ตอนที่5 จะอยู่กับลูก

“คุณน่านไม่ยอมคืนลูกให้เพลิน เพลินก็จะมาอยู่กับลูกที่นี่ค่ะ คุณน่านไม่ได้ห้ามให้เพลินมาที่นี่นี่คะ” เสียงของหญิงสาวยังมีปนสะอื้นอยู่บ้าง แต่เธอก็พูดด้วยความฉะฉาน ด้วยตั้งใจแน่วแน่ว่ายังไงก็จะไม่ปล่อยให้ลูกห่างอกเธอเด็ดขาด

น่านฟ้ายังคงเอาแต่เงียบมองจ้องใบหน้าจิ้มลิ้ม ตอนนี้เพลินฝันเริ่มเดาอารมณ์ของเขาไม่ออก ว่าเขาจะยอมให้เธออยู่หรือจะไล่กลับไปกันแน่

“ถ้าคิดจะอยู่บ้านของผม คุณต้องเชื่อฟังแล้วก็ตามใจผมทุกอย่าง อ่อ...ถ้าคุณจะเจอแฟนคุณ กรุณาไปเจอกันข้างนอกไม่ต้องมาที่นี่”

หลังสิ้นเสียงทุ้มนุ่มลึกอนุญาตให้เธออยู่ที่นี่ เพลินฝันก็เริ่มใจชื้นหายประหม่าไปได้บ้าง

“เพลินไม่เคยมีใครค่ะ ตอนนี้ขอแค่เพลินได้อยู่กับลูก คุณน่านจะให้เพลินทำอะไรก็ได้ค่ะ ยัยหนูอยู่ไหนคะ เพลินต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แก แล้วก็ต้องปลุกมากินนมด้วยค่ะ ไม่อย่างนั้นแกจะงอแงตอนกลางดึก” ว่าจบก็ชะเง้อพลางมองซ้ายมองขวาหาลูกสาวตัวกลม

น่านฟ้าดึงเป้ใบใหญ่จากหลังของหญิงสาวมาสะพายไว้ที่ไหล่ซ้าย ก่อนจะเดินก้าวเท้ายาวๆ นำหน้าหญิงสาวขึ้นบันไดโดยที่ไม่ได้ตอบอะไร ภาพนั้นทำเพลินฝันบุ้ยปากตามหลังคนตัวโต รู้สึกไม่ชอบนิสัยที่เขานั้นประหยัดถ้อยประหยัดคำในการคุยมาแต่ไหนแต่ไรไม่หาย

เพลินฝันเดินตามน่านฟ้าเข้ามาถึงห้องนอนใหญ่ เห็นลูกน้อยนอนอยู่กลางเตียงเธอก็รีบปรี่เข้าไปหาก่อนจะวางตระกร้าลงข้างเตียง และเตรียมตระกร้านมผงพร้อมขวดนมสามสี่ขวดวางไว้บนหลังตู้ลิ้นชักที่วางถัดจากโต๊ะตั้งโคมไฟ

“คุณน่านเอาผ้าไปชุบน้ำให้เพลินหน่อยนะคะ เพลินจะถอดเสื้อผ้าให้ยัยหนูค่ะ” เธอก้มหยิบผ้าอ้อมผืนสีขาวยื่นให้กับน่านฟ้าที่ยืนกอดอกมองดูเธอไม่ละสายตา

“ห้องน้ำอยู่นั่น” เขาพยักเพยิดใบหน้าไปที่ห้องน้ำใหญ่ ใครจะปล่อยให้หญิงสาวอยู่กับลูกตามลำพัง ด้วยยังไม่ไว้ใจเธอมากนัก หากคิดจะพาลูกหนีเขาก็จะต้องยุ่งยากตามหาอีก

“เอ่อ...ค่ะ” เพลินฝันลงจากเตียงหันหน้าตรงไปยังประตูห้องน้ำหน้าละห้อย เพียงแค่วานให้เขาช่วยเธอแค่นี้ยังไม่คิดจะช่วย ท่าทางคงยังเคืองเรื่องเก่าที่เธอสร้างเอาไว้มากแน่นอน

