EP.1 ตอน กลัว

สองขาเรียวก้าวลงจากรถคันหรูราคาแพงพลางกวาดสายตามองรอบบ้านด้วยความกลัวในใจเธอ เธอแทบจะก้าวเท้าไม่ออกเมื่อนึกถึงใบหน้าชายหนุ่มที่เธอจำการกระทำที่เขาทำกับเธออย่างฝั่งใจ

"ปาลินเป็นอะไรรึเปล่า ยืนเหม่อทำไม?" ผู้เป็นแม่หันมาเอ่ยถามลูกสาวที่ยืนตัวเกร็ง

"เปล่าค่ะ ลินแค่นึกอะไรเล่นๆ"

"รันเวย์ต้องดีใจมากแน่ๆที่ได้เจอหนูอีกครั้ง" แม่หันไปบอกพี่ปานวาดที่ยืนยิ้มกริ่ม

"จริงเหรอคะ ปานกับเวย์เราไม่ได้คุยกันนานแล้วนะคะเวย์เขาจะดีใจเหรอคะที่ได้เจอปาน" พี่ปานมองหน้าแม่ พี่ปานพึ่งกลับมาจากต่างประเทศแม่เลยพาพี่ปานมาเจอพี่รันเวย์แต่ฉันไม่ได้อยากมาด้วยซ้ำ

"เชื่อแม่สิ รันเวย์เขาอยากเจอหนูแน่นอนป่ะเข้าข้างในบ้านดีกว่า ปาลินช่วยทำหน้าดีๆหน่อยนะลูก หน้าหงิกหน้างอไม่สวยเลยนะ" ฉันได้แต่พยักหน้าตอบกลับแม่ แม่มักจะบ่นฉันที่ฉันจะหน้านิ่งเวลาได้ไปไหนมาไหนกับแม่กับพี่ปาน พอเข้ามาในบ้านก็มีแม่บ้านนำทางไปยังห้องอาหารฉันมองอาหารบนโต๊ะด้วยความรู้สึกเหนื่อย เพราะฉันพึ่งกินกับเพื่อนมา แล้วแม่กับพี่ปานยังจะมาบังคับให้มากินอีก

"สวัสดีค่ะ คุณอาซี สวัสดีเวย์จำปานได้ไหม?" พี่ปานไหว้แม่ของพี่รันเวย์ฉันก็ต้องทำตาม ฉันเผลอสบตาเขาแว็บเดียว ก่อนที่ฉันจะก้มหน้าก้มตาเงียบเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับฉันวันนั้น

"อืม จำได้นั่งสิ จำทุกเหตุการณ์ได้ดีเลยล่ะ!" เขาตอบกลับเบาๆก่อนที่พวกเราจะนั่งลงบนเก้าอี้ ฉันนั่งข้างแม่ส่วนพี่ปานนั่งข้างพี่รันเวย์ บรรยากาศในโต๊ะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะมีเพียงฉันที่นั่งเกร็งไม่กล้าที่จะพูดหรือขยับตัวทำอะไรเลย

"อาหารไม่ถูกปากเหรอจ้ะหนูปาลิน" คุณอาซีถามฉันจนทุกคนจ้องมาที่ฉัน

"เปล่าค่ะ ลินไม่ค่อยหิวน่ะค่ะเลยทานน้อย" อันที่จริงฉันอิ่มจนจะอ้วกออกมาแล้วแต่ก็กลัวแม่กับพี่ปานดุถ้าตอบคุณอาซีแบบนั้น ยิ่งนั่งตรงนี้นานๆ ฉันยิ่งอึดอัดเพราะทุกคนมีเรื่องคุยแต่ฉันไม่มีเลย ไม่มีเรื่องอะไรจะคุยเลย

"ปานซื้อของมาฝากด้วยคุณอาซีนะคะ" พี่ปานยื่นถุงใบใหญ่พร้อมของขวัญในถุงก็คือกระเป๋าราคาแพงที่คุณอาซีเคยโพสต์ตามหา

"รู้ใจอาจริงๆหนูปาน อากำลังต้องการพอดีเลย"

"นั่งเงียบจังเลยไม่มีอะไรจะพูดบ้างเหรอ" แม่หันมาสะกิดแขนฉันเบาๆฉันส่ายหน้าไปพร้อมถามอย่างแผ่วในสิ่งที่ฉันต้องการ

"เมื่อไหร่จะได้กลับคะ ลินต้องอ่านหนังสือสอบนะคะคุณแม่ ยังต้องรออีกนานไหม" ทันทีที่ฉันพูดจบแม่ก็หยิกที่แขนของฉันเบาๆ

"พูดอะไรจะรีบกลับได้ยังไงพึ่งมาเอง ถ้าอยากอ่านหนังสือไปนั่งที่รถแล้วทักไลน์ให้แม่บ้านถ่ายให้หน้าไหนที่แกอยากอ่าน หรือให้เพื่อนแกถ่ายมา"

"ค่ะ"

"หนูปาลินจะไปไหนลูก?"

