Episode 20

ตายไปแล้ว?

เพราะผมคิดว่าคนธรรมดาโดนเข้าไปถึงขนาดนั้นไม่น่าจะมีชีวิตรอดได้ แต่ว่า.... ท่ามกลางกลุ่มควันกลับเห็นเงาของชายคนหนึ่งกางมือรับระเบิดเหล่านั้นด้วยความปิติยินดี แถมรอยยิ้มนั่นผมยังจำได้ไม่มีทางลืม

นั่นมาร์ค.... ไม่ผิดแน่

พอควันได้จางลง ก็ปรากฏตำแหน่งโล่ของปาร์ตี้เรา ที่มีสภาพชุดเกราะขาดกระจุยกระจาย แต่จุดที่ผมสนใจมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น มันคือหลังจากนี้ตางหาก

“หัวใจของข้ามันกำลังล้ำร้อง! ขออีก!!! ”

“อ๊ะ...”

ผมได้แต่อ้าปากค้าง

ไอหมอนี่... มันสาย M ชัดๆ! ว่าแล้วทำไมพวกหม่าม้าถึงได้ไม่ชอบ

“ยุยจังอย่าดูน้า!!! ของเสื่อมๆ แบบนี้ไม่เหมาะกับเด็กๆ อย่างยุยจังหรอก!!!! ”

“คิดถูกจริงๆ ที่ขัดขวางไม่ให้มนุษย์ผู้นั้นเข้าใกล้ๆ ยุยจัง”

อู่ว... พวกหม่าม้าที่เกาะอยู่ตามหัวตามไหล่ของผม ก็พยักหน้าเห็นพ้องต้องกันว่ามาร์คนั้นอันตรายสำหรับผม

ดีนะที่ไม่เรียกผมว่าราชินีของผม ไม่งั้นผมคงได้รับความเสียหายทางจิตใจเป็นอย่างมากแน่ๆ

“อ่า... อย่าไปใส่ใจเจ้ามาร์คมันเลยสาวน้อย”

สาวน้อย? เป็นคำเรียกที่ไม่ค่อยชอบใจเลยแฮะ

ผมหรี่ตามองเล็กน้อยกับคำว่าสาวน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ตำแหน่งฮิลนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องต่อสู้เลยสักนิด เพราะฉะนั้นแค่เดินตามแล้วก็คอยฮิลแค่นี้ก็พอแล้ว ช่างโสภาเหลือเกินน้า... ตำแหน่งนี้

แต่มีเรื่องแปลกอยู่อย่าง สนามแข่งค้อนข้างจะเป็นป่าทึบ แล้วทำไมปาร์ตื้อื่นถึงหาพวกเราเจอได้เร็วขนาดนี้ หรือว่าปาร์ตี้อื่นจะมีพวกเวทย์ค้นหาแบบที่เจ้าชินคิมันใช้กัน

พอผมคิดมาได้ถึงตรงนี้ ก็เข้าใจได้ในทันทีว่า มันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็ได้ เพราะหลังจากที่เจ้านั้นร่ายเวทย์ค้นหาโดยรอบ เจ้าชินคิก็สามารถที่จะยืนยันเป้าหมายได้โดยทันที

“ระลอกที่สามจะมาแล้ว!!! เราจะบุกไปทางด้านหน้ากัน ตามชั้นมาเร็วเข้า! ”

“เข้าใจแล้ว...”

ชินคิออกคำสั่งกับทุกคนรวมทั้งผม ซึ่งทุกคนก็พยักหน้าเข้าใจแล้ววิ่งตามเจ้านั่นไปในทันที

นี่นีทอย่างผมจะต้องมาวิ่งหรือเนี่ย ทั้งๆ ที่โลกเดิมของผมนั้น ไม่เคยแม้แต่จะออกจากบ้านเลยแท้ๆ ยกเว้นไปเติมเสบียงนะ

มันช่าง.....

“แฮ่กๆ .... แฮ่กๆ ....”