“ห้องของเค้าเองเหรอ” เข้ามาในห้องน้ำก็เห็นแปรงสีฟันและพวกครีมอาบน้ำของผู้ชาย เพลินฝันก็พอจะเข้าใจแล้วว่าห้องนี้เป็นของน่านฟ้า ‘อยู่ใกล้เค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้’ เสียงของข้าวหอมลอยมาเข้าหัวของเธออยู่เนืองๆ คราแรกคิดว่าการที่จะต้องมาอยู่ที่นี่จะได้แยกห้องนอนกับเขาเสียอีก เป็นแบบนี้ก็ดีเธอจะได้เดินหน้าทำให้เขารักได้ง่ายขึ้น ภาวนาในใจว่าอย่าให้เขาไล่เธอออกไปนอนที่อื่น

เพลินฝันใช้เวลาเช็ดตัวให้ยัยหนูพลอยชมพูครู่ใหญ่ เจ้าก้อนกลมมีงอแงบ้างเมื่อถูกปลุกให้ตื่น แต่ก็สงบได้ด้วยนมขวดโต พฤติกรรมทุกอย่างของหญิงสาวที่กระทำต่อลูกอยู่ในสายตาของน่านฟ้าตลอดเวลา เพราะเขาต้องการเก็บรายละเอียดการเลี้ยงดูลูกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“คุณน่านไม่ไปอาบน้ำเหรอคะ” เพลินฝันมองรู้ว่าชายหนุ่มยังไม่ได้อาบน้ำอาบท่า เพราะยังอยู่ในเชิ้ตทำงานกับกางเกงขายาว เขาเอาแต่มองจ้องเธอกับลูกไม่วางตาขนาดนี้ เธอพอจะเริ่มคิดแล้วว่าชายหนุ่มคงคิดว่าเธอจะหนี หรืออีกอย่างก็อยากเรียนรู้วิธีการเลี้ยงลูกให้มากที่สุด เพื่อที่จะเก็บทุกวิธีการเอาไว้เลี้ยงลูกเอง

‘เลี้ยงเอง’ คำนี้ผุดเข้ามาในหัวได้เพลินฝันก็รีบนั่งหันหลังให้คนที่กำลังมองเธอป้อนนมและกล่อมลูกสาว เธอจะให้เขาเห็นทุกอย่างไม่ได้ หากเขาเรียนรู้เวลาเธอเลี้ยงลูกเป็นทุกอย่าง เกิดวันหนึ่งเขาเลี้ยงเป็นคงเฉดหัวเธอออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆ แน่ เธอจะให้มันเป็นเช่นนั้นไม่ได้

“จะหันหนีผมไปไหน” น่านฟ้าเดินอ้อมมาจ้องมองเพลินฝันเช่นเดิมที่เคยทำตั้งแต่เธอมาถึง

“คุณน่านตัวสกปรกมาทั้งวันแล้วยังไม่ไปอาบน้ำ เดี๋ยวสิ่งสกปรกที่ตัวของคุณจะทำให้ยัยหนูไม่สบายค่ะ”

“เหรอ” คิ้วหนาเริ่มเลิกขึ้นก่อนจะก้าวถอยห่างออกจากเตียงไป

“ค่ะ ไปอาบน้ำสิคะ” สาวเจ้าพยักหน้าพร้อมอมยิ้มน้อยๆ ที่ดูท่าว่าคำพูดของเธอจะใช้ได้ผลกับเขาแล้ว

“คุณล่ะ อาบมาแล้วเหรอ”

“ใช่สิคะ”

“อย่าลืมว่าถ้าคุณหนีผมจะตามคุณให้เจอให้ได้ แล้ววันนั้นคุณจะไม่ได้เจอลูกอีกเลย”

