EP.8 | โป๊..จนแข็ง..

ติณนภพพามิเชลลงมาทานข้าวที่ร้านอาหารไทยเดิม เขาไม่ได้เป็นคนเลือกร้านเอง เพราะส่วนตัวแล้วเขาเป็นคนง่าย ๆ ทานอะไรก็ได้

แต่คนที่เลือกร้านนี้คือมิเชล เธออยากให้เขามองว่า เนื้อแท้ของเธอคือกุลสตรีไทยที่เรียบร้อยดั่งผ้าพับไว้ ทว่าความจริงกลับตรงกันข้าม เธอมักเป็นผู้หญิงที่มีของแหลมงอกออกมาทางปลายจมูกอยู่เสมอ

มิเชลคงนึกไม่ถึงว่าติณนภพรู้ดีแต่แรกแล้วว่าเธอมีนิสัยอย่างไร และรู้ด้วยว่าเธอต้องการอยากจะร่วมเตียงกับเขา ผู้หญิงแบบนี้กินแค่ทีเดียวก็คงเบื่อ

“คุณติณท์ชอบทานต้มยำกุ้งเหรอคะ” หล่อนเอ่ยถามหลังเพิ่งสั่งอาหารเสร็จ

“ครับ ผมเป็นคนชอบรสจัดจ้าน” คำตอบของเขาแฝงความเจ้าเล่ห์ไม่น้อย

“ที่ว่าชอบรสจัดจ้านนี่อาหารหรือคนคะ?” มิเชลก็ไม่น้อยหน้า เมื่อเห็นเขาเย้าแหย่มา เธอก็เย้าแหย่กลับอย่างชอบใจ

หากไม่ติดว่าต้องคีพลุคให้ดูดี เธอก็อยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาดัง ๆ

“ก็ทั้งสองอย่างนะครับ โดยเฉพาะอย่างหลัง ผมชอบมาก” เขาทำเสียงกระเส่าในประโยคท้าย

“คุณติณท์นี่ขี้เล่นจังเลยนะคะ” เธอหลุบตา ทำท่าทางขัดเขินเพื่อไม่ให้ดูใจง่ายมากเกินไป

ติณนภพหัวเราะในดวงตาเบา ๆ

“จริงสิ เราเพิ่งเคยเจอกันแต่ทำไมคุณถึงได้รู้จักชื่อผมล่ะครับ?” เขาสงสัยตั้งแต่แรก แต่ลืมถาม

“จะไม่รู้จักได้ยังไงล่ะคะ ก็ฉันได้ยินคุณพ่อบ่นถึงคุณอยู่ทุกวัน”

“คุณพ่อคุณ?” คำตอบเธอทำเอาคิ้วหน้าขมวดมุ่น

“ก็นักธุรกิจชื่อดัง นายศตวรรษ เลิศไพกุลไงคะ อย่าบอกมิเชลนะว่าคุณไม่รู้จัก” มิเชลพูดติดตลก ทว่าติณนภพกลับนิ่งขึงด้วยความตกใจ

ลูกสาวนายศตวรรษ นักธุรกิจคู่แข่งที่เคยใช้แผนสกปรกขัดขวางแผนงานของเขาน่ะเหรอ? หล่อนไม่รู้หรือไงว่าเขาและพ่อของเธอไม่ถูกกันเสียยิ่งกว่าอะไร

หรือรู้แต่อยากลองเล่นกับไฟ?

วินาทีนั้นประกายความชั่วร้ายปรากฏในดวงตาของติณนภพ เขาอยากจะหัวเราะเยาะใส่หน้าศตวรรษเสียตอนนี้ด้วยซ้ำ

อยู่ดี ๆ ศัตรูก็เดินเข้ามาจัดการ มีหรือเขาจะพลาด?

