บทที่ 7 ศึกชิงนาง

“เหอะ… ระวังธุรกิจจะเจ๊งเอานะครับ มีเจ้าของชอบเถลไถลไปเรื่อยแบบนี้ "

แมกซ์ตันสวนเสียงเรียบ แม้ตัวเองจะฐานะไม่ถึงขั้นรวยล้นฟ้าเหมือนใครบางคน ไม่ได้มีธุรกิจเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ยากลำบากอะไร แถมเมื่อเปรียบเทียบกับคนที่เต็มไปด้วยสื่อต่างๆรอบๆตัวไม่เว้นวัน ไหนจะผู้หญิงทั่วเมืองที่ตามจ้องหมายปองอย่างเซบาสเตียน เขาเชื่อว่าผู้หญิงเรียบง่ายอย่างวิเวียนคงอยากเลือกความสบายใจเสียมากกว่าต้องมานั่งกลุ้มใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง

“พูดจาแบบนี้อยากมีเรื่องหรอครับ”

เซบาสเตียนถามเสียงเย็น ที่ไม่ใส่หมัดเข้าหน้ามันตั้งแต่เมื่อกี้ก็เพราะเขาให้เกียรติวิเวียน ทว่าปากหมาๆ ของไอ้นี่มันดันวอนโดนตีน

“ก็มาดิครับ”

แมกซ์ตันแสยะยิ้มกวน โดนว่าแค่นี้ยังทนไม่ได้ ให้มันใส่หมัดเข้ามาเยือนบนหน้าเขาต่อหน้าวิเวียนไปเลยก็ดี หญิงสาวจะได้รู้สักทีว่าไอ้นี่มันอารมณ์ร้อนไม่พอ แถมยังชอบใช้ความรุนแรง

“เอ่อ… วิว่าพวกคุณอย่ามีเรื่องกันเลยค่ะ กลับกันก่อนดีกว่านะคะ วิเองกะว่าจะปิดร้านพอดีเลยค่ะ”

เสียงหวานจากตัวเล็กรีบดังแทรกเข้ามาระหว่างการสนทนาของสองชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะเริ่มร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ วิเวียนจึงตัดสินใจเอ่ยห้ามก่อนจะได้มีเรื่องกันเข้าจริงๆ ไม่ยักรู้ว่าสองคนนี้เคยมีเรื่องกันข้างนอกมาก่อนรึเปล่า เพราะดูจะไม่ถูกกันขั้นรุนแรงเหมือนโกรธแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน

“คุณวิ—”

“อ้าว คุณวิจะปิดร้านแล้วหรอครับ ขอโทษด้วยจริงๆนะครับที่รบกวน แถมยังมาแสดงกริยาแบบนี้ในร้านคุณอีก ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ งั้นคุณวิเชิญตามสบายเลยนะครับ ผมคงต้องขอตัวกลับก่อน”

เป็นอีกครั้งที่เซบาสเตียนเปร่งเสียงแทรกตักบทของชายอีกคน เรื่องแบบนี้ใครดีใครได้เว้ย เพราะเขาจะไม่มีทางยอมให้มันเก็บแต้มได้แน่ รีบเอ่ยขอโทษวิเวียนด้วยการใช้ทั้งถ้อยเสียงและสายตาที่ช่างจะดูเป็นหมาน้อยน่าสงสาร บอกเลยเรื่องแบบนี้เขาเก่ง ผู้ชายไม่ทันโลกอย่างแมกซ์ตันอย่าได้คิดจะสู้เชียว มีแต่แพ้กับแพ้

“ค่ะ… กลับดีๆ นะคะ”

วิเวียนยิ้มแห้งพร้อมกล่าวรับคำลา เมื่อสองคนยังดูเหมือนจะเคืองๆกันอยู่ไม่น้อย ไม่รู้ว่าจะนัดกันไปต่อยหลังออกจากร้านเธอไปรึเปล่า

“ไปสิครับ ยืนบื้ออยู่ทำไมไม่ทราบครับ ไม่ได้ยินรึไงครับว่าคุณวิเค้าจะปิดร้านแล้ว”

เซบาสเตียนยังคงกวนไม่เลิกยันถึงวินาทีสุดท้ายที่จะก้าวออกจากร้าน อีกคนก็ไม่คิดที่จะยอมเช่นกัน

“คุณเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรอครับ ไปสิครับ!”

