บทที่5 ตอน อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา

อีตาอ๋องหัวเราะในลำคอหึหึทันที ที่เห็นกิริยาของข้าเปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลังมือ จากไม้แข็งเป็นไม้อ่อน

" ข้าคงมองเจ้าผิดไปเสียแล้วเสี่ยวถาน ข้าคิดมาตลอดว่าเจ้าเป็นเพียงคนโง่ ที่ไม่มีเล่ห์เหลี่ยมใดๆ

แต่ข้าคิดผิด เถาจื่อ เจ้าคิดว่าพระชายาของข้าเหมือนนางจิ้งจอกหรือไม่ " อีตาอ๋องหันไปถามองครักษ์ทันที

ข้าได้แต่ปั้นหน้ายิ้มโง่ๆ ให้กับพวกเขา แกล้งบ้าก็ต้องทำ อยากชนะอีตาอ๋องก็ต้องทนไว้ถานเอ๋อร์

" ข้าน้อยมิกล้าขอรับท่านอ๋อง " เถาจื่อปากบอกอีกอย่าง

แต่สายตาและรอยยิ้มกับมีความนัยแอบแฝงไว้

" ท่านพี่เคยได้ยินสำนวนนี้หรือไม่ อย่าถือ คนบ้า อย่าว่าคนเมา " ข้ายิ้มโง่ๆ ให้เขาเพื่อเอาตัวรอด

" แล้วเจ้าจัดอยู่ในประเภทใดหรือ " อีตาอ๋องแกล้งโง่ใส่ข้า ยิ่งทำให้ข้ารู้สึกอยากฉีกหน้ากากของเขาให้สิ้นเสีย

ข้าทำท่าเดินเอาไหล่ไปสะกิดไหล่ของเขาไปมาเหมือนเป็นการอ้อน

" ข้าเป็นคนบ้าไงเจ้าคะ " ข้าอยากอยากจะทุบหัวตัวเองให้หายบ้าเสีย

เอาชนะอีตาอ๋องก็ไม่ได้ ยังจะมายอมรับเป็นในสิ่งที่ไม่ได้เป็นอีก

อีตาอ๋องทำท่าพยักหน้าเหมือนเข้าใจและใช้ความคิดไปด้วย

" พระชายาของข้าเป็นคนโง่จริงๆ ข้าทำให้เจ้าต้องลำบากใจแล้ว " อีตาอ๋องยิ้มกวนใส่ข้า

ข้าได้แต่ทำให้ใบหน้ามีแต่รอยยิ้ม แต่ภายในใจโมโหจนแทบบ้า

" งั้นพวกเรากลับจวนได้หรือยังเจ้าคะ " ข้ารีบถามขึ้น ไม่อยากอยู่ใกล้เขามากนัก

เขาไม่พูดอะไรก็เดินนำข้าขึ้นรถม้าไป และยื่นมือมาให้ข้าจับ ข้ามองหน้าของเขาและจับมือเขาไว้

เขายกข้าขึ้นด้วยแรงมหาศาล พอขึ้นรถม้าได้ ก็ยืนทรงตัวไม่ดีจึงเดินเซล้มไปกอดเขาไว้

เขาคว้าเอวของข้าแล้วอุ้มข้าขึ้นนั่งบนแขนของเขา

" เจ้าคนฉวยโอกาส!!! " ข้ามองหน้าเขาด้วยใบหน้าโกรธ เขามองหน้าข้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้

" อีกไม่กี่วันข้ากับเจ้าก็จะเป็นสามีภรรยากันอยู่แล้ว มีเรื่องใดที่ข้าไม่ควรหรือ "

อีตาอ๋องทำหน้ามึนใส่ข้า ข้าปั้นหน้ายิ้มตาหยี

" ไม่มีเจ้าคะ " ข้าเบี่ยงหน้ามองไปทางอื่นและทำหน้าหมั่นเคี้ยวใส่

ข้าสบตาเข้ากับคนที่ชื่อเถาจื่อเข้า หวังว่าเขาจะไม่ฟ้องอีตาอ๋องนะ ข้าแกล้งยิ้มให้เขาก่อนจะมุดหัวเข้าไปนั่งในรถม้า

อีตาอ๋องก็เดินเข้ามานั่งตามทันที เขาเอาแต่มองหน้าข้าไม่พูดไม่จาอะไร

" หน้าข้ามีอะไรติดหรือเปล่า? " ข้าถามเขาขึ้นพร้อมกับเอามือลูบหน้า

" หากมีก็คงมีแต่อักษรติดอยู่บนหน้าผากเจ้าว่า'คนโง่'กระมัง " อีตาอ๋องนี่จิกกัดไม่ปล่อยจริงๆ

