CHAPTER 2

ความผิดหวัง รอยคราบน้ำตา การคิดมากนำไปสู่จุดจบของการทำร้ายตัวเองโดยการคิดสั้นเพราะแค่คนๆ เดียวที่เหมือนจะเป็นทุกอย่างให้กับอีกคน จะว่าเป็นโลกทั้งใบก็ไม่แปลกเท่าไหร่นักหรอกแต่โลกทั้งใบของแม่มันอยู่ได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นไม่ใช่ชั่วชีวิตหรือชั่วลมหายใจและมันยังกลายเป็นโลกทั้งใบของคนอื่นไปแล้วเพราะเขาไม่มีทางยั้งยืนกับความสัมพันธ์ที่เขาเป็นคนเริ่มขึ้นและจบมันด้วยความเลือดเย็นถึงแม้จะมีใบทะเบียนสมรสทว่ามันก็แค่กระดาษแผ่นเดียวไม่มีค่าอะไรหรอกกับคนไม่เห็นค่าของมัน ปัจจัยความไม่มั่นคงทำให้เขาเปลี่ยนไป

ทั้งที่แม่ยังอยู่จุดเดิม

ทั้งที่แม่ยอมรับปรับปรุงทุกอย่าง แต่เขามันเห็นแก่ตัว

ทั้งที่แม่พยายามรักษาสถานะภาพเดิมเอาไว้เพื่อตัวเองและลูกเพื่อครอบครัว

แต่สุดท้ายก็เหมือนความพยายามพวกนั้นของแม่มันเปล่าประโยชน์เพราะทุกอย่างแม่รักษาไม่ได้

และผมก็ไม่ได้โทษแม่...

มีหลายคนที่ใช้ทางออกแบบนี้นำทางในเรื่องของความรักที่เผชิญเข้ามาในชีวิตพวกเขาใช้การหักเหของชีวิตโดยการที่เมื่อก่อนอยู่ในจุดสูงสุดจากนั้นเมื่อความอดทนมาถึงจุดสูงสุดโดยไร้การต่อยอดพวกเขาก็จะเลือกทางออกโดยการหักลงมาให้ร่วงสู่พื้นนั้นก็คือ ‘ความตาย’ ทางเลือกสุดท้ายที่ใครต่างหนีไม่พ้นไม่ว่าเร็วหรือช้าก็ตาม

ผมจึงโดดเดี่ยว

ผมจึงต้องสร้างความเข้มแข็ง

ผมจึงอยู่คนเดียวแม้ว่าจะเจอปัญหาต่างๆ

ผมเก่งไหม?

No,I wasn’t that strong นี่คือคำตอบ... แต่เป็นเพราะเกิดมาแล้วต้องอยู่ให้ได้ถึงแม้จะเคยหรือไม่เคยได้รับความรักจากใครเลยก็ตามทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เป็นอดีตไปหมดมันมีเรื่องที่ควรจดจำและเรื่องที่ไม่ควรจดจำด้วยกันทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าผมจะยินดีกับสภาพที่เกิดมาต้องเผชิญนะเพียงแค่ยอมรับต่างหากยอมรับกับการเป็นเด็กที่เหมือนมีปัญหาตั้งแต่อายุยังน้อยแต่เป็นที่ยอมรับของพวกเครือญาติ

ไปไหนมีคนให้การต้อนรับ

ไปไหนมีคนส่งยิ้มให้ยิ่งกว่าใคร

ไปไหนมีคนเคารพพูดจาดีมากกว่าเหยียดหยาม

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะ ‘มีเงิน’

เหอะ...

โคตรจอมปลอม

แต่... เชื่อเถอะไม่ใช่เรื่องที่ต้องแคร์ต้องสนใจแม้แต่นิดเดียวขอแค่มีเงินมากมายทุกอย่างก็ดูง่ายหมดในโลกใบนี้ไปหมด อำนาจของเงินคนมักเชิดชูมันเป็นของตายตัวอยู่ไม่ว่าจะชั้นชนไหนก็ตาม เงินเปรียบเสมือนเป็นพระเจ้ามันคือความจริงที่สุดยอมรับมาเถอะหรือว่าตอนนี้พวกคุณไม่ต้องการมัน

