ตอนที่ 3 [F&P] ไม่ make sense

Ploy talk

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนคิงไซส์ ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่ามีถาดอาหารวางไว้พร้อมสรรพอยู่บนโต๊ะทานข้าว และบนหัวเตียงมียาแก้ปวดหัวกับน้ำเปล่าวางเตรียมไว้ให้เช่นกัน ฉันพยายามคิดว่า...ทำไมตัวเองมานอนอยู่ตรงนี้ ฉันมาได้อย่างไรกัน แต่แล้วฉันก็เริ่มปะติดปะต่อและจำได้ลางๆ ว่า เมื่อคืนฉันกำลังเข้าห้องน้ำ และจากนั้นก็... ภาพทั้งหมดที่เริ่มไหลพรั่งพรูเข้ามาในหัว มันทำให้ฉันต้องสะดุ้งตกใจทันทีเมื่อคิดได้ว่า ตอนนั้นฉันกำลังอาเจียนและคุณเฉินก็เข้ามาดูแล ไม่นานนักภาพก็ดับลง ทุกอย่างมืดสนิทเมื่อฉันนอนหลับใหลคาที่บนพื้นกระเบื้องห้องน้ำ

ฉันรีบก้มมองลงที่เสื้อผ้าของตัวเอง ซึ่งตอนนี้ชุดเดรสยาวคล้องคอสีชมพูได้อันตรธานหายไปจากร่างกายเรียบร้อยแล้ว หลงเหลือเพียงชุดนอนผ้าไหมสีชมพูเพียงเท่านั้น ฉันตกใจมากกับภาพที่ได้เห็น ฉันจึงรีบสำรวจร่างกายตัวเองทันที

"น้องสาวของฉัน ยังอยู่ดีใช่ไหม" ฉันเปิดกางเกงและก้มลงไปดูที่น้องสาวทันที

"สภาพยังอยู่ดี ไม่ได้ยับเยินอะไร และไม่ได้รู้สึกเจ็บ โอเค...ฉันยังซิงเหมือนเดิม ว่าแต่ทำไมชุดถึงได้ถูกเปลี่ยนมาเป็นชุดนอนตัวนี้" ฉันยังคงบ่นพึมพำต่อไป

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก และก็พบว่ามีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา กำลังเดินตรงเข้ามาหาฉัน ซึ่งก็คือ...คุณเฉินนั่นเอง เมื่อเขาเข้ามาใกล้ฉันมากพอ เขาก็ค่อยๆ นั่งลงบนเตียงใกล้ๆ กับฉัน

"กินยาซะ และไปทาน breakfast ได้แล้ว" คำพูดที่คล้ายเป็นคำสั่งกลายๆ

"เอ่อ...ใครเปลี่ยนชุดให้พลอยคะ" ฉันกลั้นใจถามในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้

"ผมเอง"

[อะไรนะ!!!] ฉันตกใจสุดขีด เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นออกมา ให้ตายเถอะ ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของฉันเลยนะ นอกจากป๊าที่เป็นพ่อแท้ๆ ของฉัน ซึ่งนั่นก็ตอนที่ฉันอายุเพียงแค่หนึ่งขวบ ทำไมเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน อารมณ์โกรธของฉันดีดพุ่งขึ้นทันที

"คุณทำแบบนี้กับพลอยได้ยังไง ใครอนุญาตไม่ทราบ"

"ก็คุณนั่นแหละที่บ่นว่าร้อนและก็ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น จนผมทนดูไม่ไหว ต้องรีบเอาเสื้อผ้ามาใส่ให้ ไม่งั้นคุณคงได้นอนแก้ผ้าทั้งคืน"

"กรี๊ดดดดดด หยุดพูดนะหยุดพูด" ฉันหลับตาแล้วร้องกรี๊ดออกมา เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกอับอายเหลือเกิน พวงแก้มสองข้างเริ่มค่อยๆ แดงเป็นลูกตำลึง ทันใดนั้นฉันก็รีบหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมเข้าที่หน้าตัวเองทันที

"หึหึ...ผมล้อเล่น ผมให้แม่บ้านเข้ามาดูแลคุณ คุณอาเจียนจนเสื้อผ้าเละเทะเหม็นไปหมด ผมจึงสั่งแม่บ้านมาช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้"

"จริงหรอคะ" ฉันถามเขากลับไป ฉันกังวลมากจริงๆ นะ ฉันไม่เคยเมามาก่อน เกรงว่าจะทำอะไรที่ไม่ดีไม่งามออกไป

"จริง ผมจะโกหกคุณทำไม"

...

