My lady ผู้หญิงของป๋าดัช

"คุณน้ำหวานคะ ช่วยเซ็นอนุมัติงบประมาณกีฬาสีประจำปีของมหาวิทยาลัยทั้งสิบสาขาด้วยค่ะ"

น้ำหวาน นารีรัตน์ กิตติภาหรือรองผู้บริหารของมหาวิทยาลัยK-PA เครือกิตติภากุล มีสิบสาขาทั่วประเทศ เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีชื่อเสียงมากที่หนึ่ง นักศึกษาที่จบออกมาสามารถเรียนต่อต่างประเทศได้เลยเพราะก่อนจบจะมีการทดสอบระดับภาษา ทุกคนที่เข้ามาเรียนและจบออกไปจะเก่งภาษาสากลทุกคน

"เอามาสิคะน้ำหวานเซ็นให้"

เธอหยิบแฟ้มมาอ่านรายละเอียดผ่านไปเพราะก่อนหน้านี้อ่านไปรอบหนึ่งแล้ว เธอให้เลขาไปแก้ไขรายละเอียดหยิบย่อยเล็กน้อยก่อนจะกลับมาให้เธอตรวจอีกครั้ง หญิงสาวหยิบปากกาเซ็นเอกสารทุกใบ ส่งแฟ้มเอกสารคืนไปให้

"เรียบร้อย ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยคะน้ำหวานจะไปซื้อของฝากที่ห้าง"

"เรียบร้อยค่ะคุณน้ำหวาน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพี่โทรไปหาค่ะ"

หญิงสาวยิ้มออกมา หยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปจากตรงนั้นทันที วันนี้อากาศเย็นมากเธอจึงใส่สูทมาเต็มยศถ้าใครมาเห็นคงบอกว่าเธอเหมือนคนขายประกันมากกว่าเป็นผู้บริหาร

เมื่อเดินทางมาถึงที่ห้างสรรพสินค้า เธอถอดสูทออกทิ้งไว้ในรถ หยิบกระเป๋าเดินเข้าไปข้างในเพื่อหาซื้อของฝากให้วันเกิดของคนสนิทพ่อ เธอเดินเข้าไปในร้านนาฬิกาหรูเพื่อดูว่าจะสามารถซื้ออะไรได้บ้าง

"นาฬิกาไม่เวิร์คมั่ง ซื้อเนคไท เสื้อสูทดีกว่ามั่ง"

คิดได้แบบนั้นเธอก็เดินออกจากร้านนาฬิกาแล้วไปร้านเสื้อผ้าผู้ชายอีกฝั่ง เธอเดินดูไปโดยรอบก่อนจะบังเอิญไปชนใครคนหนึ่งเข้า

"อุ๊ย! ขอโทษนะคะที่เดินไม่ระวัง..."

น้ำหวานเงยหน้ามองชายตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา เขาคือดัชกร นฤเบศภูวนัย หรือพี่ดัช พี่ชายของดาริกาเพื่อนสนิทของเธอ แต่เราเจอกันล่าสุดนานมากแล้วตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัย ไปที่บ้านทีไรไม่เคยเจอเขาหรอก

"อ่าวพี่ดัช สวัสดีค่ะ"

ชายหนุ่มก้มมองหญิงสาวอย่างสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างถูกใจผู้หญิงตรงหน้า คำแรกที่นึกถึงคือ สวย สวยมาก

"สวัสดีครับคนสวย รู้จักพี่ด้วยเหรอ"

"ก็พี่คือพะ..."

