EP.3 ตอน กลิ่นไอหอมกรุ่น

PALIN PART

ก๊อกๆก๊อกๆ

"เยลลี่นี่ลินนะ หลับรึยัง?"

~~แกร๊ก~~ เยลลี่ค่อยๆเปิดประตูห้องพร้อมออกมาด้วยชุดนอนนั้นแสดงว่าตอนนี้เยลลี่เตรียมจะนอนแล้ว ฉันกำลังรบกวนเธอแน่เลย

"ขอโทษนะเยลลี่ ที่ลินมารบกวนเวลานอนพอดีห้องลินถูกรื้อของกระจัดกระจายหมดเลย เยลลี่พอจะได้ยินไหมหรือเห็นใครมาเปิดห้องลินไหม?" เยลลี่พยักหน้าเบาๆเหมือนรู้

"ก็ลูกชายของเจ๊ไงลิน เราพยายามโทรหาลินแต่ลินไม่ยอมรับสายเลย เขามารื้อห้องลินและเอาของในห้องลินไปด้วย" พี่ทศงั้นเหรอ พี่เขาทำได้ไงพี่เขาดีกับฉันมากช่วยฉันทุกอย่างทำไมถึงทำแบบนี้

"ขอบคุณนะเยลลี่ที่บอก ลินขอตัวก่อนนะรบกวนเวลาพักเยลลี่นานแล้ว"

"ไม่กวนหรอก" เยลลี่คงเพลียเพราะเธอต้องปั่นงานส่งอาจารย์เยอะมากเพราะเธอป่วยตั้งหนึ่งสัปดาห์งานเลยเยอะ พอคุยกับเยลลี่เสร็จฉันกับพี่รันเวย์ก็เดินกลับมาที่ห้อง

"มันไม่ปลอดภัยแล้วนะลิน" พี่รันเวย์มองรอบๆห้องก่อนจะหันมาจ้องที่ฉันด้วยแววตาที่ห่วงใย แววตาคู่นี้มันดูเป็นห่วงเป็นใยฉันจริงๆ

"อย่าบอกแม่กับพ่อรวมถึงลินพี่ปานนะคะ" ถ้าแม่รู้พ่อก็ต้องรู้พ่อต้องเป็นห่วงฉันมากแน่ๆ ฉันรู้ว่าถ้าพ่อรู้พ่อจะให้คนมาตามประกบฉันแน่นอน แต่ฉันก็ไม่อยากไปจากห้องนี้ฉันอยู่มาจะสองปีแล้วตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ฉันปีสองแล้วเพื่อนๆก็อยู่ที่นี่

"ต้องบอกให้คุณป้าปัดรู้นะลิน หนูกำลังตกอยู่ในอันตรายหนูเป็นผู้หญิงถ้าวันนี้พี่ไม่ขึ้นมาด้วยถ้ามันแอบอยู่ในห้องแล้วมันทำอะไรลินขึ้นมาลินจะทำยังไงใครจะช่วยลินทัน" พี่รันเวย์เอ่ยกับฉันด้วยน้ำเสียงโกรธปนห่วงใย ฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรจากฉันบางทีเขาอาจจะห่วงใยฉันในฐานะน้องสาวของพี่ปานคนที่เขารักก็ได้

ครืด!

ครืด!

ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูคนที่โทรมาคือพี่ปาน ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากห้อง ฉันเดินออกยืนนอกระเบียงห้องก่อนจะกดรับสายพี่ปาน

"ค่ะ พี่ปานโทรมามีอะไรเหรอคะ"

"ลิน รันเวย์ได้ไปส่งลินไหมตอนนี้ลินอยู่กับรันเวย์รึเปล่า"

"ปะ…เปล่าค่ะ ลินอยู่ห้องค่ะพอดีเยลลี่ไปรับลินที่บ้านพี่รันเวย์มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันเลือกที่จะโกหกพี่ปานเพราะไม่อยากให้พี่ปานคิดมากถ้าพี่ปานรู้ว่าฉันกับพี่รันเวย์อยู่ด้วยกันพี่ปานคงเสียใจมากแน่ๆ

"อ๋อ สงสัยรันเวย์เขาคงมีธุระพี่ขอโทษที่รบกวนแค่นี้นะ"

"ค่ะ" ฉันรีบกดวางสายก่อนจะเดินเข้ามาในห้องพี่รันเวย์นอนบนเตียงฉันและใต้หมอนมีเสื้อผ้าชุดชั้นในที่ฉันทับไว้ก่อนออกไปถามเยลลี่ บ้าจริง!!

