CHAPTER 3

พวกมึง... แสดงว่าไม่ได้มีแค่เพียงคนเดียว

เดี๋ยวนะ... ฉันยังไม่อยากโดนฆ่าตายตรงป้ายรถเมล์นะ เพราะแน่ล่ะถ้าอีกฝ่ายพูดแบบนี้ออกไปแล้วนึกเหรอว่าร้อยทั้งร้อยจะมีความสงบสุขเกิดขึ้นตามมาไม่จริงหรอก เป็นไปไม่ได้เชียวล่ะ

“นินายพูดอะไร!”

ไม่ไหวที่ฉันจะยืนอยู่นิ่งๆ ทำจิตใจเป็นแม่พระแล้วจึงออกแรงดึงชายเสื้อยืดของเกมส์กระตุกให้เขารู้สึกตัวและสนใจในประโยคอันแสนเบาของตัวเอง

“เงียบ”

เกมส์ไม่ได้ตะคอกหรือว่าตะโกนออกมาดังๆ แต่พูดขึ้นช้าๆ แต่ราบเรียบชวนน่าขนลุกสยดสยองทำให้ฉันกลืนประโยคต่อมาลงลำคอไปทันที

“ไม่มีแต่เห็นแล้วมันขัดลูกตา”

“ขัดลูกตาพวกมึง?” ฉันรู้ว่าเกมส์ขยับตัวนิดหน่อยคงจะหันไปหาพวกนั้นแค่เพียงครึ่งใบหน้าเท่านั้นมั้งเพราะศีรษะฉันยังซบลงตรงหน้าอกเขาอยู่ “ขัดเยอะหรือขัดน้อยดีล่ะ?”

“ก็ขัด...”

น้ำเสียงปริศนาของคนพวกนั้นหยุดไปทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ สาเหตุมันเป็นเพราะเหตุใดกันแน่เพราะจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงรถออกตัวจากไปจึงรีบผละออกจากตัวของเกมส์ทันทีโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้จะพูดอะไรทั้งนั้น นัยน์ตาสีนิลจ้องมองฉันเหมือนกับว่าพยายามหาสาเหตุ

“โดนทารุณมาอีกหรือไง?”

“ทารุณมันใช้กับสัตว์”

ความจริงแล้วไม่ใช่ใช้กับสัตว์หรอกเพียงแต่ว่าฉันไม่ชอบ มันเหมือนตัวเองดูไม่ใช่คนเมื่อใช้กับคำๆ นี้จะดูเหมือนเป็นของเล่นให้คนอื่นได้ใช้ระบายอารมณ์กับร่างกายของตัวเอง

เขาพูดออกมาได้ยังไงผู้ชายคนนี้

“แต่สภาพที่เห็นตอนนี้เธอก็ไม่ต่างอะไรกับสัตว์นักหรอก” ที่มองมาก็เพื่อสำรวจแล้วเก็บรายละเอียดมาต่อว่าฉันสินะยอมคนจริงๆ สำหรับนิสัยของผู้ชายคนนี้ ฉันจึงยกมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกตัวเองเอาไว้ “ปิดแค่ไหนก็ไม่มิด เคยได้ยินไหมช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิดไม่มิดอ่ะ”

“...”

โห...

ไม่เจอกันมาตั้งนานนมเกมส์เจ้าสำบัดสำนวนมากขนาดนี้เชียวเหรอ ขัดกับภาพลักษณ์ที่แสดงออกมากเรียกได้ว่าต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ไปทำอะไรให้พวกนั้นไม่พอใจอีกล่ะ?”

เกมส์พูดขึ้นต่อพร้อมกับเบือนใบหน้าไปมองทางอื่นไม่ได้มองฉันที่เป็นคู่สนทนาของเขา คำว่าพวกนั้นฉันรู้ดีว่าเกมส์หมายถึงอะไรถ้าไม่ใช่ป้าพา...

ใช่ เขารู้จักครอบครัวของฉันดี ดีมากเสียด้วยซ้ำไปเพราะฉะนั้นถ้าการที่ร่างกายฉันมีรอยเขียวช้ำสีม่วงๆ ให้เขาเห็นเมื่อไหร่หมอนี่จะต้องเดาถูกทุกครั้ง ตั้งแต่พวกเรายังเป็นเพื่อนกันสมัยเด็กแล้วบอกเลยว่าเกมส์ไม่ค่อยพอใจหรอกที่วันๆ เห็นฉันมีรอยถูกทำร้ายจากเบาๆ กลายเป็นหนักขึ้นทุกครั้งตั้งแต่แม่เสียไปก็อย่างก็ยิ่งเลวร้ายลงเรื่อยๆ จนเขา...

ฉันไม่อยากพูดแล้ว

ไม่รู้จะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตอีกทำไมเพราะถึงนึกแทบตายก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาอย่างแน่นอนยิ่งไปกว่านั้นอาจทำให้ปวดหัวจนไมเกรนขึ้นแน่ๆ ฉะนั้นก็พอเถอะ

“ไม่ได้ทำ”

“หึ ถ้าไม่ได้ทำสภาพไม่อ่วมขนาดนี้หรอกมั้ง จะโกหกอะไรขอร้องช่วยให้มันเนียนๆ เหมือนเรียนมาหน่อย”

จบประโยคอันแสนร้ายกาจใบหน้าของเกมส์ก็หันมาแบบตรงก่อนที่เขาจะใช้ผ้าเช็ดหน้าในมือเข้ามาเช็ดขมับซ้ายของฉัน ระดับมันอยู่ระหว่างกึ่งกลางของความนุ่มนวลและความรุนแรง ยังไงซะก็ทำให้ใบหน้าของฉันบิดเบี้ยวได้เพราะรู้สึกปวดขึ้นมานิดๆ

“อือ...จะ”

“อยู่นิ่งๆ” ร่างกายของฉันยืนนิ่งตามคำสั่งของเขายอมให้เกมส์เช็ดคราบเลือดออกจากขมับซ้ายของตัวเองอย่างง่ายดาย สงสัยแผลนี้ได้มาจากสันหนังสือเล่มที่ป้าพาเหวี่ยงทิ้งมาแน่ๆ “ทำไมไม่โต้ตอบบ้าง?”