"ได้แล้วครับท่านรอง"

ผู้ช่วยของเขาเดินถือถุงมาหลายใบ ดัชกรไม่สนใจหันไปยิ้มให้หญิงสาวมองด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ทำไมผู้หญิงที่เขาเจอมาไม่ตรงสเปคแบบนี้อ่ะ พี่มันนางฟ้าชัดไปเลยดูเพอร์เฟคไปทุกอย่าง สวยธรรมชาติมากนี่คือสเปคเลย เธอไปอยู่ที่ไหนมาทำไมเขาเพิ่งเจอ ความรู้สึกในตอนนี้คือเหมือนเจอรักแรกพบเลยอ่ะ

"ชื่ออะไรคะคนสวย"

"หนูเหรอคะ น้ำหวานค่ะ"

เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส ตอนแรกจะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทน้ำหวานแต่บอกไปก็คงจำเธอไม่ได้หรอก อีกอย่างนานๆเจอกันทีเดี๋ยวก็คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ

"มาซื้อของเหรอคะ"

"อ่อ ค่ะ มาซื้อของฝากค่ะ"

เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะหันไปมองผู้ช่วยให้จัดการเหมือนอย่างที่เคย อาร์ทีรู้ดีว่าถ้ามองแบบนี้คืออยากได้ว่างั้นเถอะ ปกติถ้าเขาติดต่อให้แป๊บเดียวผู้หญิงก็ตามกลับไปแล้ว เหมือนอย่างปกติที่ทำก็สำเร็จมาตลอด

"คุณน้ำหวานมีแฟนหรือยังครับ"

อาร์ทีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร หญิงสาวมองทั้งสองคนอย่างมึนงงแต่ก็ตอบคำถามเพราะคือว่าคงถามไปอย่างงั้นแหละ

"โสดค่ะ"

"เจ้านายผมอยากรู้จักคุณน้ำหวานมากขึ้น มีเวลาว่างมั้ยครับไปดื่มอะไรด้วยกันก่อน"

น้ำหวานมองดัชกรที่ยืนยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า นิสัยเหมือนที่ดาริกาบอกเป๊ะเลยเจ้าชู้มาก ดูจากสายตาแล้วคำพูดคำจาเหมือนอยากจะกลืนกินเธอยังไงอย่างงั้นเลย

'ไม่ได้คิดไปเองแน่นอน'

"ไปดื่มกาแฟกับพี่ก่อนมั้ย"

"ได้ค่ะ งั้นขอซื้อของแป๊บนะคะ"

เธอไม่ปฏิเสธเพราะเขาคือพี่ชายของเพื่อนสนิท ไปดื่มด้วยสักแป๊บคงไม่เป็นอะไรหรอกมั่งเธอคิดว่านะ...

น้ำหวานเดินไปซื้อเนคไทราคาแพงมาสองเส้นก่อนจะให้ทางร้านห่อใส่กล่องเรียบร้อยก็หิ้วของเดินออกมาหน้าร้าน

"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก"

"พี่อยากคุยกับน้องน้ำหวานค่ะ ไปร้านกาแฟตรงนั้นดีกว่า"

เธอเดินตามเขาไปที่ร้านก่อนจะนั่งลงแล้วสั่งเมนูโปรดที่ชอบมาหนึ่งแก้ว เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตอนนี้เท้าคางมองเธออย่างหลงไหล

"หน้าน้ำหวานมีอะไรติดอยู่เหรอคะ"

ชายหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้า น้ำหวานรีบดึงมือเข้าหาตัวตกใจกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ พวกผู้ชายนี่ไว้ใจไม่ค่อยได้ เหมือนแฟนเก่าของเธอที่หวังแต่เรื่องอย่างว่า ดีนะที่เธอไหวตัวทันแล้วเดินออกมาก่อนไม่อย่างนั้นคงได้เสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายเลวๆคนนั้น คบกันมาตั้งสองปีมันไม่มีความหมายอะไรเลย เหตุผลที่เลิกเพราะเขานอกใจและโทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่ยอมมีอะไรด้วย คนเลวแบบนั้นปล่อยไปดีแล้ว

"พี่จะไม่อ้อมค้อมนะ คือพี่ชอบน้ำหวานอ่ะ เจอครั้งแรกก็ชอบเลยถูกใจมากด้วย"

เขาเอ่ยออกมาตามตรง คนเราต้องพูดตามความรู้สึกของตัวเองสิ ชอบก็บอกว่าชอบไม่มีอะไรต้องปิด ผู้หญิงเขาจะได้รู้จุดประสงค์หลัก

"แล้วไงคะ.."

เธอเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เขาจะสื่อว่าอะไรกันแน่เธองงไปหมดแล้ว

"มาเป็นเด็กของพี่มั้ยคะ เดี๋ยวซื้อบ้านซื้อรถให้เลยพร้อมเงินเดือนทุกเดือน แถมแบรนด์เนมให้เดือนละสิบใบ"

เธอมองเขาอ้าปากค้างอย่างตกใจ ตรงๆแบบนี้เลยเหรอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ใครเจอข้อเสนอแบบนี้ไม่เอาบ้างล่ะ แต่ยกเว้นเธอไว้คนหนึ่งนะเพราะไม่ได้อยากได้ของพวกนั้น เธอมีพร้อมทุกอย่างแล้ว

"ไม่เป็นอะไรค่ะ น้ำหวานมีทุกอย่างแล้ว ขอบคุณค่ะ"

เธอปฏิเสธตามตรงแต่ก็ถนอมน้ำใจอยู่ ยังไงก็พี่เพื่อนเธอไม่อยากด่าตรงๆ เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างขัดใจ ทำไมไม่รับข้อเสนออ่ะ นี่เปย์ไม่อั้นเปย์หนักด้วยนะ

"ทำไมอ่ะ พี่ให้น้อยไปเหรอ"

"ให้เยอะมากเลยค่ะ แต่ขอโทษนะคะน้ำหวานเป็นคนไม่ใช่สินค้าที่จะใช้เงินซื้อตอนไหนก็ได้ ถ้าอยากได้อย่าใช้เงินค่ะ กรุณาใช้ความพยายาม..."

เธอเอ่ยออกไปตามตรง มันไม่ใช่เรื่องของได้น้อยได้มาก แต่มันเป็นการหมิ่นเกียรติผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าเขาบอกว่าชอบเธอก็ควรทำความรู้จักกันไปก่อน ไม่ใช่ใช้วิธีที่ได้ผลกับผู้หญิงคนอื่นมาใช้กับเธอ

"แต่ว่า..."

เขาพูดไม่ออกเมื่อถูกหญิงสาวพูดปฏิเสธ ยังไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยอ่ะรู้สึกแย่ชะมัดเลย เขาหล่อและรวยมากผู้หญิงพร้อมเข้าหาตลอด บางคนยังไม่ได้มากขนาดนี้เลยกระเป๋าสองสามใบก็ได้แล้ว นี่ให้เยอะที่สุดเท่าที่เคยให้แล้วนะ

"น้ำหวานกลับก่อนดีกว่าค่ะ ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ"

เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปทันที ดัชกรที่ยังอึ้งอยู่ก็ถูกผู้ช่วยสะกิดเพื่อเรียกสติ

"ท่านรองครับ ท่านรอง"

"ทำไมน้ำหวานไม่รับข้อเสนออ่ะ"

อาร์ทีส่ายหน้าทันทีอย่างไม่ทราบเหตุผล ท่าทางเจองานยากเสียแล้ว ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฎิเสธเขามาก่อนในชีวิตนี้ และถ้าเขาชี้ว่าอยากจะได้คนไหนไม่มีทางที่จะไม่ได้

"ไม่เป็นอะไรนะครับ เดี๋ยวผมหาให้ใหม่"

"ไม่เอาอ่ะผมจะเอาคนนี้ ผมไม่เคยรู้สึกอยากได้ผู้หญิงคนไหนมาก่อนเท่าคนนี้ ไปสืบมาเลยว่าเธอเป็นใครทำงานที่ไหน ผมจะเอาคนนี้ผมต้องได้คนนี้"