Chapter 2

ดัชกรพาน้ำหวานมาทานอาหารญี่ปุ่นมื้อสุดหรูที่เปิดใหม่ใจกลางเมือง ถือว่าเป็นเดตแรกที่น่าประทับใจสำหรับหญิงสาว เพราะยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนลงทุนทำให้ขนาดนี้เลย มากสุดก็อาหารบนห้าง และหลังจากที่เลิกกับแฟนคนแรกไปเธอก็ไม่คบใครต่อ ไม่ใช่ว่ามันมูฟออนไม่ได้แต่เธอยังหาคนที่เข้ากับเธอได้ดีไม่เจอ และพี่ดัชถือเป็นคนแรกที่รักเธอหนักสุดในบรรดาผู้ชายคนอื่น อีกอย่างเธอเกรงใจเขาที่เป็นพี่ชายของเพื่อนสนิทด้วย แต่ถ้าเขาทำอะไรมากไปเธอก็จะไม่เกรงใจเช่นกัน

"ชอบมั้ยคะ"

หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ จริงๆแล้วเขาก็ไม่ได้แย่เลยนะ เอาอกเอาใจเก่งที่หนึ่งหน้าตาฐานะเพอร์เฟคทุกอย่าง แถมยังสายเปย์อีกด้วย แต่ถ้าถามเหตุผลว่าเธอรับไม่ได้ตรงไหนคงจะเป็นความเจ้าชู้ของเขาล่ะมั่ง

"ค่ะ เพิ่งเปิดใหม่เลยเหรอคะน้ำหวานไม่เคยเห็นเลย"

"เปิดวันนี้วันแรกค่ะ ร้านคนรู้จักเขานำเข้ามาจากญี่ปุ่นทุกอย่างเลยนะ ถ้าน้ำหวานชอบพี่จะพามาอีก"

เขาตักนั่นนี่ให้เธออย่างเอาใจ เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขารุกหนักขนาดนี้ ปกติเขาไม่มาทำอะไรแบบนี้หรอกมีแต่ฝ่ายหญิงเองที่ทำแบบนี้ให้กับเขา

"น้ำหวานถามอะไรพี่ดัชหน่อยได้มั้ยคะ"

เธอเอ่ยถามเขาตามตรง เพราะดูจากลักษณะนิสัยโดยส่วนตัวของเขาแล้ว น่าจะชอบคนที่พูดตรงและชัดเจนมากที่สุด เขาเงยหน้ามองหญิงสาวก่อนจะพยักหน้า

"ถามมาสิคะ"

"พี่ดัชทำแบบนี้กับน้ำหวานทำไมเหรอคะ"

"แบบนี้คือแบบไหนอ่ะ พามากินข้าว ส่งช่อดอกไม้ให้ หรือให้คนสืบเรื่องของเรา อันไหนอ่ะ"

เขามองอย่างไม่เข้าใจ เขาว่าตัวเองก็ชัดเจนอยู่ในระดับหนึ่งเลยนะเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ถ้าเธอต้องการคำพูดที่มันชัดเจนเขาก็จะอธิบายให้ฟัง

"ทุกเรื่องแหละค่ะทำไปทำไมคะ"

"ก็พี่ชอบน้ำหวานไงบอกไปแล้ว"

หญิงสาวเท้าคางมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะนิ่งคิดอะไรสักพัก ถามอีกครั้งก็คงจะได้คำตอบแบบเดิมเพราะฉะนั้นถามว่าเขาจะทำยังไงกับเธอต่อดีกว่า

"แล้วพี่จะทำยังไงต่อคะ แบบเมื่อวานไม่เอานะคะน้ำหวานมีพร้อมทุกอย่างแล้ว"

"แล้วถ้าพี่อยากคบกับน้ำหวานพี่ต้องทำยังไงอ่ะ ถ้าขอคบตอนนี้เลยจะได้ป่ะ"

เขายิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ มองเด็กน้อยจอมใสซื่อตรงหน้าที่ดูจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเขา แต่ผิดคาดเธอรู้ทันเขาทุกอย่าง

"เราเพิ่งรู้จักกันเองยังไม่ได้เรียนรู้นิสัยใจคอกันเลย บางคนขับน้ำหวานเป็นปียังไม่ได้คบเลยค่ะ พี่เพิ่งคุยกับน้ำหวานจริงจังวันนี้วันแรกเองนะทำไมใจร้อนจริง"

"แล้วให้พี่ทำยังไงอ่ะ ให้บ้านให้รถให้ทุกอย่างที่มีก็ไม่เอา แล้วพี่ต้องทำยังไงถึงจะได้น้ำหวานล่ะ"

เขาทำหน้าคิดหนักเพราะจนปัญญาจะคิดแล้วเหมือนกัน จีบผู้หญิงก็ทำไม่เป็น ถ้าเปย์แล้วไม่เอาก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อล่ะ

"พี่ก็ต้องจีบน้ำหวานก่อนสิคะ"

"พี่จีบผู้หญิงไม่เป็นอ่ะ แล้วไอ้พวกนั้นมันจับน้ำหวานยังไงล่ะ"

เขาถามย้อนกลับหญิงสาว เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะอธิบายให้เขาเข้าใจอะไรโดยง่าย

"ก็พาไปกินข้าว ดูหนัง ช็อปปิ้ง ไถ่ถามทุกข์สุขมั่งคะ"

เธอก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงให้มันเข้าใจแบบละเอียดที่สุด บอกไปประมาณนี้เขาคงพอเข้าใจอยู่ล่ะมั่ง ดัชกรทำหน้าคิดหนักก่อนจะยิ้มออกมาทันที

"โอเคงั้นพี่จะจีบน้ำหวาน"