Fei Zhen talk

"คุณกลัวมากเลย? หรือว่าคุณยังไม่เคย?" ผมหยั่งเชิงถามเธอออกไป ทั้งที่ผมรู้ดีแก่ใจว่าเธอไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน

"ก็ไม่เคยสิ คุณออกไปได้ละ พลอยจะทำธุระส่วนตัว และจะรีบบินกลับไทยเย็นนี้เลย"

"กลับกับใคร ผู้จัดการส่วนตัวคุณ กลับไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"

"ห๊ะ...อะไรนะ ทำไมพี่ฟ้าใสกลับแล้วล่ะ พี่เขาควรรอกลับพร้อมพลอยสิ" พลอยบ่นฟ้าใสทันที เพราะฟ้าใสเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอ

ฟ้าใสเป็นสาวประเภทสอง อายุราวๆ สามสิบห้าปี ทั้งยังเป็นคนอารมณ์ดี จริงใจ และดูแลพลอยเป็นอย่างดี เหมือนพลอยเป็นลูกหลานคนหนึ่ง

"รีบจัดการตัวเองซะ วันนี้คุณยังต้องอยู่กับผม ผมให้เวลาคุณหนึ่งชั่วโมง ทานข้าว อาบน้ำและแต่งตัวให้เสร็จ"

"คุณจะพาพลอยไปไหนคะ"

"ไม่จำเป็นต้องรู้"

"พลอยไม่มีเสื้อผ้าใส่แล้ว"

"ไปดูในตู้ แต่งตัวให้สวย และอีกหนึ่งชั่วโมง ผมจะเข้ามาใหม่"

"จะบ้าหรอ ทำตั้งหลายอย่าง ให้เวลาแค่หนึ่งชั่วโมงเนี่ยนะ"

ผมไม่ฟังที่เธอพูด และรีบเดินตรงออกจากห้องไป ทิ้งให้เธอนั่งงงอยู่บนเตียงอยู่คนเดียว

...

Ploy talk

ฉันรีบหามือถือและหยิบมันขึ้นมากดโทรหาพี่ฟ้าใสทันที

[สวัสดีค่ะคนสวย...เป็นยังไงบ้าง dinner เมื่อคืน] พี่ฟ้าใสรับสายฉัน ด้วยเสียงสี่เสียงห้า

"ทำไมพี่ไม่รอพลอยล่ะคะ"

[ก็ท่านไพโรจน์น่ะสิ เรียกกลับมากะทันหัน มีงานต้องเคลียน่ะค่ะ งานด๊วนด่วน บริษัทต้องมีพี่เท่านั้นอ่ะค่ะ ขาดพี่ไป งานไม่เดิน]

"งานมันสำคัญมากขนาดนั้นเลยหรอคะ พลอยไม่สำคัญกับพี่เลยหรอ" ฉันเริ่มทำเสียงเศร้าใส่ผู้จัดการส่วนตัว

[ว๊าย...อย่าพูดแบบนั้นสิคะสาวน้อย หนูสำคัญที่สุดแล้วค่ะ ไม่ต้องกังวลนะคะ คุณเฉินรับปากกับผู้ใหญ่ทางค่ายแล้วว่า จะดูแลหนูให้ดีที่สุด ประดุจไข่ในหินเลยค่า]

"และหนูต้องอยู่กับเขากี่วันคะ เอ่อ...และเขาจะไม่ล่วงเกินหนูใช่ไหม"

[ตายแล้ว...ทำไมพูดแบบนั้น คุณเฉินเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาไม่มีทางทำอะไรหนูแน่นอนค่า สบายใจได้นะคะ หนูต้องอยู่กับเขาประมาณหนึ่งอาทิตย์ เพื่อคุยเรื่องงานต่อค่ะ]

"แต่งานพี่ฟ้าใสคุยเรียบร้อยแล้วนี่คะ ที่หนูมาก็เพื่อทานข้าวและคุยแค่รายละเอียดอีกนิดหน่อยเท่านั้นนี่คะ"

[คุยไปเถอะค่ะ คุณเฉินบอกว่ามันมีรายละเอียดอีกเยอะที่หนูต้องคุยด้วยตัวเอง อุ๊ยต๊าย...ผู้ชายมาละ พี่ขอไปอยู่กับผู้ชายก่อนนะคะ บายนะลูก]

"เดี๋ยวก่อนสิคะ ไหนว่าอยู่ที่บริษัท...."

[ตื๊ดดดๆๆ ....] เสียงปลายสายที่ถูกกดตัด นั่นเพราะพี่ฟ้าใสเป็นคนกดตัดสายฉันทิ้ง มันยิ่งทำให้ฉันงุงงงหนักเข้าไปใหญ่ ทำไมต้องปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว ทั้งที่ฉันจัดว่าเป็นศิลปินนักร้องที่ดังมาก ชื่อเสียงของฉันตอนนี้นอกจากที่ไทยแล้ว ก็ดังข้ามมาถึงฝั่งประเทศจีนและฮ่องกง มิหนำซ้ำยังดังไปไกลในประเทศแถบเอเชียอีกด้วย

"เลิกคิดและไปจัดการตัวเองดีกว่า เดี๋ยวคุณเฉินจะอารมณ์เสีย เมื่อคืนก็อ้วกใส่เขาไป รู้สึกผิดจัง" ฉันพึมพำและลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็เริ่มจัดการตัวเองทีละอย่าง เพื่อให้เสร็จสิ้นตามเวลาที่คุณเฉินนัดหมายไว้

__________________________________