EP.3 | สยิวซาบซ่าน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูไม่หนักไม่เบาทำให้เด็กสาววัยยี่สิบปีละสายตาจากตำราเรียนในมือพร้อมวางมันลงไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วหยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

แกร๊ก..

บานประตูค่อย ๆ ถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างกำยำผู้เป็นเจ้าของเสียงเคาะ

ติณนภพนั่นเอง

“คุณป๋า..มีอะไรเหรอคะ” จันทร์เจ้าขาถามตาใส ดึกป่านนี้แล้วทำไมเขาถึงมายืนอยู่หน้าห้องของเธอได้

“วันนี้เธอบอกว่ามีเรื่องจะบอกฉัน ลืมแล้ว?” คิ้วหนาดกดำเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม

นัยน์ตาสีดำสนิทไล่มองร่างอรชรในชุดนอนส่ายเดี่ยวลายคิตตี้ที่มีเพียงส่วนแขนเรียวเล็กและเศษเสี้ยวของเนินอกเท่านั้นที่โผล่พ้นประตูบานใหญ่ออกมาให้ได้เห็น เนื่องด้วยเรือนร่างส่วนที่เหลือถูกแผ่นไม้สี่เหลี่ยมบดบังเสียจนเกือบจะมิด

ดีแล้วที่เห็นเพียงเท่านี้...

“จริงสิคะ! เจ้าขาเกือบลืมซะสนิท” ดวงตากลมสวยเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปหยิบซองเอกสารใบหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือแล้วนำมันมายื่นให้กับติณนภพด้วยสีหน้าภูมิใจ “เจ้าขาสอบมหา’วิทยาลัยติดแล้วนะคะ”

“งั้นเหรอ?” ฝ่ามือใหญ่ยื่นไปรับซองนั่นขึ้นมาเปิดดูอย่างผิวเผิน เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับคะแนนสอบของจันทร์เจ้าขา ก่อนจะยื่นมันคืนไปให้เธอ “ทำดีมาก”

เมื่อได้ยินคำเชยชมจากปากของชายหนุ่ม จันทร์เจ้าเขาก็พลันฉีกยิ้มหวานขึ้นจนตาหยี

“เจ้าขาสัญญาเลยนะคะว่าจะตั้งใจเรียน จะไม่ทำให้คุณป๋าต้องผิดหวัง”

“อื้ม.. มีแค่นี้ใช่ไหม” ใบหน้าของติณนภพเรียบเฉย ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกพึงพอใจกับความสามารถของเด็กสาว แต่นอกจากเอ่ยปากชมแล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่แสดงออกถึงความภูมิใจอีกเลย

“ดะ..เดี๋ยวค่ะ” เสียงหวานสั่นระริกเล็กน้อยด้วยว่าเธอเพิ่งตัดสินใจได้เมื่อครู่ว่าควรร้องขอสิ่งนั้นจากเขาดีหรือไม่

ติณนภพที่กำลังจะหันหลังเดินกลับห้องของตัวเองเป็นต้องชะงักฝีเท้ากะทันหัน ดวงตาคมลุ่มลึกจ้องมองดวงหน้าหวานแทนการอ้าปากถาม

“คะ..คือ..จะ..เจ้าขา..ขะ..ขอ..ขอ..” ถ้อยคำของเด็กสาวสะดุดแล้วสะดุดเล่าด้วยความประหม่าที่ท่วมท้นอยู่ในอก หัวใจดวงน้อยพลันเต้นระรัวดังกลองชุดก็ไม่ปาน

“พูดมาเถอะ ฉันง่วงแล้ว”

“เจ้าขาขอกอดคุณป๋าเป็นกำลังใจหน่อยได้ไหมคะ!” เธอลั่นความในใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว เปลือกตาบางปิดสนิทแน่นจนเกิดริ้วรอยบาง ๆ ที่บริเวณข้างขมับ เสียงผ่อนลมหายใจดังตามหลังมาเบา ๆ ราวกับได้ยกเขาลูกใหญ่ออกจากอก

เพียงแค่ได้ยินเขาเร่งเร้า ความตื่นตระโหนกในตอนแรกก็จางหายไปในพริบตา

“....” ติณนภพยืนเงียบอยู่ครู่ใหญ่พลางไตร่ตรองอย่างหนักว่าควรตอบรับคำขอของเธอดีหรือไม่

หากสองเต้าอวบนั้นเบียดกับแผงอกเขาล่ะ?

หากส่วนล่างของเธอเสียดสีจนลำเนื้อของเขาขยายใหญ่ขึ้นล่ะ?

แล้วหากเขาควบคุมอารมณ์ของตัวเองไว้ไม่ได้ล่ะ?

