EP.2 | คุณป๋าแอบ..แข็ง

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาสองเดือนแล้วชีวิตของฉันถูกดำเนินไปอย่างเรียบง่าย คุณป๋าจ้างครูสอนพิเศษมาสอนฉันที่บ้านทุกวันยกเว้นวันอาทิตย์เพื่อให้ฉันได้ผ่อนคลายและออกไปเที่ยวในที่ที่ฉันอยากจะไป แต่ฉันก็ไม่ได้ไปหรอกนะ เพราะไม่รู้จะไปที่ไหนและไปกับใคร

ฉันใช้เวลาสองเดือนนี้ตั้งใจเรียนมากและพยายามอย่างหนักในการอ่านหนังสือสอบจนกระทั่งฉันสามารถสอบติดมหาวิทยาลัยในคณะที่ต้องการจะเรียนได้ด้วยความรู้และความสามารถของตัวเอง ฉันภูมิใจในตัวเองมาก

วันนี้ฉันตั้งใจจะมาบอกข่าวดีเรื่องนี้กับคุณป๋าเพราะอยากให้คุณป๋ารู้สึกภูมิใจที่ไม่ได้เสียเงินส่งฉันเรียนฟรี ๆ

ก๊อก! ก๊อก!

ฉันยื่นมือไปเคาะประตูสองทีแล้วเงี่ยหูรอฟังการตอบกลับจากคนด้านใน เงียบกริบเลยแฮะ.. หรือว่าคุณป๋าจะหลับอยู่กันนะ..

แกร๊ก!

“อ๊ะ! วะ..ว้ายย!!” ฉันหวีดเสียงร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกจากคนด้านใน ซึ่งนั่นทำให้ฉันที่กำลังเงี่ยหูพิงกับประตูเสียหลักเซไปตามแรงเปิด

วินาทีที่คิดว่าตัวเองกำลังจะหงายหลังล้มลงไปกองกับพื้นก็มีท่อนแขนอบอุ่นของคุณป๋ายื่นมาโอบรับร่างฉันเอาไว้ แล้วไม่รู้ว่าชะตาฟ้ากลั่นแกล้งหรืออะไรที่ทำให้ตำแหน่งของแขนคุณป๋านั้นทาบทับอยู่บนก้อนเนื้อนุ่มนิ่มของฉันเข้าพอดี

“....” ฉันเงยหน้าขึ้นมองคุณป๋าที่กำลังขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจ ก่อนจะรีบดึงสายตากลับมามองพื้นอย่างเดิมแล้วพยายามจะทรงตัวยืนด้วยตัวเอง ทว่าคุณป๋ากลับยังไม่ยอมปล่อย นั่นจึงเป็นเหตุที่ทำให้ฉันเงยหน้ากลับขึ้นไปมองคุณป๋าอีกครั้ง

ครั้งนี้คุณป๋าดูเลิ่กลั่กมาก ตามกรอบหน้ามีหยดน้ำใส ๆ ผุดขึ้นมา ก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงหอบหายใจที่ค่อนข้างถี่รัว พลันรู้สึกได้ถึงของแข็งประหลาดที่กำลังเสียดสีกับร่องก้นของฉันไปมา

มะ..มันคืออะไรน่ะ..ยะ..อย่าบอกนะว่า..

พรึ่บ!

“ทีหลังอย่าเที่ยวเอาหูไปแนบกับประตูห้องของใคร” คุณป๋าใช้ท่อนแขนอบอุ่นดันร่างฉันให้ทรงตัวยืนตรง แล้วรีบพูดตำหนิด้วยโทนเสียงที่ค่อนไปทางดุ

ฉันเผยอปากขึ้นเพื่อจะกล่าวคำขอโทษ ทว่าก็ดันไปสะดุดกับสีหน้าและแววตาที่ดูอ่อนแรงราวกับกำลังสยบความรู้สึกประหลาดบางอย่างที่คุณป๋าไม่อยากให้มันเกิดขึ้น เข้าซะก่อน

“เจ้าขาขอโทษค่ะคุณป๋า พอดีเจ้าขาเห็นว่าคุณป๋าเงียบไปไม่ได้ตอบกลับ..เจ้าขาเลย..” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้อธิบายจนจบประโยค คุณป๋าก็ชิงแทรกขึ้นเสียก่อน

“เลยเสียมารยาท?” คิ้วหนาพลันเลิกขึ้นสูง

“มะ..ไม่ใช่แบบนั้นนะคะเจ้าขาไม่ได้..”

