บทที่4 ตอน ตัวเลือกในการแต่งงาน

ตื่นเช้ามาด้วยอากาศแจ่มใสและสดชื่นต่างเป็นสิ่งที่ผู้หญิงฝันใฝ่อยากให้เป็นทุกเช้า

ตื่นมาหน้าตาสะสวย ผมเรียบนุ่ม ไม่ยุ่งเหยิง แต่ความจริงกลับไม่เป็นอย่างนั้น

" คุณหนูเจ้าคะ ตื่นเถิด ท่านอ๋องจะมารับแล้วเจ้าคะ " เหมยๆ ปลุกข้าแต่เช้า

ข้าได้แต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา ปกติข้าตื่นตอนเที่ยงนู้น ปลุกข้าตอนนี้ข้าก็ไม่ตื่นหรอก

" คุณหนูตื่นล้างหน้าใช้ฟันเคี้ยวไม้[1]ก่อนเจ้าคะ " เถาๆ เดินเข้ามาปลุกข้าอีกคน

หลังจากที่นางเตรียมอุปกรณ์ให้ข้า พอได้ยินคำว่าเคี้ยวไม้จึงลืมตาตื่น

หันหน้าไปทางพวกนางอย่างมึนงง แต่ตัวก็ยังไม่ลุกจากที่นอน

" เคี้ยวไม้? เคี้ยวไม้ทำไม? ทำไมข้าต้องเคี้ยวไม้ด้วย? ไม้มันอร่อยเหรอ? " ข้าถามพวกนางอย่างสงสัย

ถึงแม้จะเคยอ่านนิยายจีนแปลมาบ้างแต่ก็ไม่เคยได้ยินการเคี้ยวไม้เลย

" คุณหนูเป็นอะไรไปเจ้าคะ? ทุกวันคุณหนูก็ทำอย่างนี้ทุกเช้า " เหมยๆ พูดขึ้น

ข้าลุกขึ้นพร้อมกับผ้าห่มเดินไปตรงที่เถาเถาวางอุปกรณ์ล้างหน้าไว้

ข้าหยิบก้านไม้ก้านหนึ่งขึ้นมาดู เหมือนจะเคยเห็นแต่ก็ไม่รู้ว่าคืออะไร

" นี่คืออะไร? " ข้าชูขึ้นใส่หน้าพวกนาง เพื่อให้พวกนางตอบ

พวกนางมองหน้ากันและกันก่อนจะมองหน้าข้า

" ก้านหลิวเจ้าคะ " เถาๆ เป็นคนตอบ

" แล้ว... เอามาทำไมหรือ? " ข้าถามอีกครั้ง

" ใช้ฟันเคี้ยวไม้เจ้าคะ " เถาๆ ตอบอีก

" ข้าเคยใช้ด้วยหรือ? " ข้าถามพวกนาง พวกนางก็พยักหน้า

นี่กะจะให้ข้ากินอะไรก็ไม่รู้แต่เช้าเลยเหรอเนี่ย!? ไม่โหดร้ายกันเกินไปเหรอ

" คุณหนูล้างหน้าและใช้ฟันเคี้ยวไม้มาตั้งแต่เด็ก ไฉนวันนี้คุณหนูกลับดูแปลกไปตั้งแต่... เมื่อวานตอนเย็น " 

พวกนางมองหน้าข้า ข้าก็ไม่อยากจะแกล้งบ้าหรอกนะ

ข้าใช้ฟันเคี้ยวก้านหลิวเหมือนไม่อยากเคี้ยวนัก พอเคี้ยวไปสักพักเหมือนรู้สึกว่ากำลังแปรงฟันอยู่

ข้าตักน้ำมากลั้วปากแล้วบ้วนทิ้งและล้างหน้าตามที่พวกนางบอก พอล้างหน้าเสร็จก็ใช้ผ้าสะอาดเช็ดหน้าให้แห้ง

พวกนางเริ่มแต่งตัวให้ข้าอีกครั้ง เสี่ยวถานข้าอิจฉาเจ้าเหลือเกิน... เกินมาหน้าตาก็น่ารักดั่งตุ๊กตา

แต่เสียดายที่เจ้ากลับเป็นคนสติไม่ดี อันนี้ข้าไม่อิจฉาเจ้าหรอกนะ เพราะว่าข้าก็ไม่ค่อยเต็มเท่าไหร่