ไม่มีทางเชื่อ

และไม่เคยคิดจะเชื่อ

แค่คุณตื่นขึ้นมาอันดับแรกก็ใช้เงินแล้วไม่เชื่อก็มองไปรอบตัวของพวกคุณแล้วใช้หัวสมองที่ไม่ใช่แค่ประดับสวยๆ เอาไว้คั่นใบหูคิดเสียสักนิดหนึ่งว่าอะไรที่ได้มาเปล่าไหมถ้าไม่ใช่เงินซื้ออาทิเช่น ยาสีฟัน ไม้แปรงฟัน โฟมล้างหน้า ครีมอาบน้ำ แซมพูสระผม ไฟฟ้า เครื่องสำอางโดยเฉพาะคุณผู้หญิงทั้งหลายแหล่ เสื้อผ้า ของพวกนี้ได้มาฟรีใช่ไหมหรือว่าต้องทำงานแทบลากเลือดแลกไปกว่าจะหาเงินมาซื้อพวกมันได้

สำหรับผมไม่ว่าเรื่องไหนก็ใช้เงินแก้ปัญหาทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเรื่องมากหรือเรื่องน้อยก็ใช้ได้

โลกใบนี้ไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ ชีวิตของผมก็เช่นเดียวกันเมื่อวานยังนั่งจิบชากาแฟอยู่อีกซีกโลกหนึ่งวันนี้กับมาอยู่อีกซีกโลกหนึ่งอยู่ตรงหน้าความว่างเปล่าของสถานที่เมื่อสิบปีก่อนยังมีร่างผู้หญิงคนสวยอยู่ ณ ที่แห่งนี้เลย

“ไม่ต้องห่วงนะ กันต์เข้มแข็งพอ”

รอบตัวตกอยู่ในความเงียบงันแม้แต่แรงลมก่อนหน้าก็หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นทั้งนั้น การเงยใบหน้าจ้องไปยังจุดนั้นเพื่อหวังว่าอีกคนจะยังอยู่ที่เดิม ส่งยิ้มให้เหมือนเดิม จ้องมองกลับมาด้วยแววตาเหมือนเดิม ทำทุกอย่างเหมือนเดิมให้กับผมแต่ขอให้อย่าเจ็บปวดอีกเลย

อย่าเจ็บปวดเหมือนตอนที่มีลมหายใจ

อย่ามีน้ำตาเหมือนตอนที่มีลมหายใจ

อย่าคิดว่าความดีจะแลกใจใครได้

และก็อย่าอะไรกับผู้ชายคนนั้นให้มากจะตอนไหนเขาก็ไม่สนใจหรอก

ทุกอย่างมันสมควรอยู่ในที่ของมันแล้วแหละถ้าเจอก็ทำเหมือนอยู่คนละโลกไปเลยไม่ต้องผูกพันด้วยสิ่งใดทั้งสิ้นแม้กระทั่งคำที่ใช้เรียกนั่นก็คือ ‘พ่อ’ หรือว่าคำว่า ‘สายเลือด’ ก็อย่ามีปล่อยให้มันหายไปจากโลกนี้ยิ่งดีถึงแม้มันจะไม่มีวันเป็นไปได้ตามความต้องการของผมก็ตาม

“เห็นแล้วก็ช่วยส่งยิ้มให้กันต์ด้วยนะ กันต์รักแม่นะครับต่อไปเราคงได้เจอกันทุกวัน”

ถึงแม้จะเป็นการพูดโดยไร้บทสนทนาตอบกลับใดๆ ของอีกแต่ก็ทำให้รอยยิ้มผมเกิดขึ้นไม่อยากถ้าคิดถึงวันข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้นคือการได้อยู่ใกล้แม่ถึงแม้จะอยู่คนละโลกก็ตาม

ได้ยินคนอื่นพูดกันว่าถ้าใครฆ่าตัวตายเองเขาจะต้องทำแบบนั้นวนเวียนอยู่ที่เดิมซ้ำๆ จนกว่าจะหมดเวรหมดกรรมผมจึงพูดขึ้นไม่ใช่เพราะเชื่อแต่เป็นเพราะอยากระบายความอึดอั้น อยากมีเพื่อนคุยและก็อยากเห็นแม่ข้อสุดท้ายนี้คือความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีวันเป็นไปได้เลยด้วยซ้ำ

แล้วผมคาดหวังอะไรอยู่นะ คาดหวังทั้งที่มีคำตอบอยู่ภายในใจแล้วงั้นเหรอ โคตรโง่เลย เป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำที่ความหวังของตัวเองจะเป็นได้