"ลินต้องคุยงานกับเพื่อนลินขอเสียมารยาทออกไปคุยข้างนอกนะคะคุณอา"

"ไปนั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นรอก็ได้นะลูก"

"ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินออกมาจากห้องอาหารโดยมีแม่บ้านพาฉันเดินมาอีกห้องที่นี่ใหญ่มากถ้าเทียบกับบ้านฉันที่นี่แอบกว้างกว่านิดหนึ่ง

"ถ้าต้องการอะไรเรียกป้าได้เลยนะคะ"

"ขอบคุณค่ะ" พอป้าแม่บ้านเดินออกไปฉันรีบคว้าโทรศัพท์มาตอบไลน์ทันทีคนที่ฉันตอบไลน์ก็คือพี่คิมรุ่นพี่ที่ฉันแอบปลื้มมาก พี่เขาทั้งหล่อเท่ห์และอีกอย่างพี่เขาโคตรสุภาพและอ่อนโยน ตอนนี้พี่เขายังไม่มีแฟน ฉันอยากเป็นแฟนพี่เขาจังเลย แฮร่~

"มีความสุขเชียวนะที่ได้แชทผู้ชาย!" ฉันเงยหน้ามองปลายเสียงที่เอ่ยว่าฉัน คนๆนั้นคือพี่รันเวย์

"ออกไปเลยนะคะ ไม่งั้นลินจะร้องให้คนช่วย" ฉันเอ่ยไล่เขาอย่างกล้าๆกลัวๆพร้อมขยับหนีเขา

"ลินกลัวพี่งั้นเหรอ?" เขาโน้มใบหน้าลงมาประชันกับฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรฉันรีบเอามือมาปิดหน้าตัวเองทันทีฉันกลัวเขาทำอะไรบ้าเหมือนวันนั้น

"…"

"กลัวพี่จะจูบอีกงั้นเหรอ" ฉันปิดปากเงียบไม่ตอบอะไรเขา ถ้าขืนเขายังถามอีกฉันจะร้องให้ทุกคนในบ้านได้ยิน

"…"

"พี่ไม่ทำอะไรเราหรอกลืมตาได้แล้ว" ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบข้างหูถ้าให้เดาพี่รันเวย์คงโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูฉัน ฉันค่อยๆลืมตามองเขาหน้าเราสองคนใกล้กันมาก

"พี่ต้องการอะไรจากลิน" ฉันรวบรวมความกล้าก่อนจะโพล่งถามออกไปอย่างสงสัยเขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่เขาต้องการอะไรฉันเริ่มสับสนไปหมดแล้ว

"แล้วลินคิดว่าพี่ต้องการอะไรจากลิน"

"ไม่มีค่ะ ถึงมีลินก็ไม่ให้ค่ะ" ฉันใช้แรงอันน้อยนิดของตัวเองผลักอกแกร่งของเขาออกไป

พรึบ! ทว่าเขากลับคว้าเอวฉันลุกขึ้นมาแนบชิดกับร่างกายเขา

"พะ....พี่รันเวย์ พี่ปล่อยลินนะคะ"

"รังเกลียดกันมากขนาดนั้นเหรอ แม้แต่หน้าพี่เราถึงไม่อยากมองแบบนี้ เกลียดพี่ขนาดนั้นเหรอ"

"อย่าทำแบบนี้ถ้าพี่ปานเข้ามาเห็นพี่ปานจะเสียใจกับการกระทำของพี่" ฉันเน้นทีละคำอย่างช้าๆ

"ปานไม่มีทางเข้ามาเห็นหรอก" ฉันอึ้งกับคำพูดของพี่รันเวย์มากเขารักพี่ปานทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้กับฉัน สิ่งที่เขารุ่มร่ามฉันฉันบอกตามตรงฉันรับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้เลยนะ

"พี่ปานเป็นคนรักของพี่นะคะ" ทันทีที่พูดจบฉันก็พยายามแกะมือของเขาที่รั้งเอวฉันแน่น

"แล้วลินไม่อยากเป็นคนรักของพี่บ้างเหรอ" เขากระซิบลงข้างหูของฉันอีกรอบ ก่อนจะชูดดมที่ซอกคอของฉันราวกับพวกโรคจิต

"ปล่อยลินเดี๋ยวนี้นะคะลินบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ" ฉันกลัวจนเผลอร้องไห้ออกมา

"หึ~ร้องไห้เป็นเด็กไปได้" เขาค่อยๆคลายมือจากเอวฉัน ฉันรีบขยับหนีทันที

"อ้าว รันเวย์มาอยู่ที่นี่เองปานตามหาแทบแย่เลย" พี่ปานมองฉันสลับกับพี่รันเวย์ สีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย

"ก็แค่เห็นปาลินร้องไห้เลยเข้ามาถาม" พี่รันเวย์เขากระตุกยิ้มพร้อมจ้องมองมาที่ฉัน ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจมาก

"อ๋อ แล้วลินเป็นอะไรถึงร้องไห้?" พี่ปานเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับสายตาที่เป็นห่วงเป็นใยฉัน

"เปล่าค่ะ ลินแค่กลัว"

"ลินกลัวอะไร?"

"บอกพี่ปานสิเธอกลัวอะไรปาลิน บอกให้พี่ปานได้รับรู้ไงว่าเพราะอะไรถึงกลัว" เขากระตุกยิ้มกว้างมองฉันเพราะเขารู้ว่าฉันจะไม่พูดอะไรให้พี่ปานคิดมาก พี่ปานมองฉันจนฉันก้มต่ำหลบสายตา

"ลินแค่กลัวข่าวในหอค่ะ มีข่าวโรคจิตปืนหอที่ลินพักด้วยค่ะ ลินเลยร้องไห้" มันก็มีจริงๆแหละ

"งั้นกลับมาพักที่บ้านพี่เคยบอกแล้วหอเล็กๆแบบนั้นความปลอดภัยมันต่ำ เดี๋ยวพี่จะโทรขอพ่อซื้อคอนโดพี่มันแพงๆและปลอดภัยให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ" พี่ปานคว้าฉันไปกอด พี่รันเวย์ก็เอื้อมมือมาลูบแก้มฉันโดยที่พี่ปานไม่รู้ ฉันรีบผละกอดที่ปานและเช็ดตรงที่เขาลูบแก้มฉัน บ้าจริง!

"ลินขอกลับหอก่อนนะคะ คืนนี้ลินนอนหอดีกว่าค่ะ"