แมกซ์ตันสวนเสียงแข็ง ตัวเองยังยืนบื้อทำควายอยู่ตรงหน้าได้ ยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก หากไม่ใช่เพราะเกรงใจวิเวียน จะเอาให้ได้กินข้ามต้มโรงบาลกันไปข้างเลย

“คุณก็ไปก่อนสิครับ พอดีผมมีมารยาทมากพอที่จะให้คนอื่นออกไปก่อน”

เซบาสเตียนยิ้มกวน คิดจะเถียงกับเขาคงคิดผิด เกิดมาเขาไม่เคยต้องยอมใครหากไม่ยืนยอมเอง แล้วตอนนี้ก็จะเป็นเช่นนั้น ก็เขามันลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแม่นี่เนาะ

“เหอะ… งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณวิเวียน”

แมกซ์ตันเบ้ปากหมั่นไส้ ก่อนจะหันกลับมาลาวิเวียนนํ้าเสียงสุภาพต่างจากคุยกับอีกคนอย่างสิ้นเชิง

“ค่ะ”

วิเวียนตอบรับเสียงหวานพร้อมรอยยิ้มที่มักจะปรากฏอยู่บนใบหน้าเธอเสมอ แมกซ์ตันยิ้มตอบก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่ก่อนจะก้าวเท้าออกไปก็ไม่ลืมที่จะชำเลืองมองชายที่นับเป็นศัตรูหัวใจตาขวาง ทว่าอีกคนกลับไม่สะทกสะท้าน ทำเป็นเมินเฉยไม่เห็นแล้วหันมาลาวิเวียนเสียงนุ่ม

“งั้นผมไปนะครับ ไว้เจอกันใหม่วันหลังนะครับคุณวิ “

"ค่ะ กลับดีๆนะคะ”

วิเวียนยิ้มรับ แต่หารู้ไม่ว่าคำตอบเธอที่แตกต่างออกไปจากคนก่อนหน้า ทำเซบาสเตียนยิ้มหน้าบานแทบจะหุบปากไม่ได้ รีบหันหลังเดินออกไปด้วยความพึงพอใจเหมือนได้ทำอะไรสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต

“เฮ้อ…”

เมื่อสองคนออกไป วิเวียนถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก ก่อนจะจัดการปิดประตูร้านทันที ฟ้ายังไม่ทันมืดก็ต้องมาปิดร้านเพื่อแก้ปัญหาให้กับลูกค้าสองคนนั้นสะดิบดี

“ได้ยินแล้วใช่ป่ะ เค้าบอกแค่กับกูว่า กลับดีๆ นะคะ ไม่ได้เอ่ยปากบอกมึงสักคำ “

เซบาสเตียนเมื่อก้าวออกจากร้านก็รีบสาวเท้ายาวเดินมาเทียบข้างแมกซ์ตันที่กำลังอยู่ระหว่างทางไปยันรถตัวเอง เมื่อได้ยินเสียงล้อเลียนจากศัตรูหัวใจก็ต้องหยุดฝีเท้าก่อนจะหันมามองกันซึ่งๆ หน้า

"เหอะ! อย่าเพิ่งดีใจไปด้วยคำพูดแค่ไม่กี่คำ คนจริงมันต้องรอดูกันไปยาวๆเว้ย! ยังไงกูก็ต้องได้ใจคุณวิ "

แมกซ์ตันสวนเสียงหนักแน่น ก็แค่คำลาไม่กี่คำ ทำมาเป็นอวดดี เหอะ… แม้จะยอมรับว่าเจ็บใจอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยคิดจะยอมแพ้กลางคัน เมื่อวิเวียนคือผู้หญิงที่ตัวเองหมายปองมาเนิ่นนาน

“อย่าดีแต่พูดแล้วกัน มารอดูกันยาวๆ แต่บอกไว้ก่อนเลย ว่าเรื่องแบบนี้… กูไม่เคยพลาด หึ… “

ปากหยักได้รูปยกยิ้มขึ้น มือหนาสองข้างล้วงเข้ากางเกงตั้งท่าโชว์เท่ไปตามปราสาคนชนะตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม กวนอีกคนได้สำเร็จก็เดินชิวออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่ง ต่างจากอีกคนที่หน้าตาบูดเบี้ยวแทบจะยกมุมปากยิ้มไม่ขึ้น

“เหอะ… คิดว่าตัวเองเป็นใคร เก่งมาจากไหนวะ”

แมกซ์ตันพึมพำอย่างหัวเสีย อย่าให้ถึงโอกาสของเขาขึ้นมา จะเยาะเย้ยคืนให้ฟันร่วงกันไปข้างเลยคอยดู