“น-นี่เธอ พึ่งจะวิ่งมาได้สองสามก้าวก็หอบซะแล้ว จะไหวไหมเนี่ย!!!! ”

ทุกคนหยุดวิ่งเพราะเสียงริช ที่กำลังก้มลงมามองผมที่นั่งทรุดลงกับพื้น

ค-เค้าไม่คิดว่าจะต้องมาวิ่งนี่นา แล้วนิทอย่างเค้ายังต้องมาวิ่งมาราทอนอะไรแบบนี้อีก นี่มันฝันร้ายชัดๆ!!

“ทำยังไงดีชินคิ ถ้าขืนเป็นแบบนี้เราโดนปาร์ตี้อื่นรุมแน่”

จริงสิ ขอหม่าม้าให้ช่วยดีกว่า

“หม่าม้า.... หนูวิ่งไม่ไหวแหลว..... ช่วยหนูหน่อยค้า.....”

“อะ อ่า... หม่าม้าเองก็ไม่คิดว่ายุยจังจะเหนื่อยง่ายขนาดนี้ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหา เอาแบบนี้เป็นไง รองเท้าแห่งสายลม”

“อูววว ของคุณมากค่ะ รู้สึกสบายขึ้นมากเลย”

“งั้นก็ไปต่อได้แล้ว พวกนั้นรอยุยจังอยู่นะ”

ผมเงยหน้าขึ้นแล้วบอกริชว่าไม่เป็นไร

“ไม่เป็นไร ข้าร่ายเวทย์รองเท้าแห่งสายลมไปแล้ว เพราะงั้นไม่มีปัญหา”

“เอ๋... เวทย์อะไรของเจ้าล่ะนั่น?”

รองเท้าของผมมีปีกแห่งสายลมปรากฏขึ้นมา มันเป็นปีกเล็กๆ แต่ก็สามารสังเกตเห็นได้ มันยกเท้าของผมให้ลอยขึ้นมาจาดพื้นเล็กน้อย และสามารถเคลื่อนที่ไปในทิศทางที่ผมต้องการได้

ส่วนรายละเอียดผมยังไม่รู้แน่ชัด เอาเป็นว่า มันสามารถทำให้ผมไม่ต้องวิ่งได้

ดูริชจะยังไม่ค่อยเข้าใจเพราะไม่เห็นถึงความแตกต่าง ผมก็เลยลอยไปรอบๆ ตัวของริชให้ดู แล้วมันยังสามารถเพิ่มความเร็วได้ด้วย จนริชที่เห็นยังต้องแสดงสีหน้าตกใจออกมา

“ข้ายังไม่เคยเห็นเวทย์นี้มาก่อนเลย เจ้าไปเรียนมาจากไหนกัน”

“ไม่รู้สิ...”

อยู่ดีๆ ริชเข้ามาเกาะไหล่ของผมจนผมตกใจ ถึงตอนแรกจะบอกปัดความรับผิดชอบไปแบบนั้นก็เถอะ แต่ผมก็คงจะบอกไม่ได้ว่าหม่าม้าเอลาสเป็นคนใช้เวทย์นี้ให้กับผม เอาเป็นว่า จะยืนมองผมกันอีกนานไหม? นี่ไม่ใช่เวลาที่ทุกคนจะต้องวิ่งก่อนหรอ?

ฟิว!!! ตุ่ม!!! ตุ่ม!!! บุง!!!

นั่นไง พึ่งคิดยังไม่ทันไร ปาร์ตี่อื่นก็ตามพวกเรามาจะทันอยู่แล้ว ซึ่งริชเองที่เห็นแบบนั้นก็รีบปล่อยไหล่ของผมโดยทันที

“แย่แล้ว มัวแต่เสียเวลากับเรื่องนี้ รีบไปเร็วเข้า ก่อนที่จะถูกล้อม ไปเร็ว!! ”

ฟิ้ว!!! ตั่ม!!!!

