ตอนที่ 4 [F&P] เริ่มทำความรู้จัก

Ploy talk

ฉันหยิบยาบนหัวเตียงขึ้นมากิน และเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นฉันก็ออกมาทาน breakfast ที่อยู่บนโต๊ะ

"ห้องนี้กว้างมากๆ น่าจะเกือบหนึ่งร้อยตารางเมตรได้เลยมั้ง สิ่งอำนวยความสะดวกก็พร้อม ที่สำคัญห้องสวยมากๆ" ฉันเอ่ยชมห้องพักเบาๆ กับตัวเอง

ฉันใช้เวลาคุยโทรศัพท์กับพี่ฟ้าใส ล้างหน้า แปรงฟัน และทานข้าว ก็ร่วมสี่สิบนาทีแล้ว ฉันจึงเหลือเวลาอาบน้ำและแต่งตัวน้อยมากๆ ตอนนี้ฉันรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ และลงไปนอนแช่น้ำอุ่นในอ่างอาบน้ำให้ร่างกายได้ผ่อนคลาย โดยที่ไม่ได้ล็อคประตูห้องน้ำแต่อย่างใด เพราะฉันคิดว่าคงไม่มีใครเข้ามาตอนนี้

ขณะนอนแช่น้ำ ฉันก็เปิดเพลงตัวเองฟังไปด้วย มันเป็นเพลงรักภาษาอังกฤษ ซึ่งถูกแต่งขึ้นโดยนักแต่งเพลงชาวต่างชาติท่านหนึ่ง และมันก็ส่งผลให้เพลงนี้ติดชาร์ต Top 5 ไปในหลายๆ ประเทศ เพียงแค่ปล่อยออกมาไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น

ฉันหลับตาลงและนอนฟังเพลงในอ่างน้ำอุ่นอย่างเพลิดเพลิน ฉันคิดว่าจะแช่น้ำแค่สิบนาทีและเร่งอาบน้ำให้เสร็จ เพราะฉันเป็นคนอาบน้ำเร็ว ถ้าคุณเฉินเข้ามา ตอนที่ฉันยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย เขาคงให้เวลาฉันเพิ่มอีกหน่อยล่ะ

...

Fei Zhen talk

"พลอย พลอย อยู่ไหน" ผมเดินเข้ามาภายในห้องก็ไม่เห็นเธอ และไม่ว่าผมจะเรียกเธอกี่ครั้ง เธอก็ไม่ตอบกลับมา ผมเริ่มกังวลว่าเธอจะเป็นอะไร เธออาจยังแฮงค์อยู่และไม่แน่เธออาจจะพลาดล้มลงในห้องน้ำก็เป็นได้ ผมจึงรีบเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป แต่แล้ว...ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า แทบทำให้หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ

พลอยนอนร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ในอ่างอาบน้ำ เธอหลับตาพริ้มและกำลังฟังเพลงของตัวเองที่เธอเปิดเสียงเพลงค่อนข้างดัง แน่นอน...มันทำให้เธอไม่ได้ยินเสียงที่ผมเรียกหลายต่อหลายครั้ง และคงไม่ได้ยินแม้แต่เสียงประตูห้องน้ำที่ผมเปิดเข้ามาอีกด้วย

ร่างกายของเธอสวยงามมากๆ ผิวพรรณขาวนวลเนียนผ่อง ผมที่เกล้าไว้ มีปอยผมร่วงลงมาด้านหน้าซึ่งรับกับใบหน้าและคอที่งามระหง ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเห็น ทำให้ผมยืนขาแข็งและไม่สามารถก้าวเท้าขยับไปไหนได้

"กรี๊ดดดด" ทันใดนั้น...พลอยกรี๊ดเสียงดังสุดขีดเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาและเห็นผมยืนมองเธอแบบไม่กระพริบตา เธอจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะหยิบผ้าขนหนูมาปกปิดร่างกายตัวเอง แต่สุดท้ายแล้วด้วยความเร่งรีบ ทำให้เธอลื่นและกำลังจะล้มลง

"เฮ้ย...คุณ" ผมรีบเข้าไปคว้าตัวเธอไว้ทันที

ตอนนี้สภาพของพลอยคือ...ยืนร่างกายเปลือยเปล่าและอวัยวะแทบทุกส่วนของเธอกำลังแนบประชิดเข้ากับร่างกายของผม สองมือของผมโอบกอดเข้าที่เอวของเธอ และเธอก็เอาสองมือมาคล้องที่คอผมไว้ วินาทีนั้นสายตาของสองเราก็ประสานสบตากันพอดี

