ตอนที่6 จะยอมผมไหม

“เพลินไม่นอนห้องนี้นะคะ” คนที่ถูกวางลงบนเตียงกว้างหมายจะรีบดีดตัวลุก แต่ก็ถูกคนตัวโตคร่อมขึงตัวของเธอเอาไว้

“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่ให้นอนกับลูก แต่ให้เสร็จธุระที่ผมจะทำกับคุณก่อนได้ไหม” น่านฟ้าทางทับคนตัวเล็กไม่เต็มแรง เขาก้มก่ายกระซิบเสียงนุ่มละมุน ทั้งพ่นไออุ่นจากลมหายใจลงลำคอระหงส์ จนเพลินฝันเริ่มขนลุกขนชันนอนตัวเกร็ง เพราะพอจะรู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไรจากตัวของเธอ

เขาเงยหน้าจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มห่างเพียงไม่ถึงคืบ ดวงตาคมไล่ลองช้าๆ บนใบหน้าที่แสนคุ้นเคย ก่อนจะใช้นิ้วเรียวลูบไล้พวงแก้มนวลเบามือ “คิดว่าผมจะปล่อยให้คุณอยู่ที่บ้านนี้ฟรีๆ โดยไม่คิดค่าอะไรจากตัวคุณเลยหรือไง จะยอมผมไหม”

เพลินฝันเริ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงขณะที่คนตัวโตกำลังรื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆ พร้อมกับเริ่มสอดส่ายมือหนาเข้าไปที่ใต้เสื้อยืดตัวบางจนเพลินฝันต้องจับมือของเขาเอาไว้

เธอจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาคิดถึงปนโหยหาครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเปิดปากพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจ

“ที่เพลินยอมเพราะ..พะ..”

ไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้พูดความในใจที่ยังไม่เคยได้พูดให้เขาฟังจบ ริมฝีปากบางก็ถูกกอบกุมบดจูบกลืนเสียงไปเรียบร้อยแล้ว น่านฟ้าไม่ได้คิดจะฟังอะไร เพราะเข้าใจว่าสิ่งที่หญิงสาวจะพูดก็คงไม่พ้นเรื่องลูกอีกแน่นอน

น่านฟ้าหลับตาบดจูบคนตัวเล็กครั้งแล้วครั้งเล่า ไล่เลื้อยพรมริมฝีปากอุ่นจากปากนุ่มลงมาลำคอระหงส์ ดอมดมกลิ่นกายหอมที่เคยคุ้นเคย

คนถูกเล้าโลมเริ่มตวัดแขนเรียวกอดรั้งคนตัวโตเอาไว้แน่นเมื่อความวาบหวามเริ่มแล่นพุ่งพล่านเข้ามาในกาย ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างกายของเธอโหยหาอ้อมกอดของเขามานานแสนนาน วันนี้เธอได้ครอบครองมันได้อีกครั้ง และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมเสียอ้อมกอดนี้ไปง่ายๆ เด็ดขาด

สองหนุ่มสาวบนเตียงนุ่มกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันครู่ใหญ่ด้วยกำลังมีไฟสวาทโหมอยู่ในกายพุ่งพล่านโหมกระหน่ำขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของทั้งสองตอนนี้ล่อนจ้อนเนื้อแนบเนื้ออยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา ใบหน้าของทั้งคู่แดงซ่านขณะบดจูบแลกลิ้นกันระรัว

เสียงลมหายใจของน่านฟ้าเริ่มถี่กระชั้นขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเขาก็ตวัดรั้งขาเรียวให้แยกออกจากกันก่อนจะส่งตัวตนผงาดแข็งเต็มที่ลุกล้ำเข้าไปในช่องทางรักที่กำลังเปียกชื้น

“อื้อ อ๊าย” เพลินฝันร้องลั่นแอ่นสะท้านตวัดรั้งกอดคอคนตัวโตแน่น เธอกลั้นหายใจไปชั่วขณะเมื่อความรู้สึกเจ็บจุกวิ่งผ่านเข้ามาในลำตัว

“อืม” น่านฟ้าขบเม้มริมฝีปากแน่นรู้สึกเสียวสะท้านเพราะตัวตนถูกตอดรัดจนขนลุกซู่ เขากดแช่ช่วงล่างไว้ยังไม่ขยับพร้อมกับเริ่มบดจูบริมฝีปากบางส่งลิ้นร้ายตวัดเกี่ยวลิ้นเรียวเรียกอารมณ์วาบหวามของคนตัวเล็ก หลังจากนั้นจึงเริ่มโถมตัวลงสะโพกมนด้วยจังหวะนุ่มนวลไปพร้อมกับก้มดูดดึงอกอิ่มชูชันอย่างคนกระหาย

“อื้อ..คุณน่าน อืม” เพลินฝันส่ายหัวไปมาหลับตาพริ้มขบแม้มริมฝีปากแน่น เธอแอ่นสะท้านทุกครั้งที่คนตัวโตถาโถมกระแทกลงบนตัวของเธอ มือเรียวปัดป่ายจิกหมอนนุ่มระบายความเสียวซ่านจากการกระทำของชายหนุ่มจนปลอกหมอนแทบขาด ริมฝีปากบางเผยคราเสียงหวานเสมือนเย้ายวนให้คนตัวโตได้มีอารมณ์สวาททวีคูณขึ้น

