ตอนที่ 1 [F&E] บทนำที่ 1

"เพี๊ยะๆๆ" เสียงไม้เรียวถูกฟาดเข้าที่ก้นของเด็กน้อยวัยห้าขวบ

ม๊าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่รู้สึกหงุดหงิดป๊า และม๊าจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันซน ฉันก็แค่ซนไปตามวัย...ก็ฉันยังเด็ก ทำไมม๊าต้องตีฉันด้วย

......

Elvelyn talk

"เฮ้อ ฝันแบบนี้อีกแล้ว เมื่อไรจะเลิกฝันแบบนี้สักที" ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียง เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวและส่องกระจกเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง

"วันนี้แล้วสินะจะได้ใส่ชุดนักเรียน ม.ต้น เป็นวันสุดท้าย"

วันนี้เป็นวันที่ฉันจะไปรับผลการเรียนที่โรงเรียน

"กลับให้มันไวไวล่ะ มาช่วยฉันทำงานบ้าง เงินที่ป๊าแกส่งมา มันพอยาไส้แค่แก แต่ไม่พอยาไส้ฉัน"

เสียงของม๊าตะโกนด่าฉันออกมา

เฮ้อ...ยังกับเปิดเทปซ้ำวนไปวนมา เป็นแบบนี้ทุกเช้าเลยจริงๆ ฉันพลางคิดใจใน แต่ก็เถียงอะไรม๊ากลับไปไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้าเป็นเด็กดีต่อไป เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับท่าน

"ค่ะม๊า หนูจะรีบกลับค่ะ"

"ให้มันจริงเถอะย่ะ"

เมื่อฉันถึงโรงเรียนก็มุ่งตรงไปรับผลการเรียนที่ห้องเรียนทันที

"โห!!! ผลการเรียนยังดีเหมือนเดิมเลยเอวารีน ทำไมเรียนเก่งจัง ดูฉันสิ โง๊โง่"

จินเย่ว เพื่อนสนิทวิ่งมาเกาะแขนของฉัน เธอชะโงกหน้ามาดูผลการสอบที่ฉันกำลังเปิดดูอยู่

"ถ้าผลการเรียนตกก็ถูกม๊าตีอีก ไม่อยากถูกตีแล้ว เนื้อตรงก้นด้านไปหมดแล้วเนี่ย"

ฉันพูดเชิงติดตลกกลับไป

"ฮ่าๆๆๆ บ้าน่ะแก ผิวพรรณแกดีขนาดนี้ จะมีส่วนไหนที่ไม่น่ามองอีกล่ะ"

จินเย่วกล่าวชมเพื่อนสนิทอย่างฉัน ฉันเป็นเด็กสาวหน้าตาดี ผิวขาวผุดผ่อง ซึ่งดูแล้วไม่น่ามีส่วนไหนในร่างกายที่จะบกพร่องได้เลย แต่ใครจะรู้ล่ะว่าภายในร่างกายฉันจะมีรอยแผล

"ขอกลับบ้านก่อนนะ ไม่อยากให้ม๊าโกรธ"

ฉันรีบกล่าวลาเพื่อน เพราะไม่อยากถูกม๊าตีอีกแล้ว หากกลับถึงบ้านช้า

"เฮ้ย...เอวารีน และจะไม่ไปกินไอติมกันก่อนหรอ"

"ไม่อ่ะแก ไว้วันหลังละกัน แกไปกับคนอื่นๆ ก่อนเลย"

"เออๆ แล้วคราวหน้าอย่าเบี้ยวอีกล่ะ"

"จ้า"

ฉันโบกมือลาเพื่อน และเมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ก็ต้องได้ยินเสียงม๊าคุยโทรศัพท์กับป๊า

"ทำไมไม่เอาลูกแกไปสักทีวะ แกรู้ไหมว่าฉันเริ่มต้นชีวิตใหม่ไม่ได้ ก็เพราะมีมันเนี่ยแหละ"

วินาทีที่ได้ยิน...หัวใจฉันแทบแตกสลาย ฉันรู้ว่าม๊าอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่แต่ก็ติดที่ต้องเลี้ยงดูฉัน เพราะงานที่ป๊าทำ มันทำให้ป๊าต้องจากบ้านไปไกล ป๊าทำได้แค่เพียงส่งเงินมาให้เราสองคนแม่ลูกใช้ แต่เมื่อม๊าทนความเหงาไม่ไหว ก็ขอหย่ากับป๊าตั้งแต่ฉันยังเด็ก

เมื่อการหย่าเกิดขึ้น เป็นสาเหตุที่ป๊าลดการส่งเงินมาให้ ป๊าจะส่งมาแค่ในส่วนของฉันเท่านั้น และตัดส่วนของม๊าออก ฉันเข้าใจม๊านะและก็เข้าใจป๊าด้วย งานของป๊า มันทำให้ชีวิตครอบครัวพังได้ แต่ป๊าไม่มีทางเลือก งานที่ป๊าทำ รายได้ค่อนข้างดี ป๊าจำเป็นต้องเลือกทำงานที่ไกลบ้าน เพื่อส่งเงินกลับมาให้ครอบครัว แต่ม๊า...ม๊าก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความรู้สึกเหงา เมื่อสามีห่างไกล ม๊าก็คงน้อยใจเป็นธรรมดา ความเหงาทำให้ม๊าเผลอใจให้ชายอื่นและขอหย่ากับป๊า

แต่เมื่อม๊าคบกับผู้ชายคนใหม่ก็คบกันได้ไม่ถึงปี เขาก็ทิ้งม๊าไป และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ม๊าเป็นผู้หญิงที่อารมณ์ไม่คงที่เลย

ฉันได้ยินคำพูดที่ม๊าพูดกับป๊า ม๊าพูดเหมือนว่าฉันคือตัวถ่วงชีวิตท่าน ฉันจึงวิ่งออกจากหน้าประตูไปและวิ่งไปเรื่อยๆ ซึ่งฉันวิ่งอย่างไร้จุดหมาย

"เอี๊ยดดดดด"

เสียงรถเบรคกะทันหัน เสียงมันดังมาก จนคนแถวนั้นถึงกับต้องหันมามอง ขณะที่ฉันนั่งกองลงกับพื้นตรงกลางถนน [นี่ฉันวิ่งแบบไม่มีสติมาที่กลางถนนได้อย่างไร]

"นี่เธอ อยากตายหรือไง ถึงได้วิ่งออกมากลางถนน"

_______________________________