พอแต่งตัวเสร็จ พวกนางก็เดินไปห้องครัวแล้วยกสำรับมาให้ข้ากินในห้อง

" แล้วของพวกเจ้าล่ะ? " ข้าถามพวกนาง ถึงปกติจะเคยอยู่กินคนเดียวจนชินก็เถอะ

แต่พวกนางก็เป็นคนเหมือนกัน จะมาคอยดูข้ากินคนเดียวได้อย่างไร

" พวกข้าเป็นบ่าว ควรให้คุณหนูกินก่อนเจ้าคะ คุณหนูอิ่มพวกข้าก็จะไปหาอะไรกินที่ห้องครัว " เหมยๆ พูดขึ้น

ต้องมากินของเหลือต่อจากเจ้านาย บ้านนี้ชักจะเอาเปรียบคนอื่นเกินไปแล้ว

" งั้นพวกเจ้าขึ้นมานั่งกินกับข้า ข้ากินคนเดียวหมดเสียที่ไหน " ข้าบอกพวกนาง

แต่เหมือนว่าพวกนางจะไม่ยอมฟังที่ข้าสั่ง เหมือนกลัวว่าถ้าเทียบชั้นกับเจ้านายจะถูกลงโทษ

" เป็นความลับของพวกเรา ข้าไม่พูด... พวกเจ้าไม่บอก... ก็ไม่มีใครรู้หรอก จริงหรือไม่ " ข้ายื่นข้อเสนอให้กับพวกนาง

" พวกข้าไม่กล้าเจ้าคะคุณหนู " เถาๆ พูดขึ้น

" พวกเจ้าไม่อยากเป็นเพื่อนกลับข้าหรือ... " ข้ารีบเลื่อยตัวลงไปนั่งพิงพวกนาง

ทำเหมือนจะเป็นจะตาย ถึงนิสัยจริงๆ จะเป็นอย่างนี้ก็เถอะ

" คุณหนู อย่าทำให้พวกข้าลำบากใจเลยเจ้าคะ " เหมยๆ พูดขึ้น

" พวกเจ้าลำบากใจ ข้าก็ลำบากใจ ถ้าพวกเจ้าไม่ยอม ข้าก็จะไม่กิน " ข้าเอามือกอดอกหันหน้าเชิดขึ้นทำท่าเหมือนน้อยใจพวกนาง

ข้าจะยิ่งทำให้พวกเจ้าลำบากใจมากกว่านี้ พวกเจ้าจะได้ทำตามที่ข้าพูด

เหมยๆ กับเถาๆ มองหน้ากัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมกัน และยอมขึ้นไปนั่งดีๆ

ข้ายิ้มร่า ยื่นหมั่นโถวให้พวกนางคนละลูก ก่อนจะลงมือกินกัน

พอกินเสร็จเหมยๆ ก็รีบวิ่งหน้าตั้งมาหาข้าทันที

" คุณหนูเจ้าคะ ท่านอ๋องมารับแล้ว " เหมยๆ บอกกับข้า

แต่ว่าข้าหาได้สนใจ ทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่นางบอก

เถาๆ ที่เห็นข้าไม่สนใจจึงเอ่ยปากถาม

" คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ " นางถามข้า

ข้ายิ้มให้นาง อีตาอ๋องรอได้ก็รอไปสิ

เหมยๆ กับเถาๆ เห็นข้าไม่พูดอะไรที่เอาแต่ยิ้ม พวกนางจึงมองหน้ากัน

" ข้ารอเจ้ามานานแล้ว ไฉนเจ้าถึงไม่ออกมา " อีตาอ๋องเดินเข้ามาทันที

ข้าทำท่าตกใจ ตาลุกวาวใส่เขา

" ข้ามัวแต่แต่งตัว ไม่ทันไรก็ลืมเสียแล้วว่าท่านอ๋องจะมารับข้า ข้าเสียมารยาทต่อท่านแล้ว " ข้ายืนย่อขอโทษเขา แต่ภายในใจกลับนึกสนุก

" ดูเจ้าเสีย เหมือนคนโง่ที่ใดกัน " อีตาอ๋องพูดจบ ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องเป็นคนสติไม่ดี

หากต่อล้อต่อเถียงจะยิ่งมีพิรุธให้เขาจับได้

" งั้นรีบไปกันเถอะ " ข้าพูดจบก็เดินนำอีตาอ๋อง

พอถึงรถม้า อีตาอ๋องก็ขึ้นไปก่อน เขายื่นมือมาให้ข้าจับเขาไว้

ข้าทำท่าเหมือนจะรับน้ำใจแต่ก็หักหลบ ยื่นมือจับแขนเถาๆ แล้วขึ้นไปนั่งบนรถม้า

อีตาอ๋องรู้สึกเสียหน้า ก็สะบัดแขนเสื้อเหมือนไม่ได้ดั่งใจ

" พวกเราจะไปที่ใดหรือ " ข้าถามเขา แต่สายตาก็สาดส่องออกไปนอกรถม้า

รถม้าเริ่มเคลื่อนไหว เส้นทางที่เรียบบ้างมีขรุขระบ้าง

เป็นธรรมดาของถนนคนสมัยก่อน

" พาเจ้าไปเลือกตัวที่เจ้าอยากแต่งอย่างไร " อีตาอ๋องตอบ

" ท่านช่วยใบ้ให้ข้าหน่อย ก็ท่านเป็นคนที่จะแต่งกับข้ามิใช่หรือ " ข้าถามเขาไปอย่างใสซื่อ