"พะ..พี่รันเวย์ลุกนะคะพี่จะมานอนเตียงลินไม่ได้นะพี่ควรกลับบ้านได้แล้ว พี่ปานรอพี่ที่บ้านนะคะ" ฉันดึงแขนเขาให้ลุกแต่เขาไม่ลุก จนฉันถอดใจถ้าเขาจะนอนที่นี่ฉันจะขอไปนอนห้องลูกพีชข้างๆห้องฉันเพราะเยลลี่คงหลับแล้ว

"ลินหนูจะไปไหน?"

"ลินจะไปนอนกับลูกพีชค่ะ ถ้าพี่รันเวย์จะนอนที่นี่ก็ตามใจพี่เลยค่ะ ลินอนุญาต"

"ลินนอนที่ห้องเนี่ยแหละ ส่วนพี่จะนอนที่นี่นอนที่พื้นก็ได้เพราะพี่เป็นห่วงไม่ทำอะไรเราหรอก พี่สัญญาพี่จะไม่ทำอะไรเราแน่นอน" พี่รันเวย์เขาคว้าแขนฉันไว้ ฉันมองเขาดวงตาของเขานิ่งมากจนฉันคาดเดาอะไรไม่ได้ คำพูดของเขามันเชื่อได้ไหมนั้นคือสิ่งที่ฉันกังวลและสับสน

RUNWAY PART

"…" ผมอยากอยู่ที่นี่กับเธอในค่ำคืนนี้ ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอแน่นอนแต่ผมอยากอยู่กับเธอเฉยๆผมกลัวไอ้นั่นจะกลับมาหาเธออีก เธอเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างอ่อนแอคงสู้ใครไม่ไหวถ้าเกิดอะไรขึ้น

"เมื่อก่อนลินยังไว้ใจพี่เลยนะ" อาจจะเป็นเพราะคืนนั้นที่ผมเมา ผมเลยเผลอทำอะไรรุ่มร่ามเธอจนเธอกลัว วันนั้นผมเผลอบีบก้นเธอและจูบเธอในผับ คืนนั้นเธอไปนั่งเฝ้าเพื่อน ผมเห็นว่าเธอน่ารักเลยเผลอทำอะไรไป วันนั้นผมยังจำไม่ลืมว่าเธอทั้งร้องไห้ทั้งตัวสั่น อีกเหตุผลที่ผมจะตามจีบเธอก็เพราะพี่สาวของเธอที่เคยทำร้ายจิตใจผมเธอแอบมีอะไรกับเพื่อนผมโดยหลอกให้ผมเป็นควาย ผมก็จะเอาคืนผมจะมีอะไรกับลินและทำทุกอย่างให้เธอเจ็บเหมือนที่ผมเคยโง่หลงเชื่อเธอแต่ผมก็รู้สึกดีกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ เธอโคตรน่ารักน่าทะนุถนอมที่สุด

"ก็มันเมื่อก่อนไงคะ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วค่ะ"

"ไม่ว่าจะตอนไหนลินก็ควรจะไว้ใจพี่นะคนดีของพี่" คำพูดของผมทำเอาแก้มนวลๆของแดงฉ่ำราวกับพริก ปาลินเธอมีเสน่ห์มากเวลาที่ผมมองเธอ เธอจะเหมือนเด็กคนหนึ่ง ผมอยากได้และอยากลองเธอเธอมาก

