บทที่6เข้าใจผิด

เสียงที่ถามมันแผ่วเบาอยู่ข้างหูลมหายใจผ่าวร้อนที่รดต้นคอเธออยู่เธอสัมผัสมันได้ดี ทำเอาขนอ่อน ๆ ตามร่างกายลุกซู่

"คุณออสตินค่ะ"

"เรียกฉันคุณตินก็พอ"

"คะ คือ หนูมีข้อตกลงที่มากกว่านั้น"

คราวนี้ชายหนุ่มต้องผละร่างกายที่เคยชิดใกล้ให้ถอยห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาคมของเขาจ้องมองใบหน้าเนียนด้วยความสงสัยข้อตกลงที่มากกว่านั้น

"ว่ามาสิ"

"คือ หนูพูดอย่างไม่อายก็ได้ หนูต้องการเงิน!"

"ต้องการเงินงั้นเหรอ?"

"หนูจำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก"

"เท่าไร่?"

เขาไม่ถามถึงเหตุผลที่เปียโนต้องใช้ด้วยซ้ำ ทำเอาหญิงสาวใบหน้าสวยต้องสบตาคู่คมของเขาพร้อมความคิดในใจเหมือนมันจะง่ายหรือว่านี่เป็นการลองใจเธอ

"หนูไม่รู้ว่ามันจะมากไปไหม หากคุณตินต้องการ เอ่อ....."

"ฉันอยากรู้แค่จำนวนเงินไม่ต้องพล่ามอะไรมากมาย"

"อ้อ ค่ะ....." คำพูดที่แสนเยือกเย็นนั้นทำเอาเปียโนชะงักไปสักพักแต่เธอก็ไม่ลืมที่จะตอบเขา "ห้าแสนค่ะ"

ริมฝีปากของเขาเหยียดเป็นเส้นตรงสีหน้าไม่แสดงอาการใด ๆ ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาจิบ ทุกการกระทำนั้นมันอยู่ในสายตาของเปียโนเป็นอย่างดี ร่างเล็กเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้หนุ่มหล่อตรงหน้าเธอคิดอะไรอยู่ หรือเขาอาจจะคิดว่าเธอเสนอราคาที่แพงไป

"หากมันมากไป....."

"ตกลง!" คำพูดเรียบเฉยพร้อมแก้วที่วางไว้ที่เดิมมันเกิดขึ้นพร้อมกัน สายตาคมนั้นกวาดมามองเธออีกครั้งทำเอาเปียโนต้องหลบลง

"ห้าแสนเธอต้องการวันนี้เลยไหม"

"ค่ะ?" ทำไมมันดูง่ายขนาดนี้ เงินห้าแสนสำหรับเขามันไม่มีความหมายเลยหรือไง แต่อย่างนั้นเปียโนเธอก็แอบดีใจลึก ๆ เพราะจำนวนเงินนี้คือค่าผ่าตัดของพ่อเธอ

ชายหนุ่มล้วงเช็กแผ่นเล็กในเสื้อสูท เขาตวัดลายเซ็นพร้อมจำนวนเงินลงไปอย่างไม่คิดมาก จากนั้นก็ยื่นส่งให้เปียโนที่นั่งข้าง

"ห้าแสนที่เธอขอ"

"มัน...ง่ายขนาดนั้นเลยหรือคะ"

"ทำไมละ เธอกล้าขอฉันก็กล้าให้"

"แต่....."

เปียโนยังพูดไม่ทันจบร่างของเธอก็ถูกออสตินดึงเข้ามาสวมกอดแน่นอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ใบหน้าของเธอกับเขามันแนบชิดริมฝีปากของทั้งคู่ห่างกันไม่ถึงคืบ

"ฉันให้เธอง่าย หวังว่าเธอเองจะให้ฉันง่าย ๆ เหมือนกัน"

"อ่ะ คือ?...."

จูบบ

เรียวปากหยักได้รูปแนบลงที่ริมฝีปากอวบอิ่ม โดยที่ร่างเล็กของเปียโนไม่ทันได้ตั้งหลักเธอสะดุ้งกับเหตุการณ์นั้น มันเป็นครั้งแรกกับการจูบของผู้ชาย เขาไม่เพียงแค่จูบสัมผัสบางเบาแต่จูบนั้นมันดูดดื่มทุกท่วงท่า ทำเอาดวงตากลมของสาวสวยต้องเบิกกว้างพร้อมการผลักเขาให้ถอยห่าง

ฮึก!

เขาถอนจูบออกจากเรียวปากสวยจ้องมองเธออย่างไม่กะพริบตา วินาทีนี้เปียโนหายใจหอบกระเส่าตัวสั่นเล็กน้อยพร้อมก้มหน้าหลบตาเขา

"นี่แค่มัดจำ ตอนนี้ฉันไม่สะดวกเล่นกับเธอหากฉันต้องการเธอเมื่อไหร่ฉันจะติดต่อไป...เปียโน!"

