CHAPTER 5

ไม่เลือกใครอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นแยมหรือว่าดาวฉะนั้นควรเลิกมโนและเลิกคาดหวังจะได้สถานะอะไรจากผู้ชายอย่างผมไปเลย ก็แค่คนเลวๆ คนหนึ่งไม่เคยคิดจริงจังรับผิดชอบอะไรทั้งนั้นไม่ว่ากับใคร ข้อตกลงก่อนขึ้นเตียงหรือว่าก่อนไปด้วยกันผมย้ำเสมอและมันก็ชัดเจนมากด้วย

บอกแล้วว่าไม่กลับไปกินของเก่า

บอกแล้วว่าไม่ต้องกลับมาอีกยังไงก็ไม่สนใจ

ถ้าไม่ใช่... ก็ไม่สนใจ

วุ่นวายว่ะ

“พี่กันต์”

“เธอชื่อแยมใช่มั้ยตอนนั้นอยากได้โทรศัพท์ใหม่ก็ซื้อให้แล้ว” ถ้าจำไม่ผิดพลาดนี่คือข้อแลกเปลี่ยนไม่ผูกมัดกับผู้หญิงที่เข้ามา “ส่วนเธอชื่อดาวตอนนั้นอยากได้กระเป๋าก็ซื้อใหม่ให้เช่นกันแล้วตอนนี้มาเรียกร้องอะไรไม่ทราบอีกอย่างมันจบๆ ไปแล้วด้วย จะพูดอีกครั้งมาทางไหนกลับไปซะ!”

แค่นี้ที่ผมจะพูด

แค่นี้ที่ผมจะเอ่ยเป็นครั้งสุดท้าย

และไม่สนใจอีกเพราะจากนั้นการที่ผมหันหลังให้พวกเธอทั้งสองสายตาก็จับจ้องอยู่ที่ของเหลวสีแดงกร่ำในแก้วทรงสูงเท่านั้น ทุกครั้งที่เคลื่อนแก้วนิดหน่อยพวกมันก็ขยับไปทางซ้ายทีขยับไปทางขวาทีตามการบังคับของตัวเองทำให้รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ผมต้องการนั่นคือจุดบนสุดของห่วงโซ่อาหาร จุดที่ใครต่อใครต้องยอมให้และก็เป็นจุดที่ใครต่อใครต้องการ

ถึงแม้จะบูชาผมเพียงเพราะอยากได้เงินก็ตาม

วงจรชีวิตมันก็น่าสนใจแค่นี้แหละ

‘ความน่าสนใจ’ สำหรับคนอย่างผมมันก็คือสิ่งที่ผมต้องการมาตลอด มันมีอะไรซุกซ่อนมากกว่านั้นเยอะแยะเมื่อมองแตกแยะออกไปของแต่ละคนแค่ใช้สายตามองปราดเดียวก็รับรู้ได้ว่าใครเข้ามาด้วยความจริงใจหรือว่าเข้ามาด้วยการหวังผลประโยชน์

เอาเป็นว่าถ้าจะพูดให้กระจ่างผมค่อนข้างเจอเยอะสุดคงเป็นอย่างหลังมากกว่าแต่ก็ไม่เคยปิดกั้นนะ ไม่เคยคิดว่าเสียเวลาด้วยซ้ำ อยากเข้ามาลองก็เข้ามาแต่จะเป็นขยะออกไปมันก็อีกเรื่องหนึ่ง

ผมเปิดโอกาสให้เสมอ

“ไม่สารเลวจริงๆ ทำไม่ได้นะเฮียกันต์”

“งั้นก็สบายใจเพราะถึงกูตกนรกไปรับรองเจอมึงแช่กระทะทองแดงโดนกรอกปากด้วยน้ำกรดอยู่ไอ้กานต์”

“ปากคอเราะร้ายเหี้ยๆ แต่มันก็จริง” มันยังมีหน้ายกแก้วขึ้นมาชนกับแก้วผมอีกนะทุกคน “เอาเป็นว่าเราแชร์ๆ กันดีกว่าเฮียกันต์จะได้ไม่แช่กระทะทองแดงนานเกินไป ผมกลัวร้อนบอกตรงๆ”

“ควย”

“ก็มีเหมือนกันเฮีย แฟร์ๆ”

“แฟร์ที่หน้ามึงดิ กูไม่มีอะไรจะพูดกับมึงแล้วนะ ด้านเหี้ยๆ”

“แม่งโดนด่าอีกแล้ว เก็บทุกดอกฟาดได้ฟาดฟันได้คงฟันอ่ะ”

“มึงฝันเหรอกานต์”

“คนละฟันมั้ยเฮีย เห็นแบบนี้ผมก็เลือกนะ” เหอะ... ให้ตายเถอะแล้วมันคิดว่าผมไม่เลือกเหรอไงเอากับไอ้กานต์ยอมอดตลอดจนตายห่าดีกว่า มั่วได้มั่วแต่ก็เลือกได้เช่นกันนะนอกจากใช้สายตาประเมินดูไอ้กานต์แล้วบอกตรงๆ แม่งไม่ได้ว่ะ “โหดเลือดสาดอย่างเฮียกันต์จอมฟันคิดว่าอยากเตะต้องหรือไงครับ”

“เอาตามที่มึงมโนเลย”

ปวดหัวชิบหายเมื่อได้สนทนากับมัน

แค่นี้ผมก็ยกแก้วไวน์ขึ้นลิ้มรสหวานปนฝาดแผ่ซ่านไปทั่วปากพร้อมสอดส่ายสายตาไปทั้งซ้ายและก็ขวา นักท่องเที่ยวราตรีลดน้อยลงมากกว่าเมื่อก่อนเยอะมากพอสมควร

“จะส่องสาวลากพาเข้าถ้ำหรือจะว่ากิจการผมอีกอ่ะ”

“ทั้งสอง” การสนทนาที่ไม่มองหน้ากันเนื่องจากสายตาของผมหยุดตรงที่โซนระเบียงติดขอบถนน มีโต๊ะหนึ่งเด่นออกมาเรียกสายตาพอประมาณ เมื่อเห็นแล้วไม่นานสายตาผมก็หลีกเลี่ยงกลับมามองที่อื่นไปเรื่อยๆ ท้ายสุดแล้วก็หยุดที่ไอ้กานต์ตามเคย “แต่คืนนี้กูพอแล้ว”

“ง่ายขนาดนี้เลย?”

“อืม มันไม่ยากอะไร”

“แปลก” ไอ้กานต์หรี่สายตาลงเพื่อจับผิดผมแต่มันก็ได้เพียงแค่ความว่างเปล่าแทน ทั้งกลุ่มอย่าลืมว่าผมเก็บความรู้สึกเก่งสุดไม่มีใครเก่งเกินแล้ว “ได้แต่จิบๆ ไวน์ยังไม่หมดก็กลับ”

“...”

“หนีใครกันเฮียหรือว่าผู้หญิงโต๊ะนั้น”

“มึงอย่ามอง” ผมห้ามปรามเพราะไม่อยากทำอะไรเกินไปมากกว่านี้ ไม่อยากให้วุ่นวายฉะนั้นก็ควรหลีกเลี่ยงมากกว่ายังไงโต๊ะนั้นก็พึ่งมาไม่ได้เห็นฉากตบตีก่อนหน้า “พูดให้รู้เรื่อง”

“สีผมเฮียนี่แหละจุดสร้างความสนใจเลยโว้ย