ปลายฟ้า | อวบกับอ้วน?

“มึงช้าตลอดซินน์” ไออุ่นเบะปากใส่ซินน์ทันทีเมื่อมันเดินมาถึงโต๊ะ ก่อนจะหยิบแก้วมาชงเหล้าให้

“ขอเข้ม ๆ นะเพื่อน” เข้ม ๆ

“เข้มอะไร พ่อมึงมา กูเห็นออร่าพ่อมึง” ฉันชี้ไปที่ห้องวีไอพีชั้นบน จนมันถอนหายใจใส่

“พ่อแม่พวกมึงไม่หวงบ้างเหรอ ถามจริง” ฉันอดขำมันไม่ได้เลย หน้าบูดบึ้งสุด ๆ

“หวงทำไม พวกกูโตแล้ว” ฉันเอามือปิดปากหัวเราะ มีแต่ไอ้ซินน์ที่ถอนหายใจใส่พวกเรา เออ โดนพ่อคุมแบบนี้ เป็นใคร ใครก็เซ็ง! เฮ้ย! เดี๋ยว ๆ ตอนนี้มันซดเหล้าที่ไออุ่นชงให้หมดแก้วแล้ว!

“โอ้ย! อดอยากมาจากไหนเนี่ย” ไออุ่นรีบตีมือซินน์ดัง เพียะ

“โอ้ย มึงอ่ะ ชงมาด่วน ๆ เลย จะได้รีบเต้น รีบกลับ กลัวใจคุณพ่อว่ะ” มันพูดไปมองหาพ่อตัวเองไป

“เออ ๆ เห็นซดเหล้าพรวด ๆ แบบนี้ แล้วคิดถึงน้ำปั่นเลย ไม่รู้เรียนที่อังกฤษเป็นไงบ้าง ได้หลัวฝรั่งแล้วมั้ง ฮ่า ๆ”

ไออุ่นชงเหล้า และเต้นไปด้วย เหมือนที่มันพูดถึงนั่นแหละ ฉันมีเพื่อนอีกคนชื่อน้ำปั่น ตอนนี้มันไปอบรมวิชาชีพที่อังกฤษ นางเป็นสัตวแพทย์

ฉันเต้นสักพักก็เผลอไปเห็นนาวิน ตาไม่ฝาดหรอก นาวินแฟนไอ้ซินน์จริง ๆ และอีกคนก็พี่ชายแฝดเขา ชื่อนาวา เดินมาพร้อมกัน ให้ตาย! พวกนี้กลับจากอังกฤษปุ๊บ ก็มาเที่ยวผับเลยเหรอ?

เออใช่ ไอ้ซินน์มันจำแฟนตัวเองไม่ได้นี่น่า

“น้ำปั่นไม่รู้ รู้แต่ว่า พี่ชายแฝดมันหล่อมาก สามนาฬิกา สามนาฬิกา ด่วนเป้าหมายกำลังเปลี่ยนเส้นทาง มองทีละคนสิวะ!” ฉันตีไออุ่นกับซินน์ทันที เมื่อพวกมันหันไปมองพร้อมกัน

จนมีผู้ชายที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยสุด ๆ เดินมายืนข้าง ๆ

“ไงปลายฟ้า” ไทม์ ลูกชายพ่อแม่บุญธรรมอนันธาราของฉันเอง!

ฉันมองหน้าไทม์ จนทะลุไปถึงคนข้างหลัง ก่อนที่จะเห็นแฟนไอ้ซินน์นั่งลงที่โซฟามองมาที่เรา และพี่ชายแฝดเขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ทำฉันรีบหันกลับมาทันที ก่อนที่จะเห็นไทม์ยืนยิ้มอยู่

“ไทม์!” พอสติกลับมา ฉันก็กระโดดกอดไทม์แน่น... ถึงจะคนละพ่อคนละแม่ แต่เราก็โตมาด้วยกัน ผูกพันยิ่งกว่าอะไร

“โหย ๆ กอดกันแน่นเชียว ไม่ใช่แค่พี่น้องมั้ง” ไออุ่นเริ่มชงเหล้าให้ไทม์ ไทม์ยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นพลักหัวไออุ่นกับซินน์ทีละคน

“พูดไปเรื่อย กินเหล้าเข้มจริง ๆ ผู้หญิงพวกนี้” ไทม์ยกเหล้าที่ไออุ่นชงให้ ดื่มพรวดเดียวจนหมด