แล้วหากถามถึงความแค้นที่ติณนภพมีต่อศตวรรษต้องเล่าย้อนไปเมื่อครึ่งปีก่อน

ตอนนั้นศตวรรษยัดเงินจ้างคนของเขาให้เป็นหนอนบ่อนไส้ เพื่อขโมยข้อมูลแผนงานการขายที่เขาเพิ่งวางเอาไว้ล่าสุด

แน่นอนว่าศตวรรษทำสำเร็จ และเอาแผนงานของเขามาใช้บริหารงานธุรกิจของตัวเองจนประสบความสำเร็จและเป็นที่ยอมรับของสังคม

ทว่าติณนภพก็ไม่ได้น้อยหน้าศตวรรษเลย ติณนภพเป็นคนเก่งโดยพรสวรรค์ เขาคิดแผนงานใหม่ได้ทันเวลาและสามารถทำยอดขายตีเสมอศตวรรษได้อย่างง่ายดาย

ครั้งนั้นเขาไม่มีหลักฐานเอาผิดใครได้ก็จริง แต่ก็รู้ชัดว่าเป็นฝีมือของศตวรรษ ดูได้จากผลงานที่ศตวรรษทำออกมาในภายหลัง เรียกได้ว่าก็อปปี้ความคิดเขามาทั้งดุ้น

ทีแรกเขาก็กะจะไม่ล้างแค้น แล้วถือว่าทำทานให้ ทว่ามิเชลกลับโง่เง่าเดินเข้ามาให้เขาเอาคืนถึงที่ ใครล่ะจะยอมปล่อยไปง่าย ๆ ?

“ทานข้าวเสร็จแล้วเราไปต่อกันข้างนอกกันไหมครับ?” ติณนภพเอ่ยถามหลังจากทานข้าวเสร็จ ที่เขาชวนเธอไปต่อไม่ใช่เพราะอยากมีสัมพันธ์ด้วย

เขาหมดอารมณ์อยากได้เธอด้วยความใคร่ตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอเป็นลูกของไอ้นั่นแล้ว ที่ทำอยู่ตอนนี้ก็แค่อยากตีสนิทเพื่อหาทางเอาคืนศตวรรษก็เท่านั้น

ส่วนหากเขามีโอกาสได้ร่วมเตียงกับเธอนั่นก็ถือว่าเป็นดอกเบี้ยและกำไรที่เขาควรได้ก็แล้วกัน

“มิเชลมีเรียนต่อด้วยสิ เอาไงดีนะ..” เจ้าหล่อนที่ไม่รู้เรื่องอะไรยังคงคีพลุคนางเอก ทำทีเป็นเล่นตัว

ติณนภพเห็นเช่นนั้นก็นึกขำในใจ หล่อนคงโง่จริง ๆ ที่ดูไม่ออกว่าเขารู้ถึงเนื้อแท้ของหล่อนแล้ว

“ถ้าคุณไม่สะดวกจะไป..” เขาทำน้ำเสียงคล้ายเสียดาย เดินตามเกมของหล่อน

“อะ..เอ่อ..แต่คิดไปคิดมาวิชาในวันนี้มิเชลถนัดและชำนาญพอดี ไม่ต้องเข้าเรียนก็ได้ค่ะ” เธอรีบแย้งเพราะกลัวเขาเปลี่ยนใจ

ติณนภพขำก๊ากในใจจนปอดสั่น แม้มิเชลจะพยายามคีพลุค แต่พอเขาจะเปลี่ยนใจ ก็แสดงออกชัดเจนเสียจนหางโผล่

“งั้นเราไปดูหนังกันนะครับ”

“ค่ะ”

ทั้งสองยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กันอย่างรู้ใจ ก่อนที่ติณนภพจะเรียกพนักงานมาเช็กบิล แล้วพาหล่อนไปดูหนังต่อ ทั้งสองขลุกตัวอยู่ด้วยกันแทบจะทั้งวัน

หลายชั่วโมงผ่านไปติณนภพก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับขึ้นมา เขาลงไปทานข้าวกับมิเชลตั้งแต่ช่วงบ่าย จนป่านนี้ดวงตะวันใกล้จะลาลับขอบฟ้าแล้ว

จันทร์เจ้าขาเริ่มสงสัยในใจ ว่าเขาไปทานข้าวหรือไปทานอะไรกันแน่?

