Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
เขาประกบริมฝีปากของเขามาที่ริมฝีปากฉันอีกครั้ง มันเป็นจูบที่บอกแทนทุกความรู้สึก เขาและฉันเราต่างคลั่งไคล้ในกันและกันมาก และเมื่อมือของเขากำลังจะปลดเปลื้องเสื้อผ้าของฉันออก มันก็ทำให้ฉันสะดุ้งตกใจหนีเขาทันที "เอวารีนเป็นอะไรครับ" ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไป ตอนนี้ไม่ใช่ฉันไม่มีอารมณ์นะ ฉันอยากตกเป็นของเขา แต่ว่า...ร่างกายของฉันมันไม่ได้งดงามเลย ร่างกายที่ถูกแม่ตีด้วยไม้เรียวตั้งแต่เด็ก มันทำให้ฉันมีบาดแผลมาจนถึงทุกวันนี้ ฉันชะงักกับบทรักที่กำลังจะเกิดขึ้นในทันที เมื่อฉันนึกถึงเรือนร่างที่มีตำหนิของตัวเอง และฉันก็ต้องเอื้อนเอ่ยบอกเขาไป "เอวารีนอยากกลับบ้านแล้วค่ะ" เสียงของฉันดูสิ้นหวังมาก "เกิดอะไรขึ้นครับ เอวารีนเป็นอะไร" พี่เฟยหลงตกใจที่อยู่ๆ ฉันก็หยุดชะงักทุกอย่าง "เอวารีนแค่...แค่ไม่อยากทำแล้วค่ะ" "รังเกียจพี่หรอครับ" "ไม่เลยค่ะ ไม่ได้รังเกียจพี่เลยค่ะ" "แล้วเกิดอะไรขึ้น บอกพี่ได้ไหมครับ" "พี่อย่ารู้เลยค่ะ พาเอวารีนกลับบ้านเถอะค่ะ" พี่เฟยหลงเดินมาจับมือฉัน เขายกมือฉันขึ้นมาจับ และนำไปสัมผัสที่ใบหน้าของเขา "เอวารีนไว้ใจผู้ชายคนนี้ไหมครับ" น้ำเสียงของเขาฟัง แล้วดูจริงใจมาก "เอวารีนไว้ใจพี่ค่ะ แต่..." "บอกพี่มาเถอะครับ พี่รับได้ทุกอย่าง" "แต่ร่างกายของเอวารีนมันไม่ได้สวยอย่างที่เห็นนะคะ" "เอวารีนสวยขนาดนี้ จะมีตรงไหนที่ไม่น่ามองอีกหรอครับ แค่เท่าที่พี่เห็นตอนนี้ ก็ทำให้พี่แทบคลั่งตายแล้ว" พี่เฟยหลงดึงมือของฉันไปจูบ เขามองมายังนัยน์ตาของฉัน คล้ายกับกำลังบอกว่าเขายังอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าอะไรที่ฉันเป็นมา เขาจะรับมันได้ทุกอย่าง ฉันจึงค่อยๆ เดินไปที่มุมห้องด้านหลัง ฉันยืนหันหลังให้เขา จากนั้นฉันก็ค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกทีละชิ้นๆ จนตอนนี้ร่างกายของฉันไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ และมันทำให้เขาต้องตกใจกับภาพที่ได้เห็น ร่างกายของฉันตั้งแต่ก้นจนถึงต้นขาด้านหลังเป็นรอยถูกตีอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นรอยแผลเป็นที่เกิดขึ้นตั้งแต่ฉันยังเด็ก แต่แล้วเสียงของฉันก็ทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ "รังเกียจเอวารีนไหมคะ" "ไม่ครับ ร่างกายของเอวารีนสวยที่สุดแล้ว"
ตอนที่ 1 [F&E] บทนำที่ 1
"เพี๊ยะๆๆ" เสียงไม้เรียวถูกฟาดเข้าที่ก้นของเด็กน้อยวัยห้าขวบ
ม๊าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่รู้สึกหงุดหงิดป๊า และม๊าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันซน ฉันก็แค่ซนไปตามวัย...ก็ฉันยังเด็ก ทำไมม๊าต้องตีฉันด้วย
......
