EP.2 ตอน ตกอยู่ในอันตราย

ฉันรีบวิ่งออกมาจากข้างในบ้านเพื่อมารอรถแท็กซี่กลับหอ ฉันจะไม่มีทางมาที่บ้านหลังนี้อีกแล้วไม่มาอีกแน่นอน ฉันจะไม่มีทางอยู่ใกล้เขาอีกฉันรู้แล้วเขามันเลวและเจ้าชู้ขนาดไหนทั้งที่เขาก็รู้ว่าฉันเป็นน้องพี่ปานเขายังทำแบบนี้

"ไอ้คนเลว" ฉันขยี้แก้มตัวเองขยี้แรงๆตรงที่เขาจับมัน ที่นี่ไม่มีรถขับผ่านสักคันเลยเหรอ แล้วฉันจะกลับยังไง

ปรืน!!!!!!

เสียงรถที่มันดังจากด้านหลังของฉันทำให้ฉันต้องหันไปมองมันคือรถคันหรูของพี่รันเวย์ พอขับมาถึงฉันเขาก็ค่อยๆลดกระจกลง ทำให้ฉันเห็นเขาและมีแค่เขาคนเดียว

"ขึ้นรถเดี๋ยวพี่ไปส่ง ต่อให้รอแท็กซี่ทั้งชาติเขาก็ไม่เข้ามารับหรอกที่นี่มันถนนส่วนตัวของบ้านพี่ถ้าพี่กับแม่ไม่สั่งใครมันจะเข้ามาได้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าไม่มีรถลินก็จะเดินออกไปหารถเอง" พูดจบฉันก็รีบวิ่งหนีทันทีถึงมันจะค่อนข้างมืดแต่มันก็ไม่ได้น่ากลัวเท่ากับเขา เขายังคงขับรถตามฉันมาติดๆเขากับบีบแตรไล่ฉันเรื่อยๆ

ผลั่ก! ฉันสะดุล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนหัวเข่ามีเลือด ฮึก!

"ลินเป็นอะไรรึเปล่า"

"พี่เลิกยุ่งกับลินได้ไหม พี่ต้องการอะไรจากลินไม่ต้องมาใกล้ ออกไปลินไม่ต้องการความช่วยเหลือจากพี่ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"

"เจ็บมากใช่ไหม เดี๋ยวพี่พาไปทำแผลมาเดี๋ยวพี่อุ้มขึ้นรถ" เขาอ้าแขนแกร่งเข้ามาหาฉันแต่ฉันถอยหนี

"…"

"อย่าดื้อกับพี่นะปาลิน คนที่มันดื้อมันต้องเจอการกำราบขั้นเด็ดขาดนะปาลิน ลินอยากโดนพี่ลงโทษงั้นเหรอหนูอยากเห็นพี่ดุเหรอ ถ้าพี่ดุขึ้นมา…"

"อย่ายุ่งกับลิน พี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอคะ" ฉันไม่รอให้เขาพูดจบฉันโพล่งขึ้นก่อน

"รู้ครับ พี่รู้ว่าหนูเกลียดพี่แต่หนูมีแผลมาเดี๋ยวพี่อุ้มถ้าครั้งนี้ไม่ให้อุ้มพี่จะทำมากกว่าอุ้ม" ท้ายที่สุดฉันก็ยอมให้พี่รันเวย์อุ้มขึ้นรถ ตลอดทางคือฉันกุมโทรศัพท์ไว้แน่นถ้าเขาทำอะไรฉันฉันจะโทรแจ้งตำรวจทันที

"พี่จะพาไปทำแผลที่โรงพยาบาลนะ"

"ไม่เป็นค่ะ พี่รันเวย์แวะส่งลินข้างทางนี้ก็ได้ลินจะกลับเองรินจะไปทำแผลที่ห้องเองไม่ต้องลำบากพี่" เขาไม่ได้ตอบอะไรฉันและไม่จอดด้วยฉันขัดอะไรไม่ได้พอถึงโรงพยาบาลเขาก็อุ้มฉันไปทำแผลจนพยาบาลและคุณหมออมยิ้มกันไปตามๆกันมันไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ เราไม่ได้เป็นคู่รักกันแค่พี่น้องเอง

"ไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับแค่หัวเข่าแตกเล็กน้อย" คุณหมอหนุ่มหล่อส่งยิ้มหวานฉ่ำให้ฉัน ฉันรีบพยักหน้าทันที หมอดูเป็นมิตรมากเลยน่ารักด้วย

"แฟนผมไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหม" ฉันหันขวับไปมองต้นเสียงที่ดูจะไม่พอใจฉัน ทำไมเขาต้องพูดแบบนี้ต่อหน้าทุกคนด้วยว่าเราเป็นแฟนกันทั้งที่มันไม่ใช่เลยสักนิด

“พี่รันเวย์”

"อ๋อ...แฟนคุณไม่ได้เป็นอะไรครับ" คุณหมอรีบทำแผลทันที พี่รันเขาเดินเข้ามากุมมือฉันแน่น

"ปล่อยมือลินเดี๋ยวนี้นะพี่รัน ลินไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ซะหน่อย"

"ลินเป็นแฟนพี่ ลินแค่กำลังงอนพี่" เขากดยิ้มเบาๆ

"มันไม่ใช่ทั้งสองอย่าง พี่เป็นบ้าอะไรเนี่ย" พอทำแผลเสร็จฉันก็ได้กลับเลยแต่ตอนนี้ฉันยังคงอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของเขาคนที่ทั้งดื้อและด้านและชอบบังคับฉัน ในระหว่างทางกลับหอฉันเงียบและไม่ยอมพูดอะไรกับเขา เขารู้ทางกลับหอฉันโดยที่ฉันไม่ได้บอกเขาเลยสักนิด คือตอนนี้ที่หอฉันมีพวกโรคจิตด้วย

"พี่จะขึ้นไปส่งที่ห้อง" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยขึ้น

"ไม่ได้ค่ะ ส่งแค่นี้พอลินขึ้นห้องเองได้"

"มันอันตรายดึกแล้วเผื่อมีไอ้โรคจิตอยู่ในห้องจะทำไงให้พี่ขึ้นไปส่งพี่ไม่ทำอะไรหรอก"

"พี่จะให้ลินทำยังไงพี่ถึงจะเลิกยุ่งกับลินสักทีคะ" ฉันถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ฉันชักจะเกลียดเขาขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ ทำไมต้องมาวุ่นวายด้วย เขาลืมไปแล้วรึไงว่าฉันน้องพี่ปานคนที่เขารัก

"ไม่มีวิธีไหนทำให้พี่เลิกยุ่งกับลินได้หรอก ลินต้องเจอพี่ทุกวันทุกเวลาต่อจากนี้ ที่ผ่านมาพี่เฝ้ามองมานานแล้ว"

"พี่จะไม่มีทางได้เจอลินอีกแน่นอน ลินจะฟ้องอาซีว่าพี่รังแกลิน ลินจะฟ้องพี่ปานกับแม่ด้วย"

RUNWAY PART

"เอาที่ลินสบายใจอยากให้พี่สาวลินอกแตกตายก็เชิญนะ พี่ไม่สนเพราะพี่รักและชอบลิน" ผมตอบกลับปาลินที่ดื้อด้านกับผม ก็เอาสิบอกเลยบอกพี่สาวสุดที่รักของเธอได้รู้ไปเลย เธอจะได้คลั่งและเลิกยุ่งกับผมสักที

"..."