หญิงสาวนอนพลิกตัวไปมาด้วยใบหน้าง้ำงอ ก่อนไปเห็นเขาทำทีเป็นห่วงเธอ ทว่าพอได้ไปแล้ว กลับหลงลืมเธอไปเสียอย่างนั้น

ความนอยด์ความน้อยใจเพิ่มมากขึ้นจนเธอแทบอยากจะหนีออกจากโรงพยาบาลเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่จิตใจของเธออ่อนไหวเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

เมื่อเข็มสั้นของนาฬิกาชี้เลขเจ็ดและเข็มยาวชี้เลขสิบสอง จันทร์เจ้าขาก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปอาบน้ำ พอเริ่มค่ำ อากาศและอุณหภูมิก็ต่ำลงเรื่อย ๆ หากไม่รีบอาบตอนนี้เธออาจจะไข้ขึ้นได้

แล้วระหว่างที่เธอกำลังอาบน้ำอยู่ ติณนภพก็กลับเข้ามาพอดี เขาแปลกใจเล็กน้อยที่แวบแรกไม่เห็นเธออยู่บนเตียง แต่พอได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นก็เบาใจลง

“ว้าย..”

ขณะที่เขากำลังจะหย่อนตัวนั่ง เสียงร้องของจันทร์เจ้าขาก็ดังลอดออกมาให้ได้ยิน พร้อมเสียงคล้ายของตก ชายหนุ่มตกใจจนก้อนเนื้อในอกซ้ายหล่นวูบ เขารีบวิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำ ร้องเรียกเธอทันที

“เจ้าขา! เจ้าขา! เป็นอะไร เจ้าขา!” ไม่ว่าติณนภพจะตะโกนเรียกสักเท่าไหร่ คนข้างในก็ไร้ซึ่งการตอบกลับ

เขาร้อนรนในใจและวิตกกังวลอย่างหนัก สุดท้ายเมื่อไม่มีทางเลือก เขาก็จำต้องใช้ฝ่าเท้าออกแรงถีบประตูสุดชีวิต

ปัง! ปัง!

ถีบอยู่สองทีประตูก็เปิดออก เขารีบเข้าไปดูหญิงสาวที่เปลือยกายอยู่ข้างในด้วยความห่วงใยทันที

“เจ้าขาเป็นอะไร..มะ..ไหม...” น้ำเสียงของติณนภพสะดุดไปพร้อมกับสติ ริมฝีปากหยักอ้าค้างด้วยความตะลึงเมื่อพบว่าจันทร์เจ้าขาไม่ได้ลื่นล้มหรือเป็นอันตรายอย่างที่เขาคิด เธอแค่มีฟองกองหนาเกาะอยู่บนเปลือกตา แล้วกำลังควานมือหาฝักบัว

ที่ทำให้ตะลึงน่ะคือเรือนร่างเย้ายวน

“วะ..ว้าย! คุณป๋าเข้ามาเหรอคะ..อะ..ออกไปนะ” เธอชักมือกลับมาปิดบังส่วนบนและส่วนหลังของตัวเองทันที แล้วรีบหันหลัง

ติณนภพยังอยู่ในภวังค์กับเรือนร่างสุดเซ็กซี่ของคนตรงหน้า เขาจ้องมองแผ่นหลังขาวเนียนไม่วางตา ระหว่างนั้นก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอไปด้วย

ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะสวยงามไปหมดทั้งตัวขนาดนี้

“อะ..ออกไปหรือยังคะ..จะ..เจ้าขาจะอาบน้ำ” จันทร์เจ้าขาเอ่ยถามเสียงสั่น เธอไม่ได้หวาดกลัวเขา แค่เขินอายมากจนหัวใจเต้นถี่รัว และยังรู้สึกนอยด์เขาอยู่

ติณนภพไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เขาไม่ได้ยินมันเสียด้วยซ้ำ ตอนนี้ร่างกายเขาแข็งทื่อราวกับเป็นหุ่นยนต์ โดยเฉพาะตรงส่วนนั้นที่แข็งมากกว่าส่วนอื่น

ทั้งที่เพิ่งกินข้าวมาจนอิ่ม แต่ภายในหัวของเขากลับมีแต่คำว่า ‘หิวและอยากกินเธอ’ เต็มไปหมด