Elvelyn talk
"เฮ้อ ฝันแบบนี้อีกแล้ว เมื่อไรจะเลิกฝันแบบนี้สักที" ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวและส่องกระจกเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง
"วันนี้แล้วสินะจะได้ใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น เป็นวันสุดท้าย"
วันนี้เป็นวันที่ฉันจะไปรับผลการเรียนที่โรงเรียน
"กลับให้มันไวไวล่ะ มาช่วยฉันทำงานบ้าง เงินที่ป๊าแกส่งมา มันพอยาไส้แค่แก แต่ไม่พอยาไส้ฉัน"
เสียงของม๊าตะโกนด่าฉันออกมา
เฮ้อ...ยังกับเปิดเทปซ้ำวนไปวนมา เป็นแบบนี้ทุกเช้าเลยจริงๆ ฉันพลางคิดใจใน แต่ก็เถียงอะไรม๊ากลับไปไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้าเป็นเด็กดีต่อไป เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับท่าน
"ค่ะม๊า หนูจะรีบกลับค่ะ"
"ให้มันจริงเถอะย่ะ"
เมื่อฉันถึงโรงเรียนก็มุ่งตรงไปรับผลการเรียนที่ห้องเรียนทันที
"โห!!! ผลการเรียนยังดีเหมือนเดิมเลยเอวารีน ทำไมเรียนเก่งจัง ดูฉันสิ โง๊โง่"
จินเย่ว เพื่อนสนิทวิ่งมาเกาะแขนของฉัน เธอชะโงกหน้ามาดูผลการสอบที่ฉันกำลังเปิดดูอยู่
"ถ้าผลการเรียนตกก็ถูกม๊าตีอีก ไม่อยากถูกตีแล้ว เนื้อตรงก้นด้านไปหมดแล้วเนี่ย"
ฉันพูดเชิงติดตลกกลับไป
"ฮ่าๆๆๆ บ้าน่ะแก ผิวพรรณแกดีขนาดนี้ จะมีส่วนไหนที่ไม่น่ามองอีกล่ะ"
จินเย่วกล่าวชมเพื่อนสนิทอย่างฉัน ฉันเป็นเด็กสาวหน้าตาดี ผิวขาวผุดผ่อง ซึ่งดูแล้วไม่น่ามีส่วนไหนในร่างกายที่จะบกพร่องได้เลย แต่ใครจะรู้ล่ะว่าภายในร่างกายฉันจะมีรอยแผล
"ขอกลับบ้านก่อนนะ ไม่อยากให้ม๊าโกรธ"
ฉันรีบกล่าวลาเพื่อน เพราะไม่อยากถูกม๊าตีอีกแล้ว หากกลับถึงบ้านช้า
"เฮ้ย...เอวารีน และจะไม่ไปกินไอติมกันก่อนหรอ"
"ไม่อ่ะแก ไว้วันหลังละกัน แกไปกับคนอื่นๆ ก่อนเลย"
"เออๆ แล้วคราวหน้าอย่าเบี้ยวอีกล่ะ"
"จ้า"
ฉันโบกมือลาเพื่อน และเมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ก็ต้องได้ยินเสียงม๊าคุยโทรศัพท์กับป๊า
"ทำไมไม่เอาลูกแกไปสักทีวะ แกรู้ไหมว่าฉันเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้ ก็เพราะมีมันเนี่ยแหละ"
วินาทีที่ได้ยิน...หัวใจฉันแทบแตกสลาย ฉันรู้ว่าม๊าอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ก็ติดที่ต้องเลี้ยงดูฉัน เพราะงานที่ป๊าทำ มันทำให้ป๊าต้องจากบ้านไปไกล ป๊าทำได้แค่เพียงส่งเงินมาให้เราสองคนแม่ลูกใช้ แต่เมื่อม๊าทนความเหงาไม่ไหว ก็ขอหย่ากับป๊าตั้งแต่ฉันยังเด็ก
เมื่อการหย่าเกิดขึ้น เป็นสาเหตุที่ป๊าลดการส่งเงินมาให้ ป๊าจะส่งมาแค่ในส่วนของฉันเท่านั้น และตัดส่วนของม๊าออก ฉันเข้าใจม๊านะและก็เข้าใจป๊าด้วย งานของป๊า มันทำให้ชีวิตครอบครัวพังได้ แต่ป๊าไม่มีทางเลือก งานที่ป๊าทำ รายได้ค่อนข้างดี ป๊าจำเป็นต้องเลือกทำงานที่ไกลบ้าน เพื่อส่งเงินกลับมาให้ครอบครัว แต่ม๊า...ม๊าก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรู้สึกเหงา เมื่อสามีห่างไกล ม๊าก็คงน้อยใจเป็นธรรมดา ความเหงาทำให้ม๊าเผลอใจให้ชายอื่นและขอหย่ากับป๊า
แต่เมื่อม๊าคบกับผู้ชายคนใหม่ก็คบกันได้ไม่ถึงปี เขาก็ทิ้งม๊าไป และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ม๊าเป็นผู้หญิงที่อารมณ์ไม่คงที่เลย
ฉันได้ยินคำพูดที่ม๊าพูดกับป๊า ม๊าพูดเหมือนว่าฉันคือตัวถ่วงชีวิตท่าน ฉันจึงวิ่งออกจากหน้าประตูไปและวิ่งไปเรื่อยๆ ซึ่งฉันวิ่งอย่างไร้จุดหมาย
"เอี๊ยดดดดด"
เสียงรถเบรคกะทันหัน เสียงมันดังมาก จนคนแถวนั้นถึงกับต้องหันมามอง ขณะที่ฉันนั่งกองลงกับพื้นตรงกลางถนน [นี่ฉันวิ่งแบบไม่มีสติมาที่กลางถนนได้อย่างไร]
"นี่เธอ อยากตายหรือไง ถึงได้วิ่งออกมากลางถนน"
_______________________________