"กรี๊ด!!!!!! คนบ้า...เข้ามาทำไม ออกไป!!!!!!" พลอยกรี๊ดสุดเสียงอีกครั้ง เธอย้ายสองมือออกมาดันเข้าที่หน้าอกของผม และรีบไล่ผมให้ออกจากห้องเธอไป

ผมจึงค่อยๆ ปล่อยเธอและรีบหันหลังกลับ ผมไม่ต้องการให้เธอรู้สึกอับอายไปมากกว่านี้

"คุณยืนดีดี เดี๋ยวก็ลื่นล้มอีก ผมจะออกไปแล้ว ผมให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมง คุณต้องอาบน้ำและแต่งตัวให้เสร็จ" สิ้นเสียงของผม ผมก็จ้ำอ้าวรีบเดินจากออกไปทันที

...

Ploy talk

"เขาเข้ามาทำไม เขาเห็นหมดแล้วใช่ไหม" ฉันได้แต่บ่นแล้วบ่นเล่า ฉันคงไม่แช่น้ำอุ่นต่อแล้ว ฉันรีบอาบน้ำให้เสร็จภายในห้านาที และเดินออกมาข้างนอกเพื่อแต่งตัว ทันใดนั้นสายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นกระดาษ Note ที่เขาวางทิ้งไว้บนหัวเตียง

[ใส่ชุดสีขาวซะ วันนี้เราจะไปเดินห้างกัน] คุณเฉินเขียนสั่งฉันไว้ เขาให้ฉันใส่ชุดสีขาวที่ถูกเตรียมเอาไว้ในตู้

"พิลึกคนจริง สั่งเก่งเหลือเกิน นี่เป็นนายจ้างหรือเป็นเจ้าชีวิตกันแน่ แม่ไม่เคยสั่งให้ฉันต้องทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลยนะ" ฉันบ่นไปเรื่อยเปื่อย แต่ฉันก็ยังเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าและหยิบชุดที่เขาเตรียมไว้ออกมาสวมใส่

ฉันมองดูเงาตัวเองในกระจก ชุดสวยมากๆ ชุดเดรสกางเกงยาวสีขาวทั้งชุด ดูเป็นผู้ดี๊ผู้ดี ตอนนี้ฉันรีบแต่งหน้าทำผมให้เสร็จในเวลาที่เหลือ เพราะฉันไม่อยากเจอเหตุการณ์แบบตอนนั้นอีกแล้ว

"ครบครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไมคุณเฉินยังไม่เข้ามาอีก" ฉันนั่งรอตรงโซฟา สายตาก็จับจ้องมองไปที่ประตู ฉันรอให้เขาเดินเข้ามา จะได้รีบไปทำธุระตามที่เขาต้องการให้มันจบๆ ไปเสียที ฉันอยากให้เวลาผ่านไปไวไว จะได้กลับประเทศไทย และตอนนี้ฉันก็รอเขาไปถึงสี่สิบห้านาทีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่เดินเข้ามา

...

Fei Zhen talk

ผมยังไม่กล้าเดินเข้าไป จึงยืนรอเธอตรงด้านนอกอีกสิบห้านาที เพราะเกรงว่าเธอยังแต่งตัวไม่เสร็จและจะเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เธออับอายแบบตอนในห้องน้ำอีก และตอนนี้ผ่านไปสี่สิบห้านาทีแล้ว เธอน่าจะเสร็จแล้วล่ะมั้ง แต่เพื่อความปลอดภัย ผมคิดว่าควรให้แม่บ้านเข้าไปดูลาดเลาก่อนดีหรือไม่ ผ่านไปนานขนาดนี้เธอน่าจะเสร็จแล้วล่ะ

ผมจึงตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไปและก็เห็นเธอนั่งรออยู่บนโซฟา

[ทำไมเธอถึงได้ดูสวยในทุกชุดแบบนี้] ผมพลางคิดในใจ เมื่อผู้หญิงตรงหน้าสวยจับใจทุกครั้งที่ได้เห็น

"คุณช้านะคะ เลทมาสิบห้านาทีแล้ว"

"ผมไม่อยากพรวดพราดเข้ามา เดี๋ยว..."

