EP.5 ตอน สนุกงั้นเหรอ

มหาลัยAAA ณ คณะศิลปกรรมศาสตร์

ปาลินเดินเข้ามาในคณะโดยมีสายตาของพวกรุ่นพี่ปีสามปีสี่มองกันเป็นแถบก็เพราะคิมหนุ่มฮอตหนุ่มหล่อมาดักรอเธอหน้าคณะน่ะสิ

"น้องปาลิน"

"พะ...พี่คิมมาทำอะไรหน้าคณะของลินคะ" ปาลินเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เห่อร้อนปนเขินอาย หัวใจดวงน้อยๆของเต็มแรงเป็นอย่างมาก

"พี่เอาข้าวเช้ามาฝากลินอ่ะ ฝีมือแม่พี่ทั้งนั้นเลยนะ" กล่องข้าวกล่องใหญ่ยื่นมาให้เธอเธอมองด้วยรอยยิ้มก่อนจะรับมัน

"ขอบคุณนะคะพี่คิม ไม่เห็นต้องลำบากเลยนะคะ" เธอมองกล่องข้าวสลับกับคนตรงหน้าเธอทำอะไรแทบจะไม่ถูกเมื่อถูกสายตาของเขาจับจ้องมองเธออยู่แบบนี้

"ไม่ลำบากเลย ไปนั่งกินตรงนั้นดีกว่าพี่ถามเพื่อนลินลินมีเรียนเก้าโมงครึ่งใช่ไหม งั้นนั่งกินข้าวก่อนดีกว่าจะได้มีแรงเรียน" ปาลินพยักหน้าตอบตกลงก่อนทั้งสองจะพากันเดินมานั่งร่มต้นไม้ข้างตึกสองคน....

"หู้ย กุ้งตัวใหญ่จังเลย" พอเปิดกล่องมาก็เผยให้เห็นผักหลายชนิดและกุ้งตัวใหญ่หลายตัว

"พี่เป็นคนแกะกุ้งเองกับมือนนะครับ" ยิ่งได้ฟังแบบนี้ปาลินเธอยิ่งปลื้มคิมเข้าไปใหญ่ที่เขาใส่ใจเธอ เป็นผู้ชายโรแมนติกทำอาหารเป็น

แชะ!

แชะ!

ทั้งคู่พูดคุยกันและนั่งกินข้าวกันอย่างสนุกสนานมีเสียงหัวเราะมีรอยยิ้ม หญิงสาวปริศนาถ่ายรูปส่งให้ใครบางคนที่สั่งเธอโดยที่ทั้งสองไม่รู้เลยว่าโดนแอบถ่ายรูป พอกินข้าวเช้าเสร็จทั้งคู่ก็แยกย้ายกันไปเรียน

คลาสเรียนของปาลิน

"ยิ้มแก้มแทบปริเลยนะปาลินคนสวย" ลูกพีชเอ่ยแซวเพื่อนสาวคนสนิทที่นั่งอมยิ้มมาตั้งแต่เข้ามานั่ง

"คนมีความรักอะไรๆมักจะเป็นสีชมพู" เยลลี่เอ่ยแซวสมทบเธอรีบปฎิเสธเพื่อนทันทีด้วยน้ำเสียงเขินอาย

"ไม่ใช่ซะหน่อย ลินแค่ยิ้มเหมือนทุกๆวันแหละ"

"อ่ะเหรอ ไม่เนียนไม่จริงเลยค่ะเพื่อนขา!!!" ลูกพีชเอ่ย

"ลินก็ยิ้มปกติเหมือนทุกวันไม่ได้มีอะไรจริงๆ" ถึงเธอจะปฏิเสธอย่างไงเพื่อนเธอก็ดูออกว่าเธอปลื้มกับรุ่นพี่ที่เอาข้าวเช้ามาส่ง

"เอ่อ…ปาลินเมื่อคืนใครเหรอที่มากับลิน?" เยลลี่ตัดสินใจเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัยและอยากรู้ว่าหนุ่มหล่อคนนั้นคือใคร

"พี่ชายเราอ่ะ ลูกพี่ลูกน้อง อาจารย์มาแล้วรีบเรียนเถอะ" ปาลินไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากมายนอกจากคำว่าพี่ชาย ในคลาสเรียนวันนี้เธอตั้งอกตั้งใจเป็นอย่างมากหมดคาบเรียนทุกคนเดินออกจากห้องไปเหลือเพียงกลุ่มพวกเธอสามคนที่ยังนั่งแปลบทความอยู่

"โทรศัพท์พีชแบตจะหมดแล้วไปนั่งแปลที่ห้องสมุดต่อดีกว่า เยลลี่ว่างไหม ลินล่ะว่างไหมไปแปลที่ห้องสมุดกัน" ลูกพีชเอ่ยชวนเพื่อน ปาลินที่อ่านข้อความที่คิมส่งมาทำให้เธอตอบเพื่อนทันที

"ลินว่าง" คิมมีสอบภาคบ่ายทำให้นัดดูหนังของทั้งคู่ล้มไม่เป็นท่าเลยวันนี้

"ฉันก็ว่างไปห้องสมุดก็ดีแอร์เย็นดี" ทั้งสามหอบหิ้วรายงานและกระเป๋าไปนั่งหาคำศัพท์มาแปล มื้อเที่ยงของทั้งสามคือ ขนมกรุบกรอบ พอเย็นทั้งสามก็แยกย้ายกันหน้ามอ ไม่ได้กลับหอพร้อมกันเพราะลูกพีชและเยลลี่มีนัดทานมื้อค่ำกับครอบครัว

บนห้อง

~~แกร๊ก~~

ปาลินไขกุญแจเข้าห้องพร้อมกับวางกระเป๋าบนโต๊ะเขียนงานแต่เธอได้กลิ่นแปลกๆจากด้านนอกของระเบียงทำให้เธอต้องคว้าไม้แขนเสื้อข้างกายถือตามกลิ่นไป

"พะ....พี่รันเวย์" ปาลินตกใจมากที่คนที่อยู่นอกระเบียงคือรันเวย์เขาอยู่ในชุดใหม่แสดงว่าเขากลับบ้านไปแล้ว

"ตกใจงั้นเหรอที่เป็นพี่อยู่ในห้องไม่ใช่ไอ้คิมของลินถ้าเป็นมัน หนูคงไม่ตกใจ วันนี้สนุกไหมอาหารเช้าอร่อยดีไหม" รันเวย์เอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบใบหน้าบึ้งตึงแฝงไปด้วยความโกรธและไม่พอใจ

"พี่พูดอะไรคะ ทำไมพี่ถึงมาอยู่ในห้องลิน" คนเล็กเอ่ยถามอย่างกลัวเพราะสายตาที่เขามองเธอตอนนี้มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน

"พี่ถามสนุกไหมไปดูหนังกับมัน กินข้าวเช้ากับมันสนุกมากไหมปาลิน?"

"ก็สะ…สนุกดีค่ะ" ปาลินตอบกลับด้วยความเสียงสั่น

"สนุกงั้นเหรอ ลินมีหน้าที่ไปเรียนไม่ได้ไปสนุกกับมัน เดินเข้าไปรอข้างในห้อง" รันเวย์ตวาดใส่เธอจนเธอสดุ้งเพราะไม่เคยเจออารมณ์แบบนี้ของเขา เขาทิ้งบุหรี่ก่อนจะหยิบไม้แขวนเสื้อที่เธอถือมาตามเธอเข้ามาในห้อง