"ดีค่ะ ยังไงช่วยจีบเหมือนผู้ชายคนอื่นเค้าทำกันนะคะ ไม่เอาแบบถึงเนื้อถึงตัวเจอหน้าก็จับไม้จับมือ มันดูเป็นผู้ชายเจ้าชู้มือปลาหมึก"

เธอเอ่ยออกมาตามตรง ก็ไม่ได้รับเกียจที่เขาทำแบบนั้นแต่ว่าเธอไม่ชิน อย่างน้อยถ้าเราสองคนรู้จักกันมากขึ้นสนิมสนมกันมากกว่านี้ ถึงตอนนั้นเขาจะกุมมือเธอเดินก็ไม่ว่าอะไรนะ

"งั้นมาตกลงเงื่อนไขกันก่อน"

เขายิ้มออกมาอย่างมีแผนการณ์ ดูทำหน้าทำตาเข้าสิท่าทางไว้ใจไม่ได้เลย

"เงื่อนไขอะไรคะ"

"พี่จะจีบน้ำหวานแต่ว่าเราห้ามคุยกับคนอื่นนะ ห้ามไปไหนกับผู้ชายคนอื่น ห้ามมองหน้าหรือสบตาเพราะพี่ไม่ชอบ"

หญิงสาวอ้าปากค้างมองเขาอย่างอึ้ง เขามีสิทธิ์อะไรมาห้ามเธอแบบนั้นล่ะ จะจีบก็จีบไปสิเธอยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะเลือกใครสักหน่อย เพราะฉะนั้นเธอจะคุยกับใครเขาก็ไม่มีสิทธิ์ห้ามทั้งนั้น

"แต่พี่กำลังจีบน้ำหวานนะคะ ไม่ใช่เป็นแฟนหรือเป็นเจ้าของกัน"

"ไม่รู้แหละพี่จองน้ำหวานไว้แล้ว ถึงจะยังจีบอยู่แต่ถือว่าน้ำหวานเป็นของพี่แล้วเพราะฉะนั้นยอมรับเงื่อนไขมาก่อน"

หญิงสาวกุมขมับอย่างเครียดหนัก ถ้าเป็นแบบนี้ยอมตกลงเป็นแฟนเลยไม่ดีกว่าเหรอ มันต่างกันตรงไหน

"พี่ดัชกำลังเข้าใจอะไรผิดไปค่ะ"

"ไม่นะพี่เข้าใจถูกแล้ว"

เขาตีมึนก่อนจะตักแซลมอนป้อนหญิงสาวถึงปาก เธอมองปลาตรงหน้าสลับกับชายหนุ่ม เขาพยักหน้ายิ้มเป็นเชิงให้เธออ้าปากกินไปซะ เธออ้าปากงับอย่างว่าง่ายเคี้ยวปลาแก้มตุ่ยมองชายหนุ่มที่่ยิ้มแก้มปริใบหน้าเอิบอิ่มไปด้วยความสุข

"เราควรจะคุยกันแบบละเอียดอีกนิดมั้ยคะ"

"ไม่ค่ะเราเข้าใจกันแล้ว ตกลงตามนี้เลย"

เขายิ้มออกมาก่อนจะชวนเธอคุยนั้นนี่ไปเรื่อย หญิงสาวเกาหัวอย่างไม่รู้จะทำยังไงดีกับความมึนของเขา เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็พอเข้าใจแล้วว่าต้องจีบเธอก่อน ไม่ใช่จะใช้เงินซื้อเธอแบบก่อนหน้านี้

"น้ำหวานต้องไปทำงานอยู่มั้ยคะ"

"ทำค่ะ มีเอกสารที่ต้องเซ็นเยอะเลย"

เขายิ้มออกมาไม่ว่าอะไร ถ้าเธองานยุ่งเขาก็แค่ไปส่งที่มหาวิทยาลัยเหมือนเดิม ตอนแรกว่าจะชวนไปดูหนังต่อแต่ถ้าเธอไม่สะดวกค่อยไปวันอื่นแล้วกัน

"โอเคถ้ากินเสร็จเดี๋ยวพี่ไปส่งน้ำหวานที่มหาวิทยาลัย ตอนเย็นพี่มารับไปส่งที่บ้านได้มั้ย"

"น้ำหวานเอารถมาเองค่ะ"

"งั้นพรุ่งนี้จะไปรับที่บ้านมาส่งที่ทำงาน ตกลงตามนี้ค่ะ"

หญิงสาวยังไม่ได้ตอบตกลงหรือพูดอะไรเลยแต่ชายหนุ่มเออออไปเองเรียบร้อยแล้ว เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ดูมีพิษมีภัยอะไร ชอบก็บอกว่าชอบจะทำอะไรก็บอกตามตรง คงจะดีกว่าผู้ชายคนอื่นที่เธอเคยเจอล่ะมั่ง อย่างน้อยเขาก็ดูจริงใจที่จะเข้าหาเธอ

"พี่ดัชคะน้ำหวานไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้นะบอกไว้ก่อน"

เขาเงยหน้ามองหญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ คนอย่างเขาดูยังไงก็เจ้าชู้และเขาก็ยอมรับว่าตัวเองเป็นแบบนั้น แต่ถ้าวันหนึ่งเขาเจอผู้หญิงที่ใช่เขาพร้อมจะหยุดทุกอย่างและเริ่มต้นใหม่กับคนที่เขาเลือก

'และตอนนี้เขาเลือกแล้ว'

"ถ้าพี่เจ้าชู้เมื่อไหร่ พี่อนุญาตให้น้ำหวานเลิกยุ่งกับพี่ได้เลย"

"พูดเองนะคะ"