คราวนี้ร่างเล็กต้องเงยหน้ามองเขา เธอจำได้ว่ายังไม่แนะนำตัวกับเขาด้วยซ้ำแต่เขาดันรู้จักชื่อเธอแล้ว

"ออกไปได้แล้ว ฉันมีงานต้องเคลียร์"

"คะ ค่ะ" เขาสั่งแล้วก็หยิบไอแพดขึ้นมาดู การกระทำเหล่านั้นมันทำให้เปียโนงวยงงเป็นอย่างมาก เธอไม่รู้เลยว่าเขาสนใจเธอแบบไหนกันแน่ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้เขาดันให้เงินเธอจริง ๆ

ระหว่างที่เปียโนจะเดินออกมาจากห้องก็ปรากฏร่างชายตัวสูงที่แทรกเข้ามาในห้องอีกคน ใบหน้าของเขานิ่งสนิทสายตาจับจ้องไปทางออสติน

"นายครับ"

เปียโนได้ยินแค่นั้น เธอก็หลุดออกมาจากห้องวีไอพีแล้ว คงเดาไม่ยากว่าผู้ชายที่เข้าไปเมื่อกี้น่าจะเป็นคนของเขา

คงเป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างมากสำหรับคนตัวเล็ก เงินจำนวนห้าแสนอยู่ในมือเธอแล้ว คราวนี้คงต้องเดินเรื่องการผ่าตัดให้สมบูรณ์

สองวันต่อมา

จากที่ได้รับเงินจำนวนมากจากชายหนุ่มร่างสูง เปียโนก็เข้ามาคุยกับคุณหมอเรื่องการผ่าตัดของพ่อแน่นอนว่าทุกอย่างต้องเป็นไปตามขั้นตอน คุณหมอที่จะผ่าตัดนัดเธอกับพ่ออีกสองอาทิตย์ ส่วนเรื่องผ่าตัดเธอยอมเป็นเด็กโกหก หลอกให้พ่อมาตรวจร่างกายซ้ำและให้หมอเป็นคนบอกเรื่องการผ่าตัดแต่ไม่ได้บอกเรื่องค่ารักษา ส่วนนิลภพเขาคิดแค่ว่าทางโรงพยาบาลคงใช้สิทธิ์ที่มีไม่คิดว่าค่าใช้จ่ายครั้งนี้จะเกินไปถึงครึ่งล้านบาท

นับจากวันนั้นก็ยังไม่ได้เข้ามาที่เลาจน์ เปียโนเธอขอลางานกับพี่แก้วไว้สองวัน ส่วนออสตินก็ยังไม่ได้ติดต่อกลับมาด้วยซ้ำ ดูเหมือนทุกอย่างจะง่ายไปเสียหมดหรือว่านี่เป็นโชคชะตาหรือเพราะฟ้าคงสงสารเธอ เธอคิดแบบนั้น

"พ่อค่ะ นานแล้วที่เราไม่ได้ทานข้าวนอกบ้านวันนี้พ่ออยากทานอะไรเดี๋ยวหนูเลี้ยงเอง"

"จะมาเลี้ยงทำไม หาเงินได้ก็เก็บไว้เถอะลูกแค่นี้พ่อก็ทำให้หนูลำบากมากพอแล้ว"

"ไม่ลำบากเลยค่ะ หนูแค่อยากตอบแทนพ่อบ้าง ตอนที่พ่อทำงานพ่อก็พาหนูมาทานข้าวบ่อยครั้ง ถึงเวลาที่หนูต้องเลี้ยงพ่อบ้างแล้ว"

ระหว่างที่สองพ่อลูกลงจากแท็กซี่แล้วก็เดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้าน ไหน ๆ เธอก็หยุดเลยใช้โอกาสนี้อยู่กับนิลภพถือโอกาสเลี้ยงข้าวพ่อสักมื้อ

เปียโนเธอเป็นเด็กขี้อ้อนตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอชอบคล้องแขนซบไหล่พ่อแม้จะโตเป็นสาว แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่รู้เลยคือ สายตาคมที่นั่งอยู่ในร้านกาแฟหรูภายในห้าง เขาเห็นเธอและจ้องมองมานานแล้ว ออสตินยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ เขาว่างมันลงที่เดิมก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ชวนขนลุก

"เธอจำเป็นต้องใช้เงินอย่างนั้นเหรอ เธอคิดว่าเธอเล่นอยู่กับใคร เปียโน!"

เหตุการณ์ที่ทำให้เขาเข้าใจเธอผิด หญิงสาวที่ยิ้มร่าอยู่กับพ่อบังเกิดเกล้าภายใต้สายตาอันโหดร้ายของชายหนุ่มร่างสูง เปียโนเธอคงไม่รู้ว่าเจ้าของจำนวนเงินมากมายกำลังคาดโทษเธออยู่