“ที่จ้องอยู่ตลอดเนี่ย กลัวเพลินพาลูกหนีเท่านั้นเหรอคะ”

ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งจ้องหน้าคนที่ถามโดยที่ไม่ตอบอะไร แค่นี้เพลินฝันก็รู้แล้วว่านั่นคือสิ่งที่เขาคิด ตอนนี้จึงพอจะโล่งอกว่าเขาไม่ได้คิดจะเรียนรู้พฤติกรรมของเธอเพื่อต้องการจะเลี้ยงลูกเองและเฉดหัวเธอทิ้ง

“เพลินไม่พาลูกไปลำบากหรอกค่ะคุณน่าน ไปอาบน้ำเถอะค่ะ” พูดพร้อมปัดมือปัดไม้ไล่คนตัวโต

ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำไปได้เพลินฝันก็รีบวางลูกน้อยที่หลับคาอกลงกลางเตียง ก่อนจะรีบล้มตัวลงนอนข้างๆ กันกับลูก นึกย้อนไปถึงในตอนที่เธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับน่านฟ้าที่ต่างประเทศ ตอนนั้นจะว่าเธอมีความสุขก็มีความสุข แต่ก็มีความทุกข์ใจอยู่ลึกๆ เพราะเมื่ออยู่กับชายหนุ่มที่ดูสุขุมอบอุ่นอ่อนโยนนานเข้า หัวใจของเธอก็ยกไปให้เขาเสียทั้งหมด

เมื่อมารู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ก็เกิดรักลูกขึ้นมาเสียดื้อๆ ทั้งๆ ที่ตอนตกลงเซ็นสัญญากับอินทัชก่อนจะบินไปอยู่กับน่านฟ้าเธอไม่คิดว่าตัวเองจะรักลูกได้เพียงนี้เลย

ความรักความหวงแหนที่เกิดขึ้นทำให้เธอเลือกที่จะกลายเป็นคนขี้โกงไม่รักษาสัญญาหนีน่านฟ้าไปพร้อมลูกในท้อง ใครจะไปคิดว่าวันนี้จะได้มาเจอกับเขาและเกิดเหตุการณ์วุ่นวายเช่นนี้

หลังจากคิดอะไรเพลินๆ ครู่ใหญ่ เพลินฝันก็ต้องรีบหลับตาแสร้งว่านอนหลับไปแล้วหลังจากได้ยินเสียงของประตูห้องน้ำเปิด ที่ต้องรีบหลับเพราะกลัวว่าเขาจะไล่ให้เธอไปนอนห้องอื่นนั่นเอง

“เอ่อ...จะพาเพลินไปไหนคะ” หลับตาไปได้ไม่กี่วินาทีเธอก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นจากเตียงนุ่ม จึงต้องรีบเบิกตาโพลง จนเห็นว่าตอนนี้น่านฟ้ากำลังอุ้มเธอลุกอออกจากเตียง

“เพลินจะนอนกับยัยหนูค่ะ ไม่ไปนอนที่อื่นนะคะ”

“อยู่เฉยๆ บอกแล้วไงว่าอยู่ที่นี่ต้องตามใจผม” คนที่เปลือยเปล่าโชว์แผงกล้ามสวมผ้าขนหนูสีขาวหมิ่นเหม่ที่บั้นเอวยังไม่ปล่อยให้คนตัวเล็กในอ้อมแขนดิ้นหนีไปได้ง่ายๆ

“แต่เพลินขอนอนกับยัยหนูนะคะคุณน่าน ถ้ายัยหนูตื่นตอนกลางคืนมางอแง จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณไงคะ” กว่าหญิงสาวจะพูดจบเธอก็ถูกพาเข้ามาอยู่ในห้องข้างๆ กับห้องนอนเจ้าของบ้าน ในห้องมีเพียงแสงสลัวจากไฟด้านนอกที่ส่องผ่านกำแพงกระจกเข้ามาเท่านั้น