จำแม้แต่คำพูดที่พูดไปเมื่อวานไม่ได้ แถมยังไม่ได้เอะใจอะไรอีก

อย่างน้อยก็ยังดีกว่าในบ้าน ที่มียัยตัวร้ายคอยแกล้ง

เขาเชยคางข้า จับหน้าข้าหันไปทางเขา ข้ามองเขาด้วยแววตาใสซื่อนึกสงสัย

เขาเค้นเสียงหัวเราะในลำคอ

" เจ้าอยากแต่งกับหมูกับหมาไม่ใช่หรือ ข้าพาเจ้าออกมาก็เพื่อการนี้ เจ้าลืมเสียแล้วว่าเมื่อวานพูดไว้อย่างไร เจ้าจะคืนคำพูด กลืนลงคอหรือ " พอเขาพูดแบบนี้ก็ยิ่งทำให้นึกเรื่องราวออก

ข้าตีมือเขาออก ก่อนจะเก็บอารมณ์โมโหไว้

" หวางโซ่วเยวี่ยเฉิง!! ฝากไว้ก่อนเถอะ!! " ข้าพูดชื่อเต็มๆ เขาออกมา ถึงข้าจะเป็นคนเขียนนิยาย แต่ข้าก็เป็นคนตั้งชื่อให้เขา รู้อะไรเกี่ยวกับเขาตั้งหลายอย่าง

รู้ดีกว่าแม่ที่ให้กำเนิดเขาและรู้ดีกว่าตัวเขาเสียอีก

" เจ้าพูดอะไร " เขาถามข้า มองข้านิ่ง

ข้าส่ายหน้าเพราะไม่อยากพูดกับเขา

พอมาถึงจุดหมายปลายทางรถม้าก็หยุดนิ่ง เขาลงจากรถม้าก่อนข้า และยื่นมือมาให้ข้าจับ

พอข้าจะจับมือเขา เขากลับเก็บมือไขว้หลังแล้วเดินออกไป

" กะจะเอาคืนกันใช่มั้ยอีตาอ๋อง! " ข้าได้แต่เก็บระงับอารมณ์เอาไว้

เขาหันหลังกลับมามองข้าและผายมือออก

" เจ้าเลือกเถิด... ว่าเจ้าอยากแต่งกับตัวใด " เขาแสยะยิ้มที่มุมปาก เหมือนกุมชัยเอาไว้ในมือได้

" โซ่วเยวี่ยเฉิง! จะมากเกินไปแล้วนะ! " ข้าชี้หน้าใส่เขาด้วยความโมโห 

เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ ข้า จนข้าเดินถอยหลังชนรถม้า

" เจ้าเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือเสี่ยวถาน " เขามองข้านิ่ง สายตาดั่งพญาเสือ

" ข้าไม่ใช่เสี่ยวถานเสียหน่อย " ข้ารีบปิดปากตัวเองทันที

เขามองข้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ตั้งแต่ปลายเท้าจรดหัว

" งั้นเจ้าเป็นกบฏหรือ " เขายักคิ้วข้างหนึ่งขึ้น

ข้ารีบผลักเขาออก ก่อนจะเดินไปหลบหลังเหมยๆ กับเถาๆ

" ดุจริ๊ง! เป็นหมาพันธุ์พิทบลูหรือไง! " พูดจบข้าก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

ก่อนจะปรับอารมณ์ทำตัวเป็นคนโง่

ข้าเดินไปหาเขาทำหน้าใสซื่อเหมือนเด็ก

" ท่านพี่อย่าโกรธข้าเลย ข้าสติไม่ดี อย่าได้ถือสาข้านัก " ถ้าเป็นยุคปัจจุบันนี่ไบโพลาร์ก็ไม่รอดแน่เรา

" เจ้าเรียกข้าว่าท่านพี่หรือ " เขาถามขึ้น 'ข้าคงเรียกหมามั้งอีตาอ๋องนี่'

ข้าทำท่าพยักหน้าให้เขา เขายกยิ้มที่มุมปาก

เสี่ยวถานข้าถานเอ๋อร์ขอโทษเจ้าด้วยที่ใช้ร่างกายเจ้าแบบไร้ประโยชน์