ตอนเด็กๆ แม่ให้กินแต่สัตว์ที่มีจะงอยปากหรือไง ข้าส่ายหน้าใส่เขาและเริ่มไม่สนใจเขา

เมื่อคืนก็นอนหลับก่อนเหมยๆ กับเถาๆ ไฉนถึงได้ง่วงเหมือนไม่ได้หลับได้นอนมาหลายวัน

ข้าหาวขึ้นและตีหน้าตัวเองเบาๆ เพื่อไม่ให้หลับ

รถม้าเอนเอียงโครงเคลงตลอดทาง แต่ก็ห้ามไม่ให้ข้าหยุดสัปหงกได้

ตัวข้าก็เอนเอียงโครงเคลงไปตามรถม้า

อีตาอ๋องเห็นข้าแอบสัปหงกก็เผยอยิ้มมุมปากทันที ข้าก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะว่าง่วงมากกว่า

ระหว่างที่ข้ากำลังสัปหงกอยู่ ก็รู้สึกเหมือนฝัน แขนที่แกร่งเริ่มไขว้ที่หลังของข้า

ฝ่ามืออุ่นๆ โอบไหล่ข้าให้พิงกับหน้าอกแกร่งของเขา ดั่งชายในฝันที่ข้าเคยฝันหา

ข้าเผลออิงซบอกเขาโดยที่ไม่รู้ว่าเป็นอีตาอ๋อง แล้วข้าก็หลับไปเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเต็มรูปแบบ

ผ่านไปจนรถม้ากลับมาถึงที่จวน หลินเจียงอ๋องอุ้มเสี่ยวถานลงจากรถม้า

นำนางไปส่งถึงห้องนอน ระหว่างทางที่หลินเจียงอ๋องกำลังไปส่งเสี่ยวถาน ซู่หนานก็เดินเข้ามาหาหลินเจียงอ๋อง

นางย่อตัวคำนับหลินเจียงอ๋องตามประสากุลสตรีงามฉบับจีนโบราณ

" ท่านอ๋องไฉนถึงได้อุ้มน้องสามของข้าเข้ามาในจวนกัน ข้าเกรงว่าจะดูไม่งามนะเจ้าคะ " ซู่หนานยิ้มให้กับท่านอ๋อง

" พรุ่งนี้นางก็เป็นภรรยาของข้าแล้ว หรือเจ้าไม่เห็นควรอยากสั่งสอนข้า " หลินเจียงอ๋องตอบนางอย่างไม่สนใจ

" ข้ามิบังอาจสั่งสอนท่านอ๋องเจ้าคะ ข้าแค่เป็นห่วงกลัวว่าท่านอ๋องจะโดนข่าวลือของนางทำให้ท่านเสียหาย " 

นางทำหน้าเหมือนคุณหนูเรียบร้อย เป็นสตรีอ่อนหวาน แต่นั่นเป็นแค่ฉากบังหน้า

" หากข้าเสียหาย ก็ให้เสี่ยวถานรับผิดชอบข้า เจ้าว่าดีหรือไม่ " ท่านอ๋องหันไปถามนางกลับ

" นางเป็นแค่คนโง่คงไม่อาจรับผิดชอบท่านอ๋องไหว นางก็เหมือนกุลสตรีที่หารู้ไม่เรื่องสามีภรรยา " 

ซู่หนานยิ้มให้ท่านอ๋อง หวังเพียงให้เขายกเลิกงานแต่งแล้วแต่งกับนางแทน

" ข้าไม่ได้ขัดสนเรื่องชายหญิงมากนัก หากข้าต้องการ หอนางโลมก็ไม่ไกลเท่าใดนัก " หลินเจียงอ๋องพูดตัดจบบทสนทนา

และพาเสี่ยวถานกลับห้องนอน ท่านอ๋องค่อยๆ วางนางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

" ท่านอ๋อง คุณหนูข้ารบกวนท่านแล้ว ให้พวกบ่าวไปส่งท่านอ๋องด้วยเถิดเจ้าคะ " เหมยๆ กับเถาๆ พูดกับท่านอ๋อง

" ไม่ต้อง พวกเจ้าดูแลคุณหนูของพวกเจ้าไปเถอะ " ท่านอ๋องพูดจบก็เดินออกไปจากห้อง

" น้อมส่งหลินเจียงอ๋อง " พวกนางย่อตัวให้เขา 

เสี่ยวถานลืมตาตื่นขึ้นมา ขยี้ตาเล็กน้อยและมองอี้เหมยกับอี้เถา

" ข้าอยากกินขนม " เสี่ยวถานลุกขึ้นนั่งทันที

" คุณหนูอยากกินขนมอะไรอี้เหมยจะไปหามาให้คุณหนูเอง " อี้เหมยพูดขึ้น

" ข้าอยากกินขนม!!! ข้าจะกินๆ " เสี่ยวถานเริ่มโวยวาย ปกติแล้วพวกบ่าวจะเตรียมขนมให้เสี่ยวถานทันที

