ้อนแอ้นสไตล์ผู้ชายเรียบร้อยวันๆ สิงตัวอยู่แต่กองหนังสือ เข้าครัวทำอาหาร บางทีผมก็คิดว่าผมมีน้องสาวนะหนุ่มหลายคนยังอยากจีบด้วยซ้ำ แต่ถ้าวันนี้รินจังเป็นผู้หญิงผมคงทำผิดมากแต่เพราะเค้าเป็นผู้ชายผมถึงทำทุกอย่างตามที่เสียงหัวใจผมต้องการ

ร่างบางบ่นอิดออดตลอดทางตั้งแต่ขึ้นรถมาดูกระสับกระส่ายผมเอื้อมมือไปอังหน้าผากตอนที่รถติดไฟแดงแทบสะดุ้งตัวร้อนจัดขัดกับอุณหภูมิแอร์ในรถ

"รินจัง นี่มึงแน่ใจนะว่าไหว" ดารินทร์ยังมีหน้ามาถาม ทั้งที่มันกะแกล้งให้ผมเจ็บหนักในสภาพี้อยู่แล้ว

"อืมม..”

"กูวนกลับไปส่งที่บ้านไหม"

"ไม่เอา กูมีเทสเก็บคะแนน"

"สภาพนี้อะนะ มึงคงทำได้หรอก"

"เออ! กูเก่ง มึงลืมไปแล้วหรือไง"

"ใช่เก่ง โดยเฉพาะปากมึงเนี่ย"

ผมวนรถไปส่งรินจังที่หน้าตึก บรรยากาศช่วงสายๆ แบบนี้แดดร้อนระอุค่าเทอมแพงขนาดนี้ น่าจะติดแอร์ที่ทางเดินมันด้วยเลยนะ ผมละสงสารคนร่างบางผิวขาว ยิ่งโดนแดดยิ่งขาวอมชมพู ผิดกับผมมาทางเข้มกร้านแดด สไตล์นักกีฬา

"ให้กูเดินไปส่งมึงที่ตึกไหม?"

"กูไม่ใช่เด็กนะ ไม่หลงหรอก"

"ปากดีนักนะมึง ลงเดินให้ได้ก่อน"

"ห่วงเหรอ"

"มั้ง โดนกูไปมึงคงเจ็บน่าดู"

ผมพูดออกไปตรงๆ แอบเห็นหน้าของร่างบางอมยิ้มน้อยๆ อย่างดีใจ ทำไมนะปากของผมไม่เคยคิดจะโกหกรินจังเลยซักครั้ง ทั้งที่ผมเป็นคนแพรวพราวไหลลื่นชนิดหาตัวจับยากทุกอย่างที่ผมทำ มันเรียกว่าการบริหารเสน่ห์ แต่กับรินจังมันออกมาจากใจ

ผมมองจนรินจังเดินหายเข้าไปในตึกก่อนจากออกไปเรียนคณะตัวเองเหมือนกัน เด็กวิศวะปีหนึ่งยังเน้นวิชาการ ผมมาเรียนก็เหมือนมานั่งเสพบรรยากาศห้องเรียนรอบๆ ตัว ถ้าไม่ติดว่าต้องมาส่งรินจัง มาเช็คชื่อเข้าคลาสผมไม่มาให้เปลื้องน้ำมันรถหรอก เนื้อหาของปีหนึ่งผมอ่านจบครบทุกวิชาตั้งแต่ช่วงปิดเทอม ก็บอกแล้วไงการพักผ่อนทำให้เซลสมองผมดี ไอคิวสูงขึ้น จริงๆ นะ

"ดารินทร์ เทสรอบที่แล้ว เราได้คะแนนเต็มสิบนะ ยังไงช่วยมาสรุปเนื้อหาที่เพิ่งสอบไปให้เพื่อนฟังหน่อยสิ"

"ครับ"

"เนื้อหาที่ดารินทร์พูดมา อาจารย์ว่าเข้าใจง่ายมาก ถูกต้องครบถ้วนเพราะฉะนั้นใครที่รู้ตัวว่าตัวเองสอบตก ให้พยายามเข้าหาเพื่อนบ้างลองถามซิเพื่อนเรามีเทคนิคช่วยจำยังไง? แล้วทำรีพอร์ตส่งมาด้วย อาจารย์จะปรับคะแนนให้เป็นห้าคะแนน สำหรับคนที่ส่งรายงานถูกต้อง ครบถ้วนตรงเวลา ภายในวันพุธนี้นะ"

อ่านมาถึงตรงนี้คงรู้แล้วใช่ไหมครับว่าผมเรียนเก่ง #หลงตัวเอง ผมพยายามส่งยิ้มทักทายให้กับเพื่อนใหม่หลายๆ คนที่เข้ามาทำความรู้จักสาวร่างบางในชุดนักศึกษา เสื้อฟิตรัดรูปกระโปรงสั้นเอื้อมปลายนิ้วมาสัมผัสที่ต้นแขนผม พร้อมทั้งพยายามเข้ามาใกล้ๆ พูดเสียงอ่อนเสียงหวานหยอกล้อ หวังจะขอให้ผมไปช่วยติวให้เธอในวันพรุ่งนี้

"ดารินทร์คะ พรุ่งนี้ไปช่วยแนนนี่ทำรายงานส่งอาจารย์หน่อยได้ไหมคะ นะคะๆ ช่วยหน่อยนะ" แนนนี่เอื้อมมือมาแตะแขน พูดเสียงอ่อนหวานร้องขอ

"ผมขอดูก่อนนะ ว่าจะว่างไหม"

"ออ นัดแฟนไว้แล้วหรอคะ แนนนี่รบกวนหรือเปล่า"

"ไม่ใช่แฟนหรอกครับ ผมขอถามน้องผมก่อนว่าเค้าจะไปไหนไหม?"

"อ๋อค่ะ งั้นขอเบอร์ดารินทร์ไว้ได้ไหมคะ"

"เอาเบอร์แนนมาดีกว่าครับ เดี๋ยวผมโทรบอกเอง"

ผมรับโทรศัพท์กลับมาพร้อมกับเห็นเบอร์ที่เพิ่งกดโทรออกไปขนาดว่าเลี่ยงไม่อยากให้เบอร์แล้วนะ แต่ก็พลาดจนได้ผมไม่ได้รังเกียจอะไรเธอหรอกนะ แค่ไม่อยากเพิ่มใครเข้ามาในโลกส่วนตัวของผมอีก ไม่อยากให้ใครสำคัญกว่า พ่อแม่และรินจัง อ่านมาถึงตรงนี้ คงรู้แล้วนะครับว่าผมไม่ชอบยุ่งวุ่นวายกับใคร โลกส่วนตัวสูง