EP.6 ตอน ตีแขน

"ยืนกอดอกหันหลังให้พี่เดี๋ยวนี้!" รันเวย์กดเสียงต่ำสั่งคนเล็กทำ จนเธอตกใจร้องไห้ออกมา

"พี่ไม่มีสิทธิมาตีลินนะคะ ลินไม่ได้ทำอะไรผิด" ปาลินถอยหนีคนโตที่เดินตามเธอจนเธอชิดผนัง ตอนนี้เขามีเพียงอารมณ์หึงหวงที่ครอบงำเขา

"พี่บอกให้ลินทำ ก่อนที่พี่จะหมดความอดทนกับลิน" เขากรอกเสียงอย่างดุดันอีกรอบจนเธอยอมทำทั้งน้ำตา ปาลินกอดอกของตนไว้แน่น

เปี๊ยะ

เปี๊ยะ

"ฮะ...ฮึก"

"หนูมีหน้าที่ไปเรียนนะลินหนูไม่ได้มีหน้าที่ไปสนุกกับผู้ชาย"

"ลินเกลียดพี่ พี่ไม่มีสิทธิในตัวลินหรือหัวใจลิน" น้ำเสียงสะอื้นเอ่ยตอบกลับเขาทั้งน้ำตาเธอกำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนักด้วยความเจ็บ

เปี๊ยะ

เปี๊ยะ

"อย่าเถียงพี่ พี่กำลังสอนให้เราเป็นเด็กดี"

"ต่อไปลินกับพี่เราไม่ต้องมาเจอกันอีก ลินเกลียดพี่รันเวย์"

เปี๊ยะ

"อะ...โอ้ย" ปาลินร้องถ้วงทันทีที่แขนของเธอโดนไม้แขวนเสื้อฟาดลงอย่างแรงเพราะเธอกำลังจะหันตัวหนีและเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะฟาดลงแขนเธอ

"ลินพี่ขอโทษ พี่ขอโทษยื่นแขนหนูมาให้พี่ส่งแขนหนูมาให้พี่ดูหน่อย เจ็บมากไหมพี่ไม่ตั้งใจ" รันเวย์เหวี่ยงไม้แขวนเสื้อในมือทิ้งทันทีแต่เธอกลับถอยหนีเขา

"อย่ายุ่งกับลิน ฮึก~อย่ามายุ่งกับลินอีกเพราะพี่ไม่มีสิทธิอะไรในตัวลินเลยแม้แต่น้อย ถ้าพี่พอใจแล้วลินจะไปค่ะ ลินไม่อยากเจอหน้าพี่อีกแล้ว"

"ลินพี่ขอโทษ ไหนส่งแขนมาให้พี่ดูหน่อยพี่ฟาดลงแรงมากหนูเจ็บมากใช่ไหม พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ"

"ลินอยากอยู่คนเดียว ลินไม่อยากเจอหน้าคนใจร้ายอย่างพี่ ออกไปให้พ้นหน้าลินเลยนะออกไป" ปาลินผลักอกคนโตจนเขาเซล้มเพราะไม่ได้ตั้งตัว เธอคว้ากระเป๋าและวิ่งออกมาจากห้องทันทีโดยมีคนโตวิ่งตาม พอแท็กซี่ผ่านมาเธอรีบขึ้นทันทีเธอร้องห่มร้องไห้อย่างหนักด้วยความเจ็บ ถ้าจะกลับบ้านเขาต้องตามเธอแน่ๆเธอจึงสั่งให้แท็กซี่วนกลับเพราะเขาคงมุ่งหน้าไปที่บ้านเธอแล้ว

พอถึงห้องเธอก็รีบล็อคประตูห้องทันที เธอมองแขนที่แดงเป็นรอยไม้แขวนเสื้อ ไม้แขวนเสื้อที่เขาฟาดคือไม้แขวนเสื้อเหล็ก เธอรู้สึกเจ็บทั้งก้นและแขน

"พี่ต้องการอะไรจากลิน ต้องการอะไรฮื่อๆ" ปาลินร้องห่มร้องไห้จนผล็อยหลับไป เธอมารู้สึกอีกทีก็ตอนเสียงเคาะประตูพร้อมเสียงของเพื่อนสนิทที่เรียกเอ่ยเรียกชื่อเธอ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