“มีอะไรก็รีบว่ามา ฉันกำลังยุ่งอยู่” เพราะคำพูดนี้ของคุณป๋าทำให้สายตาของฉันเหลือบเข้าไปเห็นร่างเซ็กซี่ของใครบางคนที่นอนทอดกายอยู่บนเตียงอย่างอ้อยอิ่ง

ฉันเองก็เพิ่งจะมาสังเกตว่าตอนนี้คุณป๋าอยู่ในเสื้อเชิ้ตที่ค่อนข้างจะผิดรูปราวกับถูกใครฟัดมาก็ไม่ปาน พลันสายตาของฉันก็เลื่อนลงต่ำอัตโนมัติจึงได้เห็นเพิ่มอีกว่ากางเกงของคุณป๋า...เอ่อ..ก็ยังไม่ได้รูดซิป

ไม่ต้องบอกหรืออธิบายให้มากความก็พอจะรู้ว่าคุณป๋ากำลังจะทำกิจกรรมอย่างว่ากับเธอคนนั้น แล้วก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ ๆ ฉันรู้สึกจี๊ดจ๊าดในใจคล้ายกับมีเข็มเล็ก ๆ คอยทิ่มตำอยู่อย่างไงอย่างงั้น

“คือเจ้าขาแค่อยากจะมาบอกว่าเจ้าขาสอ..” เป็นครั้งที่สามที่ฉันถูกพูดแทรกตั้งแต่ขึ้นมาหาคุณป๋า แต่ทว่าคราวนี้คนที่แทรกฉันไม่ใช่คุณป๋า แต่เป็นยัยคุณป้าหน้าขาวที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง

“ติณท์ขา~ แพตตี้รอนานจน..จะแห้งหมดแล้วค่ะ” เสียงบีบเล็กของคุณแพตตี้ช่างเป็นเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกระคายหูเสียจริง แล้วดูสายตาที่เธอมองคุณป๋าราวกับอยากจะกลืนเขาลงคอไปทั้งตัวนั่นสิ

เห็นแล้วรู้สึกยุบยิบใจยังไงก็ไม่รู้แฮะ ไม่ชอบใจเอาซะเลยจริง ๆ

“เจ้าขา” คุณป๋าเรียกชื่อฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยผิดกับตอนแรก “กลับห้องเธอไปก่อน ไว้เสร็จธุระแล้วฉันจะไปหา” ไม่รอให้ฉันได้พูดอะไรออกมาคุณป๋าก็รีบหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องพร้อมล็อกประตูอย่างดิบดี

ส่วนฉันก็ได้แต่อ้าปากค้างกลางอากาศอยู่อย่างนั้นเพราะไม่ได้พูดในสิ่งที่อยากจะพูด สุดท้ายก็ได้แต่เดินคอตกกลับห้องของตัวเองไปอย่างเงียบ ๆ

ฉันคงลืมเล่าไปใช่ไหมว่าตลอดสองเดือนที่ผ่านมาฉันกับคุณป๋าเราห่างเหินและพูดคุยกันน้อยมาก ๆ ความสัมพันธ์ของเราแทบจะไม่ต่างอะไรกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักกัน

ฉันก็ไม่รู้นะว่าเป็นเพราะอะไร แต่ทุกครั้งที่มีโอกาสได้เจอหน้าหรือพูดคุยกันคุณป๋าก็คล้ายจะพยายามหลีกเลี่ยงอยู่ตลอด ท่าทีที่แสดงออกมาเหมือนไม่อยากคุยและไม่อยากเจอหน้าฉันสักเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามยิ้มให้คุณป๋าทุกครั้งเวลาที่เจอกัน

แล้วไม่ใช่แค่นั้น...

คุณป๋ายังพาผู้หญิงสาว ๆ สวย ๆ กลับมานอนที่บ้านด้วยทุกวันแบบไม่ซ้ำหน้า อย่างเช่นวันนี้.. แล้วฉันก็ดันรู้สึกเหมือนมีเข็มเล็ก ๆ คอยทิ่มตำที่กลางใจอยู่อย่างนั้นซ้ำ ๆ ทุกวันมาตลอดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

บางทีอาจเพราะฉันหวงคุณป๋าในฐานะลูกสาวที่ต้องการความรักจากเขาบ้างล่ะมั้ง...