"นี่คุณ หยุดพูดๆ" แก้มของพลอยค่อยๆ แดงระเรื่อ เธอคงกำลังคิดถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำอย่างแน่นอน

"วันนี้คุณจะพาพลอยไปไหนคะ" เธอลุกขึ้นและเดินตรงมาหาผม

"ฮาร์เบอร์ซิตี้ ตามผมมา" ผมพูดจบก็หันหลังเดินนำออกไปทันที

...

Ploy talk

ฉันเดินตามเขาออกไป และก็ต้องตกใจกับบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้อง ตอนนี้มีบอดี้การ์ดสิบคน ซึ่งยืนฝั่งละห้าคน ทุกคนกำลังยืนรอรับคุณเฉินกับฉัน และคุณเฉินยังคงยืนรอให้ฉันมายืนข้างๆ เพื่อเดินไปพร้อมๆ กัน

เมื่อเราสองคนเดินมาถึงลานจอดรถ รถ Rolls-Royce ก็ขับมาจอดตรงหน้าฉัน และยังมีรถ BMW อีกสองคัน จอดต่อท้ายอยู่

"ขึ้นรถ" คุณเฉินเปิดประตูรถด้านหลังให้ฉัน

"คุณจะเป็นคนขับรถให้พลอยหรอคะ" ฉันจึงแกล้งหยอกถามเขาไป

"ผมจะนั่งข้างๆ คุณ" เขาปิดประตูและเดินมาอีกฝั่ง ซึ่งบอดี้การ์ดยืนเปิดประตูรอให้เขาเข้าไปนั่งเรียบร้อยแล้ว

"พลอยถามคุณจริงๆ นะ คุณเป็นนักธุรกิจหรือเป็นมาเฟีย ทำไมลูกน้องเยอะขนาดนี้คะ" ฉันถามเขาทันทีที่เขาเข้ามานั่งข้างๆ

"เจียวจ้าว มึงหาเส้นทางที่เร็วที่สุด กูเสียเวลามามากละ" เขาไม่ตอบฉัน แต่กลับหันไปสั่งลูกน้องแทน

"ครับนาย"

"ผมเป็นนักธุรกิจ และตอนนี้คุณทำผมสาย" แม้ปากเอื้อนเอ่ยตอบฉัน แต่สายตากลับมองตรงไปข้างหน้า ไม่ได้หันมาสบตากับฉันแต่อย่างใด

"และทำไมลูกน้องต้องเยอะขนาดนี้คะ" ฉันยังคงพยายามถามในสิ่งที่อยากรู้ต่อไป

"ผมมีหลายธุรกิจ จำเป็นต้องมีลูกน้องเยอะ"

"แล้วพาพลอยไปเดินห้างเนี่ย คนจะไม่แตกตื่นหรือไงคะ คุณลืมไปหรือเปล่าว่าพลอยเป็นศิลปินที่มีชื่อเสียงมาก"

"ผมสั่งปิดห้างแล้ว ช่วงเที่ยงจนถึงเย็นของวันนี้ ห้างจะเป็นของเรา"

[whaaaaaaaaat!!!] เขาทำบ้าอะไร จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลยหรอ ฉันพลางคิดในใจเพราะกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่คนข้างๆ ทำอยู่ตอนนี้

"คุณไม่ได้จะพาพลอยไปฆ่าใช่ไหมคะ"

"คุณเลิกคิดบ้าๆ และช่วยเงียบเถอะ ผมกำลังใช้ความคิด" เขาดุฉันทันทีเพราะฉันเริ่มถามเขาไม่หยุด

ฉันจึงหันหน้าและมองออกไปทางหน้าต่างฝั่งที่ของตัวเอง จากนั้นก็บ่นพึมพำและทำหน้ามุ่ยด้วยความโกรธ [ถามนิดหน่อยก็ไม่ได้ หงุดหงิดง่ายจริงๆ วัยทองหรือไงกัน] ฉันแอบกร่นด่าเขาในใจ เพราะงงกับอารมณ์ที่แปรปรวนของเขา เดี๋ยวดี เดี๋ยวร่าเริง เดี๋ยวเงียบ เขามัน...ไบโพล่าชัดๆ!