"ปาลินนี่พีชนะ เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมไม่เปิดไฟเลย"

"ปาลินได้ยินพีชไหม?" ลูกพีชหันมาส่ายหน้าให้กับคนโตที่ขอร้องให้เธอมาช่วยทำให้เธอเปิดประตู

~~แกร๊ก~~

"มีอะไรเหรอลูกพีช พอดีลินหลับเลยไม่ได้เปิดไฟ"

"ลินตาบวมแดงจังเลย" ลูกพีชเอ่ย

"ดูซีรีย์ ลินดูซีรีย์" ปาลินตอบกลับเพื่อนพร้อมรอยยิ้มที่สดใส รันเวย์ค่อยๆเดินออกมาจากมุมมืดจนเธอตกใจกลัว

"พะ...พีช พีชทำอะไรของพีช"

"ก็พี่เขามาขอร้องให้พีชช่วย พีชเป็นห่วงลินเลยช่วยพี่เขา อย่าโกรธพีชนะลิน"

"ลินอยากพัก ขอโทษนะพีช" ปาลินพยายามจะปิดประตูแต่เขาดันประตูไว้ ลูกพีชรีบเดินเข้าห้องเพราะคิดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอมันคือเรื่องของคนสองคนเท่านั้น

"ฮะ...ฮึก อย่ายุ่งกับลิน"

"พี่อยากขอโทษหนูนะลิน พี่อยากขอโทษ หนูจะตีพี่ให้ตายก็ได้ จะทำยังไงก็ได้พี่ยอมขอแค่ลินยอมรับการขอโทษของพี่นะลินนะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะตีลิน" เขาพยายามจะไม่ดันประตูแรงเพราะกลัวเธอจะล้มเธอดูเหมือนจะโกรธเขามากไม่ยอมฟังอะไรจากเขาเลยสักนิด

"ลินโทรให้แม่มาที่นี่แล้ว พี่ไม่ต้องยุ่งกับลิน ลินไม่อยากเจอพี่ไม่อยากอยู่ใกล้พี่อีกแล้ว"

"ไม่อยากเจอพี่ก็ได้เอายาไปทานะ พี่ไปซื้อมาให้หลายแบบเลย ทานะมันจะได้ไม่เจ็บนะลิน" รันเวย์ยืนถุงยาให้เธอแต่เธอโยนมันทิ้งข้างๆเขาโดยไม่แคร์เขาเลยสักนิด เธอดันประตูด้วยแรงทั้งหมดที่มีจนประตูปิดสนิทเพราะเขาก็ยอมเธอกลัวเธอล้มและเจ็บ

"ฮึก! คนใจร้าย! คนใจร้าย!" ปาลินเลือกที่จะคว้าผ้าขนหนูไปอาบน้ำ พอถอดชุดเธอก็เห็นรอยแดงๆที่ก้นและแขนมันยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆเพราะที่เขาฟาดลงแต่ละทีมันคือแรงชายทั้งนั้น

พออาบน้ำเสร็จเธอก็นั่งบนเตียงดูเหมือนเธอจะมีไข้เพราะตัวเธอเริ่มแดงและร้อน

Line…

Yelly: ปาลิน พี่เขานั่งหน้าห้องลินนานแล้วนะลินไม่สงสารพี่เขาหน่อยเหรอ

Palin: เขาไม่กลับเองนะเยลลี่ ลินไม่ผิดนะเขาทำลินก่อน ลินไม่ผิด

Yelly: ถึงพี่เขาผิดแต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจนะลิน

Palin: เยลลี่ช่วยพาลินไปร้านยาได้ไหม ลินรู้สึกปวดหัวและเจ็บแขนและขา ลินไม่อยากไปคนเดียว

Yelly: ได้ๆ เดี๋ยวเรารอหน้าห้องนะ

พอปาลินจะค่อยๆแง้มประตู ก็เห็นเพื่อนยืนรอเธอไม่รอช้าที่จะเปิดประตูและเดินออกไปหาเพื่อน

แกร๊ก!

"ละ...ลิน"

"เยลลี่ไปกันเถอะ" ปาลินเอ่ย