“ธรรมดา ๆ” ฉันตอบแล้วตบไหล่ไทม์เบา ๆ จนเขาวางแก้วลง

“งั้นไปแล้ว ๆ เพื่อนรออยู่ บาย” เรารีบโบกมือบ้ายบายไทม์ ที่เดินไปโต๊ะโซฟาในมุมมืดอีกฝั่ง ค่ะ! ตรงแฟนไอ้ซินน์นั่งอยู่นั่นล่ะ โห… นาวินมองไอ้ซินน์ตาไม่กระพริบเลย

แต่ไอ้ซินน์กลับไม่เห็นซะงั้น

“อุ้ย ที่กูบอกว่าเห็นคนหล่อ... เขาเดินไปทางนั้นเหมือนกัน” ฉันจึงชี้ตามหลังไทม์ไป จนไอ้ซินน์มองตามทันที

ลองดู ว่ามันจะเห็นนาวินและจำได้ไหม? จนซินน์มันเดินไปที่โต๊ะนั้นเลย ก่อนที่จะกลับมาโวย! ว่านาวินเรียกมันเป็นเด็กนั่งดริ้งค์!

กรรม สรุปว่ามันจำไม่ได้! จนสักพัก หลังจากที่ซดเหล้าไปชุดใหญ่ มันก็กลับไปพร้อมพ่อตัวเอง

ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับไออุ่น ที่นั่งเปื่อย เพราะเพื่อนเท

“มึงเมายัง?” และไออุ่นมันก็ถามฉันขึ้นมา หึ! ถามแบบนี้ รู้เลย มันจะยุบวงแน่ ๆ

“เออ ๆ จะแยกย้ายใช่ไหม งั้นกูกลับดีกว่า... ถึงจะเมาก็ไม่ซีเพราะมาแท็กซี่จ้ะ” ไออุ่นพยักหน้าแล้วเรียกพนักงานมาเก็บโต๊ะ

“แท็กซี่เหรอ? ให้กูไปส่งไหม” ฉันมองมันที่แก้มเริ่มแดง แล้วรีบโบกมือปฏิเสธไป ท่าจะไม่ไหวกว่ากูอีกมึงอ่ะ!

พอฉันแยกย้ายกับไออุ่น ก็เดินออกมารอแท็กซี่หน้าผับ บอกตรง ๆ ว่ารอเกือบชาติเศษ รอนานมาก! แท็กซี่ก็ไม่มาสักที ฉันทั้งนั่งทั้งยืน จนเริ่มเมื่อย จึงยืนพิงรถสปอร์ทคันนึงรออย่างเซ็ง ๆ

‘ครืน~’

จนเสียงลงกระจกรถดังขึ้น! ทำฉันรีบหันควับไปมองทันที ก่อนที่จะเห็นคนข้างใน แล้วเบิกตากว้าง เฮ้ย! นาวา! พี่ชายแฝดแฟนไอ้ซินน์!

“เธอ... เอาก้นออกไปจากรถฉัน” ฉันรีบยืนปกติทันที แล้วส่งยิ้มเเห้ง ๆ ให้เขา

“เอ่อ… ขอโทษที เมื่อยน่ะ นายจำฉันได้ไหม ฉันปลายฟ้าไง” เขามองฉันหัวจรดเท้าแล้วเลื่อนกระจกขึ้น ก่อนที่จะเปิดประตูรถก้าวลงมา ยืนจ้องหน้าฉัน

“ยิ้มทำไม” อะไรวะ ยิ้มไม่ได้รึไง!

“ทำไมเหรอ? ฉันรู้จักนายนี่น่า” เขาขมวดคิ้วทำนึกคิด ก่อนที่จะพยักหน้าเบา ๆ จำฉันได้ไหม? ต้องจำได้สิ ฉันออกจะสวยจนน่าจดจำ!

“อ๋อ เธอคือ พี่ไอ้ไทม์? ที่แต่ตอนนั้นอ้วน ๆ”

ไม่ใช่! กูไม่เคยอ้วน แค่แก้มเยอะ แค่อวบ! อวบอ่ะเข้าใจไหม เรียนหมอมาแยกแยะไม่ออกรึไง ระหว่างอวบกับอ้วนอ่ะ