Chapter 3

หลังจากทานอาหารเสร็จเขาก็พาหญิงสาวมาส่งที่มหาวิทยาลัย มองสำรวจไปโดยรอบมีแต่นักศึกษาหน้าตาดีทั้งนั้น

"มองสาวๆเหรอคะ"

น้ำหวานกอดอกมองชายหนุ่ม ยังไม่ทันไรเลยลายออกซะแล้ว มองผู้หญิงต่อหน้าต่อตาแล้วบอกว่าตัวเองเลิกเจ้าชู้ได้ มันน่าเชื่อตรงไหน

"พี่ไม่ได้มองสาวๆค่ะ พี่มองนักศึกษาผู้ชายกับครูผู้ชายว่ามีเยอะรึเปล่า มีคนไหนมาใกล้ชิดน้ำหวานเป็นพิเศษมั้ยพี่จะได้จัดการ"

เขาหันมามองหญิงสาวด้วยสีหน้าจริงจังมาก เธอชะงักไปก่อนจะมองไปโดยรอบ

"นึกว่าพี่ดัชมองนักศึกษาผู้หญิงซะอีก"

"พี่บอกแล้วไงคะว่าพี่จะจีบน้ำหวาน และพี่เลิกเจ้าชู้ได้ไม่ต้องระแวงเลย อีกอย่างตอนนี้ในสายตาของพี่น้ำหวานสวยที่สุดเลยค่ะ"

เขายื่นมือไปเกลี่ยแก้มหญิงสาวอย่างแผ่วเบา น้ำหวานนิ่งไปเมื่อถูกสัมผัสของชายหนุ่ม ทำไมตอนนี้เขาดูอ่อนโยนกับเธอจังต่างจากภาพลักษณ์ที่มองเห็น

"น้ำหวานไปทำงานแล้วนะคะ"

"เชิญค่ะ ถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหานะ"

เธอพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที พูดเป็นเล่นไปนะการกระทำของเขาทำเอาใจเธอสั่นไหวอยู่ไม่น้อย ไม่รู้สึกแบบนี้กับใครมานานแล้วนะตอนคบกับแฟนคนแรกยังไม่ตื่นเต้นขนาดนี้เลย

"ทำไมรู้สึกร้อนจัง"

หญิงสาวลูบแก้มตัวเองก่อนจะรีบวิ่งไปยังห้องทำงาน ดัชกรมองตามเธอไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี รู้สึกว่าน้ำหวานก็ไม่ได้ปฏิเสธเขาแต่คงยังไม่ไว้ใจเท่าไหร่ เขาจะทำให้เธอเชื่อใจว่าเขาหยุดแล้วจริงๆ

"เชิญครับท่านรอง"

"อาร์ทีส่งคนจับตามองหน่อยนะ อย่าให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้น้ำหวานเด็ดขาด"

"ได้ครับ"

เขาเดินกลับไปขึ้นรถทันที ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดแต่เขาไม่มีทางที่จะปล่อยให้ใครมาใกล้เธอเด็ดขาด ถึงจะจีบอยู่แต่ถือว่าหญิงสาวเป็นของเขาแล้ว ห้ามคนอื่นมายุ่งเด็ดขาด เพราะเขามั่นใจว่ายังไงน้ำหวานไปไหนไม่รอดแน่นอน

"เย็นนี้ไปเอาสร้อยให้ผมหน่อย"

"สร้อยที่ฝากร้านทำความสะอาดใช่มั้ยครับ"

อาร์ทีเอ่ยถามอย่างสงสัย เหมือนว่าคุณแม่ของเขาจะให้มาก่อนจะเสียชีวิต น้องกับพี่ชายได้มาคนละเส้น เป็นจี้ตัวอักษรชื่อของทั้งสองคน ฝังเพชรราคาแพงมากสั่งทำเฉพาะสองพี่น้องมีแค่สองเส้นในโลก