“คือฉัน..”

หมับ!

เส้นเสียงของชายหนุ่มสะอึกเข้าลำคอ เมื่อร่างบอบบางของจันทร์เจ้าขาพุ่งเข้ามาประกบอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอโผเข้ากอดเขาโดยไม่รอคำอนุญาต เพราะรู้ดีว่าคงมีแต่คำปฏิเสธเท่านั้นที่จะหลุดลอดออกมาให้ได้ยิน

“ทำอะไร!” ติณนภพเอ่ยถามเสียงต่ำปนแหบพร่า ตอนนี้แผงอกเขาแนบชิดกับเนินเต้าอวบเป็นที่เรียบร้อย แล้วไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดตำแหน่งของลำกายใหญ่จึงต้องเข้าร่องเข้ารอยกับกลีบงามของเธออย่างน่าขบขันด้วย

เข็มนาฬิกาฝาผนังยังขยับเดินไม่ทันครบรอบนาที เจ้าแก่นกายท่อนใหญ่ก็กระดกปลายหัวผงาดแข็งตั้งขึ้นอย่างน่าเกรงขาม

“อ๊ะ! นะ..นั่นอะไรคะ” จันทร์เจ้าขาส่งเสียงร้องด้วยความสยิวซาบซ่าน เมื่อถูกของแข็งใต้กางเกงของติณนภพดีดเข้าใส่กับติ่งเนื้อสีแดงสดจนรู้สึกวาบหวาม พลันปลายถันสีระเรื่อก็แข็งเป็นไตเบียดกับกล้ามอกกว้าง

ร่างบางขยับกายดิ้นพล่านไปมาด้วยความรู้สึกเสียวประหลาดทั้งที่ยังกอดรัดเขาอยู่อย่างแนบแน่น จึงส่งผลให้กลีบเล็กแรกแย้มเสียดสีกับลำกายใหญ่เป็นจังหวะที่มีน้ำหนักมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า

“อ๊า..จะ..เจ้าขา..อย่าดิ้น” ร่างกำยำหอบหายใจอย่างถี่รัว รู้สึกปวดหนึบที่บริเวณกลางกายจนอยากปลดปล่อยมันออกมาเสียตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอด

ธรรมดาแค่ต้องเห็นร่างนวลเนียนในชุดเช่นนี้ก็ยากจะห้ามใจมากพอแล้ว ทว่าตอนนี้ท่อนเนื้อใหญ่กลับถูกดอกไม้งามที่ยังบริสุทธิ์ค่อย ๆ ขมิบตอด

พ่อพระที่ไหนก็คงอดใจไม่ไหวกันทั้งนั้น

แล้วในขณะที่ความอดทนของเขากำลังจะขาดผึ่งนั้น..

“คุณป๋าเป็นอะไรคะทำไมหายใจแรงแบบนี้” ด้วยความตกใจและความเป็นห่วงผู้มีพระคุณตรงหน้า จันทร์เจ้าขาจึงรีบผละตัวออกจากร่างสูงโปร่งของชายหนุ่ม แล้วสำรวจดูตามร่างกายเขาอย่างละเอียดว่ามีสิ่งผิดปกติหรือไม่

“ฉะ..ฉันไม่เป็นไร..เดี๋ยวกลับไปนอนพักคงดีขึ้น”

“แน่ใจนะคะ ให้เจ้าขาช่วยดูอีกทีไหม” พูดจบขาเรียวก็พลันจะก้าวเข้าหา แต่ก็ถูกหยุดชะงักด้วยน้ำเสียงที่ค่อนไปทางแข็งกร้าว

“ไม่ต้อง! กลับเข้าห้องไปนอนซะ!” จันทร์เจ้าขาตกใจจนสะดุ้งโหยงรีบวิ่งกลับเข้าห้องนอนของตัวเองอย่างไม่คิดชีวิต

ติณนภพหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พลางใช้หลังมือหนาปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามกรอบหน้าลวก ๆ สิ่งหนึ่งที่เขาต้องจำใส่หัวเพิ่มไว้กับเหตุการณ์ในวันนี้คือ

ห้ามให้จันทร์เจ้าขาแตะเนื้อต้องตัวเขาอีกเป็นอันขาด!

เมื่อเตือนสติตัวเองจนจิตใจที่ยุ่งเหยิงสงบลงแล้วก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตนที่อยู่บนชั้นสาม พลันจัดการสำเร็จความใคร่ที่ยังตกค้างอยู่ในห้วงอารมณ์ด้วยอุ้งมือหนา ก่อนที่ความเหนื่อยล้าจะนำพาเขาเข้าสู่ห้วงนิทราหลังจากนั้น