"ลินขอเก็บห้องก่อนนะคะ" เธอสะบัดแขนผมเบาๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บของและเอาตะกร้ามาเอาของในใต้หมอนอีกด้วย เธอใช้เวลาราวๆสี่สิบนาทีในการเก็บของและอาบน้ำผมนั่งตอบไลน์ของปานพี่สาวของเธอราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

~~แกร๊ก~~ ประตูห้องน้ำเปิดออกมาอย่างช้าๆพร้อมกับร่างเล็กที่เดินออกมาเธอสวมชุดนอนแขนยาวขายาวสีชมพู

"พี่รันเวย์นอนพื้นได้ไหมคะ หรือจะให้ลินนอนพื้นก็ได้"

"ลินนอนบนเตียง เดี๋ยวพี่นอนพื้นเอง แค่ช่วยหาผ้ามาให้ปูนอนก็พอครับ" อยากได้ใจเธอผมก็ต้องใช้ใจและการกระทำของผมเข้าแลก

"ค่ะ ผ้าขนหนูมีผืนเดียว เสื้อผ้าลินมีแต่ของผู้หญิงพี่จะอาบน้ำยังไงคะ" ผ้าขนหนูผืนเดียวกันงั้นเหรอ ดีมากผมชอบ

"พี่อาบได้ ลินมีชุดนอนแบบนี้ไหมล่ะให้พี่ยืมสักตัวสิ"

"มีค่ะ สีฟ้าแต่เป็นของที่ลินตั้งใจจะซื้อให้คุณพ่อแต่พี่ปานซื้อให้ก่อนแล้วพี่รันเวย์ใส่ชุดนี้ก็ได้ค่ะ" ปาลินหาชุดให้ผมและยื่นผ้าขนหนูที่เธอพึ่งใช้ให้ผม ผมรีบคว้ามันเข้ามาในห้องน้ำ กลิ่นไอหอมกรุ่นของเธอยังหอมติดผ้าขนหนูอยู่เลย กลิ่นของเธอหอมเย้ายวนมาก ใจเย็นไอ้ลูกชายอย่าพึ่งวู่วาม

"แค่ผ้ายังหอมน่าหลงใหลขนาดนี้ถ้าเป็นตัวลินจะขนาดไหนนะ" ผมอาบน้ำชำระร่างกายและชักท่อนเอ็นของตัวเองเบาๆเพราะมันกำลังต้องการที่ลง พอสบายตัวแล้วผมก็เดินออกมาเห็นเธอกำลังปูที่นอนให้ผม

"พรุ่งนี้พี่จะพาไปหาพี่อยู่ใหม่นะ"

"ไม่เป็นไรค่ะลินอยากอยู่ที่นี่กับเพื่อน พรุ่งนี้ลินจะลงไปหาเจ๊เจ้าของห้องและจะไปลงบันทึกประจำวันไว้ด้วย" เธอคงไม่อยากห่างเพื่อนแต่มันอันตรายมากถ้าเธอต้องอยู่ที่นี่เพราะไม่รู้ว่ามันจะเข้ามาตอนไหนเผื่อมันมาเวลาที่เธอหลับหรืออาบน้ำอยู่จะทำยังไง มันจะมีใครช่วยเธอได้ไหม

"มันไม่ปลอดภัยยังจะอยากอยู่อีกเหรอ"

"ลินอยู่ได้ค่ะนอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้พี่รันเวย์จะได้กลับแต่เช้า"

"อืม แผลที่เข่าแสบมากไหม??" ผมเหลือบมองที่หัวเข่าของเธอเพราะผมเองที่บีบแตรตามเธอมันจึงทำให้เธอตกใจล้มจนได้แผล

"แสบนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องวันนี้นะคะต่อไปพี่รันเวย์ไม่ต้องยุ่งกับลินแล้วนะคะเดี๋ยวพี่ปานจะเข้าใจเราสองคนผิด" ต่อให้ปานวาดจะเข้าใจยังไงก็ช่างตอนนี้ผมอยากรู้จักปาลินและอยากพัฒนาความสัมพันธ์กับเธอมากกว่าพี่สาวจอมสร้างภาพของเธอ