“พอเถอะ”

ฉันคว้าข้อมือใหญ่ของเกมส์ออกจากศีรษะของตัวเองโดยที่มีเสียงถอนหายใจออกมาจากเขา

“เหมือนเดิมสินะ”

ใช่เหมือนเดิม...

ในเมื่อเขารู้คำตอบดีขนาดนั้นยังต้องถามฉันอีกทำไม

“นายเปลี่ยนไปมากเลยนะ”

ฉันอยากหลีกเลี่ยงความสนใจออกจากความคิดของเขาและไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเองอีกแค่นี้ก็เครียดมากพออยู่แล้วจึงถามเกมส์ขึ้นมาบ้าง

ในสายตาของฉันเขาเปลี่ยนไปมากถึงมากที่สุดจากเด็กหนุ่มวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปเมื่อก่อนกลายเป็นแบดบอยที่ดูยังไงก็ไม่ธรรมดาอีกต่อไปทั้งลุคการแต่งตัวใหม่มันราคาแพงตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าทุกอย่างล้วนเป็นของแบรนด์ดัง สีหน้าท่าทางรวมไปถึงรอยสักตรงข้างที่ฉันจับอยู่ในขณะนี้ด้วย

“ก็เหมือนเดิมทุกอย่าง”

เหมือนเดินกับผีอะไร!

คิดได้แบบนั้นฉันก็ยกข้อมือใหญ่ของเกมส์ที่มือของตัวเองยังไม่ปล่อยเคลื่อนเข้ามาระหว่างตัวเองกับเขาก่อนที่จะพลิกด้านที่มีรอยสักให้นัยน์ตาสีนิลมองดูแขนของตัวเขาเอง ไม่น่าเชื่อเลยว่าไอ้ผู้ชายกลัวเข็มแบบเกมส์เขาจะตัดสินใจทำอะไรได้ขนาดนี้

“สวยดีนะ”

สวยจริง

และคงเจ็บด้วยในตอนที่สัก

“อืม ดีหน่อยที่เธอชมมัน” ข้อมือใหญ่เบี่ยงออกจากการจับของฉันอย่างเป็นธรรมชาติทั้งที่ภายในมือของเขายังมีผ้าเช็ดหน้าและรอยคราบเลือดอยู่ “รีบกลับบ้านไปทำแผลซะ กลางคืนอันตรายกว่าที่เธอคิดมากนะขิมกับการออกมาคนเดียวแบบนี้ เธอไม่น่าออกมาจากบ้านในเวลานี้ด้วยซ้ำไป”

“เห็นฉันเป็นผู้หญิงกลางคืนหรือยังไง?”

ถ้าฉันไม่ถูกไล่ออกจากบ้านอย่างหมูอย่างหมาและไร้ความเป็นธรรมของป้าพาก็คงไม่มาใช้ป้ายรถเมล์และมาเจอกับเขาทั้งที่ไม่อยากเจอสักนิด

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่แต่ตอนนี้...”

“ฉันว่านายรีบไปดีกว่าส่วนตัวฉันจะไปเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่เรื่องของนายหรอก ที่เจอกันมันก็เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นแหละคิดอะไรมาก” ฉันก้าวเท้าเอาตัวให้ห่างจากเกมส์และมองเขาด้วยสายตาที่ไม่พอใจแกมหวาดระแวงซะด้วยซ้ำ

“โลกนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญหรอกขิม ฉันแค่มาเอาของให้เพื่อน” เกมส์ก้าวเท้าตามเข้ามาหาฉันอีกครั้งทำให้ระยะห่างของเรามีระยะใกล้เข้ามาอีกครั้งหนึ่ง “กลับบ้านเดี๋ยวไปส่งเอง”

“ไม่ ฉันจะกลับเอง”

ใบหน้าหล่อคิ้วขมวดเป็นเชิงสงสัยในการกระทำของฉัน เขาไม่ได้ปิดบังความสงสัยของตัวเองเอาไว้กับตัวทว่ากับแสดงออกมาแบบเต็มๆ

“หรือว่า...”

“ฉันกำลังรอแฟนมารับ นายรีบไปได้แล้ว”

“รอแฟนหรือโดนไล่ออกจากบ้านเอาดีๆ”

แฟน...

คำนี้ไม่ต้องสงสัยเพราะฉันใช้มันเข้ามาเป็นไม้กันหมาไล่เกมส์เฉยๆ อย่าว่าแต่แฟนเพื่อนผู้ชายสักคนแทบไม่มี จะมีก็แต่ผู้ชายแต่ใจเป็นหญิงอีกทั้งยังเป็นรุ่นน้องอีกต่างหาก

“...”

“ไปอยู่ด้วยกันมั้ย?”