ลูกน้องของเขาใช้เวลาขับรถเพียงสิบนาทีเท่านั้น จากโรงแรมมาถึงห้างสรรพสินค้า ฉันรู้สึกโชคดีมากๆ ที่ยังรอดชีวิตจากอุบัติเหตุที่อาจจะเกิดขึ้นได้

เจียวจ้านเปิดประตูให้คุณเฉิน และบอดี้การ์ดอีกคนกำลังจะมาเปิดประตูให้ฉัน

"ไม่ต้อง กูเปิดเอง" คุณเฉินสั่งห้ามลูกน้องทันที

"ครับ ขอโทษครับนาย" บอดี้การ์ดก้มหัวและกล่าวขอโทษเขากลับไปทันที

เขาเดินมาเกือบถึงประตู ทันใดนั้น...ฉันก็เปิดประตูออกไปเอง จนประตูเกือบจะกระแทกโดนหน้าอกเขา

"ไม่ต้องค่ะ พลอยเปิดเองได้" ฉันเดินลงมาจากรถ และหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมใส่

...

Fei Zhen talk

[ทำไมดื้อจังวะ พูดก็เก่ง เถียงก็เก่ง อย่าให้ถึงวันที่ต้องตกเป็นเมียผม จะสั่งสอนให้หายดื้อเลย] ผมได้แต่คิดในใจ เพราะผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลต่อใจผมมากๆ ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงไม่ยอมให้พูดแม้แต่ประโยคแรกแล้ว

"วันนี้คุณจะให้พลอยทำอะไรบ้างคะ พลอยแทบไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย คุณไม่บอกอะไรสักอย่าง"

"ดูสินค้าที่คุณจะเป็นพรีเซ็นเตอร์"

"แล้วทำไมไม่พาพลอยไปดูที่โรงงาน พามาที่ห้างทำไม"

"เลิกถามแล้วเดินตามมา" ผมก้าวเท้าเดินออกไป แต่พลอยกลับไม่ยอมเดินตามมา และยังยืนอยู่กับที่ไม่ขยับไปไหน

ผมหันกลับไปมองเธอ ซึ่งการกระทำของเธอ ทำให้ผมแทบอยากจะอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า และฟาดไปที่ก้นแรงๆ สักสองทีจริงๆ แต่ผมต้องคุมอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ผมจึงทำได้แค่เพียงเดินไปจับมือเธอขึ้นมาคล้องที่แขนของผมเอาไว้

"ทำอะไรอ่ะ พลอยเดินเองได้ค่ะ"

"เลิกพูดและเดินสักที หรือจะให้อุ้ม"

พลอยเริ่มตกใจกับคำพูดของผม เธอจึงยอมควงแขนผมและเดินตามมาทันที ผมพาเธอมายัง shop จิวเวลรี่ ซึ่งใน shop มีเครื่องเพชรมากมาย ที่สำคัญแต่ละแบบมีดีไซน์ที่สวยมากๆ

"คุณชอบแบบไหน"

"สรุปคุณจะให้พลอยมาดูสินค้าที่พลอยต้องเป็นพรีเซ็นเตอร์หรือจะให้พลอยมาเป็น commenter เครื่องเพชรกันแน่คะ"

"นี่คืออีกหนึ่งธุรกิจของผม ผมต้องการให้คุณเป็นพรีเซ็นเตอร์เครื่องเพชร ซึ่งมันเป็นแบรนด์ของผม" ผมพยายามสูดหายใจเข้าลึกๆ ขณะพูดตอบเธอออกไป เพราะผมเริ่มหงุดหงิดที่เธอพยายามจะถามและเถียงผมตลอดเวลา เธอไม่เคยคล้อยตามหรือนิ่งเงียบเลยสักครั้ง

"คุณเลือกเลยค่ะ ถ้าพลอยต้องเป็นพรีเซ็นเตอร์ พลอยก็ต้องใส่เพื่อพรีเซ็นต์มันออกมา ทุกอย่างต้องแล้วแต่เจ้าของสินค้า นั่นคือคุณค่ะ"

[เลิกใช้เวลาทำความรู้จักและจับกดซะตอนนี้ดีไหม] ผมพลางคิดในใจแต่ทำได้เพียงยิ้มที่มุมปากออกไปเท่านั้น ใจจริงแล้ว...ผมอยากจับคนตรงหน้ากดให้จมเตียงเสียเหลือเกิน

_____________________________