" คุณหนูอย่าดื้อสิเจ้าคะ อี้เถาเจ้ารีบไปเอาขนมมา " อี้เหมยเข้ามาห้ามเสี่ยวถานไว้และสั่งให้อี้เถาไปเอาขนมในห้องครัว

" ข้าจะกิน... ขนม... " เสี่ยวถานเริ่มงอแงเหมือนเด็กอีกครั้ง

" มาแล้วๆ คุณหนูข้าไปเอาขนมดอกกุ้ยฮัวมาจากห้องครัวแล้ว " อี้เถารีบยกให้เสี่ยวถานทันที

เสี่ยวถานเมื่อเห็นขนมก็รีบยกมาวางไว้บนตักก่อนจะนั่งกินไม่โวยวายอะไร

" อี้เถา... เจ้าว่าคุณหนูแปลกไหม เมื่อยามเฉิน[1]คุณหนูยังพอพูดจาฟังรู้เรื่อง พอหลับไปไฉนถึงกลับมาเป็นเหมือนเดิม 

หรือข้าคิดไปเอง " อี้เหมยถามอี้เถาขึ้น

" หรือว่าอาการคุณหนูกำเริบ ข้าไปตามท่านหมอมาตรวจดูดีหรือไม่ " อี้เถาเริ่มเป็นห่วงคุณหนูของตน

" รอดูไปก่อนดีกว่า อย่างไรคุณหนูก็ยังป่วยอยู่ โรคนี้รักษายากยิ่ง " อี้เหมยบอกกับอี้เถาเพื่อให้นางใจเย็นลง

" คุณหนู พรุ่งนี้ก็เป็นงานแต่งของคุณหนูกับหลินเจียงอ๋องแล้ว วันนี้คุณหนูควรพักผ่อนก่อนหัวค่ำนะเจ้าคะ "

อี้เถาบอกคุณหนู เสี่ยวถานหยุดกินขนมและหันไปมองอี้เถา

" งานแต่งคืออะไร? สนุกหรือเปล่า? หรือเป็นของกินกัน " เสี่ยวถานตัวจริงถาม

นี่คือเสี่ยวถานที่ปัญญาทึบของแคว้นซ่งเยี่ยตัวจริง

อี้เหมยกับอี้เถามองหน้ากัน 

" คุณหนูจำไม่ได้หรือ " อี้เถาถามขึ้นอีกครั้ง

เสี่ยวถานทำหน้านึกคิดสักครู่ก่อนจะตอบพวกนาง

" ข้าจำได้ว่าพวกเจ้าพาข้าไปเล่นนอกจวน พอข้าตื่นมาก็อยู่ในห้องแล้ว " เสี่ยวถานอธิบายอย่างไม่เข้าใจนัก

เพราะไม่รู้ว่ากลับเข้ามาในจวนได้อย่างไร อี้เหมยกับอี้เถามองหน้ากันอีกครั้ง

" วันนี้ที่คุณหนูไปกับหลินเจียงอ๋องก็จำไม่ได้หรือ " อี้เหมยถามขึ้น

เสี่ยวถานเริ่มคิดอีกครั้ง

" ข้าไปตอนไหนกัน พวกเจ้าหลอกข้าอยู่หรือไง " เสี่ยวถานพูดจบก็นั่งกินขนมต่อ

พวกนางรีบเดินออกมานอกห้องเสี่ยวถานก่อนจะเริ่มพูดออกมา

" อี้เถา... เจ้าว่าคุณหนูโดนผีร้ายครอบงำหรือไม่ เดี๋ยวรู้ความเดี๋ยวก็ไม่รู้ความ ข้าเริ่มกลัวเสียแล้ว " อี้เหมยพูดขึ้น

" เจ้าว่าคุณหนูได้อย่างไร! อย่างไรคุณหนูก็ยังเป็นคุณหนูของข้ากับเจ้าอยู่ดี " อี้เถาที่ไม่ได้ไตร่ตรองคิดมากเหมือนอี้เหมย

ได้เตือนสตินางขึ้น ให้นางคิดอีกรอบ

" พวกเรารีบไปนอนเถอะ วันรุ่งต้องตื่นมาช่วยคุณหนูแต่งตัวแต่เช้า " อี้เถาบอกกับนางก่อนจะแยกย้ายกันไปนอน

[1]ยามเฉิน คือช่วงเวลาประมาณ 07.00 - 08.59 น.