“อ่าส...อืม” น่านฟ้ารวบกอดแผ่นหลังบางแน่น กัดฟันสบถความเสียวซ่านในลำคออยู่ข้างหูคนตัวเล็กก่อนจะเลื้อยพรมจูบเธออีกครา สะโพกของเขาเริ่มเคลื่อนไหวความรุนแรงขึ้นเพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ร่างกายของเพลินฝันยังคงทำให้เขาคลั่งได้ง่ายดายไม่เปลี่ยน และแล้วคืนนี้น่านฟ้าก็ง่วนอยู่กับการหาความสุขจากคนตัวเล็กแทบค่อนคืน

น่านฟ้าเดินเปลือยท่อนบนออกมาจากห้องแต่งตัวในตอนเช้า เมื่อเห็นว่าลูกสาวตัวกลมลุกขึ้นมานั่งขยี้หูขยี้ตาข้างคนเป็นแม่ที่ยังนอนหลับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเข้าก็รีบปรี่เข้ามาอุ้มลูกเอาไว้ ด้วยกลัวว่าเจ้าก้อนกลมจะเข้าไปกวนเพลินฝันที่เพิ่งจะได้นอนไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“มองแบบนี้ยังไม่คุ้นกันใช่ไหมครับ” น่านฟ้าแสยะยิ้มอ่อนมองลูกสาวแก้มย้วยที่กำลังมองจ้องเขาด้วยแววตาสงสัยด้วยความเอ็นดู นับเวลาคร่าวๆ ดูแล้วถ้าเดาไม่ผิดลูกของเขาก็น่าจะเก้าเดือนกว่า แต่ตัวโตเนื้อแน่นไม่ต่างจากเด็กขวบกว่าๆ ที่เคยได้เห็นเลย หากตอนนี้พ่อกับแม่ของเขารู้ว่ามีหลานน่ารักน่าชังคงอยากจะมาแย่งกันฟัดเป็นแน่ แต่ยังก่อน เขายังไม่อยากอธิบายอะไรกับครอบครัวตอนนี้

“อืม” เด็กหญิงยกมือป้อมสำรวจใบหน้าคนเป็นพ่อครู่หนึ่งก่อนจะไล่มือมาที่แผงอกและจับจ้องด้วยท่าทีสงสัย จนคนเป็นพ่ออย่างน่านฟ้าก็สงสัยเช่นกันว่าลูกของเขากำลังคิดอะไรอยู่

คิ้วหนาเริ่มขมวดย่นเมื่อเจ้าก้อนกลมก้มลงไปซบพวงแก้มกับอก ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นดวงตาคมที่มองลูกสาวตนด้วยสายตาอ่อนโยนก็เริ่มเบิกโพลงขึ้น

“อะ...โอ้ย โอ้ย...” เขาร้องเสียงหลงน้ำตาแทบไหลเพราะลูกสาวตนกำลังใช้ฟันสี่ซี่ที่เหงือกบนและล่างขบกัดหัวนมของเขาอยู่

เสียงร้องของน่านฟ้าทำเพลินฝันสะดุ้งตื่นขึ้น แล้วเธอก็ต้องรีบลุกไปอุ้มลูกของเธอที่กำลังหัวสั่นกับการเน้นเขี้ยวเน้นฟันออกให้ห่างจากตัวของน่านฟ้า

“โอ้ย เป็นรอยฟันเลย เจ็บมากไหมคะ” เพลินฝันมองไปยังรอยกัดที่หัวนมน่านฟ้าหน้าเสีย

คนที่กำลังเจ็บยืนตัวเกร็งหน้าดำหน้าแดงกัดฟันแน่น ไม่คิดว่าเจ้าตัวกลมจะมีพิษมีภัยต่อคนเป็นพ่ออย่างเขาได้ขนาดนี้

“ไม่ทำแบบนี้นะคะยัยหนู ป่ะป๊าเจ็บนะลูก” เพลินฝันเอ่ยเสียงเข้ม พร้อมส่ายหน้าน้อยๆ ให้ลูกได้รับรู้ว่าการกระทำของตัวเองเมื่อครู่ไม่ใช่เรื่องที่ถูก

“ปะ ป่ะ” เด็กหญิงเริ่มพูดศัพท์ใหม่ที่คนเป็นแม่ได้เอ่ยขึ้นมา

น่านฟ้าเริ่มหูผึ่งความเจ็บเลือนหายไปจนหมด เมื่อได้ยินลูกเรียกตัวเองได้

“ยัยหนู พูดใหม่สิลูก ป่ะป๊า” เขารีบแย่งอุ้มเด็กหญิงจากเพลินฝัน ก่อนจะสอนลูกเสียงเล็กเสียงน้อย และเดินอุ้มออกไปนอกห้อง ทิ้งให้เพลินฝันยืนมองตามหลังด้วยแววตาแปลกใจอยู่คนเดียว เพราะไม่เคยเห็นคนสุขุมอย่างน่านฟ้ามีพฤติกรรมอ่อนโยนกับเด็กตัวเล็กๆ มาก่อน นี่ก็เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาสร้างความประทับใจให้กับเธอ