"ใช่ เอามาให้ด้วยนะ"

"ได้ครับนาย"

เขาขับรถพาท่านรองประธานไปส่งที่บริษัท จากนั้นก็ไปทำธุระต่อตามที่เขาสั่งมา ปกติเขาก็ไม่ได้ใส่อยู่แล้วเพราะมันเหมือนของผู้หญิงมากกว่าของผู้ชาย ส่วนน้องสาวใส่ติดตัวตลอดในขณะที่เขาเก็บไว้รอเจอผู้หญิงที่ใช่จะเอาไปจองตัวไว้ก่อน

"ท่านรองคะ คุณดาริกากับคุณธีรัชอยู่ที่ห้องของคุณท่านค่ะ"

"น้องดากับธีมาเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่ห้องของท่านประธานแทนที่จะเป็นห้องของตัวเอง เมื่อมาถึงเขาก็เอ่ยทักทายว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว

"ไงจ้ะว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว มาทำอะไรกันวันนี้"

"พี่ดัชน้องดาคิดถึงจังเลย"

น้องสาวสุดสวยรีบวิ่งมาอ้อนพี่ชายทันที จะแต่งงานกันแถมยังมีหลานตัวน้อยอยู่ในท้องยังทำตัวเหมือนเด็กอยู่อีก

"จะเป็นแม่คนอยู่ล่ะยังมาอ้อนเหมือนเด็กๆอีก"

เขาลูบผมน้องสาวอย่างเอ็นดูก่อนจะผละออกแล้วเดินไปกอดคอว่าที่น้องเขย

"ไงน้องเขย ได้ข่าวบริษัทไปได้ดีร่ำรวยมากแล้วนี่"

"ยังเลยครับพี่ดัช ผมยังเก็บเงินได้ไม่เป็นที่น่าพอใจเลย เก็บได้แค่ค่าสินสอดกับเงินเก็บที่มีอีกหลายสิบล้านคงพอดูแลน้องดากับลูกให้สุขสบาย แต่ว่าเรื่องบ้านรอไปก่อนครับแต่เร็วๆนี่ผมจะซื้อแน่นอน"

"เก่งแล้วเรานะ มาไกลถึงขนาดนี้"

เขาตบบ่าให้กำลังใจว่าที่น้องเขย อีกหน่อยเขาจะไปได้ไกลกว่านี้อีกมาก นี่มันแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้นและเขายินดีที่จะซับพอร์ตน้องทั้งสองคนไปตลอดชีวิต

"ขอบคุณครับพี่ดัชที่แนะนำทุกอย่าง"

"ขอบคุณอะไรกัน เอาเถอะเตรียมงานไปถึงไหนแล้ว มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ"

เขานั่งคุยกับคุณพ่อและน้องดากับธีรัชอยู่นานเป็นชั่วโมง ตกลงกันว่าจะแต่งงานที่บ้านของคุณพ่อที่สุดท้ายมันจะเป็นสมบัติของเขา ส่วนแบ่งอีกครึ่งหนึ่งของบ้านเขาโอนให้น้องสาวไปเรียบร้อย เอาจริงๆดาริกามีเงินมากมายแต่เธอไม่ใช้มันเพราะไม่อยากให้สามีรู้สึกแย่ที่ต่ำต้อยกว่า ทุกวันนี้เขาพยายามพัฒนาตัวเองจนสามารถเลี้ยงดูน้องสาวคนเดียวของเขาได้

"ว่าแต่พี่ดัชเมื่อไหร่จะแต่งงานคะ"

"อีกไม่นานหรอกน่า รอดูเลย"

เขาอมยิ้มแก้มปรินึกไปถึงหญิงสาวที่เขาเจอเมื่อกลางวัน เจอกันไม่กี่ครั้งแต่ทำไมเขารู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดแถมยังหลงแบบโงหัวไม่ขึ้นเลยด้วย

"แกมีแฟนแล้วเหรอเจ้าดัช"

คุณพ่อมองลูกชายอย่างจับผิด เขายักไหล่อมยิ้มไม่ตอบอะไรเพราะอยากให้ทุกอย่างมันชัดเจนและชัวร์ที่สุด ถึงตอนนั้นเขาพร้อมเปิดเผยให้ทุกคนได้รู้แน่นอน

เช้าวันต่อมา...