“วะ! ว๊าย!! .... อุ! ”

ตุบ! ก้นผมจ้ำเบ้ากับลูกไฟลูกหนึ่งที่ลอยมาตรงหน้าผม ถึงมันจะถูกอะไรป้องกันเอาไว้ก็เถอะ แต่ว่ามันตกใจนี่นา ก็เลยเผลอหลุดร้องออกไปนิดหน่อย ก่อนที่ขาจะหมดแรงแล้วก้นจ้ำเบ้าลงไปกับพื้นดินเลย

อูววว นึกว่าจะตายเสียแล้ว สงสัยคงได้พวกหม่าม้าช่วยเอาไว้แน่ๆ เลย

“หืม ขอสักนิดเถอะ ระเบิดอากาศ”

ฟิ้ว.....

เสียงลูกบอลอากาศขนาดเล็กที่ถูกแอบปล่อยออกไป

“ยุยจังเป็นอะไรไหม ลุกไหวหรือป่าวจ้ะ”

หม่าม้าเข้ามาจับแก้มของผม แล้วถามผมด้วยความเป็นห่วง

“หวะ ไหวค่ะ แค่นี้เอง”

“รีบลุกแล้วก็รีบตามมาเร็วๆ เข้า ปาร์ตี้อื่นจะตามมาทันแล้วนะ”

ผมรีบลุกขึ้นปัดฝุ่นตามตัว แล้วก็รีบลอยตามไปทันที แล้วหลังจากนั้น

ฟิ้ว...........

เสียงลูกบอลอากาศลอยไปอย่างช้าๆ

บลู่ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

และระเบิดอากาศออกมาเป็นวงกว้าง

“หนะ นี่มันอะไรกันค้า!!!!!!!!! สนามหายไปครึ่งสนาม นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นค้า!!!!!!!!!! ตั้งแต่ที่ดิฉันเป็นสภานักเรียนมา ก็ไม่เคยเห็นเวทย์ชนิดไหนที่มีพลังทำลายขนาดนี้มาก่อน!!!! นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะเนี่ย!!!! ท่านมหาปราชญ์... ช่วยชี้แนะกับท่านผู้ชมที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตกด้วยเถอะคะ ถือว่าดิฉันขอร้องแทนท่านผู้ชม ไม่ใช่นั่งใจลอยอยู่อย่างนี้น้าค๊า!!!! ท่านมหาปราชญ์!!!!!!! ”

หลังจากนั้นก็ได้รู้ว่าท่านมหาปราชญ์นั้น ได้ช็อกไปเสียแล้ว

ทุกคนต่างหมอบลงกับพื้นยกเว้นผมที่ไม่รู้สึกถึงแรงลมอันรุนแรงที่พัดผ่านมาเลย ถึงจะแรงผิดปรกติไปจากแรงลมโดยธรรมชาติก็ตาม แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะแรงถึงขนาดที่จะต้องหมอบลงไปกับพื้นเลยนี่นา หรือว่าผมคิดไปเอง

อ๊ะ! เจ้ามาร์คปลิวไปยันโน่นเลย มันเวอร์เกินไปหรือว่ามันเป็นเรื่องปรกติกันนะ?

“ท่านมหาปราชญ์ๆ!! เป็นอะไรไหมคะ ทำใจดีๆ เอาไว้ค่ะ หมอ!! หมอ!!!! ”

เสียงพิธีกรดูถ้าจะวุ่นวายกันน่าดูเลยสินะข้างบนโน้น ผมเองก็ไม่รู้ว่าด้านหลังของผมนั้นเกิดอะไรขึ้น เพราะต้นไม้บัง แต่ที่ผมเห็นบนท้องฟ้านั้นคือ มีซากต้นไม้มากมาย มีคนแล้วก็ พื้นดินหรือเศษดิน ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าเต็มไปหมด

แล้วตอนนี้ สิ่งที่ผมได้กล่าวเอาไว้ทั้งหมดก่อนหน้านี้ ก็กำลังตกลงมาด้านล่างอย่างเห็นได้ชัด

“ระ-โรงเรียนข้า....”

“ท่านมหาปราชญ์!!!!!!!! ”