"ลงจากรถแล้วพาพี่ขึ้นห้อง" ที่หอพักแห่งนี้ช่วงนี้มีข่าวโจรโรคจิตที่ปืนห้องบ่อยมากผมก็แอบห่วงเธอกลัวเธอเป็นอันตรายแต่เธอก็ดื้อไม่ยอมย้ายไปคอนโดอยากอยู่ที่นี่ใช้ชีวิตธรรมดากับเพื่อน ซึ่งฐานะเพื่อนแต่ล่ะคนก็รวยมากแต่ทำไมพากันมาเลือกห้องเช่าราคาถูกๆแบบนี้

"เหอะ" สุดท้ายเธอก็ขัดอะไรคนอย่างผมไม่ได้ ผมมองสำรวจจนทั่วที่นี่เล็กพอควรเธอเป็นคนมีเงินทำไมต้องมาพาตัวเองลำบาก ถ้าเอ่ยปากขอพ่อแม่เธอก็สามารถซื้อคอนโดหรูๆให้เธอได้เลย

"ส่งแค่หน้าห้องพอค่ะ"

"พี่จะส่งให้ถึงห้องเปิดประตู พี่ไม่ได้ทำอะไรลินหรอก เปิดห้องเดี๋ยวนี้" ผมพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"พี่รันเวย์ พี่กลับเถอะค่ะ" เธอก้มหน้าก้มตาต่ำไม่แม้แต่จะสบตาผม

"ที่ไม่ให้เขาห้องเพราะลินแอบซ่อนใครไว้ในห้องใช่ไหมถึงไม่อยากให้พี่เข้าไป ใช่ไหมล่ะ?" ผมกรอกเสียงเข้มถามเธอ

"เปล่าค่ะ ลินจะให้พี่เข้าไปดูก็ได้แต่พี่สัญญากับลินนะคะว่าจะไม่ทำร้ายลิน ลินขอร้อง" ปาลินเธอโคตรอ่อนแอเรื่องเล็กๆ น้อยเธอก็ร้อง ผมพยักหน้าให้เธอผมยังไม่ทำอะไรกวางน้อยของผมหรอกเดี๋ยวกวางน้อยจะตื่น ผมทำเธอกลัวมากแล้วตอนนี้ พอเปิดประตูเข้าห้องนั้น ผมก็ได้กลิ่นแปลกๆเหมือนกลิ่นของบุหรี่ ผมหันมาจ้องปาลินหรือเธอมีใครที่ซ่อนไว้จริงๆ

"ทะ...ทำไมตู้เสื้อผ้าผ้าลินเป็นแบบนี้" เธอรีบวิ่งไปเก็บชุดชั้นในตัวบางของเธอที่เหมือนถูกรื้อออกมา มันกระจัดกระจายไปหมด

"ไปนั่งรอพี่ที่เตียงพี่จะออกไปดูนอกระเบียงให้" เธอพยักหน้าทำตามที่ผมบอกอย่างง่ายดาย ผมเดินสำรวจทุกมุน ของห้องมันก็ไม่มีอะไรมันเหมือนมีคนเข้ามาทางประตูหน้า เพราะประตูที่หลังปิดนอกระเบียงยังปิดแน่นจากด้านใน

"ลินได้ให้กุญแจใครรึเปล่า?"

"เปล่าค่ะ แม้แต่เพื่อนลินก็ไม่ได้ให้ เยลลี่อยู่ห้องตรงข้ามลินเดี๋ยวลินขอไปถามหน่อยนะคะ"

พรึบ! ผมคว้ามือของปาลินมากุมไว้

"พี่ไปด้วย"

"กลับไปก่อนก็ได้ค่ะ ลินจะจัดการเอง"

"พี่เบื่อแล้วนะ ลินเอาแต่ไล่พี่อยู่แบบนี้"

"ก็พี่ตกลงแล้วไงคะ ถ้าลินให้เข้าห้องแล้วจะกลับเลยพี่จะไม่รักษาคำพูดเหรอคะ"

"พี่พูดแบบนั้นก็จริง แต่ตอนนี้ลินตกอยู่ในอันตราย" จะให้ผมทิ้งเธอไว้คนเดียวแบบนี้ผมคงทิ้งไม่ได้เพราะผมต้องรู้ก่อนว่าใครเป็นคนแอบเข้ามาในห้องเธอ