น้ำหวานตื่นเช้าอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมจะออกไปทำงานก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อรับประทานอาหารเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวมีคุณพ่อและคุณแม่นั่งรออยู่แล้ว

"มานี่สิลูกกินข้าวเช้าก่อน"

หญิงสาวนั่งลงมองข้าวต้มกุ้งตรงหน้าพร้อมกับเอามือปิดปากหาวด้วยความง่วง เมื่อคืนกว่าจะได้หลับก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน คงไม่ต้องบอกนะว่าทำไมถึงไม่ได้นอนสักที ก็พี่ดัชไงล่ะที่ไม่ยอมวางโทรศัพท์ชวนคุยนั่นนี่จนเธอเผลอหลับไปตอนไหนยังไม่รู้เลย

"ทำไมเหมือนคนนอนไม่เต็มอิ่มเลยลูก"

"เปล่าค่ะไม่มีอะไรหรอก"

น้ำหวานยิ้มออกมาก่อนจะตักข้าวต้มตรงหน้าทาน สักพักก็มีแม่บ้านเดินเข้ามาหาพร้อมกับเอ่ยเสียงเรียบ

"มีแขกมาค่ะ"

"ใครกัน ใครมาเหรอ"

"เค้าบอกว่าชื่อดัชกรค่ะ"

หญิงสาวได้ยินชื่อก็สำลักข้าวที่กินอยู่ทันที หันซ้ายขวามองหาน้ำก่อนจะยกขึ้นดื่มจนหมดแล้ว

"แค่กๆๆ"

"ใจเย็นลูก ไปเชิญเค้าเข้ามาสิ"

คุณภพธรหันไปบอกแม่บ้านก่อนจะมองลูกสาวด้วยความห่วงใย เธอหันไปมองยังประตูเจอกับดัชกรเดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมรอยยิ้มกว้าง

"สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่"

ผู้ใหญ่ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันอย่างสงสัยว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใคร แต่ใบหน้านั้นดูคุ้นเคยเหมือนพวกเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

"สวัสดีจ้ะไหว้พระเถอะ ว่าแต่มาหาน้ำหวานเหรอ"

"ใช่ครับ ผมมารับน้ำหวานไปส่งที่ทำงานครับ"

หญิงสาวหันไปยิ้มแห้งให้คุณพ่อกับคุณแม่ ขนาดแฟนคนแรกของเธอยังไม่เคยเข้ามาที่บ้านมาแนะนำตัวให้พ่อกับแม่รู้จักเลย ก็ไม่แปลกที่ท่านเห็นพี่ดัชแล้วจะมีคำถามว่าเขาคือใคร

"น้ำหวาน พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใคร แล้วเขาเป็นอะไรกับหนูเหรอ"

"เอ่อ... คือนี่พี่ดัชค่ะ เขาเป็นลูกชายคนโตของท่านณเรศ เจ้าของ MIA GROUP เขากับหนูเราเป็น..."

น้ำหวานอึกอักไม่รู้จะตอบท่านทั้งสองคนอย่างไร จะบอกว่าเป็นพี่ชายก็ไม่ใช่ คนรู้จักก็ไม่เชิง ก่อนที่เธอจะได้ตอบอะไรก็ไม่ทันแล้วเพราะดัชกรตอบแทนเรียบร้อยแล้ว

"ผมกำลังจีบน้องน้ำหวานครับ"

"ห๊ะ... อะไรนะ"

"ฟังไม่ผิดครับ ผมกำลังจีบลูกสาวของคุณพ่ออยู่ครับ"